တရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဆုိတဲ့ စကားဟာအမွန္လား၊ ေသခ်င္ေသာက်ား ေတာေျပာင္းဆုိတဲ့ စကားဟာ အမွန္လားဆုိတဲ့ စကားပုံနွစ္ခုမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ့လုိ စြန့္စားျပီး ေရျခားေျမျခားမွာ အလုပ္လာရွာသူေတြ အတြက္ဘယ္တခုက အမွန္ယူရမလဲဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တကယ္ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ ေတာေျပာင္းတုန္းကေတာ့ အရမ္းသေဘာေကာင္းျပီး ျမန္မာတုိ့ရဲ့ ဓေလ့ျဖစ္တဲ့ လူတဖက္သားကုိ ကူညီတတ္တဲ့ မိသားစုတစ္စုနဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ ဆုံဆည္းခဲ့ရပါတယ္..

သူတပါးတုိင္းျပည္မွာ လူတဖက္သားကုိ ကူညီဖုိ့ထက္ ကုိယ္ရဲ့ဘ၀ အတြက္ အႏုိင္ႏုိင္ ရပ္တည္ေနရဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတစ္ပါးကုိ ကူညီႏုိင္ဖုိ့ဆုိတာ ေတာ္ရုံစိတ္နဲ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး. ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိစိတ္ဓာတ္နဲ့ ျပည့္စုံတဲ့ သာယာေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ မိသားစု ေလးနဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆုံစည္းခဲ့ပါတယ္.. အဲဒီ မိသားစုေလးဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ရဲ့ေက်းဇူးရွင္ အရွင္သခင္လုိ့ေျပာရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ဒီမိသားစုေလးေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို့ သူငယ္ခ်င္းေတြ သူတပါးႏုိင္ငံမွာ အမ်ားၾကံဳရသလုိ အခက္အခဲ သိပ္မရွိပဲ ဒုကၡဆုိတာ ဘာလဲလုိ့ ျပန္ေမးရေလာက္ေအာင္ကုိ အစစအရာရာ အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ သူမ်ားေတြဆုိ ေရာက္ခါစမွာ ေနဖုိ့အတြက္ အခန္းကုိ စျပီးေခါင္းစားရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေတြ အဲဒီ ၀ဠ္ဒုကၡကေန ကင္းလြတ္ခဲ့ပါတယ္..အဲဒါကေတာ့ ဒီမိသားစုေလးရဲ့ အကူအညီေၾကာင့္ပါပဲ. အဲဒီမိသားစု အေၾကာင္းနဲနဲေတာ့ တင္ျပပါရေစဗ်ာ…. အဲဒီျဖဴစင္စိတ္ထားျပည့္၀တဲ့ မိသားစုေလးရဲ့ ပဲ့ကုိင္ရွင္ အရွင္သခင္ေတြကေတာ့ ဦးေလး ဦးတင္ယု နဲ့ အန္တီ ေဌးေဌးမြန္ တို႕အၾကင္လင္မယားပဲဲျဖစ္ပါတယ္..သူတုိ့မွာ ခ်စ္စရာအရမ္းေကာင္းျပီး အျမဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန တတ္တဲ့ သားေလး မင္းေဇာ္နဲ့ သမီး ခ်ိဳေလးတုိ့ နွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္.. တကယ္ဆုိ ဒီမိသားစုေလးက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ စင္ကာပူကုိ အတူတူလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း (၁) ေယာက္ရဲ့ ဦးေလးနဲ့ အေဒၚပါ…သူတုိ့ဟာ မယုံႏုိင္ေအာင္ကုိ သေဘာေကာင္းၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ လုိေလးတယ္မရွိေအာင္ ဂရုစိုက္ၾကပါတယ္.. စင္ကာပူကုိ ေရာက္စကေတာ့ အရာရာဟာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ကုိျခားနားပါတယ္.. တုိက္တာအေဆာက္အဦး ၊ လမ္းေတြ အစရွိသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ… စင္ကာပူဆုိတဲ့ ႏိုင္ငံကုိလာတဲ့ လူတေယာက္အတြက္ ပထမဆုံး အေရးၾကီးတာကေနဖုို႔၊ အိပ္ဖုိ႔ ေနရာတစ္ခုပါ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလုိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာလုိ ကပ္အိပ္လုိ႔မရသလုိ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနားလည္း ေနဖုိ႔ဆုိတာလည္း လြယ္တဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အန္တီေဌးတုိ႔ မိသားစုရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေနစရာရခဲ့ပါတယ္.. စင္ကာပူဆုိတဲ့ ေနရာမွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ စားစရိတ္ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ျမန္မာက်ပ္ေငြနဲ႕ တြက္လုိက္ရင္ ေတာ္ေတာ္တန္ဖုိးရွိပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အတြက္ စားစရာလည္း မပူခဲ့ရပါဘူး… ဒါေတြဟာ ဒီမိသားစုေလးရဲ့ ေက်းဇူးပါပဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လုိ IT အလုပ္မ်ိဳးရွာတဲ့လူေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ကေတာ့ အင္တာနက္ ပါပဲ. ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အလုပ္ေလွ်ာက္ရင္ အမ်ားစုကို online ကေန ေလွ်ာက္ရတာကုိး.. အင္တာနက္ကလည္း အျပင္မွာသုံးရင္ တနာရီကုိ စင္ကာပူေငြ (၃)က်ပ္ေလာက္ေပးရတယ္ဗ်.. ျမန္မာေငြနဲ႕ဆုိ (၂၅၀၀) က်ပ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ဗ်.. ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာလုိ ၾကိဳက္တဲ့ Cyber ကုိသြားလုိ႔ မရဘူးဗ်.. ဒီမွာကလူတုိင္းနီးပါးက အိမ္မွာ Internet သုံးေနၾကေတာ့ ဆုိင္ဆုိတာကနဲနဲ ရွားတယ္ေလ..ဒီေတာ့ Internet သုံးမယ္ဆုိရင္ ျမန္မာေတြ ရွိတဲ့ Plaza ကုိသြားရတဲ့ သြ

တရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဆုိတဲ့ စကားဟာအမွန္လား၊ ေသခ်င္ေသာက်ား ေတာေျပာင္းဆုိတဲ့ စကားဟာ အမွန္လားဆုိတဲ့ စကားပုံနွစ္ခုမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ့လုိ စြန့္စားျပီး ေရျခားေျမျခားမွာ အလုပ္လာရွာသူေတြ အတြက္ဘယ္တခုက အမွန္ယူရမလဲဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တကယ္ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ ေတာေျပာင္းတုန္းကေတာ့ အရမ္းသေဘာေကာင္းျပီး ျမန္မာတုိ့ရဲ့ ဓေလ့ျဖစ္တဲ့ လူတဖက္သားကုိ ကူညီတတ္တဲ့ မိသားစုတစ္စုနဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ ဆုံဆည္းခဲ့ရပါတယ္..

သူတပါးတုိင္းျပည္မွာ လူတဖက္သားကုိ ကူညီဖုိ့ထက္ ကုိယ္ရဲ့ဘ၀ အတြက္ အႏုိင္ႏုိင္ ရပ္တည္ေနရဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတစ္ပါးကုိ ကူညီႏုိင္ဖုိ့ဆုိတာ ေတာ္ရုံစိတ္နဲ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး. ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိစိတ္ဓာတ္နဲ့ ျပည့္စုံတဲ့ သာယာေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ မိသားစု ေလးနဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆုံစည္းခဲ့ပါတယ္.. အဲဒီ မိသားစုေလးဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ရဲ့ေက်းဇူးရွင္ အရွင္သခင္လုိ့ေျပာရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ဒီမိသားစုေလးေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို့ သူငယ္ခ်င္းေတြ သူတပါးႏုိင္ငံမွာ အမ်ားၾကံဳရသလုိ အခက္အခဲ သိပ္မရွိပဲ ဒုကၡဆုိတာ ဘာလဲလုိ့ ျပန္ေမးရေလာက္ေအာင္ကုိ အစစအရာရာ အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ သူမ်ားေတြဆုိ ေရာက္ခါစမွာ ေနဖုိ့အတြက္ အခန္းကုိ စျပီးေခါင္းစားရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေတြ အဲဒီ ၀ဠ္ဒုကၡကေန ကင္းလြတ္ခဲ့ပါတယ္..အဲဒါကေတာ့ ဒီမိသားစုေလးရဲ့ အကူအညီေၾကာင့္ပါပဲ. အဲဒီမိသားစု အေၾကာင္းနဲနဲေတာ့ တင္ျပပါရေစဗ်ာ…. အဲဒီျဖဴစင္စိတ္ထားျပည့္၀တဲ့ မိသားစုေလးရဲ့ ပဲ့ကုိင္ရွင္ အရွင္သခင္ေတြကေတာ့ ဦးေလး ဦးတင္ယု နဲ့ အန္တီ ေဌးေဌးမြန္ တို႕အၾကင္လင္မယားပဲဲျဖစ္ပါတယ္..သူတုိ့မွာ ခ်စ္စရာအရမ္းေကာင္းျပီး အျမဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန တတ္တဲ့ သားေလး မင္းေဇာ္နဲ့ သမီး ခ်ိဳေလးတုိ့ နွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္.. တကယ္ဆုိ ဒီမိသားစုေလးက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ စင္ကာပူကုိ အတူတူလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း (၁) ေယာက္ရဲ့ ဦးေလးနဲ့ အေဒၚပါ…သူတုိ့ဟာ မယုံႏုိင္ေအာင္ကုိ သေဘာေကာင္းၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ လုိေလးတယ္မရွိေအာင္ ဂရုစိုက္ၾကပါတယ္.. စင္ကာပူကုိ ေရာက္စကေတာ့ အရာရာဟာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ကုိျခားနားပါတယ္.. တုိက္တာအေဆာက္အဦး ၊ လမ္းေတြ အစရွိသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ… စင္ကာပူဆုိတဲ့ ႏိုင္ငံကုိလာတဲ့ လူတေယာက္အတြက္ ပထမဆုံး အေရးၾကီးတာကေနဖုို႔၊ အိပ္ဖုိ႔ ေနရာတစ္ခုပါ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလုိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာလုိ ကပ္အိပ္လုိ႔မရသလုိ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနားလည္း ေနဖုိ႔ဆုိတာလည္း လြယ္တဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အန္တီေဌးတုိ႔ မိသားစုရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေနစရာရခဲ့ပါတယ္.. စင္ကာပူဆုိတဲ့ ေနရာမွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ စားစရိတ္ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ျမန္မာက်ပ္ေငြနဲ႕ တြက္လုိက္ရင္ ေတာ္ေတာ္တန္ဖုိးရွိပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အတြက္ စားစရာလည္း မပူခဲ့ရပါဘူး… ဒါေတြဟာ ဒီမိသားစုေလးရဲ့ ေက်းဇူးပါပဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လုိ IT အလုပ္မ်ိဳးရွာတဲ့လူေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ကေတာ့ အင္တာနက္ ပါပဲ. ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အလုပ္ေလွ်ာက္ရင္ အမ်ားစုကို online ကေန ေလွ်ာက္ရတာကုိး.. အင္တာနက္ကလည္း အျပင္မွာသုံးရင္ တနာရီကုိ စင္ကာပူေငြ (၃)က်ပ္ေလာက္ေပးရတယ္ဗ်.. ျမန္မာေငြနဲ႕ဆုိ (၂၅၀၀) က်ပ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ဗ်.. ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာလုိ ၾကိဳက္တဲ့ Cyber ကုိသြားလုိ႔ မရဘူးဗ်.. ဒီမွာကလူတုိင္းနီးပါးက အိမ္မွာ Internet သုံးေနၾကေတာ့ ဆုိင္ဆုိတာကနဲနဲ ရွားတယ္ေလ..ဒီေတာ့ Internet သုံးမယ္ဆုိရင္ ျမန္မာေတြ ရွိတဲ့ Plaza ကုိသြားရတဲ့ သြားစရိတ္၊ လာစရိတ္နဲ႕ အားလုံးေပါင္းလုိက္ရင္ တေန႕ကုိ ျမန္မာက်ပ္ (၁၀၀၀၀) ေလာက္ေတာ့ကုန္တယ္.. ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ ပုိက္ဆံ တျပားမွမကုန္ေစပဲနဲ႕ Internet ကုိ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ သုံးခဲ့ရပါတယ္.ဒါေတြဟာလည္း အန္တီတို႕ မိသားစုရဲ႕ ကူညီေစာက္ေရွာက္မူေတြေၾကာင့္ပါ…. ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အလုပ္ကိုယ္စီ ရေနတဲ့ အခ်ိန္ေတာင္မွ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ လုိအပ္တာမွန္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးပါတယ္.. အလုပ္အားလပ္ရက္ဆုိ ကြ်န္ေတာ္ဆီကုိ ဖုန္းအျမဲ၀င္လာတတ္ပါတယ္.. အျခားလူေတြဆီက မဟုတ္ပါဘူး. အန္တီတုိ႕ အိမ္ကဖုန္းေလးပါပဲ.. အိမ္မွာေတာ့ျဖင့္ ဘာလုပ္ထားတယ္၊ ဘာခ်က္ထားတယ္ လာစားၾကေတာ့ဆုိျပီး ေစတနာအျပည့္နဲ႕ ေခၚဆုိတဲ့ အသံပါပဲ.. ဒီမိသားစု ေလးဟာကြ်န္ေတာ္နွစ္သက္သေဘာက်တဲ့ Family Life ေလး ၁ ခုပါပဲ.. ကိုယ္ရဲ့ သားသမီး ေတြအေပၚမွာ အတင္းခ်ဳပ္ခ်ယ္မူဆုိတာ မရွိဘူး ျပီးေတာ့သားသမီးေတြရဲ့ အလုိကုိအျမဲ လိုက္ ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့ မိဘေကာင္းေတြပါ.. သားသမီးေတြကလည္း မိဘကုိ အရမ္းခ်စ္ေၾကာက္ ရုိေသၾကပါတယ္. အရမ္းလည္းလိမၼာပါတယ္. တကယ္ကုိ ျဖဴစင္တဲ့ ကေလးေတြပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လုိ အေရာင္ဆုိးထားတာေတြ မရွိတဲ့ အျမဲျဖဴစင္ေနတဲ့ အဲဒီမိသားစုေလးကုိ ကြ်န္ေတာ္ထာ၀ရ သတိရေနမွာပါလုိ႔……………………………….

စာၾကြင္း.. ဦးေလး နဲ႕ အန္တီကုိ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ဒီ blog ေလးကေန အရမ္းကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ႕ ထပ္ေျပာပါရေစဗ်ာ……….

ဒီကမၻာေလာကၾကီးမွာ လူသားေတြေလာက္ လုိအင္ေတာင့္တ သ၀န္တုိမႈ မ်ားတဲ့ သတၱႅ၀ါ မရွိဘူးလုိ့ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္ဗ်ာ.. ဘာေၾကာင့္ဒီလုိ ေျပာရလဲဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေတြ့ဖူး ၾကံဳဖူးတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မနာလုိ သ၀န္တုိမူေနနဲ့ သူတို့ရဲ့စိတ္ထဲမွာ ျပည့္ေနတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ရလုိ့ပါ.. ဆင္းရဲတဲ့သူက ခ်မ္းသာတဲ့သူကုိ မနာလုိ၊ လူတေယာက္ အဆင္ေျပေနရင္ က်န္တဲ့လူေတြက မနာလုိနဲ့ စုံလုိ့ပါပဲဗ်ာ..ကြ်န္ေတာ္လည္း လူသားေတြထဲက လူသားတေယာက္ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီသ၀န္တုိမႈ ၊ မနာလုိမႈ ေတြ ရွိပါတယ္….

တခါတေလကေတာ့လည္း တကုိယ္ေကာင္းဆန္လုိက္တာ တပါးသူဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္ သြားမလဲ ဘာျဖစ္သြားမလဲ မၾကည့္ဘူး..တေယာက္ေကာင္းစားဖို့ပဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္ဗ်ာ… ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို့ ျမန္မာလူၾကီးေတြက ဆုိရုိးစကားေတြ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ ၾကတာနဲ့တူတယ္.. စိန္ခဲ။ေရႊခဲထက္ကုိ ခြဲရတာ လြယ္ခ်င္လြယ္မယ္… လူရဲ့စိတ္ကေတာ့ အကဲခတ္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္တဲ့ေလ.. အဲဒီလုိလူစားမ်ိဳးကုိ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွာ ေတြ့ခဲ့ရပါတယ္…ေျပာလုိက္ရင္ ေလကမိုးေလာက္ၾကီးျပီး တကယ္လုပ္ ရင္ေတာ့တျခားစီပါပဲ.. အဲဒီလုိလူမ်ိဳးနဲ့ ေတြ့ခဲ့ရသလုိပဲ ဆရာေကာင္းေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေတြနဲ့လည္း ေတြ့ခဲ့ရပါတယ္.. ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္လုိ့ ရန္ကုန္ကုိေရာက္လာေတာ့ ဘာလုပ္လုိ့ လုပ္ရမလဲ မသိျဖစ္ေနတာေပါ့.. ဆယ္တ္န္းေအာင္ျပီးတဲ့ လူတုိင္းရဲ့ရင္ထဲမွာ အနဲ၊အမ်ားဆုိသလုိ ကိုယ္စီရည္မွန္းခ်က္ေလးေတြ ရွိၾကပါတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ဆရာေဖျမင့္တုိ့လုိ တက္က်မ္းေရးတဲ့ဆရာ့ စာအုပ္ေလးေတြ ကကုိယ္အတြက္ေရးေပး လုိက္သလုိပါပဲ.. ငါဒီလုိၾကိဳးစားရင္ ဒီလုိျဖစ္မယ္ေပါ့.. စိတ္ကူးေလးေတြကုိယ္စီနဲ့ေပါ့ဗ်ာ… တစ္ကယ္လည္းေပ်ာ္ရႊင္စရာ အတိနဲ့ပါပဲ.. အဲစကားေတြလမ္းလြဲ ကုန္ပါျပီဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ ဘက္ကုိ ျပန္လွည့္လုိက္ဦးမယ္ေနာ္…အဲဒီလုိ တက္က်မ္းေတြနဲ့ နပန္းလုံးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ဘ၀ကုိ အလွည့္အေျပာင္း ျဖစ္ေစမဲ့ ပညာရပ္တခုကုိ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ဦးေလးက တက္ခုိင္းပါတယ္.. အဲဒါကေတာ့ Computer ဆုိတဲ့ ပညာရပ္ပါပဲ.. တကယ္တမ္း Computer ဆုိတာ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာဆုိဘာမွ မသိေသးတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့.. အားလုံးသိတဲအတုိင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ေပးတဲ့ Computer ဆုိတာကလဲ စာေတာ္တဲ့သူေတြသာ အသံုးျပဳရတာ မ်ားတာေလး.. ကြ်န္ေတာ္က စာမေတာ္ေတာ့ မထိေတြ့ရပါဘူးဗ်ာ….ဒီလုိနဲ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း Computer ဆုိတဲ့အရာၾကီးကုိ စျပီးထိေတြ့ျပီး ရူးေတာ့့တာေပါ့ဗ်ာ... တကယ္ေတာ့ Computer Field ဆုိတာက လုိက္လုိ့မကုန္တဲ့ ပညာရပ္တစ္ခုပါဗ်ာ..ဘာနဲ့တူသလဲဆုိေတာ့ မဆုံးနုိင္တဲ့ လမ္းတခုကုိ ခရီးသြားေနတာနဲ့ တူတယ္ဗ်.. ကုိယ္က ေမာလုိ့ခဏနားလုိက္တာနဲ့ ကုိယ္ကုိ့ ေက်ာ္တက္သြားမဲ့ သူကအမ်ားၾကီးေလ.. အဲဒီ Computer သင္တန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေလးစားရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ဆရာနဲ့ စျပီးေတြ့ပါတယ္.. ကြ်န္ေတာ့္ ဆရာက က်ေနာ့္ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး ခင္ပါတယ္. ဒီလုိနဲ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြ သင္ေပးတဲ့ Computer ဆုိတဲ့ ပညာကုိ ကြ်န္ေတာ္စိတ္၀င္တစားနဲ့ သင္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္.. ဆရာ၊ဆရာမေတြရဲ့ ပံ့ပုိးမူေတြက တဆင့္ ကြ်န္ေတာ္ အစမ္းခန့္ ဆရာတေယာက္အျဖစ္နဲ့ အလုပ္စ လုပ္ရပါတယ္.အဲဒီအလုပ္က အရရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္.. အားလုံးက ကြ်န္ေတာ္ကုိ ညီအစ္ကုိတစ္ေယာက္လုိ မသိတာေတြရွိရင္ သင္ၾကားျပသေပးပါတယ္.. ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေတြ ကေတာ့ ဆရာ ျမတ္မင္းဦး နဲ့ ကုိတင္ဦး ျဖစ္ပါတယ္.. တျခားဆရာေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိပါေသးတယ္. ကုိလင္းထြန္းေအာင္၊ ကုိဇာနည္၊ ကုိနုိင္လင္း၊ ကုိတင္ကုိ စတ

ဒီကမၻာေလာကၾကီးမွာ လူသားေတြေလာက္ လုိအင္ေတာင့္တ သ၀န္တုိမႈ မ်ားတဲ့ သတၱႅ၀ါ မရွိဘူးလုိ့ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္ဗ်ာ.. ဘာေၾကာင့္ဒီလုိ ေျပာရလဲဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေတြ့ဖူး ၾကံဳဖူးတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မနာလုိ သ၀န္တုိမူေနနဲ့ သူတို့ရဲ့စိတ္ထဲမွာ ျပည့္ေနတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ရလုိ့ပါ.. ဆင္းရဲတဲ့သူက ခ်မ္းသာတဲ့သူကုိ မနာလုိ၊ လူတေယာက္ အဆင္ေျပေနရင္ က်န္တဲ့လူေတြက မနာလုိနဲ့ စုံလုိ့ပါပဲဗ်ာ..ကြ်န္ေတာ္လည္း လူသားေတြထဲက လူသားတေယာက္ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီသ၀န္တုိမႈ ၊ မနာလုိမႈ ေတြ ရွိပါတယ္….

တခါတေလကေတာ့လည္း တကုိယ္ေကာင္းဆန္လုိက္တာ တပါးသူဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္ သြားမလဲ ဘာျဖစ္သြားမလဲ မၾကည့္ဘူး..တေယာက္ေကာင္းစားဖို့ပဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္ဗ်ာ… ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို့ ျမန္မာလူၾကီးေတြက ဆုိရုိးစကားေတြ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ ၾကတာနဲ့တူတယ္.. စိန္ခဲ။ေရႊခဲထက္ကုိ ခြဲရတာ လြယ္ခ်င္လြယ္မယ္… လူရဲ့စိတ္ကေတာ့ အကဲခတ္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္တဲ့ေလ.. အဲဒီလုိလူစားမ်ိဳးကုိ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွာ ေတြ့ခဲ့ရပါတယ္…ေျပာလုိက္ရင္ ေလကမိုးေလာက္ၾကီးျပီး တကယ္လုပ္ ရင္ေတာ့တျခားစီပါပဲ.. အဲဒီလုိလူမ်ိဳးနဲ့ ေတြ့ခဲ့ရသလုိပဲ ဆရာေကာင္းေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေတြနဲ့လည္း ေတြ့ခဲ့ရပါတယ္.. ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္လုိ့ ရန္ကုန္ကုိေရာက္လာေတာ့ ဘာလုပ္လုိ့ လုပ္ရမလဲ မသိျဖစ္ေနတာေပါ့.. ဆယ္တ္န္းေအာင္ျပီးတဲ့ လူတုိင္းရဲ့ရင္ထဲမွာ အနဲ၊အမ်ားဆုိသလုိ ကိုယ္စီရည္မွန္းခ်က္ေလးေတြ ရွိၾကပါတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ဆရာေဖျမင့္တုိ့လုိ တက္က်မ္းေရးတဲ့ဆရာ့ စာအုပ္ေလးေတြ ကကုိယ္အတြက္ေရးေပး လုိက္သလုိပါပဲ.. ငါဒီလုိၾကိဳးစားရင္ ဒီလုိျဖစ္မယ္ေပါ့.. စိတ္ကူးေလးေတြကုိယ္စီနဲ့ေပါ့ဗ်ာ… တစ္ကယ္လည္းေပ်ာ္ရႊင္စရာ အတိနဲ့ပါပဲ.. အဲစကားေတြလမ္းလြဲ ကုန္ပါျပီဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ ဘက္ကုိ ျပန္လွည့္လုိက္ဦးမယ္ေနာ္…အဲဒီလုိ တက္က်မ္းေတြနဲ့ နပန္းလုံးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ဘ၀ကုိ အလွည့္အေျပာင္း ျဖစ္ေစမဲ့ ပညာရပ္တခုကုိ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ဦးေလးက တက္ခုိင္းပါတယ္.. အဲဒါကေတာ့ Computer ဆုိတဲ့ ပညာရပ္ပါပဲ.. တကယ္တမ္း Computer ဆုိတာ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာဆုိဘာမွ မသိေသးတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့.. အားလုံးသိတဲအတုိင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ေပးတဲ့ Computer ဆုိတာကလဲ စာေတာ္တဲ့သူေတြသာ အသံုးျပဳရတာ မ်ားတာေလး.. ကြ်န္ေတာ္က စာမေတာ္ေတာ့ မထိေတြ့ရပါဘူးဗ်ာ….ဒီလုိနဲ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း Computer ဆုိတဲ့အရာၾကီးကုိ စျပီးထိေတြ့ျပီး ရူးေတာ့့တာေပါ့ဗ်ာ... တကယ္ေတာ့ Computer Field ဆုိတာက လုိက္လုိ့မကုန္တဲ့ ပညာရပ္တစ္ခုပါဗ်ာ..ဘာနဲ့တူသလဲဆုိေတာ့ မဆုံးနုိင္တဲ့ လမ္းတခုကုိ ခရီးသြားေနတာနဲ့ တူတယ္ဗ်.. ကုိယ္က ေမာလုိ့ခဏနားလုိက္တာနဲ့ ကုိယ္ကုိ့ ေက်ာ္တက္သြားမဲ့ သူကအမ်ားၾကီးေလ.. အဲဒီ Computer သင္တန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေလးစားရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ဆရာနဲ့ စျပီးေတြ့ပါတယ္.. ကြ်န္ေတာ့္ ဆရာက က်ေနာ့္ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး ခင္ပါတယ္. ဒီလုိနဲ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြ သင္ေပးတဲ့ Computer ဆုိတဲ့ ပညာကုိ ကြ်န္ေတာ္စိတ္၀င္တစားနဲ့ သင္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္.. ဆရာ၊ဆရာမေတြရဲ့ ပံ့ပုိးမူေတြက တဆင့္ ကြ်န္ေတာ္ အစမ္းခန့္ ဆရာတေယာက္အျဖစ္နဲ့ အလုပ္စ လုပ္ရပါတယ္.အဲဒီအလုပ္က အရရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္.. အားလုံးက ကြ်န္ေတာ္ကုိ ညီအစ္ကုိတစ္ေယာက္လုိ မသိတာေတြရွိရင္ သင္ၾကားျပသေပးပါတယ္.. ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေတြ ကေတာ့ ဆရာ ျမတ္မင္းဦး နဲ့ ကုိတင္ဦး ျဖစ္ပါတယ္.. တျခားဆရာေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိပါေသးတယ္. ကုိလင္းထြန္းေအာင္၊ ကုိဇာနည္၊ ကုိနုိင္လင္း၊ ကုိတင္ကုိ စတဲ့ လူေတြေပါ့ဗ်ာ. ကြ်န္ေတာ္လည္း နာမည္ေတြ မသိေတာ့တာေတြလည္း ရွိပါတယ္.. ဒီထဲမွာ မပါတဲ့ ဆရာေတြ၊ဆရာမေတြ အမ်ားၾကီးပါ.. ထည့္မေရးေတာ့တာကို ေတာ့ ခြင့္လြတ္ေစခ်င္ပါတယ္..တကယ္တမ္း သူတုိ့နဲ့ အလုပ္လုပ္ရတာဟာ အလုပ္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းေနပါေစ စိတ္ကေတာ့အျမဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္ပါတယ္. ၁ဦးနဲ့ (၁) ဦး ညီအစ္ကုိေတြလုိပါပဲ.. တစ္ေယာက္ကမသိတဲ့ ကိစၥဆုိ က်န္တဲ့လူေတြက အျမဲကူညီတတ္ပါတယ္. သူတုိ့မွာ ပညာကုိ သိရင္သိတယ္..မသိရင္မသိဘူး လွ်ိဳ့၀ွက္ထားသာေတြ မရွိဘူးဗ်.. ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ လူဆုိေတာ့ အုိေက တာေပါ့ဗ်ာ.. အစိုးရ ရုံးပိတ္ရက္ေလးမ်ားမရွိနဲ့ ရွိတာနဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုို့ လူငယ္ေတြ ဦးေဆာင္ျပီး ေဘာလုံးသြားကန္ၾကတာ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ့ အသင္းဆုိ အျမဲရႈံးေနၾကေပါ့.. ဒီလုိနဲ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကုမၼဏီရဲ့ တရား၀င္ (Permanent) အလုပ္သမား ျဖစ္လာပါတယ္. တကယ္ဆုိ ကြ်န္ေတာ္အဲဒီ အလုပ္ကေနရလုိက္တာ ပညာတခုတည္းမဟုတ္ဘူးဗ်.. အျခား လူမူေရးနဲ့ ဆုိင္တဲ့ပညာရပ္ေတြကုိပါ ရလုိက္တဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ကုိေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္. ဥပမာ လူေတြနဲ့ ဘယ္လုိေပါင္းသင္းရမလဲ၊ ဘယ္လုိလူကုိ ဘယ္လုိေျပာရင္ အဲဒီလူ စိတ္ေက်နပ္သြားမလဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ.. အားလုံးကုိရလုိက္ပါတယ္. အဲဒီမွာ လုပ္သက္ေတြ ၾကာလာေတာ့လည္း လူဆုိတဲ့အမ်ိဳးက သိတဲ့အတုိင္းေပါ့ ၾကာလာေတာ့ စပရင္ေညာင္းလာ တယ္ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ.. ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ဆရာေကာ..ကြ်န္ေတာ္နဲ့ ညီအစ္ကုိလုိေနတဲ့ လူေတြပါ တေယာက္ျပီး တေယာက္ အလုပ္ကေန ထြက္သြားၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့ တာနဲ့ အလုပ္ထြက္စာတင္လုိက္ပါေတာ့တယ္.. စိတ္ကူးကေတာ့ အလုပ္ထြက္ ျပီးရင္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား တခုခုမွာ သြားျပီး အလုပ္ လုပ္မယ္ဆုိျပီးေတာ့ေပါ့.. ဒါေပမဲ့ ဒီလုိမလုပ္ျဖစ္ ခဲ့ပါဘူး.. ဘာလုိ့လဲဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ထြက္တာနဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆရာ ကသူလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္အသစ္မွာ လူလုိလု့ိ ကူညီပါဆုိတာနဲ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကူညီမယ္ဆုိျပီး အလုပ္သစ္ကုိ ေရာက္သြားျပန္ပါတယ္.. အဲဒီမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္အေပၚ အရမ္းေကာင္းတဲ့ ကုိမင္းမင္း ဆုိတဲ့ အစ္ကုိနဲ့ သိကြ်မ္းရျပန္ပါတယ္. သူ ကေတာ့ အရမ္းရုိးျပီး သူတစ္ပါးကုိ ကူညီတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါပဲ..ကြ်န္ေတာ္ကုိလည္း သူရဲ့ ညီတစ္ေယာက္လုိခ်စ္ပါတယ္.. ကြ်န္ေတာ္လဲ အဲဒီမွာ စလုပ္တုန္းကေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္သလုိ ခံစားရပါတယ္. ခ်ဳပ္ခ်ယ္မူကင္းတယ္ေလ.. ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီခ်ဳပ္ခ်ယ္တာေတြကုိ မုန္းတယ္ေကာင္ဗ်.. ကြ်န္ေတာ္ကုိ ေခ်ာ့ခုိင္းရင္ ကြ်န္ေတာ္ဆုိတဲ့ ေကာင္က ဘာမွ မရရင္ေတာင္ အိတ္စုိက္ျပီးလုပ္ေပးတတ္တဲ့ ေကာင္မ်ိဳးေလ.. အဲဒီေတာ့ အစပုိင္းကေတာ့ အားလုံးကုိ အုိေကတယ္ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ.. အဲဒီမွာလည္း အားလပ္ရက္ရရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ တပည့္ေတြနဲ့ ေဘာလုံးသြားကန္ျဖစ္ပါ ေသးတယ္. တကယ္ေတာ့ ဆရာလုပ္ရတာ ေရွးဆရာၾကီးေတြ ေျပာသလုိပါပဲ.. ပီတိကုိစားျပီး အားရွိရတဲ့ လူစားမ်ဳိးပါ.. ရတဲ့လစာ က တပဲေျခာက္ျပား ဒါေပမဲ့ တပည့္ေတြနဲ့ စာသင္ရတာကုိ ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိေပ်ာ္ပါတယ္.. အဲ မေပ်ာ္တာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဆရာ အဲဒီအလုပ္ကေန ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ကစတာပါပဲ..ဆရာအလုပ္ကထြက္ျပီး သိပ္မၾကာပါဘူး ထုတ္လုိက္တဲ့ စည္းကမ္းေတြက လူတစ္ေယာက္ရဲ့ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြေတာင္မရွိေတာ့ ပါတဲ့အတုိင္းပါပဲ.. ဒီလုိ စည္းကမ္းမ်ိဳးေတြနဲ့ ကြ်န္ေတာ္လုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကဘယ္လုိ ေနႏုိင္မလဲဗ်ာ.. ဒါတဲ့ ပုိေျပာရရင္ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ပညာရပ္ကုိ အသုံးျပဳျပီးရင္ အဲဒီပညာ အတြက္ထုိက္တန္တဲ့ တန္ဖုိးကုိ ျပန္ေပးဆပ္ရတယ္တဲ့.. ကြ်န္ေတာ္ဆုိလုိတာ ေငြကုိ မဟုတ္ဘူးေနာ္.. အရာအားလုံးကုိေျပာခ်င္တာပါ…ဒီထက္ပုိေတာ့ မေရးေတာ့ပါဘူးေနာ္.. ေတာ္ၾကာ သူတစ္ပါးကုိ ထဲ့ထုိးေျပာတယ္ ျဖစ္ေနမွာဆုိလုိ့ပါ.. ဒီလုိနဲ့ပဲ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္က ထြက္လုိက္တယ္ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ္ခင္တဲ့ ကုိမင္းမင္းနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ တပည့္ေတြကို ေက်ာခုိင္းျပီးေတာ့ေပါ့..ကြ်န္ေတာ္ဘ၀မွာ အထိနာဆုံးက လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ပညာကုိလုိတဲ့ အခါယူတုန္းျပီး မလုိအပ္ေတာ့ဘူး လုိ့ယူဆတဲ့အခ်ိန္မွာ ပက္ပက္စပ္စပ္ ကန္ထုတ္တတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးကုို ကြ်န္ေတာ္ ေေတာ္ေတာ္ကုိ နာက်ည္းပါတယ္.. ဥပမာ ကြ်န္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကုိ ခုိင္တ့ဲအလုပ္ရွင္ဆုိပါစုိ့ဗ်ာ.. ဒါဆုိရင္ ခင္ဗ်ားကုိ ကြ်န္ေတာ္က ထိုက္သင့္တဲ့ တန္ဖုိး၊အရာ ကုိျပန္ေပးရပါမယ္ဆုိတာ လူတုိင္းနားလည္ပါတယ္... ဒီလုိမွမဟုတ္ပဲ ကြ်န္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကုိ ထိုက္သင့္တဲ့ တန္ဖုိး၊ အရာ ကုိ မေပးခဲ့ဘူးဆုိရင္ ခံရတဲ့သူဘက္က စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ.ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ လူရဲ့ရင္ထဲမွာ ဘယ္လုိခံစားရလဲဆုိတာ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား.. လူမူေရးနာလည္တဲ့ လူတုိင္းခံစားတတ္ပါတယ္.. ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ခင္တာတခုနဲ့ လူကိုလူခ်င္းတန္းတူ မထားတဲ့လူစားမ်ိဳးကုိ ကြ်န္ေတာ္ အမုန္းဆုံးပါပဲ.. ကုိယ္နဲ့ ခင္တဲ့လူကုိ အခြင့္အေရးတမ်ိဳး ၊ အျခားလူကုိေတာ့တမ်ိဳးလုပ္တာဟာ လူအခြင့္အေရးကုိ ခ်ိဳးဖ်က္တာနဲ့ အတူတူပါပဲ..တဖက္သားကုိ နစ္နာေအာင္မလုပ္သင့္ပါဘူး။ အဲဒီလုိကုိယ္အက်ိဳး စီးပြားကုိသာ ၾကည့္ျပီးသူတပါးအေရးကုိ ဂရုမစုိက္တတ္တဲ့လူကို့ တစ္ကုိယ္ေကာင္းသမား အတၱသမား လုိ့ကြ်န္ေတာ္ေခၚခ်င္ပါတယ္.. အဲဒီလုိလူမ်ိဳးနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဘ၀မွာ တကယ္ကုိ ေတြခဲ့ရပါတယ္…..

မွတ္ခ်က္.. ဒီဘေလာ့စ္ေလးကုိ ကြ်န္ေတာ္ စတင္ တည္ေဆာက္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ရင္ထဲမွာ ေျပာခ်င္တာေတြကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာျပခ်င္လုိ့ပါ.. တကယ္လုိ့ ကြ်န္ေတာ့္ တင္ျပ ေရးျပခဲ့တဲ့ အထဲမွာ တစုံတေယာက္မ်ားနစ္နာ သြားခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္ဒီဘေလာစ့္ေလး ကေနေတာင္းပန္ပါတယ္.. တစ္ကယ္ေရႊ့ မေက်နပ္ရင္ .. ေျပာစရာရွိရင္ ေျပာလုိ့ရေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ Comment Box ေလးထား ထားပါတယ္. စိတ္ၾကိဳက္တာေျပာသြားပါ..

သူငယ္ခ်င္း

ကြ်န္ေတာ္ဘ၀မွာ အခင္မင္ရဆုံးသူငယ္ခ်င္း (၄)ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူတုိ့ကကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ခင္မင္လာတဲ့ကြ်န္ေတာ္ရဲ့အခင္မင္ဆုံး၊ ကြ်န္ေတာ္အေပၚအေကာင္းဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲဗ်ာ။ ငယ္စဥ္ကတည္းကခင္တဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ေပမဲ့ သူတုိ့နဲ့ခင္မင္ခဲ့တဲ့ ေန့ရက္ေတြကစလို့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ဘ၀မွာ ေမ့မရတဲ့၊အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ေတြအမ်ားၾကီးျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ သူတို့ထဲကတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္(၆)တန္းေလာက္မွာ စခင္မင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲက်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ ့(၈)တန္းေလာက္မွစခင္လာတာပါ။ သူတုိ့ေလးေတြနဲ ့မိတ္ဆက္ေပးပါရေစေနာ္…ပထမဆုံးသူနာမည္ကေတာ့

ပူတူး

သူရဲ့နာမည္ေလးနဲ့လိုက္ေအာင္ကုိ အရမ္းခင္မင္စရာေကာင္းပါတယ္။ သူဟာသူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ
အရမ္းအႏြံနာခံတတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့အခင္မင္ရဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြထဲကတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူနဲ့က(၆)တန္းေလာက္မွာ စျပီးခင္မင္ၾကတာပါ။ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာလည္းအတူတူ.. သြားလည္းအတူတူေပါ့ဗ်ာ..သူကကြ်န္ေတာ္တုိ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ရန္ျဖစ္ရင္လည္းေရွ့ဆုံးကပါတယ္ .. သူငယ္ခ်င္းေတြဘာျဖစ္ျဖစ္ေရွ့ကေနျပီးေတာ့ ကာကြယ္ေပးတဲ့လူတစ္ေယာက္ေပါ့.. ဒီေတာ့သူတစ္ပါးအျမင္မွာ ဆုိးမဲ့ပုံေပါက္ေပမဲ့တကယ္တမ္းေပါင္းၾကည့္ေတာ့စိတ္သေဘာထားအရမ္းေကာင္းတယ္ဆုိတာ ေပါင္းတဲ့သူတုိင္းသိလုိက္ရပါတယ္။ သူကငယ္စဥ္ကတည္းက Electronic ပစၥည္း ေတြကုိ အရမ္းစိတ္၀င္းစားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ေက်ာင္းသြား၊ေက်ာင္းျပန္တေလွ်ာက္မွာ ေတြ့သမွ်သံတုိသံစေတြ၊ Electronic ပစၥည္းေတြကုိေကာက္ျပီးရင္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေလွ်ာက္ ထြင္ေနေတာ့တာပါပဲ။ စာကုိေတာ့ စိတ္သိပ္မ၀င္းစားေပမဲ့ Electronic ပညာကုိေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္းစားပါတယ္။ အခုေတာ့လည္း Electronic Technician ၁ေယာက္ျဖစ္ေနပါျပီ။ သူအလုပ္မွာ သူမရွိရင္အလုပ္မျဖစ္ေတာ့တဲ့ အေနအထားကုိ ေတာင္ေရာက္ေနျပီ..ကြ်န္ေတာ္တုိ့နွစ္ေယာက္ စခင္တုန္းကဆုိ ကြ်န္ေတာ့္အေမကသူကုိ သိပ္သေဘာမက်ဘူးဗ်..သူကသူ့မိသားစုမွာ အငယ္ဆုံးဆုိေတာ့နဲနဲ ေတာ့ဆုိးတာေပါ့… သူအေမကလည္းသူဘာလုိသလဲလုိတာကုိမရ ရေအာင္ကုိ လုပ္ေပးတတ္တယ္။ သူကလည္းသူအေမကုိအရမ္းခ်စ္တဲ့သားလိမၼာေလးတစ္ေယာက္ပါ.. ကြ်န္ေတာ္အေမကအစက သူကုိအရမ္းဆုိးမယ္လုိ့ထင္ေနတာ...ေနာက္မွ ကြ်န္ေတာ္အေမနဲ့ပါခင္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ အေမလည္းသားသားနဲ့ပါးစပ္ကေနမခ်ေတာ့ပါဘူး.. သူကလည္းကြ်န္ေတာ့္အေမကုိ သူအေမတစ္ေယာက္လုိပဲအရမ္းခင္တြယ္တာပါ…. သူကကြ်န္ေတာ္အေပၚ အရမ္းအနစ္နာခံတဲ့သူတစ္ေယာက္ေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ထိအနစ္နာခံသလဲဆုိရင္ သူကြ်န္ေတာ္ေၾကာင့္ဆယ္တန္းမွာ စာေကာင္းေကာင္းမက်က္ရပဲ ေျဖရလုိ့စာေမးပဲြ က်တဲ့အထိပါပဲဗ်ာ…ကြ်န္ေတာ္ကလည္းေတာ္ေတာ္ကုိဆုိးခဲ့တာကိုး……ကဲပူးတူးေရ မင္းကုိငါဒီ Blog ေလးကေန ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္…………..

အဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘုိလင္းတဲ့

သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အသက္အငယ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေပါ့ သူကေတာ့ ခရစ္ယာန္လူမ်ိဳးပါ ပအို၀့္လည္းစပ္ပါေသးတယ္။ သူကကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဆုိ တာထက္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ညီတစ္ေယာက္လု့ိေျပာရင္ ပိုျပီးမွန္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘာလုိ့ ဒီလုိ ေျပာသလဲဆုိရင္ သူေရာ၊ကြ်န္ေတာ္ေရာထားတဲ့ သံေယာဇဥ္ဟာသူငယ္ခ်င္းဆုိတဲ့ သံေယာဇဥ္ ထက္အမ်ားၾကီးပို

သူငယ္ခ်င္း

ကြ်န္ေတာ္ဘ၀မွာ အခင္မင္ရဆုံးသူငယ္ခ်င္း (၄)ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူတုိ့ကကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ခင္မင္လာတဲ့ကြ်န္ေတာ္ရဲ့အခင္မင္ဆုံး၊ ကြ်န္ေတာ္အေပၚအေကာင္းဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲဗ်ာ။ ငယ္စဥ္ကတည္းကခင္တဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ေပမဲ့ သူတုိ့နဲ့ခင္မင္ခဲ့တဲ့ ေန့ရက္ေတြကစလို့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ဘ၀မွာ ေမ့မရတဲ့၊အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ေတြအမ်ားၾကီးျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ သူတို့ထဲကတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္(၆)တန္းေလာက္မွာ စခင္မင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲက်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ ့(၈)တန္းေလာက္မွစခင္လာတာပါ။ သူတုိ့ေလးေတြနဲ ့မိတ္ဆက္ေပးပါရေစေနာ္…ပထမဆုံးသူနာမည္ကေတာ့

ပူတူး

သူရဲ့နာမည္ေလးနဲ့လိုက္ေအာင္ကုိ အရမ္းခင္မင္စရာေကာင္းပါတယ္။ သူဟာသူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ
အရမ္းအႏြံနာခံတတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့အခင္မင္ရဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြထဲကတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူနဲ့က(၆)တန္းေလာက္မွာ စျပီးခင္မင္ၾကတာပါ။ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာလည္းအတူတူ.. သြားလည္းအတူတူေပါ့ဗ်ာ..သူကကြ်န္ေတာ္တုိ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ရန္ျဖစ္ရင္လည္းေရွ့ဆုံးကပါတယ္ .. သူငယ္ခ်င္းေတြဘာျဖစ္ျဖစ္ေရွ့ကေနျပီးေတာ့ ကာကြယ္ေပးတဲ့လူတစ္ေယာက္ေပါ့.. ဒီေတာ့သူတစ္ပါးအျမင္မွာ ဆုိးမဲ့ပုံေပါက္ေပမဲ့တကယ္တမ္းေပါင္းၾကည့္ေတာ့စိတ္သေဘာထားအရမ္းေကာင္းတယ္ဆုိတာ ေပါင္းတဲ့သူတုိင္းသိလုိက္ရပါတယ္။ သူကငယ္စဥ္ကတည္းက Electronic ပစၥည္း ေတြကုိ အရမ္းစိတ္၀င္းစားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ေက်ာင္းသြား၊ေက်ာင္းျပန္တေလွ်ာက္မွာ ေတြ့သမွ်သံတုိသံစေတြ၊ Electronic ပစၥည္းေတြကုိေကာက္ျပီးရင္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေလွ်ာက္ ထြင္ေနေတာ့တာပါပဲ။ စာကုိေတာ့ စိတ္သိပ္မ၀င္းစားေပမဲ့ Electronic ပညာကုိေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္းစားပါတယ္။ အခုေတာ့လည္း Electronic Technician ၁ေယာက္ျဖစ္ေနပါျပီ။ သူအလုပ္မွာ သူမရွိရင္အလုပ္မျဖစ္ေတာ့တဲ့ အေနအထားကုိ ေတာင္ေရာက္ေနျပီ..ကြ်န္ေတာ္တုိ့နွစ္ေယာက္ စခင္တုန္းကဆုိ ကြ်န္ေတာ့္အေမကသူကုိ သိပ္သေဘာမက်ဘူးဗ်..သူကသူ့မိသားစုမွာ အငယ္ဆုံးဆုိေတာ့နဲနဲ ေတာ့ဆုိးတာေပါ့… သူအေမကလည္းသူဘာလုိသလဲလုိတာကုိမရ ရေအာင္ကုိ လုပ္ေပးတတ္တယ္။ သူကလည္းသူအေမကုိအရမ္းခ်စ္တဲ့သားလိမၼာေလးတစ္ေယာက္ပါ.. ကြ်န္ေတာ္အေမကအစက သူကုိအရမ္းဆုိးမယ္လုိ့ထင္ေနတာ...ေနာက္မွ ကြ်န္ေတာ္အေမနဲ့ပါခင္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ အေမလည္းသားသားနဲ့ပါးစပ္ကေနမခ်ေတာ့ပါဘူး.. သူကလည္းကြ်န္ေတာ့္အေမကုိ သူအေမတစ္ေယာက္လုိပဲအရမ္းခင္တြယ္တာပါ…. သူကကြ်န္ေတာ္အေပၚ အရမ္းအနစ္နာခံတဲ့သူတစ္ေယာက္ေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ထိအနစ္နာခံသလဲဆုိရင္ သူကြ်န္ေတာ္ေၾကာင့္ဆယ္တန္းမွာ စာေကာင္းေကာင္းမက်က္ရပဲ ေျဖရလုိ့စာေမးပဲြ က်တဲ့အထိပါပဲဗ်ာ…ကြ်န္ေတာ္ကလည္းေတာ္ေတာ္ကုိဆုိးခဲ့တာကိုး……ကဲပူးတူးေရ မင္းကုိငါဒီ Blog ေလးကေန ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္…………..

အဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘုိလင္းတဲ့

သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အသက္အငယ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေပါ့ သူကေတာ့ ခရစ္ယာန္လူမ်ိဳးပါ ပအို၀့္လည္းစပ္ပါေသးတယ္။ သူကကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဆုိ တာထက္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ညီတစ္ေယာက္လု့ိေျပာရင္ ပိုျပီးမွန္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘာလုိ့ ဒီလုိ ေျပာသလဲဆုိရင္ သူေရာ၊ကြ်န္ေတာ္ေရာထားတဲ့ သံေယာဇဥ္ဟာသူငယ္ခ်င္းဆုိတဲ့ သံေယာဇဥ္ ထက္အမ်ားၾကီးပိုပါတယ္.. တစ္ကယ္ကုိ ညီအစ္ကုိလုိေနၾကတာ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ့က (၈)တန္း ေလာက္မွခင္ၾကတာပါ။ သူကငယ္ေပမဲ့ နဲနဲေတာ့ဆုိးတဲ့ဗ်၊ သူလည္းမိသားစုထဲမွာ အငယ္ဆုံး ပါပဲ..ဒီေတာ့ သူမိသားစုကလည္း သူကုိ အရမ္းခ်စ္ျပီး အလုိလုိက္တယ္ေလ.. ျပီးေတာ့ ေယာက်္ားေလးက သူတစ္ေယာက္ထဲပါတာဆုိေတာ့ သူအစ္မေတြက အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္.. အဲဒီေတာ့ အရမ္းအလုိလုိက္တာေပါ့.. သူကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေယာက္ဖလုိ့ေခၚတယ္ဗ်..

တစ္မ်ိဳးမထင္နဲ့အုံးေနာ္ ကြ်န္ေတာ္တို့နယ္မွာက တေယာက္နဲ့တေယာက္ အရမ္းခင္ရင္ ေယာက္ဖလုိ့ေခၚတယ္ေလ..ဒါေၾကာင့္ပါ..ဒီေတာ့သူကုိလည္း ေယာက္ဖလုိ့ပဲ ေခၚတာပါ.. ျပီးေတာ့ကြ်န္ေတာ္က နာစရာမရွိဘူးေလ.. ဘာလုိ့လဲဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့တဦးတည္းေသာ အစ္မကလည္း အိမ္ေထာင္က်သြားျပီးေလ…ဟား…ဟား….. သူက ကြ်န္ေတာ္ကုိ ဘယ္ေလာက္ခင္သလဲဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ဆုိ ဘာမဆုိလုပ္ေပးတဲ့ေကာင္ဗ်.. ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္လုိ့ ရန္ကုန္လာရေတာ့မယ္ဆုိ ကြ်န္ေတာ္ေကာင္မေလးက မ်က္ရည္မက်ဘူး သူကအရင္ မ်က္ရည္က်တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေလဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ္အားလပ္ရက္ မ်ားရလုိ့ ကြ်န္ေတာ္ျမိဳ့ေလးကုိ ျပန္ေရာက္ရင္ သူလည္းသူအိမ္ကုိ္မျပန္ေတာ့ဘူးေလ..

အိပ္လညး္ကြ်န္ေတာ္နဲ့ စားလည္းကြ်န္ေတာ္နဲ့ အခ်ိန္တိုင္းကြ်န္ေတာ္နားမွာ ေနတဲ့ေကာင္ဗ်.. ကြ်န္ေတာ္အနားမွာ ေနျပီး ကြ်န္ေတာ္လုပ္ခ်င္တာ မွန္သမွ်လုိက္လုပ္ေပးတတ္တဲ့ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း (ညီေလးတစ္ေယာက္ေေပါ့ဗ်ာ..) သူကကြမ္းလည္းစားတယ္.. ေဆးလိပ္လည္း ေသာက္တယ္.. ဒါေပမဲ့ကြ်န္ေတာ္ေျပာရင္ေတာ့ ဘာမွမလုပ္ပဲေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ညီေလးေပါ့..

အခုေတာ့လည္း သူက ေထာက္လွမ္းေရး သတင္းတပ္ဖဲြ့ထဲ၀င္းျပီး အမႈထမ္းလို့ မိသားစုကုိ ရွာေကြ်းေနျပီးေပါ့ဗ်ာ.. ေဟ့ေကာင္ဘုိလင္း ငါမင္းေၾကာင္းေတြအကုန္ ေရးလုိ့စိတ္မဆုိးနဲ့ေနာ္..

ကဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ရဲ့ နာမည္ကေတာ့ ထြန္းဦးတဲ့..

သူကေတာ့ လူတမိ်ဳးဗ်ာ.. စိတ္ထဲထင္ရင္ ထင္သလုိေကာင္းသေလာက္ စိတ္မထင္ရင္ေတာ့ ဘုစပ္စပ္နဲ့ ေနတတ္တဲ့သူပါ..သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ကေတာ့ တရုတ္လုိ့ေခၚၾကတယ္. သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အေတာ္ဆုံးလုိ့ ေျပာရမယ္နဲ့တူတယ္ဗ်..သူမွာက သူရဲ့ ကိုယ္ပုိင္စီးပြားေရးနဲ့ အားလုံးအဆင္ေျပပါတယ္.. သူလဲ ကြ်န္ေတာ္နဲ့ ၈တန္းေအာင္ျပီး ၉တန္းေလာက္ေရာက္မွ စျပီးခင္ၾကတာပါ.. သူက သေဘာေကာင္းတယ္. ဒါေပမဲ့ စိတ္ၾကီးတတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးဗ်.. ကြ်န္ေတာ္နဲ့ကေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အလားပဲ သြားလဲအတူ.. စားလည္းအတူတူပဲေပါ့ဗ်ာ.. သူတုိ့ေတြအားလုံး ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္နဲ့ အရမ္းခင္ၾကတယ္ဗ်… တရုတ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ့ မေတြ့ျဖစ္သာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီးဗ်.. သူကလညး္သူစီးပြားေရးနဲ့ အလုပ္ရႈပ္ေနတာေလ.. ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္အလုပ္နဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဆုိေတာ့ မေတြ့ျဖစ္ၾကပါဘူး ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္ေလးရလုိ့ နယ္ျပန္ရင္လည္း သူနဲ့ကုိ မေတြ့ရဘူး က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ေတာ့ ေတြ့ျဖစ္ပါတယ္.. ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ဒီ့ ဘေလာ့စ္ေလးမွာ သူအေၾကာင္းသိပ္မေရးျဖစ္ပါဘူး.. ကြ်န္ေတာ္ဘ၀မွာ သူနဲ့ပတ္သက္လုိ့ အျမဲသတိရစရာေလးတခုကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ဆယ္တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္းလစ္ျပီး ဗီြဒီယိုရုံးသြားျပီး ဗီြဒီယိုသြားၾကည့္တဲ့ အခ်ိန္ေလးေပါ့ဗ်ာ… တရုတ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ေတာ္လည္းေတာ္ လိမၼာလည္း အလိမၼာဆုံးပါပဲ.. သူက ေဆးလိပ္မေသာက္.. ကြမ္းမစားနဲ့ ဘာဆုိဘာမွ မလုပ္တဲ့ေကာင္ပါ.. ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ တခါတေလ ပ်င္းရင္ ကြမ္းစားေသးတယ္..သူကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ေကြ်းေကြ်း မစားပါဘူး.. အခုေတာ့လည္း သူလည္း သူခ်စ္သူနဲ့ အိမ္ေထာင္ျပဳ ေတာ့မယ္လုိ့ ကြ်န္ေတာ္ၾကားေနတယ္..ဘယ္ေတာ့လဲဆုိတာေတာ့ မသိေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ.. ျဖစ္နုိင္ရင္ေတာ့ သူရဲ့မဂၤလာပြဲေလးကုိ တက္ခ်င္တာဗ်… ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ေက်ာင္းလစ္ျပီး သြားခဲ့တဲ့ ဗီြဒီယိုရုံ ေလးကုိေတာ့ သူမဂၤလာေဆာင္ရင္ သတိရေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲဗ်ာ… ဒါကုိေတာ့ကြ်န္ေတာ္ မေရးေတာ့ဘူးေနာ္.. ကြ်န္ေတာ္နဲ့ ကြ်န္ေတာ့္တုိ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ သိတဲ့အေၾကာင္းအရာေလးေပါ့ဗ်ာ………..ဟား…ဟား….ဟား………

ကဲ ေနာက္ဆုံးတေယာက္ကေတာ့ ဖိုးခြါးတဲ့

သူကေတာ့ အင္းသားမ်ုိဳးစပ္တယ္ဗ်… သူလည္းပဲ ကြ်န္ေတာ္နဲ့ (၉)တန္းေလာက္မွ စခင္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါ.. သူမွာ ေကာင္တဲ့စိတ္ေလးတစ္ခု ရွိတယ္ဗ်. အဲဒါကဘာလဲ ဆုိေတာ့ သူဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဆင္းရဲစရာ ရွိရွိ သူ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ဆုိ အျမဲ ျပံဳးေနတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတေယာက္ပါ.. သူကိုၾကည့္လုိက္ရင္ အျမဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ.. သူကေတာ့ သူရဲ့ မိသားစုမွာ အငယ္ဆုံး မဟုတ္ပါဘူး။ သူ့ရဲ့ေအာက္မွာ ညီငယ္ေလးရွိပါေသးတယ္.. ေယာက်္ားေလးထဲမွာေတာ့ သူကအၾကီးဆုံးဆုိေတာ့ သားၾကီးေတာ့ အဖအရာဆုိသလုိ သူကအိမ္ရဲ့ ကိစၥမွန္သမွ် သူပဲတာ၀န္ယူရတာ မ်ားတယ္ဗ်.. သူကေတာ့ နဲနဲေပါေၾကာင္ေၾကာင္ပံုဆန္နဲ့ဗ်.. စိ္တ္သေဘာထားကေတာ့ သူမ်ားနဲ့မတူေအာင္ကို ေကာင္းပါတယ္.. သူလည္း ကြ်န္ေတာ္ အေပၚေတာ္ေတာ္ကုိ အနစ္နာခံတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါပဲ…သူက အခု ေက်ာင္းျပီးလုိ့ ေရႊပန္းထိမ္ လုပ္ေနတယ္ေလ.. ပန္းထိမ္မတတ္ခင္ ေရႊခုိးဆုိသလုိ ခုိးမခုိးေတာ့ မသိဘူး ကြ်န္ေတာ္ ျပန္သြားတုန္းကေတာ့ ဟုိအရင္ကအတုိင္းပါပဲ.. ဘာမွကုိ မေျပာင္းလဲေသးဘူး.. ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ေတာင္ေပၚသားေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရုိးသားၾကပါတယ္.. ဒီလုိေျပာလုိ့ ေတာင္ေပၚသားမဟုတ္တဲ့ စာဖတ္သူေတြဒီစာကုိ ဖတ္ေနရင္ေတာ္ေတာ္ ေတာ့ စိတ္ဆုိးေနမယ္နဲ့ တူတယ္.. စိတ္ဆုိးသြားရင္လဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ့… မေက်နဲရင္းလည္း ၾကိဳက္သလုိသာ CBox ထဲမွာ၀င္ဆဲသြားပါဗ်ာ… တကယ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ေတာင္ေပၚသားေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ပြင့္လင္းၾကပါတယ္.. ေျပာစရာရွိရင္ ဘာကုိမွ မငဲ့ပဲ တည့္တုိးကုိ ေျပာေတာ့တာပါပဲ.. အဲ ေျပာျပီးသြားရင္လည္း ဘာကုိမွ စိတ္ထဲမွာ မထားေတာ့ပါဘူး… တကယ္တမ္း အသက္ေတြၾကီးလာရင္ ျပန္မရႏုိင္တဲ့ ငယ္ဘ၀ကုိ လူတုိင္း သတိရမိမယ္လုိ့ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္… ကြ်န္ေတာ္ဘ၀မွာ အလုိခ်င္ဆံုး ငယ္စဥ္ကေလး ဘ၀မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလတံခြန္ (သို့) စြန္ လြတ္ရတာပါပဲ.. တခါတေလ မိုးရြာရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ ေဘာလံုးကန္ၾကတယ္.. စြန္လြတ္ရတာကေတာ့ ၀ါသနာ အပါဆံုးပါပဲ.. စိတ္ေကာလူပါ စြန္ေလးအတုိင္း ေလထဲမွာ ၀ဲေနရသလုိပါပဲ..လူဆုိတာကေတာ့ ေလာကၾကီးမွာ ေန ေနသေရႊ့ ပူပင္စရာေတြ အမ်ားၾကီးနဲ့ အျမဲမလြတ္လပ္နုိင္ၾကပါဘူး.. ဒါေပမဲ့ ဒါၾကီးကုိ စိတ္ထဲထားျပီး ေနရင္လည္း ပုိဆုိးဖုိ့သာရွိပါတယ္.. ဒါေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ဘ၀မွာ သတိရစရာေတြကို ဒီဘေလာ့စ္ေလးကေန တင္ျပရတာပါ.. အခုေတာ့လဲ ကြ်န္ေတာ့္တုိ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတူတူျပန္ဆုံဖုိ့ ဆုိတာလြယ္တဲ့ အရာမဟုတ္ ပါဘူး.. ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီစာေလးကုိ္ဖတ္ေနရင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ့ အရင္တုန္းက ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ျပန္ေတြးရင္ ေလာကရဲ့ အပူအပင္ ေတြကုိ ခဏပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေမ့ထားနုိင္မယ္လုိ့ ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္မိလုိ့ ဒီစာေလးကုိ ေရးလုိက္ရတာပါ.. စာဖတ္သူ ပရိသတ္အေပါင္းလည္း လက္ရွိၾကံဳေနတဲ့ စိတ္ဒုကၡေတြ ဆီကေန ခဏေတာ့ ေျပးထြက္ႏုိင္မယ္လုိ့ ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္ေနပါတယ္………….

အခ်စ္…

လူဘ၀မွာတကယ္တန္းအခ်စ္ဆုိတာမရွိရင္ဘယ္သူမွအသက္ရွင္ႏိုင္မယ္လိမ့္မယ္လုိ့

ကြ်န္ေတာ္မထင္ဘူး။ အခ်စ္ဆုိတဲ့စကားလုံးဟာေျပာမယ္ဆုိရင္အေတာ္ကုိက်ယ္

ျပန့္တယ္လုိ့ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ လူတုိင္းမွာမိသားစုကုိခ်စ္တဲ့အခ်စ္၊သူငယ္ခ်င္းကုိ

ခ်စ္တဲ့အခ်စ္၊လူငယ္သဘာ၀တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ေမတၱာမွ်ျပီးခ်စ္တဲ့အခ်စ္အမ်ိဳးကုိစံုလုိ့ပါပဲ။အဲဒီထဲမွာကေတာ့၅၂၈ လုိ့လူေတြေျပာတဲ့အခ်စ္ကေတာ့ အေအးျမဆုံးပါပဲ။အဲဒီအခ်စ္မွာ

သ၀န္တိုမူေတြ၊မနာလိုမူေတြ၊ရန္လုိမူေတြမပါပါဘူး။ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထင္လည္း၅၂၈ဆိုတဲ့အခ်စ္တာလွ်င္အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ဘာလုိ့လဲဆုိေတာ့၁၅၀၀လုိ့လူေတြေျပာေနတဲ့အခ်စ္ဟာ တစ္ကယ္တန္းခံစားဖူးတဲ့လူတုိင္းသိၾကပါတယ္။ရသေတြမ်ိဳးစုံကိုုိခံစားရတဲ့အခ်စ္မ်ိဳးပါ။

အဲဒီအခ်စ္အတြက္ ေပ်ာ္ရြင္ၾကတယ္၊ပူေဆြးၾကတယ္၊၀မ္းနည္း၀မ္းသာျဖစ္ၾကတယ္၊

တခါတခါစိတ္ထဲမွာအဲဒီအခ်စ္ကုိမရွိရင္ေကာင္းမယ္လုိ့ေတြးထင္ၾကတယ္၊တခါတေလေတာ့လည္းအဲဒီပူေလာင္တဲ့အခ်စ္ကုိလုိလုိလားလားေတာင့္တတတ္ျပန္ပါတယ္။ဒါေတြဟာလူသားေတြျဖစ္တဲ့ကြ်န္ေတာ္တုိ့ရဲ့ရယူလုိမူ၊ပုိင္ဆုိင္လုိမူေတြလုိ့ပဲကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်စ္ဆုိတာကုိေတြ့လာရင္ဘယ္သူတားတားမုိက္ရူးရဲဆန္စြာနဲ့အမွားေတြလုပ္မိတတ္ၾကပါတယ္။ လူၾကီးမိဘေျပာတာလဲဘာမွနားမ၀င္ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိျပီးဇြတ္တုိးတတ္တဲ့ အက်င့္ေတြပိုးဖလံလုိမ်ိဳးမီးကုိမုိက္ရူးရဲဆန္စြာနဲ့၀င္တုိးတက္ၾကပါတယ္။အထူးသျဖင့္မရင့္ က်က္ေသးတဲ့ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားအရြယ္မွာေပါ့ဗ်ာ။တစ္ကယ္တန္းကုိယ့္ဘ၀ကုိကုိယ္ကုိတုိင္ရုန္းကန္ရေတာ့တဲ့အရြယ္မွ...ေၾသာ္တစ္ခ်ိန္ကငါလဲေတာ္ေတာ္ကုိရူးမုိက္ခဲ့ပါလားဆုိတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေလးေတြစဥ္းစားရတာလဲရင္ခုန္စရာတစ္မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ကဲခင္ဗ်ားလည္းကုိအရင္ကရူးမုိက္ခဲ့တာေတြစဥ္းစားျပီးတစ္ေယာက္ထဲျပံဳးေနလိမ့္မယ္လုိ့ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္……………..

အေမ

ဘ၀မွာလြယ္လြယ္နဲ့ရတာဘာတစ္ခုမွမရွိဘူးဆုိတာမိသားစုနဲ့ေ၀းေနတဲ့အခါေရာက္မွပိုျပီး သိလုိက္ရပါတယ္။ မိသားစုနဲ့ေနစဥ္တုန္းကအားလံုးဟာလြယ္လြယ္နဲ့ရေနေတာ့အရာရာ ကုိေပါ့ေပါ့ေလးေတြးခဲ့တာေပါ့။တစ္ကယ္တမ္းေလာကၾကီးကုိတစ္ေယာက္ထဲရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါမွာဘယ္ေလာက္ခက္ခဲမွန္းသိလိုက္ရပါတယ္။ ေငြကုိလြယ္လြယ္နဲ့သံုးေနရေတာ့ေငြရဲ့တန္ဖုိးကုိ နားလည္ရေကာင္းမွန္လည္းမသိခဲ့ပါဘူး။အခ်ိန္တန္ရင္အေမခူးေပးတဲ့ထမင္းကုိေအးေအး ေဆးေဆးစားလုိက္တာပါပဲ။ထမင္းတနပ္အတြက္မိဘေတြဘယ္ေလာက္ ရုန္းကန္ ရတယ္ဆုိတာမသိခဲ့ပါဘူး။အခုေတာ့လည္းအားလံုးကုိနားလည္ေနသလုိပါပဲ။သားသမီးဆုိတာသူတပါးအျမင္မွာငယ္တုန္းကလည္းမုိက္ခ်င္မုိက္မွာပဲ။ၾကီးလာရင္လည္း မုိက္ခ်င္မုိက္မွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့အေမရဲ့နွလံုးသားထဲမွာသား၊သမီးဆုိတာဟာဘယ္ေတာ့မွအစားထုိးလုိ့မရေအာင္ တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ေရႊေငြေတြကုိျမတ္နုိးတဲ့စိတ္ထက္အစစအရာရာပိုပါတယ္.. ကြ်န္ေတာ္ဘ၀မွာလည္းအရာရာဟာကြ်န္ေတာ့္ရဲ့အေမရဲ့ယုယျပဳစုပုိက္ေထြးမူေအာက္ကေန ၾကီးျပင္းလာခဲ့တာပါ။ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကေလးဘ၀ကေနအခုလုိဘ၀မ်ိဳးေရာက္ေအာင္ျပဳစုခဲ့ေပးတဲ့အေမရဲ့ေမတၱာကုိကြ်န္ေတာ္ဘယ္လုိျပန္ဆပ္လုိ့မွ မကုန္နုိင္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ရဲ့မိသားစုဘ၀ေလးဟာသူမ်ားေတြလုိအရာရာလုိေလးတယ္ မရွိရေအာင္အေမ မထားႏုိင္ေပမဲ့သူမ်ားေတြထက္ဘယ္ေတာ့မွေအာက္မက်ခဲ့ရေအာင္ ထားေပးခဲ့တဲ့အေမ... အရာရာကုိထိပ္ဆုံးကဦးေဆာင္ျပီးေကာင္းမြန္တဲ့လမ္းကုိျပေပးခဲ့တဲ့အေမ...ဒုကၡေရာက္ရင္ သားသမီးေတြေရွ့ကေနမားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ခဲ့တဲ့အေမ...သားသမီးမွားလားမွန္လားမေ၀ခြဲပဲသားသမီးေတြေရွ့ကေနအျမဲရပ္လုိ့ကာကြယ္ေပးခဲ့တဲ့အေမ..အရြယ္ေရာက္လာတာေတာင္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ့ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တဲ့ေမေမ...တခါတခါရူးမိုက္စြာနဲ့ျပန္ေျပာမိတဲ့သားသမီးကုိခြင့္လြတ္နားလည္မူၾကင္နာမူေတြအျပည့္နဲ့ျျပံဳးၾကည့္တတ္တဲ့အေမ...ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမတစ္ေယာက္သာလွ်င္ကြ်န္ေတာ္ ဘ၀မွာအေရးၾကီးဆုံးပါအေမ....

ဟုိအလြန္ေ၀းကြာတဲ့ ေတာင္ေပၚျမိဳ ့ေလးကေန ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ဆုိတဲ့ လူေတြထူထပ္ျပီး ရႈုပ္ရွပ္ခပ္ေနတဲ့ျမိဳ ့ၾကီးကုိ ပထမဆုံး ဘ၀ရဲ့ေျခလွမ္း အေနနဲ့ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆုံး အိမ္ကုိ အၾကာၾကီးခြဲခြာရမယ္ဆုိတဲ့ အသိက လူကုိအေတာ္ကုိတုန္လႈပ္ေစပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ဆုိတဲ့အရာၾကီးကုိ အရြယ္ေရာက္တဲ့ လူတုိင္းၾကံဳေတြ ့ၾကရမွာပဲ ဆုိတဲ့အသိ ကေလးက ကြ်န္ေတာ္ကုိ အခိုက္အတန္ ့ေတာ့ အားတက္ေစပါတယ္။ သြားခါနီး အေမအဓိက မွာတာ ကေတာ့ သား ဟိုမွာ ကုိယ့္ ကုိ ကုိ ဂရုစုိက္ပါတ့ဲ။ အစစ အရာရာ စဥ္းစားျပီးမွ လုပ္ပါတဲ့။ အေမ့ရဲ ့ မ်က္၀န္းထဲ္မွာေတာ့ ရစ္၀ဲေနတဲ့ မ်က္ရည္စေလးေတြ ကြ်န္ေတာ္ေတြ ့ေနရတယ္။ ဒီလုိနဲ့ရန္ကုန္ဆုိတဲ့ျမိဳ့ၾကီးကုိေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ေရာက္စကေတာ့ရင္ထဲမွာအေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ၃ လေလာက္ေနေတာ့ ကုိရဲ့ျမိဳ့ေလးကုိအရမ္းသတိရမိတယ္။ လူတုိင္းၾကဳံဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္ဆုိတဲ့ျမိဳ့ၾကီးက ကြ်န္ေတာ္တုိ့လုိ အေ၀းသင္ တကၠသိုလ္တက္မဲ့ လူေတြအတြက္ေတာ့ေပ်ာ္စရာ ဘာမွမရွိပါဘူးဗ်ာ။ တကၠသိုလ္ဆိုတာကေလ အားလုံးသိတဲ့အတုိင္း ျမိဳ့ရဲ့ အျပင္မွာဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ဘာေပ်ာ္စရာရွိမွာလဲဗ်ာ။ လူသူမရွိ ေခ်ာက္ခ်ားစရာအသိ နဲ့ ျပည့္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီးပါ။ ဒီလုိနဲ့ပဲ စာေပးစာယူတက္ရင္နဲ့ ကုိ၀ါသနာပါတဲ့ Computer သင္တန္းေတြကုိပဲ တက္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ စာေပးစာယူဆုိတာကလဲ အားလုံးသိတဲ့ အတုိင္း စာေမးပြဲေျဖခါနီးမွ ဆရာ၊ဆရာမေတြဆီ ေျပးကပ္ၾကရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ႏုိင္ငံရဲ့ ေခတ္မီတုိးတက္ေသာ ပညာေရးလမ္းစဥ္ မ်ားထဲက ၁ ခုလားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေသအခ်ာ မသိပါဘူးဗ်ာ.. ဒီလုိနဲ့ ဘြဲ့ရသြားတဲ့လူေတြလည္း မနဲေတာ့ပါဘူး ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ေပါ့ ……..ဒီလုိနဲ့ပဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀ေတြကုိ ကုန္ဆုံးေစခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ တိုင္းျပည္အေနအထားအရ လည္း အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က သူရဲ့ရတဲ့လစာဟာ သူေတာင္ျပန္သုံးလုိ့မေလာက္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း မိသားစု တုိင္းမွာ ရွိတဲ့လူတုိင္းက အလုပ္ လုပ္မွ ကိုယ္ရဲ့ပါးစပ္ေပါက္တစ္ေပါက္ကုိ ကုိယ္တုိင္တာ၀န္ယူနုိင္မွာ မဟုတ္လား။ အေၾကာင္းမ်ိဳးစုံ လုိ့ ဒုကၡေတြလည္းစံုလုိ့ ကုိယ္အတြက္ ဘယ္လုိမွ မတုိးတက္ႏုိင္ ဘူးလုိ့ ယူစလုိ့ စင္ကာပူဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေလးကုိ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

စင္ကာပူ ဆုိတဲ့ႏိုင္ငံကိုေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို့နိုင္ငံနဲ့ ဘယ္ေလာက္ထိကြာဟေနတယ္ဆုိ သိလုိက္ရတယ္။ကုိယ္တုိင္းျပည္ကုိလည္း ဒီလုိပဲ တုိးတက္တဲ့နုိင္ငံၾကီး တစ္ခုျဖစ္ေစခ်င္တာ နိုင္ငံျပင္ပကုိေရာက္ဖူးတဲ့ လူတုိင္းရဲ့ရင္ထဲမွာ ရွိမယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္သိလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ႏုိင္ငံ အေနနဲ့ ဘယ္လုိမွ လိုက္နုိင္ေသးမွာ မဟုတ္ဘူး ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္သိလုိက္ပါတယ္။ လူတုိင္းရဲ့ႏွလံုးသားထဲမွာ ခံစားခ်က္တစ္ခု ရွိတယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္သိလုိက္ရပါတယ္။တစ္ေန့ေန့တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ တုိးတက္ရင္ကိုယ္တတ္တဲ့ပညာနဲ့တစ္ေထာက္တစ္ေနရာကေနျပီးေတာ့ အားျပည့္ေပးခ်င္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ တစ္ကယ္တမ္း သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ စီးပါြးလာရွာတယ္ဆုိတာ အလြန္ကုိ မလြယ္တဲ့ ကိစၥၥတစ္ခုပါ။ ကုိယ္ၾကိဳးစားသေလာက္ ကံမပါခဲ့ရင္ဘယ္လုိမွ အလုပ္မရနုိင္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ အတြက္ အေရးၾကီးဆုံး ျပႆာနာကေတာ့ လူေနမူအဆင့္အတန္း အရမ္းကြာ ဟမူပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဒီေရာက္လာတဲ့ လူ (ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသား)ေတြဟာကုိတုိင္းျပည္ရဲ့အေလ့အထေတြကုိ ေမ့ျပီး ဒီမွာ စိတ္ထင္ရာေလွ်ာက္လုပ္ၾကေတာ့ တာပါပဲ။ ေနာက္ထပ္အေရးအပါဆုံး က အလုပ္လုပ္တဲ့လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားခံစားၾကရတာ ကေတာ့ အိမ္လြမ္းနာ ပါပဲ။ သူတစ္ပါးတုိင္းျပည္မွာ အလုပ္ လုပ္ရတာဟာ ေတာ္ေတာ္ကို (Stress) စိတ္ဒုကၡမ်ားပါတယ္။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္နဲ့ သူတုိ့တုိင္းျပည္ ရဲ့ Technology ကြာဟမူဟာ အေတာ္ကုိရုန္းကန္ရတဲ့ ခက္ခဲမူတစ္ခုပါပဲ…………………………….

စင္ကာပူဆုိတဲ့နာမည္ကုိဘယ္သူေတြစေပးလုိက္တယ္ဆုိတာေတာ့ကြ်န္ေတာ္လည္း အေသအခ်ာမသိပါဘူး။ဒါေပမဲ့ကြ်န္ေတာ္တို့ျမန္မာေတြေပးတဲ့နာမည္ေလးကုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်မိတယ္… ၾကည့္ပါဦးွဗ်ာ.. စင္ကာပူကေန ဆင့္ကာပူ တဲ့. တစ္ကယ္လည္း ဒီမွာအလုပ္လာလုပ္တဲ့လူတုိင္းရဲ့ရင္ထဲမွာပူေလာင္မူ၊စိုးရိမ္မူေတြ အျပည့္နဲ့ပါ။
ပထမဆုံးစင္ကာပူေလဆိပ္ကုိဆုိက္တာနဲ့ ကုိယ့္ Stay အတြက္ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ စိတ္ပူရတယ္… Stay ေလအဆင္ေျပေတာ့ Work အတြက္စိတ္ပူရတယ္။ ကိုယ္ရတဲ့ Stay အတြင္းမွာ မရရင္လည္းျမန္မာအေခၚ တိုင္ပတ္ရျပန္တယ္။ တုိင္ပတ္တယ္ဆုိတာကေတာ့ စင္ကာပူကေနအထြက္ျပျပီး မေလးရွား (Or) အျခားတိုင္းျပည္တစ္ခုကုိကူးသြားျပီး စင္ကာပူကုိျပန္၀င္လာတာကုိေျပာတာပါ။ အဲဒီမွာလည္း ဥပမာ မေလးသြားျပီးဆုိပါစုိ့ မေလးမွာလည္းစင္ကာပူVisa အတြက္ၾကိဳးစားရေသး တယ္။ သိတဲ့အတုိင္းကြ်န္ေနာ္တုိ့ ျမန္မာ က အဆင့္မီေတာ့ သြားလည္တဲ့ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ မသြားခင္ Visa လုပ္ရတယ္ေလ… တုိင္ပတ္ျပီးျပန္၀င္ရင္လည္း Stay အတြက္တစ္ခါစိတ္ပူရေသးတယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ Work အတြက္ေပါ့ေလ။ Work ေေလရလုိ့ စိတ္ေအးမယ္မထင္ပါနဲ့… Pass အတြက္စိတ္ပူ ရေသးတယ္. တစ္ခ်ိဳ့ဆုိ Pass ရရင္ေတာင္ Company က Black List ထဲပါသြားလုိ့ Pass ကုိ ျပန္အပ္လုိက္ရတာရွိပါေသးတယ္.. သူတစ္ပါးတုိင္းျပည္မွာအလုပ္လာလုပ္ရတဲ့လူ ေတြ ရဲ့ ဘ၀အစေပါ့ဗ်ာ…အလုပ္ေလးရေတာ့လည္းစိတ္ကေလးခ်မ္းသာစရာေပါ့ဗ်ာ… ဒါေပမဲ့ တစ္ကယ္အလုပ္ရေတာ့လဲအလုပ္ကစိတ္ဖိစီးမူေတြပါအိမ္ကုိပါလာတာပါပဲ… ပထမ တစ္လေလာက္ကေတာ့ဒီမွာရွိတဲ့ နည္းပညာနဲ့လုိက္ေလ်ာညီေထြမူရွိေအာင္ မနည္း ၾကိဳးစားရတယ္..ကြ်န္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ကြ်န္ေတာ္ကုိေျပာျပဘူးတယ္။သူအလုပ္စဆင္းတဲ့ေန့ကအျပန္မွာ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္(၁) မွတ္တုိင္အလုိမွာ ဆင္းျပီးအိမ္ကုိလမ္းေလွ်ာက္ျပီးတလမ္းလုံးငိုတာတဲ့. အစကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မယံုဘူး.. ဒါေပမဲ့ကုိယ္တိုင္ၾကံဳရေတာ့မွယံုေတာ့တယ္ဗ်ာ……..

အိမ္ခန္းေလးအေၾကာင္းလည္းေျပာျပအုံးမယ္ေနာ္……..အခန္းေလးကေတာ့ဗ်ာကြ်န္ေတာ္တုိ့ ျမန္မာအက်ဥ္းေထာင္ေလးက်ေနတာပဲ.. က်ဥ္းလုိက္တာမွလြန္လုိက္တာဗ်ာ… အက်ဥ္းေထာင္ ဆုိလုိ့ကြ်န္ေတာ္ကုိအထင္မၾကီးၾကနဲ့ေနာ္… ကြ်န္ေတာ္လည္းတကယ္မေရာက္ဘူးပါဘူးဗ်ာ… စာေစာင္ေတြထဲမွာပဲဖတ္ဖူးတာပါ…အိမ္ခန္းငွါးခကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို့ရွာလုိ့ရသမွ် သူတုိ့ကုိ ေကြ်းေနတာက်ေနတာပဲ….ဒါေပမဲ့သူတုိ့ေလးေတြရွိတာကေတာ့ကြ်န္ေတာ့တုိ့ ေက်းဇူးရွင္ေလး ေတြက်ေနတာပါပဲ..တစ္ကယ္ကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္..ထမင္း၊ဟင္း မခ်က္ရ.ေရဖုိးကတစ္၀က္
ဒီမွာၾကံဳေနရတဲ့ကြ်န္ေတာ္တုိ့ဘ၀အေၾကာင္းေလးေရးထားတဲ့ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္..


ဖဲေမြ ့ယာပါးပါးနဲ ့
ပန္း၀တ္လႊာႏုႏု…..
ေငြ၀တ္မႈန္ေဖြးေဖြးနဲ ့
ေရႊပါးျပင္ဥဥ

ေရႊ၀တ္ရုံျခံဳစဲဲျပဲရယ္နဲ ့
မလုံပဲျခံဳ ရင္မွာမေႏြးပါဘူး..
ေရႊပိုး၀င္ ဘ၀င္မွာ ရဲျပန္ေတာ့…
ယားလွတယ္ေလ..

ျပတင္းရယ္ မလုံ..
အတင္းရယ္ မျခဳံျပန္ေတာ့
ေလအတုိးမွာ ေညာ္နံရယ္နဲ ့
ပ်ံ ့လုိ ့ေခါင္းအုံး..

ေခါင္းရင္းဘက္ ကားပါးကင္
နား၀င္ေအာင္ မထား….
ကြ်တ္ကြ်တ္ညံညံေငြ Malay ရယ္နဲ ့
ပြတ္ပြတ္ဆူကုိ စင္ကာပူတို ့က
ၾကမ္းလွတယ္ေလး….

ညဘက္က် ခ်ိန္မေတာ္
မအိပ္ ျပန္ကာေအာ္
အိမ္ပိုင္ရွင္ ေရႊသူေဌးရယ္ေတြေၾကာင့္
လူ ငႏုံကိုယ္တုိ ့ ငပ်င္းေတြ
ေသလုေပါ့ေလ…

ဒီေလာကစိတ္ကုန္ျပီ
မလာခ်င္လည္း မလာနဲ့
အေမွာင္တြင္း ဒီကမာၻ
အလင္းပင္ေခြ်တာ

ၾကာလာလွ်င္ မခံႏုိင္လြန္တာမို့
ရင္ထုကာ ေအာ္ငိုခ်င္ရွာေတာ့…
ငိုသံမွာ အေတာ္ဆန္းတာမို့
>ျမန္မာဆုိမျမင္ ေယာင္ေဆာင္ပါမယ့္…
တုိ့ေရႊႏုိင္ငံသား…….

အခ်စ္…

လူဘ၀မွာတကယ္တန္းအခ်စ္ဆုိတာမရွိရင္ဘယ္သူမွအသက္ရွင္ႏိုင္မယ္လိမ့္မယ္လုိ့

ကြ်န္ေတာ္မထင္ဘူး။ အခ်စ္ဆုိတဲ့စကားလုံးဟာေျပာမယ္ဆုိရင္အေတာ္ကုိက်ယ္

ျပန့္တယ္လုိ့ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ လူတုိင္းမွာမိသားစုကုိခ်စ္တဲ့အခ်စ္၊သူငယ္ခ်င္းကုိ

ခ်စ္တဲ့အခ်စ္၊လူငယ္သဘာ၀တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ေမတၱာမွ်ျပီးခ်စ္တဲ့အခ်စ္အမ်ိဳးကုိစံုလုိ့ပါပဲ။အဲဒီထဲမွာကေတာ့၅၂၈ လုိ့လူေတြေျပာတဲ့အခ်စ္ကေတာ့ အေအးျမဆုံးပါပဲ။အဲဒီအခ်စ္မွာ

သ၀န္တိုမူေတြ၊မနာလိုမူေတြ၊ရန္လုိမူေတြမပါပါဘူး။ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထင္လည္း၅၂၈ဆိုတဲ့အခ်စ္တာလွ်င္အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ဘာလုိ့လဲဆုိေတာ့၁၅၀၀လုိ့လူေတြေျပာေနတဲ့အခ်စ္ဟာ တစ္ကယ္တန္းခံစားဖူးတဲ့လူတုိင္းသိၾကပါတယ္။ရသေတြမ်ိဳးစုံကိုုိခံစားရတဲ့အခ်စ္မ်ိဳးပါ။

အဲဒီအခ်စ္အတြက္ ေပ်ာ္ရြင္ၾကတယ္၊ပူေဆြးၾကတယ္၊၀မ္းနည္း၀မ္းသာျဖစ္ၾကတယ္၊

တခါတခါစိတ္ထဲမွာအဲဒီအခ်စ္ကုိမရွိရင္ေကာင္းမယ္လုိ့ေတြးထင္ၾကတယ္၊တခါတေလေတာ့လည္းအဲဒီပူေလာင္တဲ့အခ်စ္ကုိလုိလုိလားလားေတာင့္တတတ္ျပန္ပါတယ္။ဒါေတြဟာလူသားေတြျဖစ္တဲ့ကြ်န္ေတာ္တုိ့ရဲ့ရယူလုိမူ၊ပုိင္ဆုိင္လုိမူေတြလုိ့ပဲကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်စ္ဆုိတာကုိေတြ့လာရင္ဘယ္သူတားတားမုိက္ရူးရဲဆန္စြာနဲ့အမွားေတြလုပ္မိတတ္ၾကပါတယ္။ လူၾကီးမိဘေျပာတာလဲဘာမွနားမ၀င္ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိျပီးဇြတ္တုိးတတ္တဲ့ အက်င့္ေတြပိုးဖလံလုိမ်ိဳးမီးကုိမုိက္ရူးရဲဆန္စြာနဲ့၀င္တုိးတက္ၾကပါတယ္။အထူးသျဖင့္မရင့္ က်က္ေသးတဲ့ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားအရြယ္မွာေပါ့ဗ်ာ။တစ္ကယ္တန္းကုိယ့္ဘ၀ကုိကုိယ္ကုိတုိင္ရုန္းကန္ရေတာ့တဲ့အရြယ္မွ...ေၾသာ္တစ္ခ်ိန္ကငါလဲေတာ္ေတာ္ကုိရူးမုိက္ခဲ့ပါလားဆုိတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေလးေတြစဥ္းစားရတာလဲရင္ခုန္စရာတစ္မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ကဲခင္ဗ်ားလည္းကုိအရင္ကရူးမုိက္ခဲ့တာေတြစဥ္းစားျပီးတစ္ေယာက္ထဲျပံဳးေနလိမ့္မယ္လုိ့ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္……………..

အေမ

ဘ၀မွာလြယ္လြယ္နဲ့ရတာဘာတစ္ခုမွမရွိဘူးဆုိတာမိသားစုနဲ့ေ၀းေနတဲ့အခါေရာက္မွပိုျပီး သိလုိက္ရပါတယ္။ မိသားစုနဲ့ေနစဥ္တုန္းကအားလံုးဟာလြယ္လြယ္နဲ့ရေနေတာ့အရာရာ ကုိေပါ့ေပါ့ေလးေတြးခဲ့တာေပါ့။တစ္ကယ္တမ္းေလာကၾကီးကုိတစ္ေယာက္ထဲရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါမွာဘယ္ေလာက္ခက္ခဲမွန္းသိလိုက္ရပါတယ္။ ေငြကုိလြယ္လြယ္နဲ့သံုးေနရေတာ့ေငြရဲ့တန္ဖုိးကုိ နားလည္ရေကာင္းမွန္လည္းမသိခဲ့ပါဘူး။အခ်ိန္တန္ရင္အေမခူးေပးတဲ့ထမင္းကုိေအးေအး ေဆးေဆးစားလုိက္တာပါပဲ။ထမင္းတနပ္အတြက္မိဘေတြဘယ္ေလာက္ ရုန္းကန္ ရတယ္ဆုိတာမသိခဲ့ပါဘူး။အခုေတာ့လည္းအားလံုးကုိနားလည္ေနသလုိပါပဲ။သားသမီးဆုိတာသူတပါးအျမင္မွာငယ္တုန္းကလည္းမုိက္ခ်င္မုိက္မွာပဲ။ၾကီးလာရင္လည္း မုိက္ခ်င္မုိက္မွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့အေမရဲ့နွလံုးသားထဲမွာသား၊သမီးဆုိတာဟာဘယ္ေတာ့မွအစားထုိးလုိ့မရေအာင္ တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ေရႊေငြေတြကုိျမတ္နုိးတဲ့စိတ္ထက္အစစအရာရာပိုပါတယ္.. ကြ်န္ေတာ္ဘ၀မွာလည္းအရာရာဟာကြ်န္ေတာ့္ရဲ့အေမရဲ့ယုယျပဳစုပုိက္ေထြးမူေအာက္ကေန ၾကီးျပင္းလာခဲ့တာပါ။ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကေလးဘ၀ကေနအခုလုိဘ၀မ်ိဳးေရာက္ေအာင္ျပဳစုခဲ့ေပးတဲ့အေမရဲ့ေမတၱာကုိကြ်န္ေတာ္ဘယ္လုိျပန္ဆပ္လုိ့မွ မကုန္နုိင္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ရဲ့မိသားစုဘ၀ေလးဟာသူမ်ားေတြလုိအရာရာလုိေလးတယ္ မရွိရေအာင္အေမ မထားႏုိင္ေပမဲ့သူမ်ားေတြထက္ဘယ္ေတာ့မွေအာက္မက်ခဲ့ရေအာင္ ထားေပးခဲ့တဲ့အေမ... အရာရာကုိထိပ္ဆုံးကဦးေဆာင္ျပီးေကာင္းမြန္တဲ့လမ္းကုိျပေပးခဲ့တဲ့အေမ...ဒုကၡေရာက္ရင္ သားသမီးေတြေရွ့ကေနမားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ခဲ့တဲ့အေမ...သားသမီးမွားလားမွန္လားမေ၀ခြဲပဲသားသမီးေတြေရွ့ကေနအျမဲရပ္လုိ့ကာကြယ္ေပးခဲ့တဲ့အေမ..အရြယ္ေရာက္လာတာေတာင္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ့ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တဲ့ေမေမ...တခါတခါရူးမိုက္စြာနဲ့ျပန္ေျပာမိတဲ့သားသမီးကုိခြင့္လြတ္နားလည္မူၾကင္နာမူေတြအျပည့္နဲ့ျျပံဳးၾကည့္တတ္တဲ့အေမ...ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမတစ္ေယာက္သာလွ်င္ကြ်န္ေတာ္ ဘ၀မွာအေရးၾကီးဆုံးပါအေမ....

ဟုိအလြန္ေ၀းကြာတဲ့ ေတာင္ေပၚျမိဳ ့ေလးကေန ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ဆုိတဲ့ လူေတြထူထပ္ျပီး ရႈုပ္ရွပ္ခပ္ေနတဲ့ျမိဳ ့ၾကီးကုိ ပထမဆုံး ဘ၀ရဲ့ေျခလွမ္း အေနနဲ့ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆုံး အိမ္ကုိ အၾကာၾကီးခြဲခြာရမယ္ဆုိတဲ့ အသိက လူကုိအေတာ္ကုိတုန္လႈပ္ေစပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ဆုိတဲ့အရာၾကီးကုိ အရြယ္ေရာက္တဲ့ လူတုိင္းၾကံဳေတြ ့ၾကရမွာပဲ ဆုိတဲ့အသိ ကေလးက ကြ်န္ေတာ္ကုိ အခိုက္အတန္ ့ေတာ့ အားတက္ေစပါတယ္။ သြားခါနီး အေမအဓိက မွာတာ ကေတာ့ သား ဟိုမွာ ကုိယ့္ ကုိ ကုိ ဂရုစုိက္ပါတ့ဲ။ အစစ အရာရာ စဥ္းစားျပီးမွ လုပ္ပါတဲ့။ အေမ့ရဲ ့ မ်က္၀န္းထဲ္မွာေတာ့ ရစ္၀ဲေနတဲ့ မ်က္ရည္စေလးေတြ ကြ်န္ေတာ္ေတြ ့ေနရတယ္။ ဒီလုိနဲ့ရန္ကုန္ဆုိတဲ့ျမိဳ့ၾကီးကုိေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ေရာက္စကေတာ့ရင္ထဲမွာအေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ၃ လေလာက္ေနေတာ့ ကုိရဲ့ျမိဳ့ေလးကုိအရမ္းသတိရမိတယ္။ လူတုိင္းၾကဳံဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္ဆုိတဲ့ျမိဳ့ၾကီးက ကြ်န္ေတာ္တုိ့လုိ အေ၀းသင္ တကၠသိုလ္တက္မဲ့ လူေတြအတြက္ေတာ့ေပ်ာ္စရာ ဘာမွမရွိပါဘူးဗ်ာ။ တကၠသိုလ္ဆိုတာကေလ အားလုံးသိတဲ့အတုိင္း ျမိဳ့ရဲ့ အျပင္မွာဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ဘာေပ်ာ္စရာရွိမွာလဲဗ်ာ။ လူသူမရွိ ေခ်ာက္ခ်ားစရာအသိ နဲ့ ျပည့္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီးပါ။ ဒီလုိနဲ့ပဲ စာေပးစာယူတက္ရင္နဲ့ ကုိ၀ါသနာပါတဲ့ Computer သင္တန္းေတြကုိပဲ တက္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ စာေပးစာယူဆုိတာကလဲ အားလုံးသိတဲ့ အတုိင္း စာေမးပြဲေျဖခါနီးမွ ဆရာ၊ဆရာမေတြဆီ ေျပးကပ္ၾကရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ႏုိင္ငံရဲ့ ေခတ္မီတုိးတက္ေသာ ပညာေရးလမ္းစဥ္ မ်ားထဲက ၁ ခုလားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေသအခ်ာ မသိပါဘူးဗ်ာ.. ဒီလုိနဲ့ ဘြဲ့ရသြားတဲ့လူေတြလည္း မနဲေတာ့ပါဘူး ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ေပါ့ ……..ဒီလုိနဲ့ပဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀ေတြကုိ ကုန္ဆုံးေစခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ တိုင္းျပည္အေနအထားအရ လည္း အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က သူရဲ့ရတဲ့လစာဟာ သူေတာင္ျပန္သုံးလုိ့မေလာက္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း မိသားစု တုိင္းမွာ ရွိတဲ့လူတုိင္းက အလုပ္ လုပ္မွ ကိုယ္ရဲ့ပါးစပ္ေပါက္တစ္ေပါက္ကုိ ကုိယ္တုိင္တာ၀န္ယူနုိင္မွာ မဟုတ္လား။ အေၾကာင္းမ်ိဳးစုံ လုိ့ ဒုကၡေတြလည္းစံုလုိ့ ကုိယ္အတြက္ ဘယ္လုိမွ မတုိးတက္ႏုိင္ ဘူးလုိ့ ယူစလုိ့ စင္ကာပူဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေလးကုိ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

စင္ကာပူ ဆုိတဲ့ႏိုင္ငံကိုေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို့နိုင္ငံနဲ့ ဘယ္ေလာက္ထိကြာဟေနတယ္ဆုိ သိလုိက္ရတယ္။ကုိယ္တုိင္းျပည္ကုိလည္း ဒီလုိပဲ တုိးတက္တဲ့နုိင္ငံၾကီး တစ္ခုျဖစ္ေစခ်င္တာ နိုင္ငံျပင္ပကုိေရာက္ဖူးတဲ့ လူတုိင္းရဲ့ရင္ထဲမွာ ရွိမယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္သိလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ႏုိင္ငံ အေနနဲ့ ဘယ္လုိမွ လိုက္နုိင္ေသးမွာ မဟုတ္ဘူး ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္သိလုိက္ပါတယ္။ လူတုိင္းရဲ့ႏွလံုးသားထဲမွာ ခံစားခ်က္တစ္ခု ရွိတယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္သိလုိက္ရပါတယ္။တစ္ေန့ေန့တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ တုိးတက္ရင္ကိုယ္တတ္တဲ့ပညာနဲ့တစ္ေထာက္တစ္ေနရာကေနျပီးေတာ့ အားျပည့္ေပးခ်င္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ တစ္ကယ္တမ္း သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ စီးပါြးလာရွာတယ္ဆုိတာ အလြန္ကုိ မလြယ္တဲ့ ကိစၥၥတစ္ခုပါ။ ကုိယ္ၾကိဳးစားသေလာက္ ကံမပါခဲ့ရင္ဘယ္လုိမွ အလုပ္မရနုိင္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ အတြက္ အေရးၾကီးဆုံး ျပႆာနာကေတာ့ လူေနမူအဆင့္အတန္း အရမ္းကြာ ဟမူပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဒီေရာက္လာတဲ့ လူ (ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသား)ေတြဟာကုိတုိင္းျပည္ရဲ့အေလ့အထေတြကုိ ေမ့ျပီး ဒီမွာ စိတ္ထင္ရာေလွ်ာက္လုပ္ၾကေတာ့ တာပါပဲ။ ေနာက္ထပ္အေရးအပါဆုံး က အလုပ္လုပ္တဲ့လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားခံစားၾကရတာ ကေတာ့ အိမ္လြမ္းနာ ပါပဲ။ သူတစ္ပါးတုိင္းျပည္မွာ အလုပ္ လုပ္ရတာဟာ ေတာ္ေတာ္ကို (Stress) စိတ္ဒုကၡမ်ားပါတယ္။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္နဲ့ သူတုိ့တုိင္းျပည္ ရဲ့ Technology ကြာဟမူဟာ အေတာ္ကုိရုန္းကန္ရတဲ့ ခက္ခဲမူတစ္ခုပါပဲ…………………………….

စင္ကာပူဆုိတဲ့နာမည္ကုိဘယ္သူေတြစေပးလုိက္တယ္ဆုိတာေတာ့ကြ်န္ေတာ္လည္း အေသအခ်ာမသိပါဘူး။ဒါေပမဲ့ကြ်န္ေတာ္တို့ျမန္မာေတြေပးတဲ့နာမည္ေလးကုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်မိတယ္… ၾကည့္ပါဦးွဗ်ာ.. စင္ကာပူကေန ဆင့္ကာပူ တဲ့. တစ္ကယ္လည္း ဒီမွာအလုပ္လာလုပ္တဲ့လူတုိင္းရဲ့ရင္ထဲမွာပူေလာင္မူ၊စိုးရိမ္မူေတြ အျပည့္နဲ့ပါ။
ပထမဆုံးစင္ကာပူေလဆိပ္ကုိဆုိက္တာနဲ့ ကုိယ့္ Stay အတြက္ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ စိတ္ပူရတယ္… Stay ေလအဆင္ေျပေတာ့ Work အတြက္စိတ္ပူရတယ္။ ကိုယ္ရတဲ့ Stay အတြင္းမွာ မရရင္လည္းျမန္မာအေခၚ တိုင္ပတ္ရျပန္တယ္။ တုိင္ပတ္တယ္ဆုိတာကေတာ့ စင္ကာပူကေနအထြက္ျပျပီး မေလးရွား (Or) အျခားတိုင္းျပည္တစ္ခုကုိကူးသြားျပီး စင္ကာပူကုိျပန္၀င္လာတာကုိေျပာတာပါ။ အဲဒီမွာလည္း ဥပမာ မေလးသြားျပီးဆုိပါစုိ့ မေလးမွာလည္းစင္ကာပူVisa အတြက္ၾကိဳးစားရေသး တယ္။ သိတဲ့အတုိင္းကြ်န္ေနာ္တုိ့ ျမန္မာ က အဆင့္မီေတာ့ သြားလည္တဲ့ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ မသြားခင္ Visa လုပ္ရတယ္ေလ… တုိင္ပတ္ျပီးျပန္၀င္ရင္လည္း Stay အတြက္တစ္ခါစိတ္ပူရေသးတယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ Work အတြက္ေပါ့ေလ။ Work ေေလရလုိ့ စိတ္ေအးမယ္မထင္ပါနဲ့… Pass အတြက္စိတ္ပူ ရေသးတယ္. တစ္ခ်ိဳ့ဆုိ Pass ရရင္ေတာင္ Company က Black List ထဲပါသြားလုိ့ Pass ကုိ ျပန္အပ္လုိက္ရတာရွိပါေသးတယ္.. သူတစ္ပါးတုိင္းျပည္မွာအလုပ္လာလုပ္ရတဲ့လူ ေတြ ရဲ့ ဘ၀အစေပါ့ဗ်ာ…အလုပ္ေလးရေတာ့လည္းစိတ္ကေလးခ်မ္းသာစရာေပါ့ဗ်ာ… ဒါေပမဲ့ တစ္ကယ္အလုပ္ရေတာ့လဲအလုပ္ကစိတ္ဖိစီးမူေတြပါအိမ္ကုိပါလာတာပါပဲ… ပထမ တစ္လေလာက္ကေတာ့ဒီမွာရွိတဲ့ နည္းပညာနဲ့လုိက္ေလ်ာညီေထြမူရွိေအာင္ မနည္း ၾကိဳးစားရတယ္..ကြ်န္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ကြ်န္ေတာ္ကုိေျပာျပဘူးတယ္။သူအလုပ္စဆင္းတဲ့ေန့ကအျပန္မွာ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္(၁) မွတ္တုိင္အလုိမွာ ဆင္းျပီးအိမ္ကုိလမ္းေလွ်ာက္ျပီးတလမ္းလုံးငိုတာတဲ့. အစကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မယံုဘူး.. ဒါေပမဲ့ကုိယ္တိုင္ၾကံဳရေတာ့မွယံုေတာ့တယ္ဗ်ာ……..

အိမ္ခန္းေလးအေၾကာင္းလည္းေျပာျပအုံးမယ္ေနာ္……..အခန္းေလးကေတာ့ဗ်ာကြ်န္ေတာ္တုိ့ ျမန္မာအက်ဥ္းေထာင္ေလးက်ေနတာပဲ.. က်ဥ္းလုိက္တာမွလြန္လုိက္တာဗ်ာ… အက်ဥ္းေထာင္ ဆုိလုိ့ကြ်န္ေတာ္ကုိအထင္မၾကီးၾကနဲ့ေနာ္… ကြ်န္ေတာ္လည္းတကယ္မေရာက္ဘူးပါဘူးဗ်ာ… စာေစာင္ေတြထဲမွာပဲဖတ္ဖူးတာပါ…အိမ္ခန္းငွါးခကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို့ရွာလုိ့ရသမွ် သူတုိ့ကုိ ေကြ်းေနတာက်ေနတာပဲ….ဒါေပမဲ့သူတုိ့ေလးေတြရွိတာကေတာ့ကြ်န္ေတာ့တုိ့ ေက်းဇူးရွင္ေလး ေတြက်ေနတာပါပဲ..တစ္ကယ္ကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္..ထမင္း၊ဟင္း မခ်က္ရ.ေရဖုိးကတစ္၀က္
ဒီမွာၾကံဳေနရတဲ့ကြ်န္ေတာ္တုိ့ဘ၀အေၾကာင္းေလးေရးထားတဲ့ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္..


ဖဲေမြ ့ယာပါးပါးနဲ ့
ပန္း၀တ္လႊာႏုႏု…..
ေငြ၀တ္မႈန္ေဖြးေဖြးနဲ ့
ေရႊပါးျပင္ဥဥ

ေရႊ၀တ္ရုံျခံဳစဲဲျပဲရယ္နဲ ့
မလုံပဲျခံဳ ရင္မွာမေႏြးပါဘူး..
ေရႊပိုး၀င္ ဘ၀င္မွာ ရဲျပန္ေတာ့…
ယားလွတယ္ေလ..

ျပတင္းရယ္ မလုံ..
အတင္းရယ္ မျခဳံျပန္ေတာ့
ေလအတုိးမွာ ေညာ္နံရယ္နဲ ့
ပ်ံ ့လုိ ့ေခါင္းအုံး..

ေခါင္းရင္းဘက္ ကားပါးကင္
နား၀င္ေအာင္ မထား….
ကြ်တ္ကြ်တ္ညံညံေငြ Malay ရယ္နဲ ့
ပြတ္ပြတ္ဆူကုိ စင္ကာပူတို ့က
ၾကမ္းလွတယ္ေလး….

ညဘက္က် ခ်ိန္မေတာ္
မအိပ္ ျပန္ကာေအာ္
အိမ္ပိုင္ရွင္ ေရႊသူေဌးရယ္ေတြေၾကာင့္
လူ ငႏုံကိုယ္တုိ ့ ငပ်င္းေတြ
ေသလုေပါ့ေလ…

ဒီေလာကစိတ္ကုန္ျပီ
မလာခ်င္လည္း မလာနဲ့
အေမွာင္တြင္း ဒီကမာၻ
အလင္းပင္ေခြ်တာ

ၾကာလာလွ်င္ မခံႏုိင္လြန္တာမို့
ရင္ထုကာ ေအာ္ငိုခ်င္ရွာေတာ့…
ငိုသံမွာ အေတာ္ဆန္းတာမို့
ျမန္မာဆုိမျမင္ ေယာင္ေဆာင္ပါမယ့္…
တုိ့ေရႊႏုိင္ငံသား…….

တစ္ကယ္ေတာ့ကြ်န္ေတာ္ကုိေမြးဖြားလာတဲ့ေနရာေလးကေတာ္ေတာ္ကုိေနခ်င္စရာေလးပါဗ်ာ.
ကြ်န္ေတာ္ ေမြးဖြားခဲ႔ရာ ဇာတိေျမကေတာ႔ ရွမ္းျပည္နယ္က ေတာင္ၾကီးဆုိတဲ့ျမိဳ့ေေလးမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီျမိဳ့ေေလးကိုလည္း ခ်စ္တယ္၊ အဲဒီျမိဳ့ေလးမွာေနရတာေပ်ာ္တယ္..
ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္က ရိုးရိုး သာမန္ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရွိပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို့ျမိဳ့ေလးမွာလူတုိင္းနီး
ပါးကရုိးသားပြင့္လင္းၾကပါတယ္..တစ္ကယ္တမ္းလည္းေေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ မိသားစုအိမ္ေလး ပိုင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္အိမ္တစ္အိမ္မွာစည္းလံုးညီညြတ္မႈနဲ႔တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္၊ သည္းခံဖို႔က မရွိမျဖစ္ပဲလိုအပ္သလုိ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္းအေရးပါ တယ္လုိ့ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ႔ လူတစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ခင္မင္မူ၊ သံေယာဇဥ္ရွိမူ။ေေမတၱာတရားက အေရးႀကီးဆံုးေပါ႔၊အဲဒီလုိ လုိအင္ေတြနဲ့ျပည့္စုံေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို့့ျမိဳ့ေလးးကုိအရမ္းခ်စ္မိပါတယ္။ တစ္ကယ္ဆုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ့ျမိဳ့ေလးဟာအရမ္းေအးခ်မ္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ငယ္စဥ္ကဆုိရင္ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ေအးခ်မ္းေနတာပဲ။ ေႏြရာသီဆုိရင္လည္းအရမ္းေနလုိ့ေကာင္းလုိ့ ေအာက္ျပည္ကလူေတြအျမဲလာလည္ၾကပါတယ္။ အေရွ့ဘက္ဆီကေနမင္းၾကီးမထြက္လာခင္အုပ္ဆုိင္းေနတဲ့ျမဴနွင္းေတြၾကားမွာ ဘ၀အတြက္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနတဲ့ေတာင္ေပၚသူ၊ေတာင္ေပၚသားေတြရဲ့အလွကလည္း တစ္မ်ိဳးခ်စ္စရာပါ… အားလုံးဟာလူမခ်မ္းသာေပမဲ့ စိတ္ကေတာ့ခ်မ္းသာၾကပါတယ္။ အားလုံးရဲ့ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လုိက္ရင္ ဟန္ေဆာင္မူကင္းတဲ့အျပံဳးေလးေတြကုိျမင္ရမွာပါ.. ျမိဳ့ေလးရဲ့ေဘး ပတ္ပတ္လည္မွာလဲျမင့္မားတဲ့ ေတာင္တန္းေတြနဲ့ကာရံထားပါတယ္။အေရွ့ဘက္ဆီမွာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို့ျမိဳ့ေလးရဲ့နာမည္ၾကီးေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ့ေတာင္ခြ်န္းဆုိတဲ့ေတာင္အျမင့္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို့ေက်ာင္းသားဘ၀ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တုိင္းအဲဒီ ေတာင္ခြ်န္းကုိသြားၾကပါတယ္။လူဆုိတာကုိယ္ရည္မွန္းတဲ့ ပန္းတုိင္မေရာက္ ေရာက္ေအာင္သြားရတယ္ဆုိတာ ေတာင္ခြ်န္းဆုိတဲ့ေတာင္ေလးက ကြ်န္ေတာ္တုိ့ေေတာင္ေပၚသား္ေတြကုိ သင္ခန္းစာေပးတဲ့ေနရာေလးတစ္ခုပါ။ မုိးရာသီမွာ ေတာင္ေပၚတက္ရတာေလာက္ေပ်ာ္ရြင္စရာမရွိပါဘူး… ေတာင္ထိပ္ကုိေရာက္ေတာ့ ေအးျမလတ္ဆတ္တဲ့ ေလအထိေၾကာင့္ေမာပန္းလာသမွ်အားလုံးေပ်ာက္သြားၾကစျမဲပါ… ကြ်န္ေတာ္တုိ့ျမိဳ့ေလးရဲ့အေရွ့ဘက္ဆီမွာ ပတၱႃမားဂူလုိ့ေခၚတဲ့သဘာ၀ထံုးေက်ာက္ေတာင္ တစ္ခုရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီဂူကေတာ့ ့ထုံးေက်ာက္ရည္ေတြ ကေနစိမ့္ျပီးစီးလာတဲ့ေရေတြဟာေအာက္ေျခထိမေရာက္ပဲ ေက်ာက္ခက္၊ေက်ာက္ပန္းလုိျဖစ္ေနတာေလး ေတြေပါ့ဗ်ာ… အထဲ၀င္သြားရင္ကုိလူတုိင္းစိတ္လႈပ္ရွားရတဲ့ေနရာတစ္ခုေပါ့ဗ်ာ…ေဆာင္း၀င္လာျပီဆုိရင္ ေေတာင္တစ္ခုလုံးဟာလည္္း ခ်ယ္ရီပန္းေတြနဲ့လွပတဲ့ပန္းခင္းၾကီးတစ္ခုၾကေနတာပါပဲ… ကြ်န္ေတာ္တုိ့ေတာင္ေပၚသူ၊ေတာင္ေပၚသားေတြကေတာ့ ခ်ယ္ရီပန္းကုိအရမ္းျမတ္ႏုိးၾကတယ္.

ခ်ယ္ရီေတြပြင့္လန္းလာျပီဆုိရင္ခူးျပီးေတာ့ကုိယ္ရဲ့ ဆရာ၊မိဘေတြကုိေပးၾကတယ္.. ကုိယ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ေကာင္မေလးလည္းပါတာေပါ့ဗ်ာ.. ေဆာင္းအကုန္ ေႏြဦးအစ ညေနေစာင္းေတြမွာ ေလတိုက္ရင္း သဘာ၀အေလ်ာက္ သစ္ပင္ေတြ ပြတ္တိုက္ရာက ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ေတာမီးဟာလည္း ေေတာင္တန္းႀကီးတေလွ်ာက္ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ လွပေနတဲ႔ ေတာမီးတန္းႀကီးဟာ တမ်ိဳးတဖံု ၾကည့္လို႔ေကာင္းပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ့ေတာင္ေပၚျမီဳ့ေလးရဲ့ေပ်ာ္ရြင္စရာအေကာင္းဆုံး၊လူတုိင္းရဲ့ရင္ထဲမွာစိတ္အလႈပ္
ရွားဆုံးပြဲေတာ္တစ္ခုရွိေသးတယ္ဗ်.. အဲဒါကေတာ့တန္ေဆာင္တုိင္ပဲြေတာ္ပါပဲ..ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိေျပာရတာလဲဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ျမိဳ့ေလးမွာကတန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္ကုိ သူမ်ားျမိဳ့ မ်ားနဲ့မတူ ထူးထူးရွားရွားလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီစာကုိဖတ္တဲ့လူတုိင္းၾကားဖူးမယ္လုိ့ထင္ပါတယ္. ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တုိင္မီးပုံပ်ံပဲြေတာ္ၾကီးပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို့ျမိဳ့ေလးရဲ့ရုိးရာပြဲေလးေပါ့ဗ်ာ.. သီတင္းကြ်တ္ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ့ကြ်န္ေတာ္တုိ့လူငယ္ေတြအျခားဘာမွစိတ္၀င္စားမူမရွိေတာ့ပါ ဘူး..တန္ေဆာင္တုိင္မီးပုံပ်ံပြဲအတြက္တာစူေနၾကျပီေလ… ေက်ာင္းေတြမွာလည္းေက်ာင္းသြား တဲ့သူမရွိ..အလုပ္ေတြမွာလဲ အလုပ္သမားေတြမရွိနဲ့ အေတာ္ကုိေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ရုိးရာပဲြ တစ္ခုေလးတစ္ခုပါ…အားလုံးရဲ့ရင္ထဲမွာ သိသိမသိသိအားလုံးဟာညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမစိတ္နဲ့ ၀ိုင္း၀န္းျပီးပြဲေတာ္ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ လူငယ္ေတြဟာလည္းကိုယ္စီ အဖြဲ့ကုိယ္စီနဲ့ အလွမီးပုံပ်ံေတြလုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ လူၾကီးပုိင္းေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို့ အေခၚမီးက်ည္လုိ့ေခၚတဲ့ မီးရႈးမီးပန္းေတြနဲ့ မီးပုံးပ်ံကုိလုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္..ေနာက္တစ္ခုရွိ ေသးတယ္ဗ်.. စိန္္နားပန္လုိ့ေခၚတယ္အလွမီးပုံပ်ံပါပဲ…. သူကေတာ့စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြ အၾကိဳက္ေပါ့ဗ်ာ.သူတုိ့ရဲ့ေၾကာ္ျငာေလးေတြကုိ မီးပုံပ်ံရဲ့ပတ္ပတ္လည္မွာခ်ိတ္ျပီးလြတ္တင္ရတဲ့ အမ်ိဳးအစားေပါ့ဗ်ာ…ဒါေပမဲ့ကြ်န္ေတာ္တုိ့ေတာင္ေပၚသားအမ်ားစုကေတာ့ မီးက်ည္လုိ့ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးအစားကုိပုိသေဘာက်ၾကတယ္။သူကစိတ္၀င္စားစရာအရမ္းေကာင္းသလုိ အႏၱရယ္ လည္းအရမ္းမ်ားတယ္။အခုဆုိကြ်န္ေတာ္တုိ့ရဲ့ရုိးရာပြဲေလးကုိျပန္မေရာက္ျဖစ္တာအေတာ့္ကုိ ၾကာေနပါျပီဗ်ာ.. ဒါေၾကာင့္မုိ့ဒီလုိ ေရးလုိက္ရတာပါ…

တစ္ကယ္ေတာ့ကြ်န္ေတာ္ကုိေမြးဖြားလာတဲ့ေနရာေလးကေတာ္ေတာ္ကုိေနခ်င္စရာေလးပါဗ်ာ.
ကြ်န္ေတာ္ ေမြးဖြားခဲ႔ရာ ဇာတိေျမကေတာ႔ ရွမ္းျပည္နယ္က ေတာင္ၾကီးဆုိတဲ့ျမိဳ့ေေလးမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီျမိဳ့ေေလးကိုလည္း ခ်စ္တယ္၊ အဲဒီျမိဳ့ေလးမွာေနရတာေပ်ာ္တယ္..
ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္က ရိုးရိုး သာမန္ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရွိပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို့ျမိဳ့ေလးမွာလူတုိင္းနီး
ပါးကရုိးသားပြင့္လင္းၾကပါတယ္..တစ္ကယ္တမ္းလည္းေေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ မိသားစုအိမ္ေလး ပိုင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္အိမ္တစ္အိမ္မွာစည္းလံုးညီညြတ္မႈနဲ႔တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္၊ သည္းခံဖို႔က မရွိမျဖစ္ပဲလိုအပ္သလုိ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္းအေရးပါ တယ္လုိ့ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ႔ လူတစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ခင္မင္မူ၊ သံေယာဇဥ္ရွိမူ။ေေမတၱာတရားက အေရးႀကီးဆံုးေပါ႔၊အဲဒီလုိ လုိအင္ေတြနဲ့ျပည့္စုံေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို့့ျမိဳ့ေလးးကုိအရမ္းခ်စ္မိပါတယ္။ တစ္ကယ္ဆုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ့ျမိဳ့ေလးဟာအရမ္းေအးခ်မ္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ငယ္စဥ္ကဆုိရင္ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ေအးခ်မ္းေနတာပဲ။ ေႏြရာသီဆုိရင္လည္းအရမ္းေနလုိ့ေကာင္းလုိ့ ေအာက္ျပည္ကလူေတြအျမဲလာလည္ၾကပါတယ္။ အေရွ့ဘက္ဆီကေနမင္းၾကီးမထြက္လာခင္အုပ္ဆုိင္းေနတဲ့ျမဴနွင္းေတြၾကားမွာ ဘ၀အတြက္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနတဲ့ေတာင္ေပၚသူ၊ေတာင္ေပၚသားေတြရဲ့အလွကလည္း တစ္မ်ိဳးခ်စ္စရာပါ… အားလုံးဟာလူမခ်မ္းသာေပမဲ့ စိတ္ကေတာ့ခ်မ္းသာၾကပါတယ္။ အားလုံးရဲ့ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လုိက္ရင္ ဟန္ေဆာင္မူကင္းတဲ့အျပံဳးေလးေတြကုိျမင္ရမွာပါ.. ျမိဳ့ေလးရဲ့ေဘး ပတ္ပတ္လည္မွာလဲျမင့္မားတဲ့ ေတာင္တန္းေတြနဲ့ကာရံထားပါတယ္။အေရွ့ဘက္ဆီမွာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို့ျမိဳ့ေလးရဲ့နာမည္ၾကီးေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ့ေတာင္ခြ်န္းဆုိတဲ့ေတာင္အျမင့္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို့ေက်ာင္းသားဘ၀ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တုိင္းအဲဒီ ေတာင္ခြ်န္းကုိသြားၾကပါတယ္။လူဆုိတာကုိယ္ရည္မွန္းတဲ့ ပန္းတုိင္မေရာက္ ေရာက္ေအာင္သြားရတယ္ဆုိတာ ေတာင္ခြ်န္းဆုိတဲ့ေတာင္ေလးက ကြ်န္ေတာ္တုိ့ေေတာင္ေပၚသား္ေတြကုိ သင္ခန္းစာေပးတဲ့ေနရာေလးတစ္ခုပါ။ မုိးရာသီမွာ ေတာင္ေပၚတက္ရတာေလာက္ေပ်ာ္ရြင္စရာမရွိပါဘူး… ေတာင္ထိပ္ကုိေရာက္ေတာ့ ေအးျမလတ္ဆတ္တဲ့ ေလအထိေၾကာင့္ေမာပန္းလာသမွ်အားလုံးေပ်ာက္သြားၾကစျမဲပါ… ကြ်န္ေတာ္တုိ့ျမိဳ့ေလးရဲ့အေရွ့ဘက္ဆီမွာ ပတၱႃမားဂူလုိ့ေခၚတဲ့သဘာ၀ထံုးေက်ာက္ေတာင္ တစ္ခုရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီဂူကေတာ့ ့ထုံးေက်ာက္ရည္ေတြ ကေနစိမ့္ျပီးစီးလာတဲ့ေရေတြဟာေအာက္ေျခထိမေရာက္ပဲ ေက်ာက္ခက္၊ေက်ာက္ပန္းလုိျဖစ္ေနတာေလး ေတြေပါ့ဗ်ာ… အထဲ၀င္သြားရင္ကုိလူတုိင္းစိတ္လႈပ္ရွားရတဲ့ေနရာတစ္ခုေပါ့ဗ်ာ…ေဆာင္း၀င္လာျပီဆုိရင္ ေေတာင္တစ္ခုလုံးဟာလည္္း ခ်ယ္ရီပန္းေတြနဲ့လွပတဲ့ပန္းခင္းၾကီးတစ္ခုၾကေနတာပါပဲ… ကြ်န္ေတာ္တုိ့ေတာင္ေပၚသူ၊ေတာင္ေပၚသားေတြကေတာ့ ခ်ယ္ရီပန္းကုိအရမ္းျမတ္ႏုိးၾကတယ္.

ခ်ယ္ရီေတြပြင့္လန္းလာျပီဆုိရင္ခူးျပီးေတာ့ကုိယ္ရဲ့ ဆရာ၊မိဘေတြကုိေပးၾကတယ္.. ကုိယ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ေကာင္မေလးလည္းပါတာေပါ့ဗ်ာ.. ေဆာင္းအကုန္ ေႏြဦးအစ ညေနေစာင္းေတြမွာ ေလတိုက္ရင္း သဘာ၀အေလ်ာက္ သစ္ပင္ေတြ ပြတ္တိုက္ရာက ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ေတာမီးဟာလည္း ေေတာင္တန္းႀကီးတေလွ်ာက္ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ လွပေနတဲ႔ ေတာမီးတန္းႀကီးဟာ တမ်ိဳးတဖံု ၾကည့္လို႔ေကာင္းပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ့ေတာင္ေပၚျမီဳ့ေလးရဲ့ေပ်ာ္ရြင္စရာအေကာင္းဆုံး၊လူတုိင္းရဲ့ရင္ထဲမွာစိတ္အလႈပ္ ရွားဆုံးပြဲေတာ္တစ္ခုရွိေသးတယ္ဗ်.. အဲဒါကေတာ့တန္ေဆာင္တုိင္ပဲြေတာ္ပါပဲ..ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိေျပာရတာလဲဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ျမိဳ့ေလးမွာကတန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္ကုိ သူမ်ားျမိဳ့ မ်ားနဲ့မတူ ထူးထူးရွားရွားလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီစာကုိဖတ္တဲ့လူတုိင္းၾကားဖူးမယ္လုိ့ထင္ပါတယ္. ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တုိင္မီးပုံပ်ံပဲြေတာ္ၾကီးပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို့ျမိဳ့ေလးရဲ့ရုိးရာပြဲေလးေပါ့ဗ်ာ.. သီတင္းကြ်တ္ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ့ကြ်န္ေတာ္တုိ့လူငယ္ေတြအျခားဘာမွစိတ္၀င္စားမူမရွိေတာ့ပါ ဘူး..တန္ေဆာင္တုိင္မီးပုံပ်ံပြဲအတြက္တာစူေနၾကျပီေလ… ေက်ာင္းေတြမွာလည္းေက်ာင္းသြား တဲ့သူမရွိ..အလုပ္ေတြမွာလဲ အလုပ္သမားေတြမရွိနဲ့ အေတာ္ကုိေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ရုိးရာပဲြ တစ္ခုေလးတစ္ခုပါ…အားလုံးရဲ့ရင္ထဲမွာ သိသိမသိသိအားလုံးဟာညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမစိတ္နဲ့ ၀ိုင္း၀န္းျပီးပြဲေတာ္ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ လူငယ္ေတြဟာလည္းကိုယ္စီ အဖြဲ့ကုိယ္စီနဲ့ အလွမီးပုံပ်ံေတြလုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ လူၾကီးပုိင္းေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို့ အေခၚမီးက်ည္လုိ့ေခၚတဲ့ မီးရႈးမီးပန္းေတြနဲ့ မီးပုံးပ်ံကုိလုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္..ေနာက္တစ္ခုရွိ ေသးတယ္ဗ်.. စိန္္နားပန္လုိ့ေခၚတယ္အလွမီးပုံပ်ံပါပဲ…. သူကေတာ့စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြ အၾကိဳက္ေပါ့ဗ်ာ.သူတုိ့ရဲ့ေၾကာ္ျငာေလးေတြကုိ မီးပုံပ်ံရဲ့ပတ္ပတ္လည္မွာခ်ိတ္ျပီးလြတ္တင္ရတဲ့ အမ်ိဳးအစားေပါ့ဗ်ာ…ဒါေပမဲ့ကြ်န္ေတာ္တုိ့ေတာင္ေပၚသားအမ်ားစုကေတာ့ မီးက်ည္လုိ့ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးအစားကုိပုိသေဘာက်ၾကတယ္။သူကစိတ္၀င္စားစရာအရမ္းေကာင္းသလုိ အႏၱရယ္ လည္းအရမ္းမ်ားတယ္။အခုဆုိကြ်န္ေတာ္တုိ့ရဲ့ရုိးရာပြဲေလးကုိျပန္မေရာက္ျဖစ္တာအေတာ့္ကုိ ၾကာေနပါျပီဗ်ာ.. ဒါေၾကာင့္မုိ့ဒီလုိ ေရးလုိက္ရတာပါ…