မနက္ခင္း အိပ္ရာထေတာ့ အလန္႕တၾကား ကို္ယ့္ေခါင္းကုိ ျပန္စမ္းမိသည္။ အဲသြားျပီ ငါ့ေခါင္းဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္… မေန႕ညကေတာ့ ငါ့ေခါင္းရွိပါေသးတယ္။ မွန္ေရွ႕သြားရပ္ၾကည့္ေတာ့လဲ ေသခ်ာျပီ ငါ့ ဦးေခါင္းေပ်ာက္ေနျပီ ဘယ္နားေရာက္ေနပါလိမ့္… ေခါင္းမရွိတဲ့ ကုိယ္။ ပုံမွန္အတုိင္း ေခါင္းပါေနတုန္းကေတာ့ အမူမဲ့အမွတ္မဲ့ သတိမထားမိခဲ့ မ်က္နွာရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးေတြကုိ။ ခု ေခါင္းမရွိေတာ့မွ သတိထားမိသည္။ ဘယ္မွာလဲ ငါ့ မ်က္လုံး၊ စကၡဳမ်က္လုံး မရွိပဲနဲ႕ေတာ့ အရာအားလုံးကုိ ျမင္နုိင္မယ္မထင္။ ေခါင္းမရွိတဲ့ေကာင္ဟာ တိရစာၦန္နဲ႕တူတယ္တဲ့ လူမ်ားေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ ငါေတာ့ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ တိရစာၦန္ အျဖစ္မခံနုိင္ ဦးေခါင္းရွာပုံေတာ္ ဖြင့္ရေပဦးမည္။ အ၀တ္အစားလဲျပီး အိမ္ျပင္ထြက္ဖုိ႕ ျပင္သည္။ မနက္စာလုပ္ေနေသာ အေမ့၏ အသံကုိၾကားမိသည္။ ဟဲ့သား မနက္ေစာေစာ ဘယ္သြားမလုိ႕တုန္းအေမ့ကုိမၾကည့္ပဲ က်ေနာ့္ေခါင္းေပ်ာက္ေနလုိ႕ ေခါင္းသြားရွာဦးမယ္ အေမ ဟု ေအာ္ကာ ထြက္လာမိသည္။

ေသာက္ေနက် လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးကုိ ေရာက္ေတာ့ ဆုိင္ရွင္ကုိ လွမ္းေမးလုိက္တယ္။ က်ေနာ့္ ဦးေခါင္းေပ်ာက္ေနလုိ႕ဗ်ာ ေတြ႕မိေသးသလား.. ဆုိင္ရွင္က က်ေနာ့္ကုိ ေျပာသည္။ မင္းရူးမ်ားေနသလား မင္းေခါင္းက မင္းနားမွာ ရွိတယ္ေလတဲ့ က်ေနာ္မယုံပါ က်ေနာ္ အသိမွာ က်ေနာ့္ေခါင္းတခုလုံး ေပ်ာက္ေနတယ္လုိ႕ထင္ေနမိသည္။ ဆုိက္ကားဆရာ တေယာက္ ျဖတ္လာေတာ့ ေမးမိျပန္သည္။ က်ေနာ္ ဦးေခါင္းေပ်ာက္ေနလုိ႕ ေတြ႕မိလားဗ်ာ….. နင္းေနေသာ ေျခနင္းကုိ ခဏရပ္ျပီး ဆုိက္ကားဆရာ က်ေနာ္ကုိ သနားစဖြယ္ အၾကည့္နဲ႕ ျပန္ေျပာသည္။ မင္းေခါင္းက မင္းကုိယ္ေပၚမွာေလး ညီရ တဲ့ ဒါလဲ က်ေနာ္မယုံခ်င္ က်ေနာ္သိေနတယ္ က်ေနာ္ေခါင္းမရွိဘူး…. ဒါကုိ က်ေနာ္ပဲ သိတယ္ ဘာလုိ႕သူတုိ႕ မျမင္ရတာလဲ…….


စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ လမ္းေဘးကြမ္းယာဆုိင္နားမွာ ထုိင္ေနေသာ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းတဖြဲ႕ကုိ ေတြ႕ျပန္သည္။ ေမးၾကည့္ဦးမွ မင္းတုိ႕ငါ့ေခါင္းကုိ ေတြ႕မိသလားကြာ… သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံး က်ေနာ္ကုိ ၀ုိင္းၾကည့္ျပီး ဟားတုိက္ရယ္ေမာေနတယ္။ တေယာက္က လွမ္းေျပာသည္ မင္းေခါင္းက လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ထြက္သြားေနမွာေပါ့တဲ့ ဟုတ္မလားလုိ႕ က်ေနာ္စဥ္းစားမိျပန္သည္။ မျဖစ္နုိင္ က်ေနာ့္ေခါင္းက လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရေအာင္ ေျခေထာက္ လက္ေတြက မရွိတာေသခ်ာသည္။ ခုၾကည့္ က်ေနာ္မွာ ေျခေထာက္လက္ေတြ ရွိေနေသးတာပဲ။ ဒါေတာ့ မျဖစ္နုိင္။


ေနာက္တေယာက္က ေျပာျပန္သည္။ မင္းေခါင္းလုိ ၀ုိင္း၀ုိင္းတခုကုိ ခုနက ဖရဲသီးေတြေရာင္းတဲ့ တြန္းလွည္းေပၚမွာေတြ႕လုိက္တယ္တဲ့ အင္း စဥ္းစားမိျပန္သည္ ဒီတခါ ျဖစ္နုိင္သည္။ ဖရဲသီးသည္ေနာက္ ေျပးလုိက္သြားမိျပန္သည္။ က်ေနာ္ေခါင္းကုိ ဖရဲသီးေတြၾကားလုိက္ရွာမိသည္။ မေတြ႕ က်ေနာ့္ေခါင္းက ဖရဲသီးမ်ားျဖစ္သြားပါလား.. ဒါဆုိ သြားျပီး ဖရဲသီးကို ေခါင္းလုပ္ရင္ ဘယ္ဟာက မ်က္စိ ဘယ္ဟာက နွာေခါင္း၊ ပါးစပ္ လုပ္ရမလဲ တခုလုံးက မ်က္နွာျပင္က အတူတူ ေသခ်ာတယ္ ဒါဆုိ ဖရဲသီးမ်ားသည္ က်ေနာ္ ေခါင္းမဟုတ္ျပန္ေပ………..

ဒါဆုိ ဒါဆုိ ေသခ်ာစဥ္းစားသည္။ ဟုတ္ျပီ ျမိဳ႕ထဲက တေနရာမွာမ်ား ျပဳတ္က်န္ခဲ့သလား.. ျမိဳ႕ထဲသြားဖုိ႕ လုိင္းကားတုိးစီးဖုိ႕ ေစာင့္ေနတုန္း စပါယ္ရာ တေယာက္ရဲ႕ ေအာ္သံ ၾကားရသည္။ “လာထား လာထား ေခ်ာင္တယ္ ေခါင္းတလုံး ကုိယ္တခုမွ ၅၀ က်ပ္“တဲ့ အင္း စပါယ