ဒီေန႕ အလုပ္မွာ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႕ သတင္းမ်ားကုိ လုိက္ေမႊ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာ ျမန္မာ့ေၾကးမုံ ေန႕စဥ္ထုတ္သတင္းေစာင္ပါးကုိ ဖတ္ဖုိ႕အသြား သတိထားမိတာေလး တခုေတြ႕ရပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ဒါဟာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိတဲ့ အမွားေလးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နွစ္တခုလုံးေတာ့ မွားေနတာ အဆင့္မသင့္ဘူးလုိ႕ စာဖတ္သူ ပရိသတ္တေယာက္အေနနဲ႕ ျမင္မိပါတယ္။ ေလ့လာၾကည့္ပါဦး။ အင္တာနက္ သတင္းစာမ်က္နွာတခုဟာ အျမဲလုိ Update ျဖစ္ေနမွ စာဖတ္သူတေယာက္အတြက္ အက်ိဳးရွိမယ္လုိ႕ ျမင္မိပါတယ္။ အခုတေလာ ျမန္မာျပည္မွာ အင္တာနက္ လုိင္းက်ေနတယ္ ဆုိတဲ့သတင္းေတြေတာ့ ၾကားေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ Update မလုပ္နုိင္တာျဖစ္မယ္လုိ႕ ေျဖေတြးေလး ေတြးေပးမိျပန္ပါတယ္။




စာၾကြင္း။ ။ (April Fool Day)မွာျပင္ျပီးျဖစ္ပါေၾကာင္း ထပ္မံေတြ႕ရွိရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ.. း) ဟီး

ဒီေန႕ အလုပ္မွာ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႕ သတင္းမ်ားကုိ လုိက္ေမႊ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာ ျမန္မာ့ေၾကးမုံ ေန႕စဥ္ထုတ္သတင္းေစာင္ပါးကုိ ဖတ္ဖုိ႕အသြား သတိထားမိတာေလး တခုေတြ႕ရပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ဒါဟာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိတဲ့ အမွားေလးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နွစ္တခုလုံးေတာ့ မွားေနတာ အဆင့္မသင့္ဘူးလုိ႕ စာဖတ္သူ ပရိသတ္တေယာက္အေနနဲ႕ ျမင္မိပါတယ္။ ေလ့လာၾကည့္ပါဦး။ အင္တာနက္ သတင္းစာမ်က္နွာတခုဟာ အျမဲလုိ Update ျဖစ္ေနမွ စာဖတ္သူတေယာက္အတြက္ အက်ိဳးရွိမယ္လုိ႕ ျမင္မိပါတယ္။ အခုတေလာ ျမန္မာျပည္မွာ အင္တာနက္ လုိင္းက်ေနတယ္ ဆုိတဲ့သတင္းေတြေတာ့ ၾကားေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ Update မလုပ္နုိင္တာျဖစ္မယ္လုိ႕ ေျဖေတြးေလး ေတြးေပးမိျပန္ပါတယ္။




စာၾကြင္း။ ။ (April Fool Day)မွာျပင္ျပီးျဖစ္ပါေၾကာင္း ထပ္မံေတြ႕ရွိရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ.. း) ဟီး

အကုိေတာ္ ေမာင္မ်ိဳး က တက္ထားေလရဲ႕ ၀ါသနာမ်ားတဲ့။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္လဲ စဥ္းစားတာ ဘာ၀ါသနာပါသလဲေပါ့ ဒါေပမဲ့ ခုထက္ထိ ကုိယ္၀ါသနာပါတာကုိ မသိေသးပါဘူး။ ဒီေတာ့ အကုိေတာ္ ေမာင္မ်ိဳး အတုိင္းပဲ ေခါင္းစဥ္ေလးေတြ ခြဲျပီး ေျပာျပသြားပါမယ္ တကယ္၀ါသနာ ပါတာေတြေနာ့္ း)

၁) ငယ္ငယ္တုန္းက ၀ါသနာ

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘယ္တခုကုိမွ ၀ါသနာမပါခဲ့ပါဘူး။ ငယ္တုန္းက ကစားဖုိ႕ပဲ သိခဲ့တာပါ။ ဒီေတာ့ ဘာပဲ ကစားရ ကစားရ ေပ်ာ္ေနတာပါ။ အထူးတျခား ဘာကုိပဲ လုပ္မယ္ဆုိတာေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္က ေမာင္ႏွမ နွစ္ေယာက္ပဲ ရွိခဲ့တဲ့အတြက္ အမကစားတဲ့ အရာေတြကလဲ က်ေနာ္အတြက္ သိပ္အသုံးမ၀င္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ ကေလးဘ၀အစက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ တူတူေဆာ့ကစားရတာကုိပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တာပါ။

က်ေနာ္ နဲနဲေလး သိတတ္ခါစ (၄-တန္း) အရြယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္၀ါသနာပါတာကုိ သိလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ စြန္(ေလတံခြန္) လႊတ္တာပါ။ ဒါက်ေနာ္ရဲ႕ ၀ါသနာတခုေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႕ျမိဳ႕ေလးမွာ စြန္လႊတ္တဲ့ ရာသီဆုိျပီး သီးသန္႕ကုိ ရွိပါတယ္။ အဓိက ေႏြရာသီနဲ႕ မိုးတြင္းအစေလးေတြမွာပါ။ က်ေနာ္က စြန္လႊတ္ရတာကုိ အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ စသိတတ္ခါစမွာ အေမက ေစ်းလုိက္ခုိင္းတာ အျပန္မွာ စြန္၀ယ္ခို္င္းတာ စြန္တဒါဇင္ ၀ယ္ေပးတာ အခုထိမွတ္မိေနဆဲပါ။

၈-တန္း အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ၀ါသနာက ပုိမ်ားလာသလုိပါပဲ။ စြန္လႊတ္တာ၀ါသနာ ပါတာအျပင္ ေဘာလုံးကန္တာပါ ၀ါသနာပါလာပါတယ္။ စြန္လႊတ္တာက သူ႕အခ်ိန္နဲ႕ သူလႊတ္ရတာျဖစ္လုိ႕ အျမဲတမ္း မလႊတ္နုိင္ပါဘူး။ ေဘာလုံးက တနွစ္ပတ္လုံးကန္ေနရတာကုိး။ က်ေနာ္တုိ႕လူငယ္ေတြ စုစည္ျပီး အသင္းေတြဖြဲ႕ အျခားအသင္းေတြနဲ႕ ခ်ိန္းပြဲေလးေတြ ကန္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီ၀ါသနာက အခု စင္ကာပူေရာက္တာေတာင္ ပါလာေသးတယ္ စေန၊တနဂၤေႏြ တရက္ရက္မွာ ေဘာလုံးကန္ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။

၂) လူပ်ိဳေပါက္စ ၀ါသနာ

ဒီအရြယ္ကေတာ့ အကုိေတာ္ ေမာင္မ်ိဳးနဲ႕ တူေနသလုိပဲ။ လူပ်ိဳေပါက္စအရြယ္ဆုိေတာ့ အလွအပလဲ ၾကိဳက္တတ္လာတယ္။ ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာျမင္ရင္ ၾကည့္တတ္ေနျပီ။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ေတြေတာ့ မထုိင္တတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလုိျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္ရဲ႕ အခ်စ္ဆုံး အေဒၚက သြန္သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ ၁၀ တန္းေအာင္တဲ့အထိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာဆုိတာ သိပ္မရွိခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ဘ၀မွာ သူေဌးျဖစ္ခ်င္တာရယ္ေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ထဲကေတာ့ မိသားစုကုိ ေကာင္းေကာင္းထားနုိင္ခ်င္တယ္ ျဖစ္နုိင္ရင္ေတာ့ အခ်မ္းသာၾကီးေနခ်င္တာေပါ့ ဒါကေတာ့ လူသားတေယာက္ျဖစ္တာနဲ႕ အညီ လူတုိင္းမွာလဲ ဒီလုိိစိတ္ဓါတ္ ရွိၾကမွာပါ။

၁၀-တန္းေအာင္ျပီး ရန္ကုန္ေရာက္မွ ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ တက္က်မ္းေတြ ဖတ္ျပီး ၀ါသနာက ပါလာျပန္ပါတယ္။ လူဆုိတာ လုပ္ရင္ျဖစ္နုိင္တယ္ မျဖစ္နုိင္တာမရွိဘူး ဘာညာနဲ႕စိတ္က အေတာ္ကုိ ေတြးေခၚတတ္ပါေနပါတယ္။ ေတြးေခၚတတ္တယ္ဆုိတာထက္ စိတ္ကူးယဥ္ေနတာေလးေတြေပါ့ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအရႊယ္မွာ ဒီလိုအခ်ိန္ေလးေတြ ဖတ္ျပီး စာေတြဖတ္ျဖစ္ခဲ့တာ ပညာဗဟုသုတရေစပါတယ္..။

၃) အပ်င္းထူ ၀ါသနာ

အိပ္တာကုိ အပ်င္းထူတယ္လုိ႕ေျပာရင္ေတာ့ က်ေနာ္လဲ အပ်င္းထူ၀ါသနာ တခုရွိပါတယ္။ က်ေနာ္က အိပ္တာကုိ၀ါသနာပါတယ္ဆုိတာထက္ အခ်ိန္မမွန္ပဲ စိတ္ကုိ အလိုလုိက္တတ္တာ ပုိမ်ားမယ္ထင္တယ္။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာကုိ လုပ္ေနရရင္ ေက်နပ္ေနတတ္တဲ့ လူတေယာက္လုိ႕လဲ က်ေနာ္႕ကုိက်ေနာ္ ခံယူထားပါတယ္။ ဥပမာ မနက္ပုိင္းအေစာ အလုပ္သြားစရာရွိေပမဲ့ က်ေနာ္ၾကိဳက္တဲ့ မန္ယူေဘာလုံးအသင္းလာရင္ က်ေနာ္မအိပ္ပဲ ေနတတ္ပါတယ္။ ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ျပီးမွ အိပ္ပါတယ္။ ေတာင္ၾကီးမွာေနတုန္းကေတာ့ အေမက မန

အကုိေတာ္ ေမာင္မ်ိဳး က တက္ထားေလရဲ႕ ၀ါသနာမ်ားတဲ့။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္လဲ စဥ္းစားတာ ဘာ၀ါသနာပါသလဲေပါ့ ဒါေပမဲ့ ခုထက္ထိ ကုိယ္၀ါသနာပါတာကုိ မသိေသးပါဘူး။ ဒီေတာ့ အကုိေတာ္ ေမာင္မ်ိဳး အတုိင္းပဲ ေခါင္းစဥ္ေလးေတြ ခြဲျပီး ေျပာျပသြားပါမယ္ တကယ္၀ါသနာ ပါတာေတြေနာ့္ း)

၁) ငယ္ငယ္တုန္းက ၀ါသနာ

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘယ္တခုကုိမွ ၀ါသနာမပါခဲ့ပါဘူး။ ငယ္တုန္းက ကစားဖုိ႕ပဲ သိခဲ့တာပါ။ ဒီေတာ့ ဘာပဲ ကစားရ ကစားရ ေပ်ာ္ေနတာပါ။ အထူးတျခား ဘာကုိပဲ လုပ္မယ္ဆုိတာေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္က ေမာင္ႏွမ နွစ္ေယာက္ပဲ ရွိခဲ့တဲ့အတြက္ အမကစားတဲ့ အရာေတြကလဲ က်ေနာ္အတြက္ သိပ္အသုံးမ၀င္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ ကေလးဘ၀အစက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ တူတူေဆာ့ကစားရတာကုိပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တာပါ။

က်ေနာ္ နဲနဲေလး သိတတ္ခါစ (၄-တန္း) အရြယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္၀ါသနာပါတာကုိ သိလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ စြန္(ေလတံခြန္) လႊတ္တာပါ။ ဒါက်ေနာ္ရဲ႕ ၀ါသနာတခုေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႕ျမိဳ႕ေလးမွာ စြန္လႊတ္တဲ့ ရာသီဆုိျပီး သီးသန္႕ကုိ ရွိပါတယ္။ အဓိက ေႏြရာသီနဲ႕ မိုးတြင္းအစေလးေတြမွာပါ။ က်ေနာ္က စြန္လႊတ္ရတာကုိ အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ စသိတတ္ခါစမွာ အေမက ေစ်းလုိက္ခုိင္းတာ အျပန္မွာ စြန္၀ယ္ခို္င္းတာ စြန္တဒါဇင္ ၀ယ္ေပးတာ အခုထိမွတ္မိေနဆဲပါ။

၈-တန္း အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ၀ါသနာက ပုိမ်ားလာသလုိပါပဲ။ စြန္လႊတ္တာ၀ါသနာ ပါတာအျပင္ ေဘာလုံးကန္တာပါ ၀ါသနာပါလာပါတယ္။ စြန္လႊတ္တာက သူ႕အခ်ိန္နဲ႕ သူလႊတ္ရတာျဖစ္လုိ႕ အျမဲတမ္း မလႊတ္နုိင္ပါဘူး။ ေဘာလုံးက တနွစ္ပတ္လုံးကန္ေနရတာကုိး။ က်ေနာ္တုိ႕လူငယ္ေတြ စုစည္ျပီး အသင္းေတြဖြဲ႕ အျခားအသင္းေတြနဲ႕ ခ်ိန္းပြဲေလးေတြ ကန္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီ၀ါသနာက အခု စင္ကာပူေရာက္တာေတာင္ ပါလာေသးတယ္ စေန၊တနဂၤေႏြ တရက္ရက္မွာ ေဘာလုံးကန္ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။

၂) လူပ်ိဳေပါက္စ ၀ါသနာ

ဒီအရြယ္ကေတာ့ အကုိေတာ္ ေမာင္မ်ိဳးနဲ႕ တူေနသလုိပဲ။ လူပ်ိဳေပါက္စအရြယ္ဆုိေတာ့ အလွအပလဲ ၾကိဳက္တတ္လာတယ္။ ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာျမင္ရင္ ၾကည့္တတ္ေနျပီ။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ေတြေတာ့ မထုိင္တတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလုိျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္ရဲ႕ အခ်စ္ဆုံး အေဒၚက သြန္သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ ၁၀ တန္းေအာင္တဲ့အထိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာဆုိတာ သိပ္မရွိခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ဘ၀မွာ သူေဌးျဖစ္ခ်င္တာရယ္ေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ထဲကေတာ့ မိသားစုကုိ ေကာင္းေကာင္းထားနုိင္ခ်င္တယ္ ျဖစ္နုိင္ရင္ေတာ့ အခ်မ္းသာၾကီးေနခ်င္တာေပါ့ ဒါကေတာ့ လူသားတေယာက္ျဖစ္တာနဲ႕ အညီ လူတုိင္းမွာလဲ ဒီလုိိစိတ္ဓါတ္ ရွိၾကမွာပါ။

၁၀-တန္းေအာင္ျပီး ရန္ကုန္ေရာက္မွ ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ တက္က်မ္းေတြ ဖတ္ျပီး ၀ါသနာက ပါလာျပန္ပါတယ္။ လူဆုိတာ လုပ္ရင္ျဖစ္နုိင္တယ္ မျဖစ္နုိင္တာမရွိဘူး ဘာညာနဲ႕စိတ္က အေတာ္ကုိ ေတြးေခၚတတ္ပါေနပါတယ္။ ေတြးေခၚတတ္တယ္ဆုိတာထက္ စိတ္ကူးယဥ္ေနတာေလးေတြေပါ့ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအရႊယ္မွာ ဒီလိုအခ်ိန္ေလးေတြ ဖတ္ျပီး စာေတြဖတ္ျဖစ္ခဲ့တာ ပညာဗဟုသုတရေစပါတယ္..။

၃) အပ်င္းထူ ၀ါသနာ

အိပ္တာကုိ အပ်င္းထူတယ္လုိ႕ေျပာရင္ေတာ့ က်ေနာ္လဲ အပ်င္းထူ၀ါသနာ တခုရွိပါတယ္။ က်ေနာ္က အိပ္တာကုိ၀ါသနာပါတယ္ဆုိတာထက္ အခ်ိန္မမွန္ပဲ စိတ္ကုိ အလိုလုိက္တတ္တာ ပုိမ်ားမယ္ထင္တယ္။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာကုိ လုပ္ေနရရင္ ေက်နပ္ေနတတ္တဲ့ လူတေယာက္လုိ႕လဲ က်ေနာ္႕ကုိက်ေနာ္ ခံယူထားပါတယ္။ ဥပမာ မနက္ပုိင္းအေစာ အလုပ္သြားစရာရွိေပမဲ့ က်ေနာ္ၾကိဳက္တဲ့ မန္ယူေဘာလုံးအသင္းလာရင္ က်ေနာ္မအိပ္ပဲ ေနတတ္ပါတယ္။ ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ျပီးမွ အိပ္ပါတယ္။ ေတာင္ၾကီးမွာေနတုန္းကေတာ့ အေမက မနက္ နုိးမွထတတ္ပါတယ္။ မနုိးမခ်င္း အိပ္တာပါ။ အဲ့လုိ အပ်င္းၾကီးတာပါ..

အခု စင္ကာပူေရာက္ေတာ့ တေယာက္ထဲေနရတဲ့လူအဖုိ႕ နဲနဲေတာ့ ဂရုစိုက္တတ္လာပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ အပ်င္းက ၾကီးေနပါေသးတယ္။ အိပ္ရာေဘးမွ နုိးစက္ ၂လုံးနဲ႕ ထားအိပ္တတ္ပါတယ္။ စေန၊တနဂၤေႏြက်ရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ေန႕လယ္ ၁၂နာရီ ရီေလာက္မွ ထတတ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေသာၾကာ၊စေနညေတြဆုိ အိပ္ေလ့မရွိပါဘူး ျပီးရင္ မနက္က်မထနုိင္ပဲ ေန႕လယ္ ၂နာရီ ၃နာရီမွ ထတတ္ပါတယ္။ အဲလုိ အပ်င္းၾကီးတာလဲ ၀ါသနာပါ ပါတယ္။

၄) လက္တေလာ၀ါသနာ

အခုတေလာ လက္တေလာ၀ါသနာဆုိတာကေတာ့ ရွိဘူးထင္တယ္။ တေန႕တေန႕ မနက္ေစာ အိပ္ရာထ အလုပ္သြား ညပုိင္းမွ အလုပ္ျပန္ေရာက္တတ္တဲ့ က်ေနာ္အဖို႕ စက္ရုပ္တရုပ္ပမာပါပဲ။ ဘေလာ့ေလးေတြကုိေတာ့ ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘေလာ့ေရးဖုိ႕ကေတာ့ စိတ္ေတြ ညစ္ေနပါတယ္။ အခု အျဖစ္ခ်င္ဆုံး၀ါသနာဆိုတာထက္ ဆႏၵကုိေျပာပါဆုိရင္ေတာ့ လူပီသခ်င္ပါတယ္။ လူသားတေယာက္ လုပ္ရမဲ့ ၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ အရာေတြကုိ လုပ္ခ်င္ပါတယ္။

ဒီတေခါက္ေတာ့ က်ေနာ္ရဲ႕ ေမြးရပ္ညီအကို ေမာင္နွမမ်ားကုိ Tag လုိက္ပါဦးမယ္။ ကံထူးသူမ်ားစာရင္း.....

၁) ဦးရွင္ၾကီး
၂) ကုိၾကယ္စင္မင္း(ေရးျပီးေၾကာင္း)
၃) ေမာင္စေနသား
၄) ေမာင္ရဲ(ေရးျပီးေၾကာင္း)
၅) ယမကာလုလင္(ေရးျပီးေၾကာင္း)
၆) ကုိျဖိဳး (ေရးျပီးသားျဖစ္ေၾကာင္း)(က်ေနာ္ရဲ႕မစဥ္းခ်င္မူေၾကာင့္ Tag မိပါတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အကုိျဖိဳးေရ)
၇) ကႏၱာရမိုးစက္(ေရးျပီးေၾကာင္း)
၈) ကီကီ(ေရးျပီးေၾကာင္း)

ကုိေနးတစ္ကုိေတာ့ Tag ေတာ့ပါဘူး သူက ဟီးးး အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနတာကုိးဗ်
ကဲေတာ္ပါျပီ ဒီေလာက္ပဲ ေနာက္တခါ က်ေနာ္ကုိလာ Tag ရင္ က်ေနာ္ အားလုံးကုိ ျပန္ Tag မွာ အဟီး

အေမ အခ်ိန္တန္လုိ႕ သားမျပန္လာရင္
ေမွ်ာ္ေနတတ္တဲ့အေမ
အခုဆုိ အေမ့ဆီ သားမေရာက္တာ
နွစ္အေတာ္ေတာင္ ၾကာေနျပီေပါ့
အေမအခုထိ သားကုိ ေမွ်ာ္ေနတုန္းလား

သားသမီးေတြ လူပုံအလယ္
မ်က္နွာမငယ္ စိတ္မပ်က္ရေအာင္
အေမ့စြမ္းအား ထုတ္ကာျပလုိ႕
လူလားေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုခဲ့တယ္
သူမ်ားနဲ႕တန္းတူ အေမထားနုိင္ခဲ့တယ္

အရြယ္ငယ္ နုပ်ိဳစဥ္အခ်ိန္က
လွပတဲ့ ရုပ္ရည္ကုိ ဂရုမစုိက္ ေနပူမိုးရြာ
ပင္ပန္းစြာ အေမရွာေဖြ ေကြ်းေမြးခဲ့တယ္
အရြယ္လြန္ ဒီဇရာေရာက္လာေတာ့
ဒီငမိုက္သားတေယာက္ အေမ့ကုိ ေကာင္းမြန္စြာ မျပဳစုနုိင္ဘူး

အေမခ်က္တဲ့ ထမင္းနဲ႕ဟင္း
မၾကိဳက္လုိ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ လြင့္ပစ္ဖူးပါရဲ႕
အခုခ်ိန္ ဒီသားေမာင္ ၾကိတ္မွိတ္ကာ ေလြးရတယ္ ၾကက္နဲ႕ပုဇြန္
နွစ္ပါးသြားလုိ႕ အေ၀းေရာက္ သားအျဖစ္ကုိ အေမျမင္ရင္ျဖင့္
ဂရုဏာမ်က္လုံးေတြနဲ႕ ၾကည့္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ

အေမ အခ်ိန္တန္လုိ႕ သားမျပန္လာရင္
ေမွ်ာ္ေနတတ္တဲ့အေမ
အခုဆုိ အေမ့ဆီ သားမေရာက္တာ
နွစ္အေတာ္ေတာင္ ၾကာေနျပီေပါ့
အေမအခုထိ သားကုိ ေမွ်ာ္ေနတုန္းလား

သားသမီးေတြ လူပုံအလယ္
မ်က္နွာမငယ္ စိတ္မပ်က္ရေအာင္
အေမ့စြမ္းအား ထုတ္ကာျပလုိ႕
လူလားေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုခဲ့တယ္
သူမ်ားနဲ႕တန္းတူ အေမထားနုိင္ခဲ့တယ္

အရြယ္ငယ္ နုပ်ိဳစဥ္အခ်ိန္က
လွပတဲ့ ရုပ္ရည္ကုိ ဂရုမစုိက္ ေနပူမိုးရြာ
ပင္ပန္းစြာ အေမရွာေဖြ ေကြ်းေမြးခဲ့တယ္
အရြယ္လြန္ ဒီဇရာေရာက္လာေတာ့
ဒီငမိုက္သားတေယာက္ အေမ့ကုိ ေကာင္းမြန္စြာ မျပဳစုနုိင္ဘူး

အေမခ်က္တဲ့ ထမင္းနဲ႕ဟင္း
မၾကိဳက္လုိ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ လြင့္ပစ္ဖူးပါရဲ႕
အခုခ်ိန္ ဒီသားေမာင္ ၾကိတ္မွိတ္ကာ ေလြးရတယ္ ၾကက္နဲ႕ပုဇြန္
နွစ္ပါးသြားလုိ႕ အေ၀းေရာက္ သားအျဖစ္ကုိ အေမျမင္ရင္ျဖင့္
ဂရုဏာမ်က္လုံးေတြနဲ႕ ၾကည့္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ

မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ လူခ်င္းေတြ႕ရင္
အျပဳံးကေ၀ အခ်စ္ေတြျပ
မသိခဲ့ရင္ အခ်စ္ကုိမ်ား သူတေယာက္ထဲ
မက္မက္ေမာေမာ ကုိးကြယ္သူအလား
ကြယ္ရာေရာက္ရင္ လူမျမင္ရင္
တြဲေနလုိက္တာ တေယာက္ျပီးတေယာက္

သူခုိးသူ၀ွက္ လူပုံလည္မွာ အရွက္ကြဲသလုိ
ျဖစ္ေနမွာျဖင့္ သူမေတြးမိ
မာယာေက်ာ့ကြင္း ဆင္းသက္ခဲ့မိ
ဒီအမုိက္ေမွာင္ မျမင္ခဲ့ေတာ့ အလင္းပမာ
ထြန္းလင္းေနခဲ့ ဒီအာရုံထဲ ေပ်ာ္ရႊင္မူတုိ႕
အတိျပီတဲ့ ရသာအာရုံ ခံစားေနခဲ့

အခ်ိန္လြန္မွ သိခဲ့ရတဲ့
ဒီေနာင္တရယ္ ဆယ္ကာမရ
အမ်ားအျမင္ အျပစ္တင္ကာ ကဲ့ရဲ႕ၾကတယ္
ဒါေပမဲ့လဲ ဒီလူအေတြး ဒီအခ်စ္က
မေျပာင္းမလဲ က်န္ေနေသးတယ္
ကံဆုံရင္ေတာ့ ျပန္ဆုံခ်င္ေသးတေပါ့

မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ လူခ်င္းေတြ႕ရင္
အျပဳံးကေ၀ အခ်စ္ေတြျပ
မသိခဲ့ရင္ အခ်စ္ကုိမ်ား သူတေယာက္ထဲ
မက္မက္ေမာေမာ ကုိးကြယ္သူအလား
ကြယ္ရာေရာက္ရင္ လူမျမင္ရင္
တြဲေနလုိက္တာ တေယာက္ျပီးတေယာက္

သူခုိးသူ၀ွက္ လူပုံလည္မွာ အရွက္ကြဲသလုိ
ျဖစ္ေနမွာျဖင့္ သူမေတြးမိ
မာယာေက်ာ့ကြင္း ဆင္းသက္ခဲ့မိ
ဒီအမုိက္ေမွာင္ မျမင္ခဲ့ေတာ့ အလင္းပမာ
ထြန္းလင္းေနခဲ့ ဒီအာရုံထဲ ေပ်ာ္ရႊင္မူတုိ႕
အတိျပီတဲ့ ရသာအာရုံ ခံစားေနခဲ့

အခ်ိန္လြန္မွ သိခဲ့ရတဲ့
ဒီေနာင္တရယ္ ဆယ္ကာမရ
အမ်ားအျမင္ အျပစ္တင္ကာ ကဲ့ရဲ႕ၾကတယ္
ဒါေပမဲ့လဲ ဒီလူအေတြး ဒီအခ်စ္က
မေျပာင္းမလဲ က်န္ေနေသးတယ္
ကံဆုံရင္ေတာ့ ျပန္ဆုံခ်င္ေသးတေပါ့

က်ေနာ္ ဘေလာ့ကုိ လာလည္ၾကတဲ့ ခ်စ္ေသာ ညီအကုိ၊ေမာင္နွမေတြကုိ က်ေနာ္ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အခုတေလာ က်ေနာ္အလုပ္ေလးေတြက မ်ားေနသလုိလုိ(တကယ္ေတာ့ အပ်င္းၾကီးေနတာ)ျဖစ္ေနတာနဲ႕ က်ေနာ္ အိမ္ေလးကုိ ပစ္ထားမိပါတယ္။ က်ေနာ္ကုိ စိတ္ေတြ ညစ္ေနရင္ အားေပးၾကတဲ့ က်ေနာ္ညီအကုိ ေမာင္ႏွမအားလုံးကုိ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ အခုတေလာ စိတ္ေတြက မၾကည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ.. ၾကားရတဲ့ သတင္းေတြကလဲ တခုမွ ေကာင္းတာမပါ။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ေန႕က ရြာကုိ ျပန္သြားပါတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ အလုပ္က ျပဳတ္သြားပါတယ္ စတာေတြပဲ ၾကားေနရတယ္။

ခုတေလာ က်ေနာ္အင္တာနက္ကလဲ မေကာင္းဘူးဗ် ေတာ္ေတာ္ညံ့တဲ့က်ေနာ္ပါ။ ဦးရွင္ၾကီးက ေျပာတယ္ ခုတေလာ ဘေလာ့ေတြ မေကာင္းဘူးျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လဲ က်ေနာ္ဘေလာ့ကုိ ေခၚၾကည့္ေတာ့ အဟုတ္ဗ်ာ ေခၚလုိ႕မရဘူးျဖစ္ေနေလရဲ႕။ က်ေနာ္ထင္တာကေတာ့ Google က တခုခုျဖစ္ေနတယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္ ဒီအတုိင္းထားလုိက္တယ္ ေနာက္ေန႕ အလုပ္ေရာက္ေတာ့ ေခၚၾကည့္လုိက္တယ္ အေကာင္းဗ်ာ.. စိတ္ထဲမွာေတာ့ Google ကျပင္ျပီးသြားတယ္ထင္တာေပါ့ အလုပ္ျပန္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေခၚမရျပန္ဘူး ျဖစ္ျပန္ျပီး Google အစုတ္ေပါ့။ နွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ သံသယ ၀င္လာတယ္။ မဟုတ္ေသးပါဘူးေပါ့ အိမ္ကေခၚရင္ မရဘူး အလုပ္ကေနေတာ့ ရေနတယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႕ အိမ္က သူငယ္ခ်င္းကြန္ပ်ဴတာေတြနဲ႕ အားလုံး ေခၚၾကည့္တာ မရဘူးဗ်ာ တခ်ိဳ႕ဆုိဒ္ေတြေတာ့ ရတယ္။ Error ကေတာ့ Spyware ေတြ Virus ေတြ သတ္ခုိင္းေနတာ.. ဒါနဲ႕ က်ေနာ္ Cookies ေတြ ဖ်က္ျပီး Virus ေတြစစ္တာလဲ မရဘူး။ ဒါနဲ႕ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ သုံးေနတဲ့ Router မွာမ်ား Cache က်န္ေနလားမသိဘူးဆုိျပီး Router ကုိ Physical Restart လုပ္လုိက္မွ အဆင္ေျပသြားတယ္ဗ်ာ.. ဟီးးးးး ဒီလုိ ပိန္းတာဗ် ေတာင္ေပၚသားေလ

က်ေနာ္ ဘေလာ့မေရးျဖစ္ေပမဲ့ ဘေလာ့ေတြေတာ့ ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားမသိေအာင္ ေလွ်ာက္လည္ စာဖတ္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာဗ်.. စာေတြလုိက္ဖတ္ေတာ့ အေကာင္းေတြေကာ အဆုိးေတြေကာ္ အားလုံး ေတြ႕ရတယ္လုိ႕ ယူဆမိပါတယ္။ဘယ္အရာမွ တေနရာမွ တည္ျမဲေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အစြန္းေရာက္အေရးအသားေတြ လူက်င့္၀တ္ပ်က္ အေရးအသားေတြလဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ တခ်ိန္ၾကရင္ဒါဟာ တုိင္းျပည္အတြက္ အႏၱရာယ္တခု ျဖစ္လာနုိင္ပါတယ္။ စာေပေလာကကအတြက္ အေနွာင့္အသြားမလႊတ္တဲ့ ကိစၥတခု ျဖစ္လာနုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ တခုေတြးေနမိတယ္။ တုိင္းျပည္တခုမွာ ဘယ္အရာဟာ အလုိအပ္ဆုံး၊ အေရးအၾကီးဆုံးလဲ ဆုိတာေပါ့။ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ္ယုံၾကည္တာကေတာ့ လူေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္ပါပဲ။ လူေတြဟာ လူသားတေယာက္ လုပ္ရမဲ့၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာတခုကုိ လူသားတုိင္း လုပ္ေနၾကရင္ တုိးတက္ၾကီးပြားျပီး သူမ်ားတုိင္းျပည္မွာ ဒီလုိအလုပ္မ်ိဳး လုပ္စရာမလုိေလာက္ပါဘူး တခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ......... း)

က်ေနာ္ ဘေလာ့ကုိ လာလည္ၾကတဲ့ ခ်စ္ေသာ ညီအကုိ၊ေမာင္နွမေတြကုိ က်ေနာ္ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အခုတေလာ က်ေနာ္အလုပ္ေလးေတြက မ်ားေနသလုိလုိ(တကယ္ေတာ့ အပ်င္းၾကီးေနတာ)ျဖစ္ေနတာနဲ႕ က်ေနာ္ အိမ္ေလးကုိ ပစ္ထားမိပါတယ္။ က်ေနာ္ကုိ စိတ္ေတြ ညစ္ေနရင္ အားေပးၾကတဲ့ က်ေနာ္ညီအကုိ ေမာင္ႏွမအားလုံးကုိ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ အခုတေလာ စိတ္ေတြက မၾကည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ.. ၾကားရတဲ့ သတင္းေတြကလဲ တခုမွ ေကာင္းတာမပါ။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ေန႕က ရြာကုိ ျပန္သြားပါတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ အလုပ္က ျပဳတ္သြားပါတယ္ စတာေတြပဲ ၾကားေနရတယ္။

ခုတေလာ က်ေနာ္အင္တာနက္ကလဲ မေကာင္းဘူးဗ် ေတာ္ေတာ္ညံ့တဲ့က်ေနာ္ပါ။ ဦးရွင္ၾကီးက ေျပာတယ္ ခုတေလာ ဘေလာ့ေတြ မေကာင္းဘူးျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လဲ က်ေနာ္ဘေလာ့ကုိ ေခၚၾကည့္ေတာ့ အဟုတ္ဗ်ာ ေခၚလုိ႕မရဘူးျဖစ္ေနေလရဲ႕။ က်ေနာ္ထင္တာကေတာ့ Google က တခုခုျဖစ္ေနတယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္ ဒီအတုိင္းထားလုိက္တယ္ ေနာက္ေန႕ အလုပ္ေရာက္ေတာ့ ေခၚၾကည့္လုိက္တယ္ အေကာင္းဗ်ာ.. စိတ္ထဲမွာေတာ့ Google ကျပင္ျပီးသြားတယ္ထင္တာေပါ့ အလုပ္ျပန္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေခၚမရျပန္ဘူး ျဖစ္ျပန္ျပီး Google အစုတ္ေပါ့။ နွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ သံသယ ၀င္လာတယ္။ မဟုတ္ေသးပါဘူးေပါ့ အိမ္ကေခၚရင္ မရဘူး အလုပ္ကေနေတာ့ ရေနတယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႕ အိမ္က သူငယ္ခ်င္းကြန္ပ်ဴတာေတြနဲ႕ အားလုံး ေခၚၾကည့္တာ မရဘူးဗ်ာ တခ်ိဳ႕ဆုိဒ္ေတြေတာ့ ရတယ္။ Error ကေတာ့ Spyware ေတြ Virus ေတြ သတ္ခုိင္းေနတာ.. ဒါနဲ႕ က်ေနာ္ Cookies ေတြ ဖ်က္ျပီး Virus ေတြစစ္တာလဲ မရဘူး။ ဒါနဲ႕ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ သုံးေနတဲ့ Router မွာမ်ား Cache က်န္ေနလားမသိဘူးဆုိျပီး Router ကုိ Physical Restart လုပ္လုိက္မွ အဆင္ေျပသြားတယ္ဗ်ာ.. ဟီးးးးး ဒီလုိ ပိန္းတာဗ် ေတာင္ေပၚသားေလ

က်ေနာ္ ဘေလာ့မေရးျဖစ္ေပမဲ့ ဘေလာ့ေတြေတာ့ ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားမသိေအာင္ ေလွ်ာက္လည္ စာဖတ္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာဗ်.. စာေတြလုိက္ဖတ္ေတာ့ အေကာင္းေတြေကာ အဆုိးေတြေကာ္ အားလုံး ေတြ႕ရတယ္လုိ႕ ယူဆမိပါတယ္။ဘယ္အရာမွ တေနရာမွ တည္ျမဲေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အစြန္းေရာက္အေရးအသားေတြ လူက်င့္၀တ္ပ်က္ အေရးအသားေတြလဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ တခ်ိန္ၾကရင္ဒါဟာ တုိင္းျပည္အတြက္ အႏၱရာယ္တခု ျဖစ္လာနုိင္ပါတယ္။ စာေပေလာကကအတြက္ အေနွာင့္အသြားမလႊတ္တဲ့ ကိစၥတခု ျဖစ္လာနုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ တခုေတြးေနမိတယ္။ တုိင္းျပည္တခုမွာ ဘယ္အရာဟာ အလုိအပ္ဆုံး၊ အေရးအၾကီးဆုံးလဲ ဆုိတာေပါ့။ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ္ယုံၾကည္တာကေတာ့ လူေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္ပါပဲ။ လူေတြဟာ လူသားတေယာက္ လုပ္ရမဲ့၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာတခုကုိ လူသားတုိင္း လုပ္ေနၾကရင္ တုိးတက္ၾကီးပြားျပီး သူမ်ားတုိင္းျပည္မွာ ဒီလုိအလုပ္မ်ိဳး လုပ္စရာမလုိေလာက္ပါဘူး တခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ......... း)

သတင္းထူး..... သတင္းထူး....... သတင္းထူး......

မူရင္းလင့္


ျပည္ျပနုိင္ငံ အသီးသီးမွ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည့္ ျမန္မာလုပ္သားမ်ားကုိ ျပည္ပတြင္ လုပ္ကုိင္ခဲ့သည့္လုပ္ငန္းအေပၚ မူတည္၍ နုိင္ငံတြင္း သင့္ေလ်ာ္ေသာ အလုပ္အကုိင္မ်ား ျပန္လည္ ရရွိနုိင္ရန္ အလုပ္သမား ၀န္ၾကီးဌာန၊ အလုပ္သမား ညႊန္ၾကားမူ ဦးစီဌာနသုိ႕ ဆက္သြယ္လာပါက နည္းပညာလႊဲေျပာင္းေပးမူ စနစ္မ်ိဳးျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ကမာၻတ၀န္း ရင္ဆုိင္ေနရေသာ ေငြေၾကးအက်ပ္အတည္းမ်ားေၾကာင့္ ျပည္ပနုိင္ငံအသီးသီးတြင္ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကုိင္လ်က္ရွိသည့္ ျမန္မာနုိင္ငံ သားမ်ားသည္ နုိင္ငံအသီးသီးမွ မိခင္နုိင္ငံသုိ႕ ၂၀၀၈ ခုနွစ္ ဒီဇင္ဘာမွ စတင္၍ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၾကရာ ယခုအခါ အဆုိပါ လုပ္သားအေရအတြက္မွာ တေသာင္း ၀န္းက်င္ခန္႕ ရွိေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။ ျပည္ပမွ ၀န္ထမ္းေလွ်ာ့ခ်၍ ျပန္လည္ ၀င္ေရာက္လာသူမ်ားကုိ ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ ေလဆိပ္အတြင္း ရန္ကုန္တုိင္းေအးခ်မ္း သာယာေရးနွင့္ ဖြံ႕ျဖိဳးေရး ေကာင္စီမွ တာ၀န္ေပးထားသည့္ အထူးအဖြဲ႕မွ စာရင္းမ်ား ေကာက္ယူခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႕ျပင္ ျပန္လည္၀င္ေရာက္လာၾကသူမ်ားအတြက္ ႏုိင္ငံအတြင္း သင့္ေလ်ာ္သည့္ အလုပ္အကုိင္မ်ား ရွာေဖြေပးနုိင္ရန္ စာရင္းမ်ားေကာက္ယူလ်က္ ရွိေၾကာင္းသိရသည္။

“အလုပ္သမားညႊန္ၾကားမႈဦးစီးဌာနဲနဲ႕ ညိွျပီး ေလဆိပ္ကျပန္လာတဲ့ လူေတြကုိ ေနရပ္လိပ္စာ၊ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကုိင္တဲ့ နုိင္ငံ၊ တတ္ကြ်မ္းတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကုိ စာရင္းေကာက္ယူထားပါတယ္။ ျပန္လာတဲ့ လုပ္သားေတြက ျပည္တြင္းမွာ အလုပ္အကုိင္ ရရွိႏုိင္ဖုိ႕ သက္ဆုိင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္လာရင္ လုိအပ္တဲ့ ျပည္တြင္းစက္ရုံေတြမွာ ျပန္လည္အလုပ္အကုိရရွိနုိင္ဖုိ႕ ေဆာင္ရြက္ေပးပါမယ္။ ဥပမာ- နုိင္ငံျခားမွာ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းမွာ လုပ္ကုိင္ခဲ့ရင္ ဒီျပည္တြင္းက လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းထုတ္လုပ္တဲ့ စက္ရုံမွာ ျပန္လည္ရရွိနုိင္ဖုိ႕ ေဆာင္ရြက္တာပါ” ဟု စက္မူဇုန္ ေကာ္မတီ၀င္တဦးက ေျပာၾကားခဲ့သည္…

၀န္ခံခ်က္။ ။ ပုံမ်ားကုိ Google မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

သတင္းထူး..... သတင္းထူး....... သတင္းထူး......

မူရင္းလင့္


ျပည္ျပနုိင္ငံ အသီးသီးမွ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည့္ ျမန္မာလုပ္သားမ်ားကုိ ျပည္ပတြင္ လုပ္ကုိင္ခဲ့သည့္လုပ္ငန္းအေပၚ မူတည္၍ နုိင္ငံတြင္း သင့္ေလ်ာ္ေသာ အလုပ္အကုိင္မ်ား ျပန္လည္ ရရွိနုိင္ရန္ အလုပ္သမား ၀န္ၾကီးဌာန၊ အလုပ္သမား ညႊန္ၾကားမူ ဦးစီဌာနသုိ႕ ဆက္သြယ္လာပါက နည္းပညာလႊဲေျပာင္းေပးမူ စနစ္မ်ိဳးျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ကမာၻတ၀န္း ရင္ဆုိင္ေနရေသာ ေငြေၾကးအက်ပ္အတည္းမ်ားေၾကာင့္ ျပည္ပနုိင္ငံအသီးသီးတြင္ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကုိင္လ်က္ရွိသည့္ ျမန္မာနုိင္ငံ သားမ်ားသည္ နုိင္ငံအသီးသီးမွ မိခင္နုိင္ငံသုိ႕ ၂၀၀၈ ခုနွစ္ ဒီဇင္ဘာမွ စတင္၍ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၾကရာ ယခုအခါ အဆုိပါ လုပ္သားအေရအတြက္မွာ တေသာင္း ၀န္းက်င္ခန္႕ ရွိေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။ ျပည္ပမွ ၀န္ထမ္းေလွ်ာ့ခ်၍ ျပန္လည္ ၀င္ေရာက္လာသူမ်ားကုိ ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ ေလဆိပ္အတြင္း ရန္ကုန္တုိင္းေအးခ်မ္း သာယာေရးနွင့္ ဖြံ႕ျဖိဳးေရး ေကာင္စီမွ တာ၀န္ေပးထားသည့္ အထူးအဖြဲ႕မွ စာရင္းမ်ား ေကာက္ယူခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႕ျပင္ ျပန္လည္၀င္ေရာက္လာၾကသူမ်ားအတြက္ ႏုိင္ငံအတြင္း သင့္ေလ်ာ္သည့္ အလုပ္အကုိင္မ်ား ရွာေဖြေပးနုိင္ရန္ စာရင္းမ်ားေကာက္ယူလ်က္ ရွိေၾကာင္းသိရသည္။

“အလုပ္သမားညႊန္ၾကားမႈဦးစီးဌာနဲနဲ႕ ညိွျပီး ေလဆိပ္ကျပန္လာတဲ့ လူေတြကုိ ေနရပ္လိပ္စာ၊ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကုိင္တဲ့ နုိင္ငံ၊ တတ္ကြ်မ္းတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကုိ စာရင္းေကာက္ယူထားပါတယ္။ ျပန္လာတဲ့ လုပ္သားေတြက ျပည္တြင္းမွာ အလုပ္အကုိင္ ရရွိႏုိင္ဖုိ႕ သက္ဆုိင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္လာရင္ လုိအပ္တဲ့ ျပည္တြင္းစက္ရုံေတြမွာ ျပန္လည္အလုပ္အကုိရရွိနုိင္ဖုိ႕ ေဆာင္ရြက္ေပးပါမယ္။ ဥပမာ- နုိင္ငံျခားမွာ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းမွာ လုပ္ကုိင္ခဲ့ရင္ ဒီျပည္တြင္းက လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းထုတ္လုပ္တဲ့ စက္ရုံမွာ ျပန္လည္ရရွိနုိင္ဖုိ႕ ေဆာင္ရြက္တာပါ” ဟု စက္မူဇုန္ ေကာ္မတီ၀င္တဦးက ေျပာၾကားခဲ့သည္…

၀န္ခံခ်က္။ ။ ပုံမ်ားကုိ Google မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

သာယာခ်မ္းေျမ့တဲ့ ဘ၀တခုကုိ ပို္င္ဆုိင္ခ်င္သူေတြတုိင္းဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ထိမ္းျမားလက္ထပ္မူကုိ မျပဳမေန ျပဳလုပ္ၾကရပါတယ္။ ဒါမွလဲ သာယာတဲ့ ဘ၀၊ ျပီးျပည့္စုံတဲ့ ဘ၀ေလးကုိ ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္မွာပါ။ အခုဆုိ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ အကုိတေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ကုိေနးတစ္ တေယာက္ လူပ်ိဳဘ၀ၾကီးကုိ စြန္႕လုိ႕ သာယာခ်မ္းေျမ႕တဲ့ ဘ၀တခုကို ခ်စ္ဇနီးရဲ႕ လက္ကုိ တြဲျပီး ေလွ်ာက္လွမ္းေနပါျပီ။ ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္ အကုိေရ… ေနာင္တခ်ိန္ ကေလးတသုိက္နဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ မိသားစုေလးကုိ ျမင္ေယာင္ျပီး ရီေနမိတယ္ အကုိေရ…….



ရင္ထဲမွာ ေနလုိ႕ မရတာေတာ့ အမွန္ပါ။ က်ေနာ္ တကယ့္ကုိ ညံ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ကုိ တကူးတက ဖိတ္ထားခဲ့တဲ့ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲေလးကုိ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ က်ေနာ္ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကုိေနးတစ္ ေရ…….



စားၾကြင္း။ ။ ဦးရွင္ၾကီး , ေမာင္စေန လက္မေနွးေတာ့နဲ႕ဟ အျမန္လုပ္ထား..... နာကေတာ့ ကုိေနးတစ္ ရဲ႕ေနာင္မ်ိဳးဆက္ေလးပဲ ေစာင့္ေတာ့မယ္ အဟား

Type rest of the post here

သာယာခ်မ္းေျမ့တဲ့ ဘ၀တခုကုိ ပို္င္ဆုိင္ခ်င္သူေတြတုိင္းဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ထိမ္းျမားလက္ထပ္မူကုိ မျပဳမေန ျပဳလုပ္ၾကရပါတယ္။ ဒါမွလဲ သာယာတဲ့ ဘ၀၊ ျပီးျပည့္စုံတဲ့ ဘ၀ေလးကုိ ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္မွာပါ။ အခုဆုိ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ အကုိတေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ကုိေနးတစ္ တေယာက္ လူပ်ိဳဘ၀ၾကီးကုိ စြန္႕လုိ႕ သာယာခ်မ္းေျမ႕တဲ့ ဘ၀တခုကို ခ်စ္ဇနီးရဲ႕ လက္ကုိ တြဲျပီး ေလွ်ာက္လွမ္းေနပါျပီ။ ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္ အကုိေရ… ေနာင္တခ်ိန္ ကေလးတသုိက္နဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ မိသားစုေလးကုိ ျမင္ေယာင္ျပီး ရီေနမိတယ္ အကုိေရ…….





ရင္ထဲမွာ ေနလုိ႕ မရတာေတာ့ အမွန္ပါ။ က်ေနာ္ တကယ့္ကုိ ညံ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ကုိ တကူးတက ဖိတ္ထားခဲ့တဲ့ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲေလးကုိ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ က်ေနာ္ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကုိေနးတစ္ ေရ…….





စားၾကြင္း။ ။ ဦးရွင္ၾကီး , ေမာင္စေန လက္မေနွးေတာ့နဲ႕ဟ အျမန္လုပ္ထား..... နာကေတာ့ ကုိေနးတစ္ ရဲ႕ေနာင္မ်ိဳးဆက္ေလးပဲ ေစာင့္ေတာ့မယ္ အဟား

Type rest of the post here

က်ေနာ္တုိ႕ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပုိင္းအတြက္ အေ၀းေရာက္ ညီအကုိ ေမာင္ႏွမမ်ားက စုစည္းျပီး ေမာ(၀္)ရွမ္းေျမ ဆုိတဲ့ ဆုိဒ္ေလး တခုကုိ စိတ္တူကုိယ္တူ ဖန္တီးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီ ေမာ(၀္)ရွမ္းေျမ ဆုိဒ္ေလးမွာ က်ေနာ္တုိ႕ ညီအကုိ ေမာင္ႏွမမ်ားရဲ႕ အမိေျမကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ လြမ္းတဲ့စိတ္ေလးေတြကုိ ေတြ႕ၾကရမွာပါ။ လူေလာကၾကီးမွာ တခါတေလ ေပ်ာ္ရာမွာမေန ေတာ္ရာမွာေနဆုိတဲ့ စကားပုံအတုိင္း အေ၀းေရာက္ေနၾကေပမဲ့ ကုိယ့္ေမြးဖြား ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ေနရာေလးကုိေတာ့ ဘယ္လုိမွ ေမ့မရခဲ့ပါဘူး။ ဒီအတြက္ အားလုံးရဲ႕ နွလုံးသားဆီက ထြက္က်လာတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြကုိ ဒီ ေမာ(၀္)ရွမ္းေျမ ဆုိဒ္ေလးမွာေတြ႕ၾကရမွာပါ။ က်ေနာ္တုိ႕ မိတ္ေဆြမ်ားအားလုံးလဲ အလည္လာေရာက္ၾကဖုိ႕ ဖိတ္ေခၚအပ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႕ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပုိင္းအတြက္ အေ၀းေရာက္ ညီအကုိ ေမာင္ႏွမမ်ားက စုစည္းျပီး ေမာ(၀္)ရွမ္းေျမ ဆုိတဲ့ ဆုိဒ္ေလး တခုကုိ စိတ္တူကုိယ္တူ ဖန္တီးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီ ေမာ(၀္)ရွမ္းေျမ ဆုိဒ္ေလးမွာ က်ေနာ္တုိ႕ ညီအကုိ ေမာင္ႏွမမ်ားရဲ႕ အမိေျမကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ လြမ္းတဲ့စိတ္ေလးေတြကုိ ေတြ႕ၾကရမွာပါ။ လူေလာကၾကီးမွာ တခါတေလ ေပ်ာ္ရာမွာမေန ေတာ္ရာမွာေနဆုိတဲ့ စကားပုံအတုိင္း အေ၀းေရာက္ေနၾကေပမဲ့ ကုိယ့္ေမြးဖြား ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ေနရာေလးကုိေတာ့ ဘယ္လုိမွ ေမ့မရခဲ့ပါဘူး။ ဒီအတြက္ အားလုံးရဲ႕ နွလုံးသားဆီက ထြက္က်လာတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြကုိ ဒီ ေမာ(၀္)ရွမ္းေျမ ဆုိဒ္ေလးမွာေတြ႕ၾကရမွာပါ။ က်ေနာ္တုိ႕ မိတ္ေဆြမ်ားအားလုံးလဲ အလည္လာေရာက္ၾကဖုိ႕ ဖိတ္ေခၚအပ္ပါတယ္။

(၁)
မနက္ခင္းမိုးေသာက္ေတာ့ ထြက္လာတဲ့ ေနမင္းဟာ အရင္ေန႕ေတြကလုိ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ။ သူအိပ္ရာထက္မွ ထကာ သြားတုိက္ မ်က္နွာသစ္ျပီး လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးဆီသုိ႕ ေလွ်ာက္လာလုိက္သည္။ ဒီေန႕သည္ စေနေန႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေလသည္။ သူလုိ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္အေနနွင့္ စေန ၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေလးေတြပဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ ေအးေအးလူလူ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ စကားေျပာခြင့္ရေပသည္။ က်န္ေသာ ေန႕ရက္မ်ားက သူလုိ လူတေယာက္အတြက္ ၂၄ နာရီ ဆုိေသာ အခ်ိန္ဟူသည္ ေလာက္ငသည္မရွိေပ။ မွန္သည္ သူသည္ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ရွိ အလယ္တန္းေက်ာင္းတေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာ တေယာက္ ျဖစ္ေပသည္။ ဒီရပ္ကြက္ေလးတြင္ လူေပါင္းစုံ စရုိက္ေပါင္းစုံကုိ ေက်ာင္းဆရာ တေယာက္၏ စူးစမ္းေသာ အၾကည့္ျဖင့္ သူၾကည့္မိတတ္ေလသည္။

(၂)
သူ၏ အိမ္သည္ ပ်ဥ္ေထာင္မုိး တထပ္အိမ္ကေလးျဖစ္သည္။ သူ႕ကုိယ္ပုိင္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားမ်ား၏ ေကာင္းမူေၾကာင့္ ဒီေနရာေလးတြင္ ေနရျခင္းျဖစ္ေပသည္။ သူ၏ အိမ္ေဘးခ်င္းကပ္ရက္တြင္ အလြန္ကုိ ခ်စ္ခင္ၾကေသာ လင္မယား ရွိေပသည္။ ခ်စ္ခင္ၾကသည္ဆုိရာတြင္ တရပ္ကြက္လုံးက သူတုိ႕ လင္မယားကုိ တေယာက္ကုိ တေယာက္ အရမ္းခ်စ္ခင္ၾကသည္ဟု ေျပာဆုိေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္အဖုိ႕ ဒီလင္မယားသည္ ဟန္ေဆာင္ခ်စ္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ေပမည္ဟု ခံစားရေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူတုိ႕သည္ အိမ္အျပင္ ေရာက္လွ်င္ တေယာက္ကုိ တေယာက္ အရမ္း ခ်စ္စကားမ်ား တီးတီးတာတာေျပာကာ အိမ္ထဲတြင္မူကား အျမဲ ရန္ျဖစ္ ရုိက္ခုိက္၊ ဆဲဆုိေနသည္ကုိ ေဘးအိမ္မွ က်ေနာ္ျမင္ေတြ႕ေနၾက ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။

(၃)
ဟုိဖက္ ညာဖက္ေဘးအိမ္တြင္ က်ေနာ္ေရာက္စခ်ိန္က တရားဘာ၀နာ ပြားမ်ားေနတတ္ေသာ ဦးစိတ္ရွည္ဆုိေသာ အဖုိးအုိတေယာက္ေနေပသည္။ သူသည္ အလြန္ကုိ စိတ္ရင္းေကာင္းသူျဖစ္ေပသည္။ သူ၏ ျခံေလးထဲတြင္ သရက္ပင္၊ သစ္ေတာ္သီးပင္ စသည့္ အပင္ၾကီးမ်ား စိုက္ထားေလသည္။ ထုိသည္သာမက ရာသီေပၚပန္းမ်ား၊ စားစရာ အသီးအရြက္မ်ားကုိလဲ စုိက္ပ်ိဳးထားေပသည္။ သူသည္ သူ၏အပင္မ်ားမွ ထြက္ေသာ အသီးအႏွံမ်ားကုိ လာေရာက္ေတာင္းသူေတြကုိ ေပးလွဴတတ္ေပသည္။ ယခုအခါတြင္ သူသည္ တရားဘာ၀နာ ပြားမ်ားမူမ်ားကုိ မလုပ္နုိင္ေတာ့ာေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူတယုတယ စုိက္ပ်ိဳးထားေသာ သီးႏွံပင္မ်ားကုိ ရပ္ကြက္တြင္မွ လူတခ်ိဳ႕သည္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ျခင္း မျပဳပဲ ခုိးယူစားေသာက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ သူသည္ ယခုအခါ တေနကုန္ ျခံေလးထဲတြင္ ေလးခြတေခ်ာင္းျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတတ္ေပသည္။

(၄)
အေက်ာ္ၾကားဆုံး ရပ္ကြက္ထဲမွ ကိစၥတခုရွိပါေသးသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ အထက္တန္းလႊာ မိသားစု ေပါက္ဖြားလာေသာ ေကာင္မေလးတဦးနွင့္ ေအာက္ေျခအလႊာ မိသားစုမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ ေယာက်ာ္းေလးတဦးသည္ ခ်စ္သူ သမီးရည္းစားမ်ားအျဖစ္ သုိ႕ေရာက္ရွိေနၾကပါသည္။ ဒါကုိ သူတုိ႕၏ မိသားစု အသုိင္းအ၀န္းနွစ္ခုမွ သေဘာမတူၾကေပ။ ေနာက္ဆုံး ေကာင္ေလး၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွ ကူညီေျမာက္သမူေၾကာင့္ ေကာင္ေလးနွင့္ ေကာင္မေလးတုိ႕သည္ နွစ္ဦးသေဘာတူ ခုိးေျပးၾကပါသည္။ ထုိေနာက္ တရားရုံးတြင္ လက္မွတ္ေရးထုိးၾကပါသည္။ ဤတြင္မိဘမ်ားက ခြဲမည္ ခြာမည္ လုပ္ၾကပါသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ တရားရုံးတြင္ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ား ယွဥ္ဆုိင္ေျဖရွင္းၾကရပါသည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကုိ ရပ္ကြက္ထဲက လူမ်ားကေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေထာင္ျဖစ္ၾက ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေကာင္မေလး မိဘ၏ စီးပြါးေရး လုပ္ငန္းသည္ ထီးလုပ္ငန္း (အထက္တန္းလႊာ) ျဖစ္၍ ေကာင္ေလး မိဘမ်ား၏ လုပ္ငန္းမွာ ဖိနပ္လုပ္ငန္း (ေအာက္ေျခအလႊာ) ျဖစ္ေပသည္။ ယခုအခါ သူတုိ႕ လင္မယား၏ တတိယေျမာက္ကေလး

(၁)
မနက္ခင္းမိုးေသာက္ေတာ့ ထြက္လာတဲ့ ေနမင္းဟာ အရင္ေန႕ေတြကလုိ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ။ သူအိပ္ရာထက္မွ ထကာ သြားတုိက္ မ်က္နွာသစ္ျပီး လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးဆီသုိ႕ ေလွ်ာက္လာလုိက္သည္။ ဒီေန႕သည္ စေနေန႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေလသည္။ သူလုိ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္အေနနွင့္ စေန ၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေလးေတြပဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ ေအးေအးလူလူ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ စကားေျပာခြင့္ရေပသည္။ က်န္ေသာ ေန႕ရက္မ်ားက သူလုိ လူတေယာက္အတြက္ ၂၄ နာရီ ဆုိေသာ အခ်ိန္ဟူသည္ ေလာက္ငသည္မရွိေပ။ မွန္သည္ သူသည္ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ရွိ အလယ္တန္းေက်ာင္းတေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာ တေယာက္ ျဖစ္ေပသည္။ ဒီရပ္ကြက္ေလးတြင္ လူေပါင္းစုံ စရုိက္ေပါင္းစုံကုိ ေက်ာင္းဆရာ တေယာက္၏ စူးစမ္းေသာ အၾကည့္ျဖင့္ သူၾကည့္မိတတ္ေလသည္။

(၂)
သူ၏ အိမ္သည္ ပ်ဥ္ေထာင္မုိး တထပ္အိမ္ကေလးျဖစ္သည္။ သူ႕ကုိယ္ပုိင္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားမ်ား၏ ေကာင္းမူေၾကာင့္ ဒီေနရာေလးတြင္ ေနရျခင္းျဖစ္ေပသည္။ သူ၏ အိမ္ေဘးခ်င္းကပ္ရက္တြင္ အလြန္ကုိ ခ်စ္ခင္ၾကေသာ လင္မယား ရွိေပသည္။ ခ်စ္ခင္ၾကသည္ဆုိရာတြင္ တရပ္ကြက္လုံးက သူတုိ႕ လင္မယားကုိ တေယာက္ကုိ တေယာက္ အရမ္းခ်စ္ခင္ၾကသည္ဟု ေျပာဆုိေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္အဖုိ႕ ဒီလင္မယားသည္ ဟန္ေဆာင္ခ်စ္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ေပမည္ဟု ခံစားရေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူတုိ႕သည္ အိမ္အျပင္ ေရာက္လွ်င္ တေယာက္ကုိ တေယာက္ အရမ္း ခ်စ္စကားမ်ား တီးတီးတာတာေျပာကာ အိမ္ထဲတြင္မူကား အျမဲ ရန္ျဖစ္ ရုိက္ခုိက္၊ ဆဲဆုိေနသည္ကုိ ေဘးအိမ္မွ က်ေနာ္ျမင္ေတြ႕ေနၾက ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။

(၃)
ဟုိဖက္ ညာဖက္ေဘးအိမ္တြင္ က်ေနာ္ေရာက္စခ်ိန္က တရားဘာ၀နာ ပြားမ်ားေနတတ္ေသာ ဦးစိတ္ရွည္ဆုိေသာ အဖုိးအုိတေယာက္ေနေပသည္။ သူသည္ အလြန္ကုိ စိတ္ရင္းေကာင္းသူျဖစ္ေပသည္။ သူ၏ ျခံေလးထဲတြင္ သရက္ပင္၊ သစ္ေတာ္သီးပင္ စသည့္ အပင္ၾကီးမ်ား စိုက္ထားေလသည္။ ထုိသည္သာမက ရာသီေပၚပန္းမ်ား၊ စားစရာ အသီးအရြက္မ်ားကုိလဲ စုိက္ပ်ိဳးထားေပသည္။ သူသည္ သူ၏အပင္မ်ားမွ ထြက္ေသာ အသီးအႏွံမ်ားကုိ လာေရာက္ေတာင္းသူေတြကုိ ေပးလွဴတတ္ေပသည္။ ယခုအခါတြင္ သူသည္ တရားဘာ၀နာ ပြားမ်ားမူမ်ားကုိ မလုပ္နုိင္ေတာ့ာေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူတယုတယ စုိက္ပ်ိဳးထားေသာ သီးႏွံပင္မ်ားကုိ ရပ္ကြက္တြင္မွ လူတခ်ိဳ႕သည္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ျခင္း မျပဳပဲ ခုိးယူစားေသာက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ သူသည္ ယခုအခါ တေနကုန္ ျခံေလးထဲတြင္ ေလးခြတေခ်ာင္းျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတတ္ေပသည္။

(၄)
အေက်ာ္ၾကားဆုံး ရပ္ကြက္ထဲမွ ကိစၥတခုရွိပါေသးသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ အထက္တန္းလႊာ မိသားစု ေပါက္ဖြားလာေသာ ေကာင္မေလးတဦးနွင့္ ေအာက္ေျခအလႊာ မိသားစုမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ ေယာက်ာ္းေလးတဦးသည္ ခ်စ္သူ သမီးရည္းစားမ်ားအျဖစ္ သုိ႕ေရာက္ရွိေနၾကပါသည္။ ဒါကုိ သူတုိ႕၏ မိသားစု အသုိင္းအ၀န္းနွစ္ခုမွ သေဘာမတူၾကေပ။ ေနာက္ဆုံး ေကာင္ေလး၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွ ကူညီေျမာက္သမူေၾကာင့္ ေကာင္ေလးနွင့္ ေကာင္မေလးတုိ႕သည္ နွစ္ဦးသေဘာတူ ခုိးေျပးၾကပါသည္။ ထုိေနာက္ တရားရုံးတြင္ လက္မွတ္ေရးထုိးၾကပါသည္။ ဤတြင္မိဘမ်ားက ခြဲမည္ ခြာမည္ လုပ္ၾကပါသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ တရားရုံးတြင္ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ား ယွဥ္ဆုိင္ေျဖရွင္းၾကရပါသည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကုိ ရပ္ကြက္ထဲက လူမ်ားကေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေထာင္ျဖစ္ၾက ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေကာင္မေလး မိဘ၏ စီးပြါးေရး လုပ္ငန္းသည္ ထီးလုပ္ငန္း (အထက္တန္းလႊာ) ျဖစ္၍ ေကာင္ေလး မိဘမ်ား၏ လုပ္ငန္းမွာ ဖိနပ္လုပ္ငန္း (ေအာက္ေျခအလႊာ) ျဖစ္ေပသည္။ ယခုအခါ သူတုိ႕ လင္မယား၏ တတိယေျမာက္ကေလးမေလးပင္ က်ေနာ္၏ တပည့္အျဖစ္သုိ႕ ေရာက္ရွိေနေပသည္။


PS... ေနာက္မ်ားမွာ အဆင္ေျပရင္ေတာ့ အပုိင္းဆက္မ်ားျဖင့္ ေရးသားသြားပါမည္။

ညသည္ တျဖည္းျဖည္းနွင့္ ေမွာင္မုိက္လာပါသည္။ ညဥ္႕နက္ေလ ဒီလုိပဲြမ်ိဳးက လူစည္ေလ ျဖစ္ေပသည္။ ဒီလုိ ေနရာမ်ိဳးကုိ လူကုံထံ အသုိင္းအ၀ုိင္း အမ်ားစုသာ တက္ေရာက္ တတ္ၾကသည္။ လူမ်ားစြာတုိ႕၏ မ်က္လုံးမ်ားကုိ ဂရုမစုိက္ပဲ ဒီလုိပြဲမ်ိဳးကုိ က်င္းပၾကျခင္းသည္ လုိအင္ဆႏၵမ်ားစြာ ပါ၀င္ေနေပသည္။ တခ်ိဳ႕က လူကုံထံ အသုိင္းအ၀ုိင္းနွင့္ ေပါင္းသင္းလုိ၍ ျဖစ္ေပမည္။ တခ်ိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ား ရခ်င္၍ ျဖစ္ေပမည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့… တခ်ိဳ႕ကေတာ့…. ဆႏၵမ်ိဳးစုံ ရမၼက္မ်ိဳးစုံျဖင့္ သည္ေနရာတြင္ လူေပါင္းစုံ တက္ေရာက္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ေနရသည္။ပါတီပြဲ က်င္းပေနေသာ တုိက္တာၾကီးထဲသုိ႕ ၀င္ေရာက္ရန္ တခုတည္းေသာ အေပါက္္ျဖစ္သည့္ တံခါးမၾကီးအနီးတြင္ စားပြဲတလုံး ရွိေနေပသည္။ ထုိစားပြဲေပၚတြင္ မ်က္ႏွာဖုံး ေျမာက္မ်ားစြာကုိ တင္ထားေလသည္။ ထုိစားပြဲေပၚတြင္ပင္

ေက်းဇူးျပဳ၍…. သင့္မ်က္နွာကုိ မ်က္နွာဖုံးတခု တပ္ဆင္ျပီးမွသာ ခန္းမေဆာင္အတြင္းသုိ႕ ၀င္ေရာက္ပါ

ဟူေသာ စာတန္းတခုကုိလဲ ေထာင္ကာ တင္ထား၏။ စားပြဲေပၚမွ လက္သင့္ရာ မ်က္ႏွာဖုံး တခုကုိယူကာ မ်က္နာတြင္ က်ေနာ္တပ္ဆင္လုိက္ပါသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ က်ေနာ္မ်က္နွာအစစ္သည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ က်ေနာ္မ်က္နာေပၚတြင္ က်ေနာ္မ်က္နာ မဟုတ္ေသာ မ်က္နာအတု တခုျဖစ္ေပၚလာခဲ့၏၊ ခန္းမေဆာင္ထဲသုိ႕ က်ေနာ္ တလွမ္းခ်င္း လွမ္းေလွ်ာက္၀င္လုိက္သည္။

ခန္းမေဆာင္ထဲတြင္ အလင္းေရာင္ မိွန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အခန္းငယ္မ်ားစြာကုိလဲ ေတြ႕ရေပသည္။ လူတခ်ိဳ႕ ၀င္လုိက္ ထြက္လုိက္ လႈပ္ရွားသြားလာေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေပသည္။ လူေတြ တဦးႏွင့္ တစ္ဦး အလုအယက္ စကားေျပာေနၾကသံ၊ ဖန္ခြက္မ်ား ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိသံ၊ ဖြင့္ထားေသာ ျဂိဳလ္တုစေလာင္းမွ အသံ၊ ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ဖိနပ္မ်ား ရွပ္တုိက္သံ၊ ဇြန္း ခက္ရင္းမ်ားႏွင့္ ပန္းကန္သံမ်ားက ထိေတြ႕သံ၊ တီး၀ုိင္းမွ တီးမႈတ္သံ၊ ေခ်ာင္းဟန္႕သံ ရယ္ေမာသံ ေအာ္ဟစ္သံ စသည့္ အသံေပါင္းစုံတုိ႕သည္ အမ်ိဳးအမည္ မကြဲျပားေတာ့ဘဲ အေရာေရာ အေနွာေနွာျဖစ္ကာ တုိက္ခန္းအတြင္း ဆူညံေနေပသည္။

တုိက္ခန္းအလယ္တြင္ ထြန္းညွိထားေသာ မီးလုံး၊ ဖန္ေခ်ာင္းမ်ား၏ အလင္းေရာင္မွာ မ်က္စိ က်ိန္းေလာက္ေအာင္ပင္ စူးရဲ ၀င္းထိန္ေနေပသည္။ ဒီတုိက္ခန္းအလယ္တြင္ အဆုိေတာ္မ်ား DJ ဟုေခၚေသာ အတီးအမႈတ္မ်ားကုိ ၾကားေန ျမင္ေနရသည္။ ရုတ္တရက္၀င္ေရာက္လာေသာ သူ႕အဖုိ႕ ဒီအလင္းေရာင္မ်ားနွင့္ ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပေပ။ မ်က္စိမ်ား က်ိန္းေနေပသည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ ဒီအလင္းေရာင္မ်ား ဆူညံသံ ေအာ္ဟစ္ေနသံမ်ားနွင့္ က်ေနာ္ အသားက်သြားပါတယ္။ တုိက္ခန္းအတြင္း က်ေနာ္ကုိ ၾကိဳဆုိမဲ့ လူတေယာက္တေလကုိမွ် က်ေနာ္ မေတြ႕ရပါ။ အားလုံး ေပ်ာ္ပါးေနေပသည္။ က်ေနာ္ကုိဒီပြဲ တက္ေရာက္ရန္ ဖိတ္ၾကားေသာခဲ့ေသာသူကုိ က်ေနာ္ မ်က္လုံးျဖင့္ အႏွံရွာေဖြေနမိသည္။ တခဏတြင္းပင္ က်ေနာ္ ရွာေဖြျခင္းမွာ ရူးသြပ္မူသာ ျဖစ္ေၾကာင္းက်ေနာ္ သိလုိက္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အားလုံးေသာလူေပါင္းတုိ႕၏ မ်က္နွာတြင္ သူတုိ႕၏ပင္ကုိရုပ္သည္ ကြယ္ေပ်ာက္၍ နဂိုမ်က္နွာနွင္ မဆုိင္ေသာမ်က္နွာဖုံးတခုခုကုိ တပ္ဆင္ထားသူမ်ား ခ်ည္းသာျဖစ္ေပ၏

က်ေနာ္ကုိ ဖိတ္စာေပးခဲ့သူ တနည္းအားျဖင့္ ဒီပါတီဆိုသည္ကုိ ဦးေဆာင္ ေဆာင္ရြက္သူသည္လဲ ပင္ကုိမ်က္နွာနွင့္ မဟုတ္ပဲ အတုတပ္ဆင္ထားေသာ မ်က္နွာဖုံးနွင့္ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သူမ်က္နာေရွ႕တြင္ မည္သည့္မ်က္ႏွာဖုံးကုိ တပ္ဆင္ထားေလသနည္း။ ေမ်ာက္တေကာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖုံးလား၊ ၀က္၀ံတေကာင္ရဲ
႕ မ်က္ႏွာဖုံးလား၊ ေဒါင္းတေကာင္၏ မ်က္ႏွာဖုံးလား၊ သုိးတေကာင္၏ မ်က္ႏွာဖုံးလား က်ေနာ္ မသိနုိင္ေပ မေ၀ခြဲနုိင္ေပ။ ထုိသူသည္ အခန္းေထာင့္တြင္ ျငိမ္ျပီးစေလာင္းၾကည့္ေနေသာ ႏြားတေကာင္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀ိုက္အရက္ဆုိတာကုိ ေသာက္ေနေသာ မ်က္လုံးနီနီနွင့္ ျခေသၤ့လား၊ သံစုံတီး၀ုိင္းေဘးမွ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ဘဲတေကာင္ဟာ သူျဖစ္ေလမလား က်ေနာ္မသိေပ။

ဒီအခန္းအျပင္မွာေတာ့ ညသည္ေမွာင္မဲွလ်က္ရွိေပသည္။ ဒီအခန္းထဲမွာေတာ့ ညဆုိတာမရွိ၊ ညကုိ ေမ့ေလ်ာ့ထားသူေတြသာ ရွိေပသည္။ ပိတ္ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမ်ားေၾကာင့္လဲ သူတုိ႕ ညဆုိတာကုိ မသိျဖစ္နုိင္ေပသည္လား။ သတိမမူမိေလသည္လား။ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႕သည္ ညကုိ ေပ်ာ္ေနၾကေသာ လူသားေတြလား။ သူတုိ႕၏ မ်က္နွာကုိ မေတြ႕ရေပမဲ့လဲ သူတုိ႕၏ ရုပ္သြင္ျပင္ကုိ ၾကည့္ရုံနွင့္ သူတုိ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေၾကာင္း သိသာေပသည္။ သူတို႕တြင္ စိတ္ညစ္ျခင္းဟူေသာ အသိတရားကုိ ေမ့ေနၾကပုံရသည္။ ေမ့ေနသည္လား ေမ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသည္လားေတာ့ က်ေနာ္ မသိေပ။ ဟုိတေနရာတြင္ ၀ံပုေလြတေကာင္နွင့္ က်ားသစ္တေကာင္သည္ တေယာက္မ်က္နွာ တေယာက္ ၾကည့္ကာ ရယ္ေမာ ေနၾကသည္။ ေျမြတေကာင္နွင့္ တေကာင္မွာ တေယာက္ခါးကုိ တေယာက္ဖက္ကာ တြန္႕လိမ္ေကြးေကာက္ေနၾကသည္။ သမင္တေကာင္နွင့္ သစ္ကုလားအုတ္ တေကာင္သည္ ထုိင္၍ ေသာက္စားမူးယစ္ေနျပန္သည္။

ေျမေခြးတအုပ္စုသည္ စင္အလယ္တြင္ကေနေသာ ကေခ်သည္မ်ားရွိရာဆီသို႕ တက္လွမ္းရန္ ၾကိဳးစားေနသည္ကုိလဲ ေတြ႕ရျပန္သည္။ ၀က္တေကာင္ရဲ႕ မ်က္နွာဖုံး၀တ္ထားေသာ စားပြဲထုိး၏ လင္ပန္းထဲမွာ ဖန္ခြက္တခြက္ကုိ က်ေနာ္ လွမ္းယူကာ ေရႊေရာင္ အရည္မ်ားကုိ ေမာ့ေသာက္လုိက္သည္။ ဖန္ခြက္ထဲမွာ ေရႊေရာင္အရည္မ်ားသည္ မီးေတာင္မွ ထြက္ေသာ ေခ်ာ္ရည္မ်ားကဲ့သုိ႕ လည္ေခ်ာင္းတခုလုံးထဲသုိ႕ ပူေလာင္စြာ စီးဆင္းသြားေလသည္။ အနံ႕အရသာဆုိးရြားေသာ ဒီအရည္ေတြသည္ ဘာေၾကာင့္ ေရႊေရာင္ ေတာက္ပေနသလဲ။ လူေတြသည္ ဒီေရႊေရာင္ အရည္ေတြကုိ ေသာက္သုံးျပိီး အလယ္တြင္ ရွိေသာ ကစင္ေနရာတြင္ လက္မ်ားေျမွာက္ျပီး ေအာ္ဟစ္ကေနၾကေပသည္။ လူသားတုိင္းသည္ ဒီအခ်ိန္တြင္ ဒီေရႊေရာင္ အရည္မ်ားကုိ နွစ္သက္ေနၾကေပသည္။

ဘယ္နာရီ ရွိျပီလဲ အနီးမွ ဇီးကြက္တေကာင္ကုိ က်ေနာ္ လွမ္းေမးမိသည္။ ဒီအခန္းထဲမွာ နာရီမရွိဘူး အခ်ိန္မလုိဘူး ဟုခပ္တုိးတုိးေလး ျပန္ေျဖသည္။ ဟုတ္မည္ သတိထားၾကည့္လုိက္ေတာ့ အခန္းထဲတြင္ နာရီ မရွိေပ။ ခင္ဗ်ားက ဘာလုိ႕ အခ်ိန္ေမးရတာလဲ ေဘးမွ ေျမေခြးတေကာင္က မူးေနေသာ အသံျဖင့္လွမ္းေမးသည္။ ဒီပါတီပြဲၾကီး ဘယ္အခ်ိန္ျပီး မွာလဲ သိခ်င္လုိ႕ ဟု က်ေနာ္လဲ ဘုဆတ္ဆတ္ျဖင့္ ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ မုိးလင္းရင္ျပီးမွာေပါ့ ဟု လင္းယုန္တေကာင္က ေဘးမွေန၍ ညည္းညဴသံျဖင့္ ေျပာေလသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ထုိေျမေခြးနွင့္ လင္းယုန္တုိ႕ တေယာက္လက္ကုိ တေယာက္ကုိင္ကာ ကေနၾကေသာ လူအုပ္စု ရွိရာသုိ႕ ထြက္သြားေလသည္။

က်ေနာ္ စိတ္အနဲငယ္ ညစ္လာသည္။ ျမင္ျမင္သမွ် လူမ်ားသည္ တိရစာၦန္ မ်ား ျဖစ္ေနေပသည္။ မွန္သည္
တိရစာၦန္ ထုိစကားလုံးမ်ားက က်ေနာ္ကုိ အျပင္းအထန္ တုန္လႈပ္ေစသည္။ အခန္းထဲက လူေတြအားလုံး တိရစာၦန္ တေကာင္၏ မ်က္ႏွာဖုံးကုိ တပ္ထားၾကေပသည္။ က်ေနာ္လဲ တိရစာၦန္ တေကာင္၏ မ်က္ႏွာဖုံးကုိ တပ္ထားမိ၏။ က်ေနာ္သည္ တိရစာၦန္ ေတြ၏ မ်က္ႏွာဖုံးအားလုံးကုိ ျမင္ေနရသည္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာဖုံး ကုိ က်ေနာ္ မျမင္ရေပ။ မ်က္ႏွာဖုံးကို တပ္ဆင္က အမူမဲ့ အမွတ္မဲ့ စြပ္ခဲ့မိသည္။ က်ေနာ္ ဘာမ်က္နွာဖုံးကုိ တပ္ဆင္ခဲ့မိမွန္း သတိမထားခဲ့မိေပ။ က်ေနာ့္မ်က္နာကို လက္ျဖင့္ စမ္းသပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ ပုိ၍ တုပ္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည္။ ထုိ မ်က္ႏွာဖုံးသည္ က်ေနာ့္မ်က္နွာမွ ခြာမရေအာင္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကပ္၍
ေနေပသည္။ မ်က္နွာတြင္ အဖုအထစ္မ်ားစြာျဖင့္ ျပည့္နွက္ေပသည္။

ရင္ထဲတြင္ ျပင္းျပေသာ ခံစားခ်က္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ့္ကုိ က်ေနာ္ စူးစမ္းခ်င္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေနမိသည္။ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာတြင္ မည္သုိ႕ေသာ မ်က္ႏွာဖုံး ရွိေနသလဲ။ သိခ်င္လွေပသည္။ ေက်းဇူးျပဳ၍ စာဖတ္ေနသူမ်ား သိလွ်င္ေျပာေပးေစခ်င္သည္ က်ေနာ္မ်က္ႏွာတြင္ ဘယ္လုိ မ်က္နွာဖုံးမ်ား ျဖစ္ေနမည္နည္း။


၀န္ခံခ်က္။ ။ အခုတေလာ စိတ္က ဘာျဖစ္သည္မသိ။ ဖတ္ထားမိေသာ စာေတြကုိ ျပန္ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္ေနပါသည္။ ဒါေပမဲ့ အားလုံး အမွတ္တရ ေတာ့ မရွိေပ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ထဲ ရွိတာေတြ ျပန္ေတြးျပီး ေရးခ်ထားပါသည္။ ပုံကုိေတာ့ Google က ကူးယူေဖာ္ျပထားပါသည္။ က်ေနာ္ ေရာက္ရွိျပီး ရုိက္ကူးထားျခင္းမဟုတ္ရပါေၾကာင္း ၁၀၀ % အာမခံပါသည္။

ညသည္ တျဖည္းျဖည္းနွင့္ ေမွာင္မုိက္လာပါသည္။ ညဥ္႕နက္ေလ ဒီလုိပဲြမ်ိဳးက လူစည္ေလ ျဖစ္ေပသည္။ ဒီလုိ ေနရာမ်ိဳးကုိ လူကုံထံ အသုိင္းအ၀ုိင္း အမ်ားစုသာ တက္ေရာက္ တတ္ၾကသည္။ လူမ်ားစြာတုိ႕၏ မ်က္လုံးမ်ားကုိ ဂရုမစုိက္ပဲ ဒီလုိပြဲမ်ိဳးကုိ က်င္းပၾကျခင္းသည္ လုိအင္ဆႏၵမ်ားစြာ ပါ၀င္ေနေပသည္။ တခ်ိဳ႕က လူကုံထံ အသုိင္းအ၀ုိင္းနွင့္ ေပါင္းသင္းလုိ၍ ျဖစ္ေပမည္။ တခ်ိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ား ရခ်င္၍ ျဖစ္ေပမည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့… တခ်ိဳ႕ကေတာ့…. ဆႏၵမ်ိဳးစုံ ရမၼက္မ်ိဳးစုံျဖင့္ သည္ေနရာတြင္ လူေပါင္းစုံ တက္ေရာက္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ေနရသည္။ပါတီပြဲ က်င္းပေနေသာ တုိက္တာၾကီးထဲသုိ႕ ၀င္ေရာက္ရန္ တခုတည္းေသာ အေပါက္္ျဖစ္သည့္ တံခါးမၾကီးအနီးတြင္ စားပြဲတလုံး ရွိေနေပသည္။ ထုိစားပြဲေပၚတြင္ မ်က္ႏွာဖုံး ေျမာက္မ်ားစြာကုိ တင္ထားေလသည္။ ထုိစားပြဲေပၚတြင္ပင္

ေက်းဇူးျပဳ၍…. သင့္မ်က္နွာကုိ မ်က္နွာဖုံးတခု တပ္ဆင္ျပီးမွသာ ခန္းမေဆာင္အတြင္းသုိ႕ ၀င္ေရာက္ပါ

ဟူေသာ စာတန္းတခုကုိလဲ ေထာင္ကာ တင္ထား၏။ စားပြဲေပၚမွ လက္သင့္ရာ မ်က္ႏွာဖုံး တခုကုိယူကာ မ်က္နာတြင္ က်ေနာ္တပ္ဆင္လုိက္ပါသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ က်ေနာ္မ်က္နွာအစစ္သည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ က်ေနာ္မ်က္နာေပၚတြင္ က်ေနာ္မ်က္နာ မဟုတ္ေသာ မ်က္နာအတု တခုျဖစ္ေပၚလာခဲ့၏၊ ခန္းမေဆာင္ထဲသုိ႕ က်ေနာ္ တလွမ္းခ်င္း လွမ္းေလွ်ာက္၀င္လုိက္သည္။

ခန္းမေဆာင္ထဲတြင္ အလင္းေရာင္ မိွန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အခန္းငယ္မ်ားစြာကုိလဲ ေတြ႕ရေပသည္။ လူတခ်ိဳ႕ ၀င္လုိက္ ထြက္လုိက္ လႈပ္ရွားသြားလာေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေပသည္။ လူေတြ တဦးႏွင့္ တစ္ဦး အလုအယက္ စကားေျပာေနၾကသံ၊ ဖန္ခြက္မ်ား ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိသံ၊ ဖြင့္ထားေသာ ျဂိဳလ္တုစေလာင္းမွ အသံ၊ ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ဖိနပ္မ်ား ရွပ္တုိက္သံ၊ ဇြန္း ခက္ရင္းမ်ားႏွင့္ ပန္းကန္သံမ်ားက ထိေတြ႕သံ၊ တီး၀ုိင္းမွ တီးမႈတ္သံ၊ ေခ်ာင္းဟန္႕သံ ရယ္ေမာသံ ေအာ္ဟစ္သံ စသည့္ အသံေပါင္းစုံတုိ႕သည္ အမ်ိဳးအမည္ မကြဲျပားေတာ့ဘဲ အေရာေရာ အေနွာေနွာျဖစ္ကာ တုိက္ခန္းအတြင္း ဆူညံေနေပသည္။

တုိက္ခန္းအလယ္တြင္ ထြန္းညွိထားေသာ မီးလုံး၊ ဖန္ေခ်ာင္းမ်ား၏ အလင္းေရာင္မွာ မ်က္စိ က်ိန္းေလာက္ေအာင္ပင္ စူးရဲ ၀င္းထိန္ေနေပသည္။ ဒီတုိက္ခန္းအလယ္တြင္ အဆုိေတာ္မ်ား DJ ဟုေခၚေသာ အတီးအမႈတ္မ်ားကုိ ၾကားေန ျမင္ေနရသည္။ ရုတ္တရက္၀င္ေရာက္လာေသာ သူ႕အဖုိ႕ ဒီအလင္းေရာင္မ်ားနွင့္ ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပေပ။ မ်က္စိမ်ား က်ိန္းေနေပသည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ ဒီအလင္းေရာင္မ်ား ဆူညံသံ ေအာ္ဟစ္ေနသံမ်ားနွင့္ က်ေနာ္ အသားက်သြားပါတယ္။ တုိက္ခန္းအတြင္း က်ေနာ္ကုိ ၾကိဳဆုိမဲ့ လူတေယာက္တေလကုိမွ် က်ေနာ္ မေတြ႕ရပါ။ အားလုံး ေပ်ာ္ပါးေနေပသည္။ က်ေနာ္ကုိဒီပြဲ တက္ေရာက္ရန္ ဖိတ္ၾကားေသာခဲ့ေသာသူကုိ က်ေနာ္ မ်က္လုံးျဖင့္ အႏွံရွာေဖြေနမိသည္။ တခဏတြင္းပင္ က်ေနာ္ ရွာေဖြျခင္းမွာ ရူးသြပ္မူသာ ျဖစ္ေၾကာင္းက်ေနာ္ သိလုိက္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အားလုံးေသာလူေပါင္းတုိ႕၏ မ်က္နွာတြင္ သူတုိ႕၏ပင္ကုိရုပ္သည္ ကြယ္ေပ်ာက္၍ နဂိုမ်က္နွာနွင္ မဆုိင္ေသာမ်က္နွာဖုံးတခုခုကုိ တပ္ဆင္ထားသူမ်ား ခ်ည္းသာျဖစ္ေပ၏

က်ေနာ္ကုိ ဖိတ္စာေပးခဲ့သူ တနည္းအားျဖင့္ ဒီပါတီဆိုသည္ကုိ ဦးေဆာင္ ေဆာင္ရြက္သူသည္လဲ ပင္ကုိမ်က္နွာနွင့္ မဟုတ္ပဲ အတုတပ္ဆင္ထားေသာ မ်က္နွာဖုံးနွင့္ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သူမ်က္နာေရွ႕တြင္ မည္သည့္မ်က္ႏွာဖုံးကုိ တပ္ဆင္ထားေလသနည္း။ ေမ်ာက္တေကာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖုံးလား၊ ၀က္၀ံတေကာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖုံးလား၊ ေဒါင္းတေကာင္၏ မ်က္ႏွာဖုံးလား၊ သုိးတေကာင္၏ မ်က္ႏွာဖုံးလား က်ေနာ္ မသိနုိင္ေပ မေ၀ခြဲနုိင္ေပ။ ထုိသူသည္ အခန္းေထာင့္တြင္ ျငိမ္ျပီးစေလာင္းၾကည့္ေနေသာ ႏြားတေကာင္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀ိုက္အရက္ဆုိတာကုိ ေသာက္ေနေသာ မ်က္လုံးနီနီနွင့္ ျခေသၤ့လား၊ သံစုံတီး၀ုိင္းေဘးမွ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ဘဲတေကာင္ဟာ သူျဖစ္ေလမလား က်ေနာ္မသိေပ။

ဒီအခန္းအျပင္မွာေတာ့ ညသည္ေမွာင္မဲွလ်က္ရွိေပသည္။ ဒီအခန္းထဲမွာေတာ့ ညဆုိတာမရွိ၊ ညကုိ ေမ့ေလ်ာ့ထားသူေတြသာ ရွိေပသည္။ ပိတ္ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမ်ားေၾကာင့္လဲ သူတုိ႕ ညဆုိတာကုိ မသိျဖစ္နုိင္ေပသည္လား။ သတိမမူမိေလသည္လား။ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႕သည္ ညကုိ ေပ်ာ္ေနၾကေသာ လူသားေတြလား။ သူတုိ႕၏ မ်က္နွာကုိ မေတြ႕ရေပမဲ့လဲ သူတုိ႕၏ ရုပ္သြင္ျပင္ကုိ ၾကည့္ရုံနွင့္ သူတုိ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေၾကာင္း သိသာေပသည္။ သူတို႕တြင္ စိတ္ညစ္ျခင္းဟူေသာ အသိတရားကုိ ေမ့ေနၾကပုံရသည္။ ေမ့ေနသည္လား ေမ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသည္လားေတာ့ က်ေနာ္ မသိေပ။ ဟုိတေနရာတြင္ ၀ံပုေလြတေကာင္နွင့္ က်ားသစ္တေကာင္သည္ တေယာက္မ်က္နွာ တေယာက္ ၾကည့္ကာ ရယ္ေမာ ေနၾကသည္။ ေျမြတေကာင္နွင့္ တေကာင္မွာ တေယာက္ခါးကုိ တေယာက္ဖက္ကာ တြန္႕လိမ္ေကြးေကာက္ေနၾကသည္။ သမင္တေကာင္နွင့္ သစ္ကုလားအုတ္ တေကာင္သည္ ထုိင္၍ ေသာက္စားမူးယစ္ေနျပန္သည္။

ေျမေခြးတအုပ္စုသည္ စင္အလယ္တြင္ကေနေသာ ကေခ်သည္မ်ားရွိရာဆီသို႕ တက္လွမ္းရန္ ၾကိဳးစားေနသည္ကုိလဲ ေတြ႕ရျပန္သည္။ ၀က္တေကာင္ရဲ႕ မ်က္နွာဖုံး၀တ္ထားေသာ စားပြဲထုိး၏ လင္ပန္းထဲမွာ ဖန္ခြက္တခြက္ကုိ က်ေနာ္ လွမ္းယူကာ ေရႊေရာင္ အရည္မ်ားကုိ ေမာ့ေသာက္လုိက္သည္။ ဖန္ခြက္ထဲမွာ ေရႊေရာင္အရည္မ်ားသည္ မီးေတာင္မွ ထြက္ေသာ ေခ်ာ္ရည္မ်ားကဲ့သုိ႕ လည္ေခ်ာင္းတခုလုံးထဲသုိ႕ ပူေလာင္စြာ စီးဆင္းသြားေလသည္။ အနံ႕အရသာဆုိးရြားေသာ ဒီအရည္ေတြသည္ ဘာေၾကာင့္ ေရႊေရာင္ ေတာက္ပေနသလဲ။ လူေတြသည္ ဒီေရႊေရာင္ အရည္ေတြကုိ ေသာက္သုံးျပိီး အလယ္တြင္ ရွိေသာ ကစင္ေနရာတြင္ လက္မ်ားေျမွာက္ျပီး ေအာ္ဟစ္ကေနၾကေပသည္။ လူသားတုိင္းသည္ ဒီအခ်ိန္တြင္ ဒီေရႊေရာင္ အရည္မ်ားကုိ နွစ္သက္ေနၾကေပသည္။

ဘယ္နာရီ ရွိျပီလဲ အနီးမွ ဇီးကြက္တေကာင္ကုိ က်ေနာ္ လွမ္းေမးမိသည္။ ဒီအခန္းထဲမွာ နာရီမရွိဘူး အခ်ိန္မလုိဘူး ဟုခပ္တုိးတုိးေလး ျပန္ေျဖသည္။ ဟုတ္မည္ သတိထားၾကည့္လုိက္ေတာ့ အခန္းထဲတြင္ နာရီ မရွိေပ။ ခင္ဗ်ားက ဘာလုိ႕ အခ်ိန္ေမးရတာလဲ ေဘးမွ ေျမေခြးတေကာင္က မူးေနေသာ အသံျဖင့္လွမ္းေမးသည္။ ဒီပါတီပြဲၾကီး ဘယ္အခ်ိန္ျပီး မွာလဲ သိခ်င္လုိ႕ ဟု က်ေနာ္လဲ ဘုဆတ္ဆတ္ျဖင့္ ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ မုိးလင္းရင္ျပီးမွာေပါ့ ဟု လင္းယုန္တေကာင္က ေဘးမွေန၍ ညည္းညဴသံျဖင့္ ေျပာေလသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ထုိေျမေခြးနွင့္ လင္းယုန္တုိ႕ တေယာက္လက္ကုိ တေယာက္ကုိင္ကာ ကေနၾကေသာ လူအုပ္စု ရွိရာသုိ႕ ထြက္သြားေလသည္။

က်ေနာ္ စိတ္အနဲငယ္ ညစ္လာသည္။ ျမင္ျမင္သမွ် လူမ်ားသည္ တိရစာၦန္ မ်ား ျဖစ္ေနေပသည္။ မွန္သည္
တိရစာၦန္ ထုိစကားလုံးမ်ားက က်ေနာ္ကုိ အျပင္းအထန္ တုန္လႈပ္ေစသည္။ အခန္းထဲက လူေတြအားလုံး တိရစာၦန္ တေကာင္၏ မ်က္ႏွာဖုံးကုိ တပ္ထားၾကေပသည္။ က်ေနာ္လဲ တိရစာၦန္ တေကာင္၏ မ်က္ႏွာဖုံးကုိ တပ္ထားမိ၏။ က်ေနာ္သည္ တိရစာၦန္ ေတြ၏ မ်က္ႏွာဖုံးအားလုံးကုိ ျမင္ေနရသည္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာဖုံး ကုိ က်ေနာ္ မျမင္ရေပ။ မ်က္ႏွာဖုံးကို တပ္ဆင္က အမူမဲ့ အမွတ္မဲ့ စြပ္ခဲ့မိသည္။ က်ေနာ္ ဘာမ်က္နွာဖုံးကုိ တပ္ဆင္ခဲ့မိမွန္း သတိမထားခဲ့မိေပ။ က်ေနာ့္မ်က္နာကို လက္ျဖင့္ စမ္းသပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ ပုိ၍ တုပ္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည္။ ထုိ မ်က္ႏွာဖုံးသည္ က်ေနာ့္မ်က္နွာမွ ခြာမရေအာင္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကပ္၍ ေနေပသည္။ မ်က္နွာတြင္ အဖုအထစ္မ်ားစြာျဖင့္ ျပည့္နွက္ေပသည္။

ရင္ထဲတြင္ ျပင္းျပေသာ ခံစားခ်က္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ့္ကုိ က်ေနာ္ စူးစမ္းခ်င္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေနမိသည္။ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာတြင္ မည္သုိ႕ေသာ မ်က္ႏွာဖုံး ရွိေနသလဲ။ သိခ်င္လွေပသည္။ ေက်းဇူးျပဳ၍ စာဖတ္ေနသူမ်ား သိလွ်င္ေျပာေပးေစခ်င္သည္ က်ေနာ္မ်က္ႏွာတြင္ ဘယ္လုိ မ်က္နွာဖုံးမ်ား ျဖစ္ေနမည္နည္း။


၀န္ခံခ်က္။ ။ အခုတေလာ စိတ္က ဘာျဖစ္သည္မသိ။ ဖတ္ထားမိေသာ စာေတြကုိ ျပန္ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္ေနပါသည္။ ဒါေပမဲ့ အားလုံး အမွတ္တရ ေတာ့ မရွိေပ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ထဲ ရွိတာေတြ ျပန္ေတြးျပီး ေရးခ်ထားပါသည္။ ပုံကုိေတာ့ Google က ကူးယူေဖာ္ျပထားပါသည္။ က်ေနာ္ ေရာက္ရွိျပီး ရုိက္ကူးထားျခင္းမဟုတ္ရပါေၾကာင္း ၁၀၀ % အာမခံပါသည္။

ညအေမွာင္က တေယာက္ထဲသူ႕အဖုိ႕ ေျခာက္ခ်ားဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္သည္။ ဟုတ္သည္ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ အိမ္ေလးရွိရာကုိ ျပန္လာေနျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ အိမ္ေလးကုိ မျပန္တာ နွစ္ေပါင္း အေတာ္ကုိ ၾကာေနျပီေလ။ လမ္းေဘးတခ်က္ကုိ ေငးေမာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေရာင္ျဖဴျဖဴ အုတ္ဂူမ်ားက အစီအရီ။ ကဗ်ာဆရာတေယာက္အတြက္ေတာ့ ဒီလို ညမ်ိဳးမွာ စြဲမက္ဖြယ္ ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ခံစား သီကုံးနုိင္ေပမဲ့ က်ေနာ္အဖုိ႕မွာေတာ့ ဒီသခ်ၤဳိင္း နားက ျဖတ္ေလွ်ာက္ရသည္ကုိက ေၾကာက္စရာတခုျဖစ္ေနသည္။ ရင္ထဲတြင္ အမ်ိဳးအမည္ မေဖာ္ျပနုိင္ေသာ ခံစားမူမ်ားကုိလဲ ခံစားေနရသည္။ ဟုတ္မည္ ဒီသုႆာန္ထဲတြင္ က်ေနာ္၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ားလဲ ခုိေအာင္းေနေပမည္။ လွဲေလွာင္း အိပ္စက္ေနေပမည္။ ထုိအတူ က်ေနာ္ ခ်စ္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ားလဲ ရွိနုိင္ေပသလို က်ေနာ္ကုိ ရြံရွာမုန္းတီးေနေသာ က်ေနာ္၏ ရန္သူမ်ားလဲ ရွိနုိင္ေပမည္။ မွန္သည္ ထုိ႕ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေၾကာက္လန္႕ေနျခင္းပင္ ျဖစ္ေပမည္။ ဒီေနရာေလးကုိ ေနာက္ျပန္မၾကည့္ပဲ အျမန္ေလွ်ာက္လာမိသည္။

တေျဖးေျဖးနဲ႕ ျမိဳ႕ျပရဲ႕ အရိပ္အေရာင္ေလးေတြ ေတြ႕ေနရသည္။ ဒီလမ္းေလးေပၚမွာ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ေနတာၾကာခဲ့ျပီ။ ေန႕စဥ္လုိလုုိပင္ ဒီလမ္းေလးေပၚမွာ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ျပီး က်ေနာ္ အိမ္ေလးကုိ ျပန္ေနၾက။ ဒါေပမဲ့ ခုထက္ထိ က်ေနာ္ လမ္းေလးေပၚတြင္ လူတေယာက္မွ မျမင္ဖူးေသးေပ။ ဟုိအရင္ အခ်ိန္က ဒီေနရာေလးမွာ ေစ်းဆုိင္ေတြ၊ ကာရာအုိေက ခန္းမေတြနဲ႕ မီးေရာင္စုံေတြၾကားက လူေတြ စည္ကားလုိ႕ေပါ့။ မ်က္နွာမွာ အေရာင္မ်ိဳးစုံ ကာလာမ်ိဳးစုံေတြ လိမ္းျခယ္ျပီး ညရဲ႕ အလွအပနဲ႕ အျပိဳင္ ယစ္မူးေနၾကတဲ့ေနရာေလးေပါ့ အခုေတာ့လဲ ဒီေနရာေလးဟာ ျမင္ရသူအဖုိ႕ လြမ္းဆြတ္စရာေလးေတြ အတိနဲ႕ ဖုံးလြမ္းေနတာပဲ ျမင္ေနရပါေတာ့တယ္။ ဒီကမာၻေပၚမွာ လူဆုိသည္ေကာ ရွိေသးၾကသလားမသိ။

ဒီလမ္းေလးေပၚမွာ သမာအာဇီ၀နဲ႕ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနတဲ့ လူေတြလဲ ျဖတ္ဖူးၾကပါတယ္။ ဒီလုိပဲ လုယက္ ခိုးသြမ္း ေနၾကတဲ့ လူရမ္းကားေတြလဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ အတိတ္ကအေတြးေလးေတြ နယ္ခ်ဲ႕ျပီး လမ္းေလွ်ာက္လာလုိက္တာ လမ္းစုံေလးကုိ ေရာက္လာပါျပီ။ ဒီလမ္းစုံေလးကုိ ေက်ာ္ျပီး ကုန္းေက်ာ္ေလးကုိ ျဖတ္လုိက္ရင္ က်ေနာ္ ေနတဲ့ အိမ္နားကုိေရာက္ျပီးေပါ့။ က်ေနာ္ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ရင္ ကုန္းေက်ာ္ေလးကုိ ျဖတ္ဖုိ႕ လုပ္ေနတုန္းမွာပင္ က်ေနာ္ အေနာက္မွ အသံတခုကုိ ၾကားလုိက္မိသည္။

ေဟ့ေကာင္ ရပ္လုိက္စမ္း မလႈပ္နဲ႕ ျငိမ္ျငိမ္ေန…

က်ေနာ္ေနာက္ကုိ လွည့္ၾကည့္မိလုိက္သည္။ ဒီျမိဳ႕ေလးရဲ႕ တခုတည္းေသာ ပတၱာေရာင္ကားတစီးပါ။ ၂၀၅၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အနုိင္ရျပီးေတာ့ ျမိဳ႕ေလးမွာလူသူမရွိေတာ့၍ ပတၱာေရာင္ကားေတြ အမ်ားၾကီးမလုိအပ္ဟု စီမံခ်က္ျဖင့္ တစီးတည္း ထားထားေသာ ကင္းလွည့္ကားေလးျဖစ္ပါသည္။

မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ

က်ေနာ္ အိမ္ျပန္မလုိ႕ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာပါ

မင္းလမ္းေလွ်ာက္တာေကာ ေသခ်ာလားကြ၊ မင္းနာမည္ ဘယ္လုိေခၚလဲ၊ ဘယ္မွာေနလဲ

ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ အိမ္ကုိ ျပန္မလုိ႕ ေသခ်ာပါတယ္ခင္ဗ်ာ… က်ေနာ္နာမည္ -- ပါ --- မွာေနပါတယ္။

မင္းမွာ မိသားစု၊ ဇနီးရွိလားကြ

က်ေနာ္ ရီခ်င္ခ်င္ ျဖစ္မိသည္။ က်ေနာ္က လူပ်ိဳပါ ဟု ျပန္ေျပာလုိက္မိသည္။

ေဟ့ေကာင္ မင္းကုိ ေမးတာပဲေျဖ အပုိမေျပာနဲ႕ ဟူေသာ စကားသံ ခပ္ျပတ္ျပတ္နွင့္ အသံကုိ ၾကားလိုက္ရသည္။
ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ တေကာင္ၾကြက္ပါ အခုထိ က်ေနာ္ လူဆုိတာကုိ မျမင္ဖူးေသးေပ။

ၾကာတယ္ ကားေပၚတက္ကြာ ဟူေသာ အသံကုိ ၾကားရျပန္သည္။ က်ေနာ္ ေၾကာက္လန္႕သြားေလသည္။ ဒီအတုိင္းဆုိ ဒုကၡ။ ေဟ့ေကာင္ ကား
ေပၚတက္လုိ႕ ေျပာေနတယ္ ဟု ေအာ္ဟစ္သံကုိ ၾကားရေလသည္။ က်ေနာ္လဲ ေၾကာက္လန္႕လန္႕နွင့္ ကားေပၚတက္လုိက္မိသည္။ ကားသည္ အရွိန္ထုိး ေမာင္းသြားေလသည္။

က်ေနာ္ကုိ ဘယ္ေခၚသြားမလုိ႕လဲခင္ဗ်ာ ကားေပၚတြင္ က်ေနာ္ေမးမိသည္။ ကားထဲမွ အေျဖသံကုိက မၾကားရေခ်။ က်ေနာ္ ေနာက္တခါ ထပ္ေမးသည္ ျပန္ေျပာသံလဲ မၾကားရေခ်။ က်ေနာ္အေပါက္ေသးေသးေလးမွ ေန၍ ကားေခါင္းခန္းကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္မိသည္။ ေသျပီဆရာ ကားေခါင္းခန္းတြင္ ကားေမာင္းမဲ့သူ တဦးတေယာက္မွ မပါေပ။ က်ေနာ္ ထိတ္လန္႕ေနစဥ္ အခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ ေရာက္ျပီ ဆင္းဆုိတဲ့ စကားတခု ၾကားလုိက္ရသည္။ က်ေနာ္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နွင့္ ကားေအာက္ကုိ ဆင္းလုိက္သည္။ က်ေနာ့္ေရွ႕တြင္ မီးေရာင္စုံ ထိန္လင္းေနေသာ အိမ္ၾကီးတခုကို ေတြ႕ရသည္။ ဒါ က်ေနာ္အိမ္ပဲ ဟုတ္သည္ ဒါက်ေနာ္အိမ္ ဒါဆုိ သူတုိ႕သည္ က်ေနာ္ကုိ လုိက္ပို႕ေပးသည္ေပါ့။ ေက်းဇူးတင္ရေအာင္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္တုန္းခဏ ပတၱာေရာင္ ကားေလးသည္ ေလကဲ့သုိ႕ လ်င္ျမန္ေသာ အရွိန္ျဖင့္ ေမာင္းထြက္သြားေလသတည္း။။။။။။။။။။။။


၀န္ခံခ်က္။ ။ ေခတ္မီတုိးတက္ေနေသာ ေခတ္ၾကီးတြင္ လူဘ၀တြင္ စက္ရုပ္မ်ားသည္ပင္ တေထာင့္တေနရာမွ ပါ၀င္လာၾကပါသည္။ ေခတ္လြန္ဇာတ္ညြန္းေလးတခုကုိ ခံစားေရးဖြဲ႕ၾကည့္မိပါသည္။

စာၾကြင္း ။ ။ က်ေနာ္မွားယြင္းမူေၾကာင့္ စာေရးဆရာနာမည္ မတင္လုိက္မိတာပါ။ ေထာက္ျပေပးေသာ ကုိရွမ္းေလးကုိ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ညအေမွာင္က တေယာက္ထဲသူ႕အဖုိ႕ ေျခာက္ခ်ားဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္သည္။ ဟုတ္သည္ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ အိမ္ေလးရွိရာကုိ ျပန္လာေနျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ အိမ္ေလးကုိ မျပန္တာ နွစ္ေပါင္း အေတာ္ကုိ ၾကာေနျပီေလ။ လမ္းေဘးတခ်က္ကုိ ေငးေမာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေရာင္ျဖဴျဖဴ အုတ္ဂူမ်ားက အစီအရီ။ ကဗ်ာဆရာတေယာက္အတြက္ေတာ့ ဒီလို ညမ်ိဳးမွာ စြဲမက္ဖြယ္ ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ခံစား သီကုံးနုိင္ေပမဲ့ က်ေနာ္အဖုိ႕မွာေတာ့ ဒီသခ်ၤဳိင္း နားက ျဖတ္ေလွ်ာက္ရသည္ကုိက ေၾကာက္စရာတခုျဖစ္ေနသည္။ ရင္ထဲတြင္ အမ်ိဳးအမည္ မေဖာ္ျပနုိင္ေသာ ခံစားမူမ်ားကုိလဲ ခံစားေနရသည္။ ဟုတ္မည္ ဒီသုႆာန္ထဲတြင္ က်ေနာ္၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ားလဲ ခုိေအာင္းေနေပမည္။ လွဲေလွာင္း အိပ္စက္ေနေပမည္။ ထုိအတူ က်ေနာ္ ခ်စ္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ားလဲ ရွိနုိင္ေပသလို က်ေနာ္ကုိ ရြံရွာမုန္းတီးေနေသာ က်ေနာ္၏ ရန္သူမ်ားလဲ ရွိနုိင္ေပမည္။ မွန္သည္ ထုိ႕ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေၾကာက္လန္႕ေနျခင္းပင္ ျဖစ္ေပမည္။ ဒီေနရာေလးကုိ ေနာက္ျပန္မၾကည့္ပဲ အျမန္ေလွ်ာက္လာမိသည္။

တေျဖးေျဖးနဲ႕ ျမိဳ႕ျပရဲ႕ အရိပ္အေရာင္ေလးေတြ ေတြ႕ေနရသည္။ ဒီလမ္းေလးေပၚမွာ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ေနတာၾကာခဲ့ျပီ။ ေန႕စဥ္လုိလုုိပင္ ဒီလမ္းေလးေပၚမွာ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ျပီး က်ေနာ္ အိမ္ေလးကုိ ျပန္ေနၾက။ ဒါေပမဲ့ ခုထက္ထိ က်ေနာ္ လမ္းေလးေပၚတြင္ လူတေယာက္မွ မျမင္ဖူးေသးေပ။ ဟုိအရင္ အခ်ိန္က ဒီေနရာေလးမွာ ေစ်းဆုိင္ေတြ၊ ကာရာအုိေက ခန္းမေတြနဲ႕ မီးေရာင္စုံေတြၾကားက လူေတြ စည္ကားလုိ႕ေပါ့။ မ်က္နွာမွာ အေရာင္မ်ိဳးစုံ ကာလာမ်ိဳးစုံေတြ လိမ္းျခယ္ျပီး ညရဲ႕ အလွအပနဲ႕ အျပိဳင္ ယစ္မူးေနၾကတဲ့ေနရာေလးေပါ့ အခုေတာ့လဲ ဒီေနရာေလးဟာ ျမင္ရသူအဖုိ႕ လြမ္းဆြတ္စရာေလးေတြ အတိနဲ႕ ဖုံးလြမ္းေနတာပဲ ျမင္ေနရပါေတာ့တယ္။ ဒီကမာၻေပၚမွာ လူဆုိသည္ေကာ ရွိေသးၾကသလားမသိ။

ဒီလမ္းေလးေပၚမွာ သမာအာဇီ၀နဲ႕ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနတဲ့ လူေတြလဲ ျဖတ္ဖူးၾကပါတယ္။ ဒီလုိပဲ လုယက္ ခိုးသြမ္း ေနၾကတဲ့ လူရမ္းကားေတြလဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ အတိတ္ကအေတြးေလးေတြ နယ္ခ်ဲ႕ျပီး လမ္းေလွ်ာက္လာလုိက္တာ လမ္းစုံေလးကုိ ေရာက္လာပါျပီ။ ဒီလမ္းစုံေလးကုိ ေက်ာ္ျပီး ကုန္းေက်ာ္ေလးကုိ ျဖတ္လုိက္ရင္ က်ေနာ္ ေနတဲ့ အိမ္နားကုိေရာက္ျပီးေပါ့။ က်ေနာ္ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ရင္ ကုန္းေက်ာ္ေလးကုိ ျဖတ္ဖုိ႕ လုပ္ေနတုန္းမွာပင္ က်ေနာ္ အေနာက္မွ အသံတခုကုိ ၾကားလုိက္မိသည္။

ေဟ့ေကာင္ ရပ္လုိက္စမ္း မလႈပ္နဲ႕ ျငိမ္ျငိမ္ေန…

က်ေနာ္ေနာက္ကုိ လွည့္ၾကည့္မိလုိက္သည္။ ဒီျမိဳ႕ေလးရဲ႕ တခုတည္းေသာ ပတၱာေရာင္ကားတစီးပါ။ ၂၀၅၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အနုိင္ရျပီးေတာ့ ျမိဳ႕ေလးမွာလူသူမရွိေတာ့၍ ပတၱာေရာင္ကားေတြ အမ်ားၾကီးမလုိအပ္ဟု စီမံခ်က္ျဖင့္ တစီးတည္း ထားထားေသာ ကင္းလွည့္ကားေလးျဖစ္ပါသည္။

မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ

က်ေနာ္ အိမ္ျပန္မလုိ႕ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာပါ

မင္းလမ္းေလွ်ာက္တာေကာ ေသခ်ာလားကြ၊ မင္းနာမည္ ဘယ္လုိေခၚလဲ၊ ဘယ္မွာေနလဲ

ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ အိမ္ကုိ ျပန္မလုိ႕ ေသခ်ာပါတယ္ခင္ဗ်ာ… က်ေနာ္နာမည္ -- ပါ --- မွာေနပါတယ္။

မင္းမွာ မိသားစု၊ ဇနီးရွိလားကြ

က်ေနာ္ ရီခ်င္ခ်င္ ျဖစ္မိသည္။ က်ေနာ္က လူပ်ိဳပါ ဟု ျပန္ေျပာလုိက္မိသည္။

ေဟ့ေကာင္ မင္းကုိ ေမးတာပဲေျဖ အပုိမေျပာနဲ႕ ဟူေသာ စကားသံ ခပ္ျပတ္ျပတ္နွင့္ အသံကုိ ၾကားလိုက္ရသည္။
ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ တေကာင္ၾကြက္ပါ အခုထိ က်ေနာ္ လူဆုိတာကုိ မျမင္ဖူးေသးေပ။

ၾကာတယ္ ကားေပၚတက္ကြာ ဟူေသာ အသံကုိ ၾကားရျပန္သည္။ က်ေနာ္ ေၾကာက္လန္႕သြားေလသည္။ ဒီအတုိင္းဆုိ ဒုကၡ။ ေဟ့ေကာင္ ကားေပၚတက္လုိ႕ ေျပာေနတယ္ ဟု ေအာ္ဟစ္သံကုိ ၾကားရေလသည္။ က်ေနာ္လဲ ေၾကာက္လန္႕လန္႕နွင့္ ကားေပၚတက္လုိက္မိသည္။ ကားသည္ အရွိန္ထုိး ေမာင္းသြားေလသည္။

က်ေနာ္ကုိ ဘယ္ေခၚသြားမလုိ႕လဲခင္ဗ်ာ ကားေပၚတြင္ က်ေနာ္ေမးမိသည္။ ကားထဲမွ အေျဖသံကုိက မၾကားရေခ်။ က်ေနာ္ ေနာက္တခါ ထပ္ေမးသည္ ျပန္ေျပာသံလဲ မၾကားရေခ်။ က်ေနာ္အေပါက္ေသးေသးေလးမွ ေန၍ ကားေခါင္းခန္းကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္မိသည္။ ေသျပီဆရာ ကားေခါင္းခန္းတြင္ ကားေမာင္းမဲ့သူ တဦးတေယာက္မွ မပါေပ။ က်ေနာ္ ထိတ္လန္႕ေနစဥ္ အခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ ေရာက္ျပီ ဆင္းဆုိတဲ့ စကားတခု ၾကားလုိက္ရသည္။ က်ေနာ္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နွင့္ ကားေအာက္ကုိ ဆင္းလုိက္သည္။ က်ေနာ့္ေရွ႕တြင္ မီးေရာင္စုံ ထိန္လင္းေနေသာ အိမ္ၾကီးတခုကို ေတြ႕ရသည္။ ဒါ က်ေနာ္အိမ္ပဲ ဟုတ္သည္ ဒါက်ေနာ္အိမ္ ဒါဆုိ သူတုိ႕သည္ က်ေနာ္ကုိ လုိက္ပို႕ေပးသည္ေပါ့။ ေက်းဇူးတင္ရေအာင္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္တုန္းခဏ ပတၱာေရာင္ ကားေလးသည္ ေလကဲ့သုိ႕ လ်င္ျမန္ေသာ အရွိန္ျဖင့္ ေမာင္းထြက္သြားေလသတည္း။။။။။။။။။။။။


၀န္ခံခ်က္။ ။ ေခတ္မီတုိးတက္ေနေသာ ေခတ္ၾကီးတြင္ လူဘ၀တြင္ စက္ရုပ္မ်ားသည္ပင္ တေထာင့္တေနရာမွ ပါ၀င္လာၾကပါသည္။ ေခတ္လြန္ဇာတ္ညြန္းေလးတခုကုိ ခံစားေရးဖြဲ႕ၾကည့္မိပါသည္။

စာၾကြင္း ။ ။ က်ေနာ္မွားယြင္းမူေၾကာင့္ စာေရးဆရာနာမည္ မတင္လုိက္မိတာပါ။ ေထာက္ျပေပးေသာ ကုိရွမ္းေလးကုိ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

မ်က္လုံးမ်ားသည္ အသဲနွလုံး၏ ျပတင္းေပါက္မ်ားဟုဆုိလွ်င္ ေနကာမ်က္မွန္မ်ားသည္ ထုိျပတင္းေပါက္မ်ားကိုပိတ္ထားသည္ အတားအဆီး ျပတင္းတံခါးမ်ားနွင့္တူေပမည္။ လူသတၱ၀ါမ်ားသည္ တဦးနွင္တဦး မ်က္လုံးခ်င္းက တူညီၾကေပမည္မဟုတ္ေပ။ မ်က္လုံးမ်ားသည္ အတြင္းစိတ္အာရုံကုိ ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပေလ့ ရွိသည္ဟု သိပၸံပညာရွင္မ်ားက လက္ခံၾကသည္ဟု ၾကားဖူးေပသည္။ ဒါဆုိ မ်က္လုံးမ်ားကုိ ေနကာမ်က္မွန္ မည္းမည္းနွင့္ ဖုံးကြယ္ထားလွ်င္ မိမိ၏စိတ္အာရုံခံစားမူကုိ တဖက္လူ မရိပ္မစားမိေအာင္ အေတာ္အသင့္ သုိ၀ွက္ထားနုိင္ေပလိမ့္မည္။ ဒါဆုိ က်ေနာ္လဲ ေနကာမ်က္မွန္ တခုေတာ့ လုိအပ္ေနျပီ

ေနကာမ်က္မွန္ကုိ ဘယ္ေနရာေတြမွာ အေတြ႕မ်ားရသလဲ ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ေတာ့ ရုံးခန္း၊ စားေသာက္ဆုိင္၊ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ေတြမွာ အေတြ႕မ်ားေပသည္။ ေနကာမ်က္မွန္တလက္ အတြက္သုံးစြဲရသည့္ ေစ်းႏႈန္းက သူတုိ႕ အတြက္ တန္ဖုိးမနည္းလွေသာ္လည္း အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားစြာ ရွိနုိင္ေပမည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ဇနီးျဖစ္သူကုိ ေဘးမွာထား၍ ေနပူစာ လႈံေနေသာ တျခားမိန္းကေလးမ်ားစြာကုိ ဇနီးမသိေအာင္ ေနကာမ်က္မွန္ေအာက္မွ ၾကည့္လုိ႕ ရေပသည္။ ရုံးခန္းမ်ားတြင္ အဆင္မေျပသည့္အခါမ်ားတြင္ သင့္ေဒါသမ်ားကုိ ေနကာမ်က္မွန္ေအာက္မွာ သုိ၀ွက္ထားနုိင္ေပသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမူကုိ မေပၚလြင္ေစခ်င္ေသာ ေၾကးစားလူသတ္သမားမ်ားကလဲ ေနကာ မ်က္မွန္ကုိ အသုံးျပဳေလ့ ရွိေပသည္။

တကယ္တမ္း ေနကာမ်က္မွန္တလက္ အသုံး၀င္ပုံကုိ ကန္႕သတ္ေျပာဆုိရန္ အလြန္ပင္ ခက္ခဲလွေပသည္။ သရုပ္ေဆာင္ မကြ်မ္းက်င္ေသာ လူတေယာက္အဖုိ႕ အမူအရာ မလုပ္တတ္ေသာ သူ႕မ်က္လုံးကုိ ပိတ္ကားေပၚတြင္ ေနကာမ်က္မွန္တလက္နွင့္ ဖုံးကြယ္ထားနုိင္ပါသည္။ အသုဘအခမ္းအနားမ်ားမွာေတာ့ မ်က္ရည္၀ဲေနေသာ မ်က္လုံးေတြကုိ အေကာင္းစားေနကာမ်က္မွန္တလက္နွင့္ ဖုံကြယ္ထားနုိင္ေပသည္။ ထုိေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္တုိ႕၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဖုံးကြယ္ဟန္ေဆာင္ရန္ ၾကိဳးစားရာတြင္ ေနကာမ်က္မွန္တလက္သည္လည္း အသုံး၀င္ေသာ ပစၥည္းတလက္ ျဖစ္ေပသည္။ အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရလွ်င္ မရိုးမသားလုပ္ခ်င္ေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္လဲ က်ေနာ္တြင္ ေနကာမ်က္မွန္တလက္ ရွိေပသည္။

ထိုေနကာမ်က္မွန္ကုိ က်ေနာ္မ်က္လုံးတြင္ တပ္ဆင္လုိက္သည္နဲ႕ က်ေနာ္၏ရုပ္သြင္သည္ အသင့္အတင့္ ေျပာင္းလဲသြားသလုိ ခံစားရပါသည္။ ျမင္ေနက်ေလာကၾကီးသည္ ခါတုိင္းနွင္မတူပဲ ေျပာင္လဲ စိမ္းစုိေနပါသည္။ က်ေတာ့္ေခါင္းေပၚကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ေကာင္းကင္ေပၚတြင္ အစိမ္းေရာင္ သမ္းေနေသာ တိမ္စုိင္တခုကို ေတြ႕ရပါသည္။ လယ္ကြင္းျပင္မ်ားမွာလည္း တကယ္ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာလဲ အျမင္မွာ အစိမ္းေရာင္ဖက္တုိ႕ ကူးေျပာင္းကာ စိမ္းစုိေနေပသည္။ထုိအတူ က်ေနာ္၏အမူအက်င့္မ်ားကုိလဲ ေနကာမ်က္မွန္က ေကာင္းစြာ ဖုံးဖိထားေပးပါတယ္။ ေလာကတြင္ လူေတြ၏ အကုသုိလ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေနကာမ်က္မွန္မ်က္မွန္တလက္ေအာက္တြင္ အေတာ္အသင့္ ဖုံးဖိထားနုိင္ေပသည္။

တေန႕ ကားမ်ားရႈပ္ေနေသာ လမ္းမၾကိီးးေပၚတြင္ေနကာမ်က္မွန္ကို မ်က္နာတြင္ တပ္လ်က္ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ မီးပိြဳင့္တခုအေရာက္က်ေနာ္ လမ္းျဖတ္ကူးရန္ေနမိသည္။ က်ေနာ္ေရွ႕တြင္ မ်က္နာျခင္းဆုိင္တြင္ လူတေယာက္ လမ္းျဖတ္ကူးရန္ ေစာင့္ေနပါတယ္။ သူကုိ က်ေနာ္ သတိထားမိျခင္းမွာ သူလဲ ေနကာမ်က္မွန္ တပ္ထားလ်က္ပါ။ မီးပြိဳင့္တြင္ မိီးစိမ္းေသာအခါ က်ေနာ္ ေျခလွမ္းမ်ားကုိ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းကာ လမ္းကုိ ျဖတ္ကူးလုိက္ခ်ိန္
တြင္ တဖက္က ေနကာမ်က္မွန္နဲ႕ လူကလဲ လမ္းကုိ ျဖတ္ကူးလာေနပါတယ္။ ထိုအခုိက္မွာပင္ လမ္းအခ်ိဳးတေကြ႕တေနရာမွ ကားငယ္တစီးသည္ ရုတ္တရက္ အရွိန္ျဖင့္ ထြက္လာကာ သူ႕ကုိ ၀င္တုိက္မိေလသည္။ ထိုသူ လြင့္စဥ္သြား၏ လူေတြ ၀ိုင္းအုံလာပါတယ္။ သူနွင့္ေနကာမ်က္မွန္ သည္လဲ တကြဲတျခားျဖစ္သြားပါတယ္။ သူခုနက တပ္ဆင္ထားေသာ ေနကာမ်က္မွန္မွာ ကားဘီးမ်ားေအာက္တြင္ ေၾကမြ ကြဲေၾကေနပါတယ္။ သူကေတာ့ လမ္းမေပၚတြင္ မလႈပ္မယွက္ ျငိမ္သက္ေနေပသည္။ ထုိသူအနားကုိ က်ေနာ္တုိုးကပ္သြားမိသည္။

"ေနကာမ်က္မွန္ၾကိီးတပ္ျပီး ဟန္လုပ္တာကုိးဗ်၊ ကားတစီးလုံးေတာင္ မျမင္ဘူး"ေဘးမွ ၀ုိင္းၾကည့္ေနသူတဦး၏ အျပစ္တင္သံတခ်ိဳ႕ကုိ က်ေနာ္ ၾကားလုိက္မိသည္။ ထုိအေတာအတြင္း တေယာက္ေသာသူ၏ ေအာ္ေျပာလုိက္ေသာအသံေၾကာင့္ အျပစ္တင္ေနသူတာမက က်ေနာ့္ကုိပါ ဆြံအေတြေ၀သြားေစပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာလဲ ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ ဒီလူ႕မ်က္လုံးနွစ္လုံးဟာ ျမင္ရတာမဟုတ္ဘူး၊ အစားထုိးထည့္ထားတဲ့ ေက်ာက္မ်က္လုံးေတြဗ် တဲ့


၀န္ခံခ်က္။ ။ က်ေနာ္ ဖတ္ဖူးခဲ့ေသာ ၀တၱဴတုိေလး တပုဒ္ပါ။ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးထားေပးတာပါ။ ပုံကုိေတာ့ Google က ယူထားပါတယ္။

မ်က္လုံးမ်ားသည္ အသဲနွလုံး၏ ျပတင္းေပါက္မ်ားဟုဆုိလွ်င္ ေနကာမ်က္မွန္မ်ားသည္ ထုိျပတင္းေပါက္မ်ားကိုပိတ္ထားသည္ အတားအဆီး ျပတင္းတံခါးမ်ားနွင့္တူေပမည္။ လူသတၱ၀ါမ်ားသည္ တဦးနွင္တဦး မ်က္လုံးခ်င္းက တူညီၾကေပမည္မဟုတ္ေပ။ မ်က္လုံးမ်ားသည္ အတြင္းစိတ္အာရုံကုိ ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပေလ့ ရွိသည္ဟု သိပၸံပညာရွင္မ်ားက လက္ခံၾကသည္ဟု ၾကားဖူးေပသည္။ ဒါဆုိ မ်က္လုံးမ်ားကုိ ေနကာမ်က္မွန္ မည္းမည္းနွင့္ ဖုံးကြယ္ထားလွ်င္ မိမိ၏စိတ္အာရုံခံစားမူကုိ တဖက္လူ မရိပ္မစားမိေအာင္ အေတာ္အသင့္ သုိ၀ွက္ထားနုိင္ေပလိမ့္မည္။ ဒါဆုိ က်ေနာ္လဲ ေနကာမ်က္မွန္ တခုေတာ့ လုိအပ္ေနျပီ

ေနကာမ်က္မွန္ကုိ ဘယ္ေနရာေတြမွာ အေတြ႕မ်ားရသလဲ ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ေတာ့ ရုံးခန္း၊ စားေသာက္ဆုိင္၊ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ေတြမွာ အေတြ႕မ်ားေပသည္။ ေနကာမ်က္မွန္တလက္ အတြက္သုံးစြဲရသည့္ ေစ်းႏႈန္းက သူတုိ႕ အတြက္ တန္ဖုိးမနည္းလွေသာ္လည္း အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားစြာ ရွိနုိင္ေပမည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ဇနီးျဖစ္သူကုိ ေဘးမွာထား၍ ေနပူစာ လႈံေနေသာ တျခားမိန္းကေလးမ်ားစြာကုိ ဇနီးမသိေအာင္ ေနကာမ်က္မွန္ေအာက္မွ ၾကည့္လုိ႕ ရေပသည္။ ရုံးခန္းမ်ားတြင္ အဆင္မေျပသည့္အခါမ်ားတြင္ သင့္ေဒါသမ်ားကုိ ေနကာမ်က္မွန္ေအာက္မွာ သုိ၀ွက္ထားနုိင္ေပသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမူကုိ မေပၚလြင္ေစခ်င္ေသာ ေၾကးစားလူသတ္သမားမ်ားကလဲ ေနကာ မ်က္မွန္ကုိ အသုံးျပဳေလ့ ရွိေပသည္။

တကယ္တမ္း ေနကာမ်က္မွန္တလက္ အသုံး၀င္ပုံကုိ ကန္႕သတ္ေျပာဆုိရန္ အလြန္ပင္ ခက္ခဲလွေပသည္။ သရုပ္ေဆာင္ မကြ်မ္းက်င္ေသာ လူတေယာက္အဖုိ႕ အမူအရာ မလုပ္တတ္ေသာ သူ႕မ်က္လုံးကုိ ပိတ္ကားေပၚတြင္ ေနကာမ်က္မွန္တလက္နွင့္ ဖုံးကြယ္ထားနုိင္ပါသည္။ အသုဘအခမ္းအနားမ်ားမွာေတာ့ မ်က္ရည္၀ဲေနေသာ မ်က္လုံးေတြကုိ အေကာင္းစားေနကာမ်က္မွန္တလက္နွင့္ ဖုံကြယ္ထားနုိင္ေပသည္။ ထုိေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္တုိ႕၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဖုံးကြယ္ဟန္ေဆာင္ရန္ ၾကိဳးစားရာတြင္ ေနကာမ်က္မွန္တလက္သည္လည္း အသုံး၀င္ေသာ ပစၥည္းတလက္ ျဖစ္ေပသည္။ အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရလွ်င္ မရိုးမသားလုပ္ခ်င္ေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္လဲ က်ေနာ္တြင္ ေနကာမ်က္မွန္တလက္ ရွိေပသည္။

ထိုေနကာမ်က္မွန္ကုိ က်ေနာ္မ်က္လုံးတြင္ တပ္ဆင္လုိက္သည္နဲ႕ က်ေနာ္၏ရုပ္သြင္သည္ အသင့္အတင့္ ေျပာင္းလဲသြားသလုိ ခံစားရပါသည္။ ျမင္ေနက်ေလာကၾကီးသည္ ခါတုိင္းနွင္မတူပဲ ေျပာင္လဲ စိမ္းစုိေနပါသည္။ က်ေတာ့္ေခါင္းေပၚကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ေကာင္းကင္ေပၚတြင္ အစိမ္းေရာင္ သမ္းေနေသာ တိမ္စုိင္တခုကို ေတြ႕ရပါသည္။ လယ္ကြင္းျပင္မ်ားမွာလည္း တကယ္ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာလဲ အျမင္မွာ အစိမ္းေရာင္ဖက္တုိ႕ ကူးေျပာင္းကာ စိမ္းစုိေနေပသည္။ထုိအတူ က်ေနာ္၏အမူအက်င့္မ်ားကုိလဲ ေနကာမ်က္မွန္က ေကာင္းစြာ ဖုံးဖိထားေပးပါတယ္။ ေလာကတြင္ လူေတြ၏ အကုသုိလ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေနကာမ်က္မွန္မ်က္မွန္တလက္ေအာက္တြင္ အေတာ္အသင့္ ဖုံးဖိထားနုိင္ေပသည္။

တေန႕ ကားမ်ားရႈပ္ေနေသာ လမ္းမၾကိီးးေပၚတြင္ေနကာမ်က္မွန္ကို မ်က္နာတြင္ တပ္လ်က္ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ မီးပိြဳင့္တခုအေရာက္က်ေနာ္ လမ္းျဖတ္ကူးရန္ေနမိသည္။ က်ေနာ္ေရွ႕တြင္ မ်က္နာျခင္းဆုိင္တြင္ လူတေယာက္ လမ္းျဖတ္ကူးရန္ ေစာင့္ေနပါတယ္။ သူကုိ က်ေနာ္ သတိထားမိျခင္းမွာ သူလဲ ေနကာမ်က္မွန္ တပ္ထားလ်က္ပါ။ မီးပြိဳင့္တြင္ မိီးစိမ္းေသာအခါ က်ေနာ္ ေျခလွမ္းမ်ားကုိ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းကာ လမ္းကုိ ျဖတ္ကူးလုိက္ခ်ိန္တြင္ တဖက္က ေနကာမ်က္မွန္နဲ႕ လူကလဲ လမ္းကုိ ျဖတ္ကူးလာေနပါတယ္။ ထိုအခုိက္မွာပင္ လမ္းအခ်ိဳးတေကြ႕တေနရာမွ ကားငယ္တစီးသည္ ရုတ္တရက္ အရွိန္ျဖင့္ ထြက္လာကာ သူ႕ကုိ ၀င္တုိက္မိေလသည္။ ထိုသူ လြင့္စဥ္သြား၏ လူေတြ ၀ိုင္းအုံလာပါတယ္။ သူနွင့္ေနကာမ်က္မွန္ သည္လဲ တကြဲတျခားျဖစ္သြားပါတယ္။ သူခုနက တပ္ဆင္ထားေသာ ေနကာမ်က္မွန္မွာ ကားဘီးမ်ားေအာက္တြင္ ေၾကမြ ကြဲေၾကေနပါတယ္။ သူကေတာ့ လမ္းမေပၚတြင္ မလႈပ္မယွက္ ျငိမ္သက္ေနေပသည္။ ထုိသူအနားကုိ က်ေနာ္တုိုးကပ္သြားမိသည္။

"ေနကာမ်က္မွန္ၾကိီးတပ္ျပီး ဟန္လုပ္တာကုိးဗ်၊ ကားတစီးလုံးေတာင္ မျမင္ဘူး"ေဘးမွ ၀ုိင္းၾကည့္ေနသူတဦး၏ အျပစ္တင္သံတခ်ိဳ႕ကုိ က်ေနာ္ ၾကားလုိက္မိသည္။ ထုိအေတာအတြင္း တေယာက္ေသာသူ၏ ေအာ္ေျပာလုိက္ေသာအသံေၾကာင့္ အျပစ္တင္ေနသူတာမက က်ေနာ့္ကုိပါ ဆြံအေတြေ၀သြားေစပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာလဲ ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ ဒီလူ႕မ်က္လုံးနွစ္လုံးဟာ ျမင္ရတာမဟုတ္ဘူး၊ အစားထုိးထည့္ထားတဲ့ ေက်ာက္မ်က္လုံးေတြဗ် တဲ့


၀န္ခံခ်က္။ ။ က်ေနာ္ ဖတ္ဖူးခဲ့ေသာ ၀တၱဴတုိေလး တပုဒ္ပါ။ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးထားေပးတာပါ။ ပုံကုိေတာ့ Google က ယူထားပါတယ္။