ဒီကမာၻေလာကမွာ လူရယ္လုိ ျဖစ္လာရင္ လူတုိင္းမွာ လြတ္လပ္ပုိင္ခြင့္ တနည္းအားျဖင့္ ေရႊးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီေရႊးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ေတြကုိ စည္းကမ္းမဲ့စြာ၊ တနည္းအားျဖင့္ တရားမွ်တစြာ မယူတတ္၊ မက်င့္ၾကံတတ္ရင္ေကာ အဲ့ဒီလူကုိ ဘာေျပာမလဲ။ ဒီလူရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ဆုိတာကုိေကာ လူတုိင္းလက္ခံပါ့မလား။ ဒါဟာလဲ လူေလာက၊ လူေဘာင္အတြင္းမွာ ေနထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ေတြအားလုံး ေသခ်ာခ်င့္ခ်ိန္ ဆုံးျဖတ္သင့္တဲ့ အရာေလးေတြထဲက အေျခခံက်တဲ့ ေဆြးေႏြးသင့္တဲ့ အရာေလးတခုပဲလုိ႕ က်ေနာ္ကေတာ့ ယူဆပါတယ္။ ဥပမာ တရားမွ်မူမရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ရဲ႕ ျပဳမူပုံကုိ ေအာက္ေျခက လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကေကာ မ်က္စိစုံမွိတ္လုိက္ျပီး လက္ခံၾကရမွာလား။ ေခါင္းေဆာင္သည္လဲ သူ႕ရဲ႕ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ကုိ သူလုပ္ျခင္းသာျဖစ္ေပမည္။ ေအာက္ေျခကလူေတြသည္လဲ သူတုိ႕ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ကုိ သူတုိ႕လုပ္ေပမည္။ ေသခ်ာသည္ကား ဤသုိ႕ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးကုိ ေအာက္ေျခကလူအမ်ားစုက လက္ခံႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ.....

ေ၀ဖန္သည္ဆုိသည္မွာ ေ၀ဖန္တတ္ (အၾကံေပးတတ္)လွ်င္ အေကာင္းဖက္ကၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ ပုိမိုေကာင္းမြန္ျခင္းကုိ ေရာက္ႏုိင္သလုိ အဆုိးဖက္ကၾကည့္လွ်င္လဲ အခန္႕မသင့္လွ်င္ မလုိလားအပ္တဲ့ လူတဦးတေယာက္၏ ဘ၀၊ ဂုဏ္သိကၡာကုိ ထိခုိက္နစ္နာေစခ်င္ေတြ ျဖစ္ေပၚတတ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ က်ေနာ္တုိ႕တေတြ ေ၀ဖန္ျခင္းကုိ ေသခ်ာကြ်မ္းက်င္တတ္ဖုိ႕ေတာ့ လုိပါဦးမည္။ အခုတေလာ ဘေလာ့ေလာကေပၚမွာ အေျခခံ ဂယက္ရုိက္ခ်က္ေတြ တခုျပီးတခု ျဖစ္ေပၚေနျပန္သည္။

၁) မေရာက္လာ မေသခ်ာေသးေသာ အနာဂတ္ ၂၀၁၂ ကုိၾကိဳတင္မွန္းဆ၍ အားသန္ရာေတြ ဆြဲေတြးေနၾကျခင္းပင္။ တကယ္ေတာ့ ၂၀၁၂ ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ အေ၀းၾကီးလုိပါေသးတယ္။ ႏွစ္အားျဖင့္ ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ ၃ ႏွစ္၊ လအားျဖင့္ ၾကည့္မိဆုိလွ်င္ လေပါင္း ၃၀ ေလာက္ က်န္ေနေသးသည္။ ထုိ႕အတြက္ ဤအခ်ိန္အေတာအတြင္း က်ေနာ္တုိ႕ေတြ ဘာျဖစ္ဦးမည္၊ ဘာေတြျဖစ္လာမည္ဆုိသည္မွာ အတပ္မေျပာႏုိင္။ ယုတ္စြအဆုံး က်ေနာ္ပင္သည္ မနက္ျဖန္ ဘာျဖစ္လာမည္ကုိ ၾကိဳတင္ေတြးေတာမရႏုိင္ေပ။ ဒါေပမဲ့ ဒီ Tag ပုိစ့္ေလးေၾကာင့္ လူတုိင္းေကာင္းတာတခုေတာ့ ရလုိက္ေပမည္။ လူတုိင္းေသျခင္းတရားကုိ ေၾကာက္တတ္သလုိ မေသခင္ဘာလုပ္သင့္သည္ဆုိျခင္းကုိ အနဲနွင့္အမ်ား ခံစားတတ္လုိက္ရေပသည္။

၂) ဘေလာ့ေပၚတြင္ အရည္မရ၊ အဖတ္မရ စာေပမ်ားစြာရွိသည္။ ဟာသေတြ ရွိသည္။ ရသေတြရွိသည္။ ေမာ္ဒန္စာေပေတြရိွသည္။ ထုိအတြက္ ဘေလာ့ ေလာကသည္ အက်ိဳးရွိတဲ့စာေပေတြ နဲ႕ အက်ိဳးမဲ့ေသာစာေပေတြ မ်ားစြာရွိေနေပလိမ့္မည္။ ထုိအတြက္ က်ေနာ္တုိ႕သည္ ကုိယ္လုိအပ္ခ်က္မ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္ရွာေဖြတတ္ရေပမည္။ ဘယ္အရာကေတာ့ျဖင့္ ေကာင္း၏ ဘယ္အရာကေတာ့ျဖင့္မေကာင္း၏ဟု လုိက္ျပီးေ၀ဖန္ပုိင္းျခားစရာမလုိအပ္ေပ။ ဤသည္ကား သာမာန္လူတေယာက္၏ အေတြးပဲျဖစ္ေပမည္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ ဘေလာ့ေလာကတြင္ မေကာင္းသည္မ်ား မ်ားသထက္မ်ားလာခဲ့ရင္ေကာ သာမာန္ျပည္သူေတြအတြက္ ဘေလာ့ဆုိသည္မွာ မေကာင္းေသာအရာ စက္ဆုပ္ရႊံ႕ရွာဖြယ္ေသာအရာ အျဖစ္သုိ႕ ဦးတည္လာေပမည္။ တကယ့္ကုိ ျမန္မာဘေလာ့ဂါဆုိတဲ့ အသုိင္းအ၀ုိင္းေလးအတြက္ စုိးရိမ္မိပါသည္.....

၃) ဘေလာ့ဆုိေသာ စကားလုံး အသုံးအႏႈန္းကုိ ေခၚေ၀ၚျခင္းအနက္အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆုိခ်က္ ျဖစ္ေပသည္။ ဘေလာ့ဆုိသည္မွာ မူရင္းစကား Weblog မွလာပါသည္တဲ့။ Weblog= ပင့္ကူအိမ္မွတ္တမ္း ျဖစ္ပါသည္တဲ့။ ဒီအတြက္ ဘေလာ့ဆုိသည္ကုိ ဘေလာ့= ကူမွတ္တမ္း ဟုေခၚဆုိသင့္ပါ၏သေလာ

တကယ္၍မ်ား သင္သည္ က်ေနာ္ေက်ာင္းဆရာေရးသားေသာ ယခုစာသားမ်ားအားလုံးကုိ ေသခ်ာဖတ္သြားသည္ဆုိလွ်င္ သင္၏ စိတ္ခံစားခ်က္ကုိ က်ေနာ္သိခ်င္လွေပသည္။ သုိ႕တည္းမဟုတ္ သာမန္လွ်ံကာဖတ္ျပီ
းသြားသည္ဆုိပါက......

မွတ္ခ်က္... လြတ္လပ္စြာ ျငင္းဆုိႏုိင္ခြင့္၊ ေျပာဆုိႏုိင္ခြင့္ ရွိပါသည္။ ဒါသည္လဲ လူသားတုိင္းရသင့္ေသာ အခြင့္အေရးတခုပင္ ျဖစ္ေပသည္။

ဒီကမာၻေလာကမွာ လူရယ္လုိ ျဖစ္လာရင္ လူတုိင္းမွာ လြတ္လပ္ပုိင္ခြင့္ တနည္းအားျဖင့္ ေရႊးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီေရႊးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ေတြကုိ စည္းကမ္းမဲ့စြာ၊ တနည္းအားျဖင့္ တရားမွ်တစြာ မယူတတ္၊ မက်င့္ၾကံတတ္ရင္ေကာ အဲ့ဒီလူကုိ ဘာေျပာမလဲ။ ဒီလူရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ဆုိတာကုိေကာ လူတုိင္းလက္ခံပါ့မလား။ ဒါဟာလဲ လူေလာက၊ လူေဘာင္အတြင္းမွာ ေနထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ေတြအားလုံး ေသခ်ာခ်င့္ခ်ိန္ ဆုံးျဖတ္သင့္တဲ့ အရာေလးေတြထဲက အေျခခံက်တဲ့ ေဆြးေႏြးသင့္တဲ့ အရာေလးတခုပဲလုိ႕ က်ေနာ္ကေတာ့ ယူဆပါတယ္။ ဥပမာ တရားမွ်မူမရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ရဲ႕ ျပဳမူပုံကုိ ေအာက္ေျခက လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကေကာ မ်က္စိစုံမွိတ္လုိက္ျပီး လက္ခံၾကရမွာလား။ ေခါင္းေဆာင္သည္လဲ သူ႕ရဲ႕ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ကုိ သူလုပ္ျခင္းသာျဖစ္ေပမည္။ ေအာက္ေျခကလူေတြသည္လဲ သူတုိ႕ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ကုိ သူတုိ႕လုပ္ေပမည္။ ေသခ်ာသည္ကား ဤသုိ႕ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးကုိ ေအာက္ေျခကလူအမ်ားစုက လက္ခံႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ.....

ေ၀ဖန္သည္ဆုိသည္မွာ ေ၀ဖန္တတ္ (အၾကံေပးတတ္)လွ်င္ အေကာင္းဖက္ကၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ ပုိမိုေကာင္းမြန္ျခင္းကုိ ေရာက္ႏုိင္သလုိ အဆုိးဖက္ကၾကည့္လွ်င္လဲ အခန္႕မသင့္လွ်င္ မလုိလားအပ္တဲ့ လူတဦးတေယာက္၏ ဘ၀၊ ဂုဏ္သိကၡာကုိ ထိခုိက္နစ္နာေစခ်င္ေတြ ျဖစ္ေပၚတတ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ က်ေနာ္တုိ႕တေတြ ေ၀ဖန္ျခင္းကုိ ေသခ်ာကြ်မ္းက်င္တတ္ဖုိ႕ေတာ့ လုိပါဦးမည္။ အခုတေလာ ဘေလာ့ေလာကေပၚမွာ အေျခခံ ဂယက္ရုိက္ခ်က္ေတြ တခုျပီးတခု ျဖစ္ေပၚေနျပန္သည္။

၁) မေရာက္လာ မေသခ်ာေသးေသာ အနာဂတ္ ၂၀၁၂ ကုိၾကိဳတင္မွန္းဆ၍ အားသန္ရာေတြ ဆြဲေတြးေနၾကျခင္းပင္။ တကယ္ေတာ့ ၂၀၁၂ ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ အေ၀းၾကီးလုိပါေသးတယ္။ ႏွစ္အားျဖင့္ ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ ၃ ႏွစ္၊ လအားျဖင့္ ၾကည့္မိဆုိလွ်င္ လေပါင္း ၃၀ ေလာက္ က်န္ေနေသးသည္။ ထုိ႕အတြက္ ဤအခ်ိန္အေတာအတြင္း က်ေနာ္တုိ႕ေတြ ဘာျဖစ္ဦးမည္၊ ဘာေတြျဖစ္လာမည္ဆုိသည္မွာ အတပ္မေျပာႏုိင္။ ယုတ္စြအဆုံး က်ေနာ္ပင္သည္ မနက္ျဖန္ ဘာျဖစ္လာမည္ကုိ ၾကိဳတင္ေတြးေတာမရႏုိင္ေပ။ ဒါေပမဲ့ ဒီ Tag ပုိစ့္ေလးေၾကာင့္ လူတုိင္းေကာင္းတာတခုေတာ့ ရလုိက္ေပမည္။ လူတုိင္းေသျခင္းတရားကုိ ေၾကာက္တတ္သလုိ မေသခင္ဘာလုပ္သင့္သည္ဆုိျခင္းကုိ အနဲနွင့္အမ်ား ခံစားတတ္လုိက္ရေပသည္။

၂) ဘေလာ့ေပၚတြင္ အရည္မရ၊ အဖတ္မရ စာေပမ်ားစြာရွိသည္။ ဟာသေတြ ရွိသည္။ ရသေတြရွိသည္။ ေမာ္ဒန္စာေပေတြရိွသည္။ ထုိအတြက္ ဘေလာ့ ေလာကသည္ အက်ိဳးရွိတဲ့စာေပေတြ နဲ႕ အက်ိဳးမဲ့ေသာစာေပေတြ မ်ားစြာရွိေနေပလိမ့္မည္။ ထုိအတြက္ က်ေနာ္တုိ႕သည္ ကုိယ္လုိအပ္ခ်က္မ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္ရွာေဖြတတ္ရေပမည္။ ဘယ္အရာကေတာ့ျဖင့္ ေကာင္း၏ ဘယ္အရာကေတာ့ျဖင့္မေကာင္း၏ဟု လုိက္ျပီးေ၀ဖန္ပုိင္းျခားစရာမလုိအပ္ေပ။ ဤသည္ကား သာမာန္လူတေယာက္၏ အေတြးပဲျဖစ္ေပမည္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ ဘေလာ့ေလာကတြင္ မေကာင္းသည္မ်ား မ်ားသထက္မ်ားလာခဲ့ရင္ေကာ သာမာန္ျပည္သူေတြအတြက္ ဘေလာ့ဆုိသည္မွာ မေကာင္းေသာအရာ စက္ဆုပ္ရႊံ႕ရွာဖြယ္ေသာအရာ အျဖစ္သုိ႕ ဦးတည္လာေပမည္။ တကယ့္ကုိ ျမန္မာဘေလာ့ဂါဆုိတဲ့ အသုိင္းအ၀ုိင္းေလးအတြက္ စုိးရိမ္မိပါသည္.....

၃) ဘေလာ့ဆုိေသာ စကားလုံး အသုံးအႏႈန္းကုိ ေခၚေ၀ၚျခင္းအနက္အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆုိခ်က္ ျဖစ္ေပသည္။ ဘေလာ့ဆုိသည္မွာ မူရင္းစကား Weblog မွလာပါသည္တဲ့။ Weblog= ပင့္ကူအိမ္မွတ္တမ္း ျဖစ္ပါသည္တဲ့။ ဒီအတြက္ ဘေလာ့ဆုိသည္ကုိ ဘေလာ့= ကူမွတ္တမ္း ဟုေခၚဆုိသင့္ပါ၏သေလာ

တကယ္၍မ်ား သင္သည္ က်ေနာ္ေက်ာင္းဆရာေရးသားေသာ ယခုစာသားမ်ားအားလုံးကုိ ေသခ်ာဖတ္သြားသည္ဆုိလွ်င္ သင္၏ စိတ္ခံစားခ်က္ကုိ က်ေနာ္သိခ်င္လွေပသည္။ သုိ႕တည္းမဟုတ္ သာမန္လွ်ံကာဖတ္ျပီးသြားသည္ဆုိပါက......

မွတ္ခ်က္... လြတ္လပ္စြာ ျငင္းဆုိႏုိင္ခြင့္၊ ေျပာဆုိႏုိင္ခြင့္ ရွိပါသည္။ ဒါသည္လဲ လူသားတုိင္းရသင့္ေသာ အခြင့္အေရးတခုပင္ ျဖစ္ေပသည္။

ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္း ေလာကမွာ က်င္လည္ခဲ့စဥ္က က်မ စာေရးဆရာ နီကိုရဲနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး ၂ ခါ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ လုပ္စဥ္က မဂၢဇင္းတအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရေပမယ့္ ဒုတိယအႀကိမ္ အင္တာဗ်ဴးကေတာ့ အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ စာမ်က္ႏွာေပၚ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ပထမအႀကိမ္ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ သူက စာေပနယ္နဲ႔ ရုပ္ရွင္နယ္မွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္၊ တိတိက်က် ေျပာရရင္ သူ႔ရဲ႕ “စိတ္အို္င္ပက္သူ” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳစာအုပ္ ထြက္ၿပီးစပါ။

စာေရးဆရာ နီကုိရဲ (ခ) ကိုရဲ၀င္း

က်မရဲ႕ အယ္ဒီတာက ခိုင္းတာနဲ႔ပဲ သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးဖို႔ သူေနတဲ့ သု၀ဏၰ တံတားႀကီးေဘးက ရပ္ကြက္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မကို “စိတ္အိုင္ပက္သူ” ဝတၳဳစာအုပ္တအုပ္ သူ႔လက္မွတ္နဲ႔ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ စိတ္အိုင္ပက္သူ ဝတၳဳကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ေတာ့မယ့္ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးတာျဖစ္ေပမယ့္ တျခား အင္တာဗ်ဴးနဲ႔မဆုိင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ အလြဲေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ဝတၳဳေတြ အေၾကာင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အင္တာဗ်ဴးသူနဲ႔ အဗ်ဴးခံသူ၊ စာေရးသူနဲ႔ စာဖတ္သူ၊ စာနယ္ဇင္းေလာကသားခ်င္း ဆိုတဲ့ အေနအထားနဲ႔ သူနဲ႔က်မလည္း ရင္းႏွီးမႈရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ ဇနီးက ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာႀကီးနဲ႔၊ သူ႔အေနအထားက ေရႊေခတ္ လို႔ ေျပာရတဲ့အခ်ိန္။ နီကုိရဲရဲ႕ ဇာတ္ညႊန္းေတြနဲ႔ ဗီဒီယုိ ကားေတြ ေဟာတကား၊ ေဟာတကား ရိုက္ကူးထုတ္လုပ္ေနခ်ိန္ … သိပ္ကို ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ အခ်ိန္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ေပါ့။

အဲဒီတုန္းက က်မက ေပါ့ပ္ ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြြင္းေတြအထိ သြားရတဲ့အခါမွာ သူနဲ႔ ထပ္ဆုံျဖစ္၊ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။ သူေနတဲ့ အိမ္ရဲ႕ ေနာက္ေဖး လမ္းမွာရွိတဲ့ မီးရထားလမ္းေဘးက ရပ္ကြက္ကို ရုပ္ရွင္သမားေတြက အေျခခံလူတန္းစား ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကားေတြရိုက္ဖို႔ သံုးတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနရာကို ရိုက္ကြင္းတည္တဲ့အခါ စာေရးဆရာ နီကိုရဲရဲ႕ အိမ္မွာ စတည္းခ် ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီဘက္က ရိုက္ကြင္းေတြကို သြားရတဲ့အခါမွာလည္း က်မက မင္းသမီးကို၊ မင္းသားကို၊ ဒါရိုက္တာကို သူ႔အိမ္မွာ ထုိင္ၿပီး ဗ်ဴးျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေမြးခါစ သားေလးကိုလည္း ဝင္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အေနအထားကေတာ့ စာေပနယ္၊ ရုပ္ရွင္နယ္မွာ အဆင္ေျပေန ဆဲကာလပါပဲ။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်မ ေပါ့ပ္ဂ်ာနယ္ကေန သတင္းဂ်ာနယ္လိုင္းဘက္ ကူးျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းေတြနဲ႔ ရႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ စာေရးဆရာ နီကိုရဲနဲ႔ နည္းနည္းအဆက္ျပတ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလ ၿမိဳ႕ထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ၊ စာေပနယ္က တေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အသုဘ၊ မဂၤလာ အခမ္းအနားတခ်ိဳ႕မွာ သူနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္ဆံုမိ၊ ႏႈတ္ဆက္မိတာမ်ိဳးေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက အခမ္းအနားေတြဘာေတြလည္း သြားခဲတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ က်မနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း သိပ္မဆံုျဖစ္ၾကဘူး။

၀၀၄၊ ၂၀၀၅ ဝန္းက်င္ တရက္မွာေတာ့ က်မကို စာေရးဆရာမ ခက္မာက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ “… နီကိုရဲက ေျပာျပစရာေတြ ရွိေနတယ္၊ သူ နင့္ကို အင္တာဗ်ဴးေပးခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သြားလုိက္ပါလား၊ သူ႔မွာ အခက္အခဲေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္” လို႔ မခက္မာက ေျပာလာေတာ့ က်မရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး သြားေတြ႕ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူေနတာ သု၀ဏၰ တံတားႀကီးေဘးက ရပ္ကြက္က အိမ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သူ႔မိဘေတြေနတဲ့ ေတာင္ဥကၠလာပက အိမ္ကေလးမွာ ျဖစ္ေနၿပီ။

က်မ လာေတာ့ သူဝမ္းပန္းတသာႀကိဳဆိုပါတယ္။ သူ႔မွာ ေျပာျပခ်င္တာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေနပံုရတယ္။ ကက္ဆက္ ရေကာ္ဒါ ေလးကိုဖြင့္ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အေျခအေနေတြကို တရစပ္ေျပာျပပါတယ္။ သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးခဲ့တဲ့အတိုင္း လံုးေစ

ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္း ေလာကမွာ က်င္လည္ခဲ့စဥ္က က်မ စာေရးဆရာ နီကိုရဲနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး ၂ ခါ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ လုပ္စဥ္က မဂၢဇင္းတအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရေပမယ့္ ဒုတိယအႀကိမ္ အင္တာဗ်ဴးကေတာ့ အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ စာမ်က္ႏွာေပၚ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ပထမအႀကိမ္ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ သူက စာေပနယ္နဲ႔ ရုပ္ရွင္နယ္မွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္၊ တိတိက်က် ေျပာရရင္ သူ႔ရဲ႕ “စိတ္အို္င္ပက္သူ” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳစာအုပ္ ထြက္ၿပီးစပါ။

စာေရးဆရာ နီကုိရဲ (ခ) ကိုရဲ၀င္း

က်မရဲ႕ အယ္ဒီတာက ခိုင္းတာနဲ႔ပဲ သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးဖို႔ သူေနတဲ့ သု၀ဏၰ တံတားႀကီးေဘးက ရပ္ကြက္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မကို “စိတ္အိုင္ပက္သူ” ဝတၳဳစာအုပ္တအုပ္ သူ႔လက္မွတ္နဲ႔ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ စိတ္အိုင္ပက္သူ ဝတၳဳကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ေတာ့မယ့္ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးတာျဖစ္ေပမယ့္ တျခား အင္တာဗ်ဴးနဲ႔မဆုိင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ အလြဲေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ဝတၳဳေတြ အေၾကာင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အင္တာဗ်ဴးသူနဲ႔ အဗ်ဴးခံသူ၊ စာေရးသူနဲ႔ စာဖတ္သူ၊ စာနယ္ဇင္းေလာကသားခ်င္း ဆိုတဲ့ အေနအထားနဲ႔ သူနဲ႔က်မလည္း ရင္းႏွီးမႈရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ ဇနီးက ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာႀကီးနဲ႔၊ သူ႔အေနအထားက ေရႊေခတ္ လို႔ ေျပာရတဲ့အခ်ိန္။ နီကုိရဲရဲ႕ ဇာတ္ညႊန္းေတြနဲ႔ ဗီဒီယုိ ကားေတြ ေဟာတကား၊ ေဟာတကား ရိုက္ကူးထုတ္လုပ္ေနခ်ိန္ … သိပ္ကို ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ အခ်ိန္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ေပါ့။

အဲဒီတုန္းက က်မက ေပါ့ပ္ ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြြင္းေတြအထိ သြားရတဲ့အခါမွာ သူနဲ႔ ထပ္ဆုံျဖစ္၊ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။ သူေနတဲ့ အိမ္ရဲ႕ ေနာက္ေဖး လမ္းမွာရွိတဲ့ မီးရထားလမ္းေဘးက ရပ္ကြက္ကို ရုပ္ရွင္သမားေတြက အေျခခံလူတန္းစား ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကားေတြရိုက္ဖို႔ သံုးတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနရာကို ရိုက္ကြင္းတည္တဲ့အခါ စာေရးဆရာ နီကိုရဲရဲ႕ အိမ္မွာ စတည္းခ် ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီဘက္က ရိုက္ကြင္းေတြကို သြားရတဲ့အခါမွာလည္း က်မက မင္းသမီးကို၊ မင္းသားကို၊ ဒါရိုက္တာကို သူ႔အိမ္မွာ ထုိင္ၿပီး ဗ်ဴးျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေမြးခါစ သားေလးကိုလည္း ဝင္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အေနအထားကေတာ့ စာေပနယ္၊ ရုပ္ရွင္နယ္မွာ အဆင္ေျပေန ဆဲကာလပါပဲ။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်မ ေပါ့ပ္ဂ်ာနယ္ကေန သတင္းဂ်ာနယ္လိုင္းဘက္ ကူးျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းေတြနဲ႔ ရႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ စာေရးဆရာ နီကိုရဲနဲ႔ နည္းနည္းအဆက္ျပတ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလ ၿမိဳ႕ထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ၊ စာေပနယ္က တေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အသုဘ၊ မဂၤလာ အခမ္းအနားတခ်ိဳ႕မွာ သူနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္ဆံုမိ၊ ႏႈတ္ဆက္မိတာမ်ိဳးေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက အခမ္းအနားေတြဘာေတြလည္း သြားခဲတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ က်မနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း သိပ္မဆံုျဖစ္ၾကဘူး။

၀၀၄၊ ၂၀၀၅ ဝန္းက်င္ တရက္မွာေတာ့ က်မကို စာေရးဆရာမ ခက္မာက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ “… နီကိုရဲက ေျပာျပစရာေတြ ရွိေနတယ္၊ သူ နင့္ကို အင္တာဗ်ဴးေပးခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သြားလုိက္ပါလား၊ သူ႔မွာ အခက္အခဲေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္” လို႔ မခက္မာက ေျပာလာေတာ့ က်မရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး သြားေတြ႕ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူေနတာ သု၀ဏၰ တံတားႀကီးေဘးက ရပ္ကြက္က အိမ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သူ႔မိဘေတြေနတဲ့ ေတာင္ဥကၠလာပက အိမ္ကေလးမွာ ျဖစ္ေနၿပီ။

က်မ လာေတာ့ သူဝမ္းပန္းတသာႀကိဳဆိုပါတယ္။ သူ႔မွာ ေျပာျပခ်င္တာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေနပံုရတယ္။ ကက္ဆက္ ရေကာ္ဒါ ေလးကိုဖြင့္ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အေျခအေနေတြကို တရစပ္ေျပာျပပါတယ္။ သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးခဲ့တဲ့အတိုင္း လံုးေစ့ပတ္ေစ့ “၏၊ သည္” မလြဲ ျပန္မေဖာ္ ျပႏုိင္ေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကိုေတာ့ ဒီေန႔ထိ က်မ မေမ့ေသးပါဘူး။



လံုးခ်င္းစာအုပ္ေတြ ေဟာတအုပ္၊ ေဟာတအုပ္၊ ဗီဒီယိုဇာတ္ညႊန္းေတြ ေဟာတကား၊ ေဟာတကား ေရးသားေနရတဲ့ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ တေယာက္အေနနဲ႔ အိမ္တလံုးေတာ့ အပိုင္ရွိေနတယ္လို႔ က်မ ထင္ထားခဲ့ဖူးေပမယ့္ သူနဲ႔ အဲဒီအင္တာဗ်ဴး လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မရဲ႕ အထင္ လံုးဝ အလြဲႀကီး လြဲေနတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။သူ႔အိမ္လို႔ ထင္ထားမိတဲ့ သု၀ဏၰ တံတားႀကီးေဘး ရပ္ကြက္က အုတ္ခံ ႏွစ္ထပ္အိမ္ဟာ သူ႔အိမ္မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ထုတ္ေဝသူက နီကိုရဲ နာမည္ႀကီးေနခ်ိန္၊ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္မွာ သေဘာေကာင္းစြာနဲ႔ “ညီေလး ဒီမွာေနေပါ့” ဆိုၿပီးေပးေနထားတဲ့ အိမ္ျဖစ္ ပါတယ္။

စာေရးဆရာ နီကိုရဲနဲ႔ ထုတ္ေဝသူတို႔ အနည္းငယ္ မေက်မလည္ ျဖစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီထုတ္ေဝသူက ခ်ိဳသာစြာနဲ႔ပဲ “ညီေလးေရ၊ အစ္ကို စီးပြားေရး မေျပလည္လို႔ ဒီအိမ္ကို ေရာင္းေတာ့မလို႔” ဆိုတဲ့စကားေလးနဲ႔ အိမ္ေပၚက ဆင္းခိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ထုတ္ေဝသူနဲ႔ စာေရးသူရဲ႕ ျပႆနာပါ။ ဒီျပႆနာေတြကို စာေရးဆရာ နီကိုရဲက က်မကို ဖြင့္ဟေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေပၚက ဆင္းခိုင္းလိုက္တာဟာ စာေရးဆရာအတြက္ ျပႆနာ လံုးဝမဟုတ္ပါဘူး၊ အဲဒီအိမ္က ဆင္းခဲ့ရေပမယ့္ စာေရးဆရာဆီမွာ မိဘရဲ႕ အိမ္ ရွိေနပါေသးတယ္။ စာေရးဆရာအတြက္ ျပႆနာကေတာ့ “စာမေရးရေတာ့တဲ့” ျပႆနာျဖစ္ပါတယ္။

က်မ သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့အခ်ိန္ ၂၀၀၄၊ ၂၀၀၅ ဝန္းက်င္ ေလာက္ကေနစၿပီး သူကြယ္လြန္တဲ့ ၂၀၀၉ ေအာက္တိုဘာ ၂၃ ရက္ေန႔ အထိ နီကိုရဲ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ လံုးခ်င္းစာအုပ္အသစ္ ထုတ္ခြင့္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလို လံုးခ်င္းထုတ္ခြင့္မရွိေအာင္ သူ႔ရဲ႕ ထုတ္ေဝသူက စာေပ စိစစ္ေရးမွာ ပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာနီကိုရဲ ကိုယ္တိုင္ သူ႔ကေလာင္တံ သူရိုက္ခ်ိဳးသလိုျဖစ္မယ့္ လက္မွတ္ကို ထိုးခဲ့တဲ့ … ထုတ္ေဝသူနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ စာခ်ဳပ္ မိတၱဴကို က်မ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီသေဘာတူညီခ်က္ေတြ ထဲမွာ အေရးႀကီးတာတခ်က္ကေတာ့ “ထုတ္ေဝသူနဲ႔ စာေရးသူ သေဘာတူညီ ထားတဲ့ စာအုပ္အေရအတြက္ မထြက္ၿပီးမခ်င္း နီကိုရဲ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ လံုးခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မဂၢဇင္းအခန္းဆက္ ဝတၳဳရွည္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ညႊန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးသားထုတ္ေဝျခင္း မျပဳရ” ဆိုတဲ့အခ်က္ပါ။ထုတ္ေဝသူနဲ႔ စာေရးသူ ေျပလည္ေနစဥ္မွာေတာ့ ထုတ္ေဝသူက စာေရးဆရာနီကိုရဲရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို တအုပ္ခ်င္း ထုတ္ေပးေနခဲ့ပါတယ္။ မေျပလည္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ထုတ္စရာလည္း စာအုပ္ အဆင္သင့္ရွိေနရဲ႕သားနဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ဆက္မထုတ္ဘဲ ထားလိုက္ပါတယ္။

ဥပမာ - စာအုပ္ ၉ အုပ္ခ်ဳပ္ထားတယ္ ဆိုပါေတာ့၊ နီကိုရဲက ၉ အုပ္ ေရးေပးၿပီးၿပီ၊ ထုတ္ေဝသူကို အပ္ၿပီးၿပီ၊ ထုတ္ေဝသူကလည္း စာေရးဆရာကို ၉ အုပ္စာ က်သင့္ေငြ ရွင္းေပးလိုက္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ၉ အုပ္ကို ထုတ္ေဝ သူက တအုပ္ခ်င္း မွ်င္းၿပီး ထုတ္ေနမယ္၊ စာေရးသူနဲ႔ မေျပလည္ခ်ိန္ ၃ အုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၂ အုပ္ေလာက္ ထုတ္ဖို႔ က်န္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆက္မထုတ္ဘဲ ထားလိုက္တယ္။

အဲဒီမွာ စာေရးဆရာ နီကိုရဲ အေနနဲ႔ ဘယ္ထုတ္ေဝသူနဲ႔မွ ဆက္ထုတ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ လံုးခ်င္းေရာင္းခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဘယ္လို မဂၢဇင္းဝတၳဳရွည္မွလည္း ေရးခြင့္မရွိေတာ့ပါဘူး။ က်မေရွ႕တင္ သူ႔ကို ထုတ္ေပးခ်င္တဲ့ ထုတ္ေဝသူ တေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ထုတ္ေဝသူလည္း ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။ စာေပစိစစ္ေရးမွာ စာခ်ဳပ္ျပၿပီး “နီကိုရဲ” နာမည္နဲ႔ လံုးခ်င္းထုတ္ခြင့္ ပိတ္လိုက္ၿပီ ကိုး။ သူ႔အေနနဲ႔လည္း နီကိုရဲ ဆိုတဲ့ နာမည္ကလြဲလို႔ တျခားနာမည္နဲ႔ ဝတၳဳေတြကို ေရာင္းစားဖို႔ အစီအစဥ္လံုးဝ မရွိဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

က်မအထင္မမွားဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူ ကြယ္လြန္ၿပီးမွ သူ႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ထပ္ ထြက္လာလိမ့္ဦးမယ္။ သူ႔ ထုတ္ေဝသူက လက္က်န္ စာအုပ္ကေလးေတြကို အၿပီးအျပတ္ထုတ္ၿပီး သူနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့စာခ်ဳပ္ကို ၿပီးျပတ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ရင္ေပါ့ေလ။ အဲဒီတုန္းက သူက စာအုပ္ေတြ ထုတ္ခြင့္မရေပမယ့္ စာေတြကေတာ့ ေရးေနမွာပဲလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

“နီကိုရဲ ဆိုတဲ့နာမည္ျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတာ အၾကာႀကီး၊ အခုမွ ေနာက္ထပ္ နာမည္တခု ထပ္ တည္ေဆာက္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ ေတာ့ဘူးဗ်” လုိ႔လည္း သူ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ သူ႔လိုပဲ အဲဒီထုတ္ေဝသူရဲ႕ စာခ်ဳပ္အမိခံေနရတဲ့ ေနာက္ထပ္စာေရးဆရာ တေယာက္အေၾကာင္း၊ သူတို႔ထက္လည္ပတ္လို႔ အဲဒီထုတ္ေဝသူရဲ႕ စာခ်ဳပ္ကို လြတ္ေအာင္ေရွာင္ႏုိင္တဲ့ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ တေယာက္ အေၾကာင္းေတြကိုပါ သူ က်မကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာနီကိုရဲဟာ မၾကည္ျပာနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕နဂၢတစ္မ်ား ဆိုတဲ့ လံုးခ်င္းဝတၳဳႏွစ္အုပ္တြဲနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီဝတၳဳကို ဒါရိုက္တာ ေမာင္မ်ိဳးမင္း (ရင္တြင္းျဖစ္) က ၾကည္ျပာေရာင္နဂၢတစ္မ်ားဆိုၿပီး ရုပ္ရွင္ ရိုက္ခဲ့ပါတယ္္။ သိၾကားနဲ႔ အသူရာ ဝတၳဳကိုလည္း “ေယာကၡမဆိုတာ တခါတုန္းက သားမက္ပါပဲ” ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားႀကီးရုိက္ကူး ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ စိတ္အုိင္ပက္သူ ကလည္း ရုပ္ရွင္ကားႀကီးပါပဲ။

ေနာက္ထပ္ သူေရးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေဖာ္ျပရရင္ အိုေလး၊ ရည္းစားစာ (၀တၳဳတိုစု)၊ သံစံုက်ဴးတဲ့ည၊ က်ေနာ္ႏွင့္ လက္တြဲေဖာ္မ်ား၊ ဇြတ္၊ က်ေနာ္ႏွင့္ ေစ်းသည္ အလြဲမ်ား၊ လြယ္အိတ္ထဲက အလြဲမ်ား၊ ပန္းပြင့္ကို ဖယ္ၾကည့္မွ ျမင္ရမယ့္ လမင္း၊ ႏွလံုးသားထဲ ႂကြက္၀င္ေနသည္၊ နတ္ဆိုးတေကာင္နဲ႔ ရင္လြဲသူ၊ လွည့္စား၊ အိတ္၊ ဇက္ေပၚက ဇီးသီး၊ လူႏွင့္ သူတို႔၏ ဟာသမ်ား ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါရိုက္တာ ေမာင္မ်ိဳးမင္း (ရင္တြင္းျဖစ္) နဲ႔ တြဲၿပီး ရုပ္ရွင္ကားႀကီးေတြ၊ ဗီဒီယုိကားေတြအျဖစ္ ရိုက္ခဲ့တဲ့ သူ႔ဝတၳဳေတြ၊ သူ႔ဇာတ္ညႊန္းေတြကို ပရိသတ္က အထူးအားေပးခဲ့ပါတယ္။ “လြဲတယ္” ဆိုတဲ့စကားက သူ႔ရဲ႕ မူပိုင္စကားလို ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

အင္တာဗ်ဴးစဥ္က က်မသိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းတခုကို ေမးလိုက္မိတယ္။ နီကိုရဲ ရဲ႕ ပရိသတ္ေတြလည္း သိခ်င္မွာပဲ။ “ဆရာ့အေနနဲ႔ စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးတုန္းက ေသခ်ာမဖတ္ဘူးလား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ သူ႔ရဲ႕အေျဖက ေၾကကြဲဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဟာသ ဝတၳဳေရးဆရာတေယာက္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးရတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးမွာ က်မ မေပ်ာ္ပါဘူး။ စာေရးဆရာ နီကိုရဲဟာ သိပ္ကိုရိုးသားၿပီး သူတပါးကိုလည္း ခင္မင္လြယ္၊ ယံုလြယ္ပါတယ္၊ သူ႔စာေတြမွာ သူ႔ရဲ႕ ရိုးသားမႈေတြ ထင္ဟပ္ ေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ ရဲဝင္းဟာ သူကိုယ္တုိင္ပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ဝတၳဳေတြထဲမွာ သူဟာ ရိုးသားစြာလြဲသလို အျပင္ေလာကမွာလဲ သူ လြဲပါတယ္။ အျပင္ေလာကက အလြဲကေတာ့ စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးတဲ့အခ်ိန္ ခင္မင္မႈနဲ႔ အဲဒီစာခ်ဳပ္ကို ေသခ်ာမဖတ္တဲ့ အလြဲပါ။
ထုတ္ေဝသူအေပၚ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ “ငါ့ကိုေတာ့ ဆိုးဆိုးရြားရြား မလုပ္ေလာက္ပါဘူး” ဆိုတဲ့အေတြး (လက္မွတ္ထိုးတဲ့အခ်ိန္မွာ အရက္မူး ေနတာလည္း ပါတယ္လို႔ဆိုပါတယ္) ကိုေတြးရင္း လက္မွတ္ ထိုးေပးလိုက္တာပါ။

အဲဒီစာခ်ဳပ္မွာ ဘာေတြပါတယ္ဆိုတာ သူ႔ကေလာင္ အပိတ္ခံရခ်ိန္၊ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာ သူ႔လက္ထဲကို ထုတ္ေဝသူက စာခ်ဳပ္လာျပေတာ့မွ သိရတယ္ ဆိုေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသမိပါတယ္။ လြဲလိုက္ေလျခင္းဆိုတဲ့ ကရုဏာ ေဒါသလည္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူေလးစားတဲ့ “နားလည္မႈ၊ ခင္မင္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈ” ဆိုတာေတြကို စာခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ စာတရြက္က အႏုိင္ယူ သြားပါၿပီ။ က်မရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးလည္း စာမ်က္ႏွာေပၚ တင္ခြင့္မရလိုက္ပါဘူး။ စာေရးဆရာ နီကိုရဲရဲ႕ အသံေတြကေတာ့ က်မ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ဂ်ာနယ္တိုက္ရဲ႕ ေထာင့္တေနရာမွာ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ခုေတာ့ သူလည္း ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အသက္ ၄၃ ႏွစ္ဆိုတဲ့ႏွစ္အပိုင္းအျခားကေတာ့ ငယ္လြန္းေသးတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ တကယ္ဆို ဒီအသက္အရြယ္က စာေတြ အင္နဲ႔အားနဲ႔ ေရးရမယ့္ အရြယ္ပါ။

စာေရးဆရာတေယာက္ရဲ႕ ဘဝဟာ စာမွ မေရးရေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ အဓိပၸာယ္ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ စာေတြ ေရးေနေပမယ့္ သူေရးတဲ့စာေတြကို ပရိသတ္ကို ခ်ျပခြင့္ မရဘူး ဆိုရင္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနမွာပဲလို႔ က်မ ေတြးမိတယ္။ ေရနံေခ်းဝေနတဲ့ သစ္သားအိမ္နံရံမွာ အစီအရီကပ္ထားတဲ့ သူ႔စာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးပံု အေဟာင္းေလးေတြကို က်မ ခုထိ ျမင္ေယာင္ေနဆဲပဲ။


မွတ္ခ်က္။ ။ ဧရာ၀တီ သတင္းစာမ်က္နွာမွ ဒီလင့္ကုိ ကူးယူေဖာ္ျပေပးပါသည္။

ျဖည့္စြက္ခ်က္။ ။ က်ေနာ္တုိ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ စာေပေလာကမွာလဲ ဒီလုိ မသမာမူေတြ ရွိေနပါတယ္ဆုိတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ တတ္ႏုိင္တဲ့လူက သက္ဆုိင္သူနဲ႕ ေပါင္းျပီး နိမ့္ပါးတဲ့လူကုိ တဖတ္သတ္ ႏွိပ္ကြပ္တာကေတာ့ လူမပီသပါဘူး။ ဒီလို ထုတ္ေ၀သူမ်ားကုိလဲ အျပင္းအထန္ကုိ ရွံဳ႕ခ်သင့္ပါတယ္။ ဆရာ နီကုိရဲ ေကာင္းမြန္ရာသုိ႕ ေရာက္ပါေစဗ်ာ

က်ေနာ္သည္ တခါတရံ စိတ္တုိ႕၏ ေခၚေဆာင္မူေနာက္ကုိ လုိက္ပါသြားတတ္သည္။ တခါတရံတြင္ မေတြးသင့္ေသာ အရာမ်ားကုိေတြးေတာ တတ္ျပန္သည္။ လူေတြ ဟုတ္သည္ သည္လူေတြ ေသသြားလွ်င္ ဘယ္ကုိေရာက္ကုန္သလဲ... ဥပမာ က်ေနာ္... က်ေနာ္ ေသဆုံးသြားလွ်င္ေကာ ဘယ္ေနရာကုိေရာက္၍ ဘာေတြျဖစ္ေနမည္လဲ က်ေနာ္စဥ္းစားၾကည့္ဖူးသည္။ ဘာသာတရားေတြ ကြဲျပားၾကသည့္အေလ်ာက္ အယူအဆေတြလဲ မ်ိဳးစုံရွိၾကေပမည္။ က်ေနာ္သိခ်င္တာတခုက က်ေနာ္ ေသသြားသည္ ရွိေသာ္ က်န္ရွိေနသည့္ က်ေနာ္မိသားစုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြကုိ က်ေနာ္ ျပန္သိႏုိင္ဦးမည္လား၊ ဘယ္သူေျပာႏုိင္မည္နည္း ဘယ္သူ႕မွ အတတ္မေျပာႏုိင္ပါ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေသသြားသူမ်ားသည္ အစမ္းေသဖူးၾကသူမ်ား မဟုတ္သည္ျဖစ္ေန၍ပင္ ျဖစ္ေပမည္။

ဘယ္ဘာသာတရားတြင္မဆုိ ေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ ေကာင္းသည့္အက်ိဳးကုိခံစားၾကရေပမည္။ မေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ မေကာင္းသည့္ အက်ိဳးကုိ ခံစားၾကရေပမည္။ ဟုတ္ျပီ ေကာင္းသည့္အရာေတြ လုပ္မိျပီဆုိလွ်င္ နတ္ျပည္ဟုေခၚၾကေသာ ေနရာေတြကိုေရာက္ႏုိင္သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ မေကာင္းသည့္အရာေတြ လုပ္လွ်င္ ငရဲျပည္ဟုေခၚေသာ ေနရာေရာက္၍ ဒုကၡေတြ ခံၾကရေပမည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ဒါဆုိ အဲ့လုိေနရာမ်ိဳးေတြမွာေကာ သူတုိ႕သည္ ဘာဘာသာစကားနဲ႕ေျပာၾကလဲ က်ေနာ္တုိ႕ကေကာ သူတုိ႕ေျပာတာနားလည္ပါ့မလား။ ဒါကုိဘယ္သူမွ ေသခ်ာမသိႏုိင္ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ လူတုိင္းသည္ နတ္ျပည္၊ ငရဲျပည္ကုိေရာက္ဖူးျပီး ျပန္လာ၍ေျပာျပၾကသည္ဟု မၾကားဖူးေပ။ ငယ္စဥ္က ေသခါနီးလူတေယာက္က ငရဲျပည္ကုိေရာက္သြားသည္ ထုိေနရာ၏ဆုိးကြက္မ်ားကုိျမင္ခဲ့ရသည္ဟု ျပန္ေျပာဖူးသည့္ စသည့္စာအုပ္မ်ား ဖတ္ဖူးခဲ့သည္။ ထုိသုိ႕ေသာ စာအုပ္မ်ားကုိ အသက္ၾကီးလာေသာ သိပ္ျပီးမယုံခ်င္ေတာ့ေပ ထုိသူသည္ သူ႕၏အစြဲႏွင့္သူ ေျပာတာေကာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား.. ဒီလုိ လား... လား.. မ်ိဳးမ်ားစြာနွင့္ က်ေနာ္ေတြးၾကည့္ဖူးေပသည္။ ေနာက္ဆုံးအေျဖသာ က်ေနာ္ရသည္။ ဤသည္ကား လူေတြ၏ ယုံၾကည္ခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။

ဟုတ္သည္ ယုံၾကည္ခ်က္။ ဘယ္အရာမဆုိ ယုံၾကည္ခ်က္ရွိလွ်င္ေအာင္ျမင္သည္။ ထုိ႕အတူ ဘာသာတရားဆုိသည္မွာလဲ ယုံၾကည္ခ်က္ရွိသူမ်ားအဖုိ႕ ပုိမုိအစြမ္းေရာက္ေပသည္ဟု က်ေနာ္ယုံၾကည္သည္။ ယုံၾကည္ခ်က္တခုကုိ တည္ေဆာက္ဖုိ႕ အေျခခံအက်ဆုံးအရာသည္ လူေတြ၏ စိတ္ဓါတ္ပင္ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕သည္ ယုံၾကည္ခ်က္ရွိေပမဲ့ စိတ္ဓါတ္ကမခုိင္မာတတ္ေပ၊ စိတ္ဓါတ္မေကာင္းသူတေယာက္၏ ယုံၾကည္ခ်က္သည္လဲ မွန္ကန္ေသာ ယုံၾကည္ခ်က္မဟုတ္ႏုိင္ေပ။ တယူသန္ေသာ၊ တေဇာက္ကန္းႏုိင္ေသာ ယုံၾကည္ခ်က္သာ ျဖစ္လာေပမည္။ ဥပမာ တရားမွ်တမူမရွိေသာ၊ စိတ္ဓါတ္မေကာင္းေသာ ဘုရင္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ တုိင္းျပည္သည္ သူ၏ယုံၾကည္ခ်က္ (မွားယြင္းေသာ)ေၾကာင့္ အက်ိဳးဆက္က ျပည္သူေတြသာ ခံၾကရေပမည္။ အထက္က ျပဳမူေသာ အခ်က္တုိ႕သည္ ေအာက္ကလက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားကုိ ဒဏ္ခံရေစသည္။

ဤကမာၻေပၚတြင္ ထုိသုိ႕ေသာ တရားမွ်တမူ မရွိတဲ့လူေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာလွ်င္ ခုိးဆုိး၊ လုယက္မူေတြမ်ားလာမည္။ ထုိသူတုိ႕၏စိတ္ထဲတြင္လဲ ဘာသာတရားလဲမရွိေတာ့ေပ၊ လူက်င့္၀တ္ဆုိတာလဲ နားမလည္။ အရာရာကုိ ႏုိင္ထက္စီးနင္းလုပ္လာေပမည္။ ထုိသုိ႕ေသာ လူမ်ိဳးေတြမ်ားလာလွ်င္ ကမာၻေလာကၾကီးသည္လဲ သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေပမည္။ မေကာင္းတာေတြလုပ္တာမ်ားလာလွ်င္ ကမာၻေပၚတြင္ရွိသည့္ ေဂဟ စနစ္သည္လွ်င္ အေႏွးနဲ႕အျမန္ ပ်က္သုန္းသြားေပမည္။ ယခုေတာင္ မၾကားခ်င္တာေတြ ၾကားေနရသည္။ ကေလးသာသာအရြယ္က ေနာက္ထပ္ ကေလးတေယာက္ေမြးဖြားတာ၊ ဆူနာမီလုိ သ
ဘာ၀ေဘးအႏၱာရယ္ေတြ ျဖစ္ေပၚမူေတြ၊ ငလ်င္လုိ အရာေတြ ျဖစ္ေပၚမူ စိပ္တထက္ စိပ္လာတာ ေသခ်ာသည္ ကမၻာၾကီးသည္ အေႏွးနဲ႕ အျမန္ပ်က္သုန္းေခ်ေပမည္။ လာမည့္ ၂၀၁၂ တြင္ ကမာၻၾကီး ပ်က္ေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ သင္ဘာလုပ္မည္နည္း။ က်ေနာ္ကေတာ့.......

၁။ ဘယ္သူေတြနဲ႔ရွိေနခ်င္လဲ..

က်ေနာ္ကေတာ့ တဦးတေယာက္ထဲ မေနခ်င္ပါဘူး။ က်ေနာ္ရဲ႕ေသဆုံးရေတာ့မဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ မိသားစု၊ခ်စ္သူ၊သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံးနဲ႕ တေနရာထဲမွာ စုစုေ၀းေ၀းေနျပီး ဘာသာတရားေလး လုပ္ျပီး ေကာင္းမြန္စြာ အသက္ေသဆုံးခ်င္ပါတယ္။

၂။ ဘာေတြခံစားေနရမလဲ..

ေထြေထြထူးထူးေသာ ခံစားရမယ္မထင္ပါဘူး။ ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ လာမဲ့ ၂၀၁၂ ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႕အတြက္ သိပ္ကုိတုိေတာင္းလြန္းတဲ့ အခ်ိန္တခုျဖစ္ေနေလေတာ့ က်ေနာ္ဘာဆုိ ဘာမွ လုပ္ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ ျပီးေတာ့ အားလုံးကုိ တူတူေသၾကရမယ္ဆုိေတာ့ မိဘအတြက္မလုပ္ေပးႏုိင္ေသးတာေတြ ေတြးျပီးမခံစားခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ၂၀၁၂ မတုိင္ခင္အခ်ိန္အတြင္း မိသားစုကုိ လုိေလသည့္မရွိ ထားခ်င္ပါတယ္။ ဒါဟာလဲ သာမာန္လူတေယာက္အတြက္ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ၂၀၁၂ ဆုိေတာ့ ေပးတဲ့အခ်ိန္က အရမ္းတုိေနပါတယ္။ း) ထုိ႕အတြက္ ဘာမွလဲ ခံစားမိမယ္ မထင္ပါဘူး။

၃။ ဘာေတြျပင္ဆင္ထားမလဲ..

နံပါတ္(၁)က ေျပာသလုိပါပဲ။ ခ်စ္တဲ့လူေတြ၊ခင္မင္ခြင့္ရတဲ့လူေတြ အားလုံးကုိ တေနရာထဲမွာ စုေ၀းလုိ႕ ရေအာင္ေတာ့ ျပင္ဆင္ခ်င္ပါေသးတယ္။ အဆင္ေျပမယ္ဆုိရင္ေတာ့ တခုေတာင္းဆုိခ်င္ပါေသးတယ္။ ရုိးသားတဲ့၊ ပြင့္လင္းတဲ့ လူကုိ လူခ်င္းစာနာတတ္တဲ့ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါဆုိတဲ့ ညီအကုိေမာင္ႏွမေတြကုိ အျပင္မွာမေသခင္ ေတြ႕ဆုံခ်င္ပါေသးတယ္

၄။ ၀မ္းနည္းမိမွာက..

၀မ္းနည္းစရာကလဲ ဘာမွၾကီး ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။ ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ အေပၚကေျပာခဲ့သလုိ ေသမွာက ကုိယ္တေယာက္ထဲမွ မဟုတ္တာ။ အားလုံးေသၾကရမွာပါပဲ။ တခုပဲ ၂၀၁၂ မွာေမြးဖြားလာတဲ့ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ဘာဆုိဘာမွမသိေသးတဲ့ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြ သူတုိ႕ေတြ ကမာၻေလာကၾကီး အရသာေတြကုိ (ေကာင္းျခင္း၊ဆုိးျခင္း) မခံစားဖူးပဲ ေပ်ာက္ဆုံးၾကရမွာကုိေတာ့ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။

၅။ ေၾကာက္လန္႔မိတာက..

ေၾကာက္လန္႕မိတာကေတာ့ ရွိပါတယ္။ လူတုိင္းေသသြားရင္ အသက္သာဆုံးေသဆုံးခ်င္ၾကပါတယ္။ ခုဟာက ကမာၻကပ်က္မွာဆုိေတာ့ အနာတရေတြ ရွိမွာ။ လူေတြေအာ္ဟစ္ေနမွာ တခ်ိဳ႕ေတြက ေသြးသံတရဲရဲနဲ႕ ျဖစ္ေနမွာ၊ သားေပ်ာက္တဲ့ အမိလုိ တငုိငုိ တရီရီ ျဖစ္ေနမွာေတြ ဆုိးရြားတဲ့ ခံစားမူေတြရျပီး ေသဆုံးေနၾကရမွာ ဒါေတြကုိ ေတြးျပီး ေၾကာက္ေနမိပါတယ္။ အားလုံးလဲ ေသဆုံးမယ္ဆုိ နာက်င္မူေတြ မရွိပဲ အျမန္ဆုံး ေသၾကပါေစ :P

၆။ ေဆာင္ထားခ်င္တာ..

ေဆာင္ထားခ်င္တာကေတာ့ ဘ၀မွာအေရးအၾကီးဆုံး ဘုရားစာအုပ္ေတြပါပဲ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေလးမွာ မိသားစုနဲ႕ တူတူ ရသမွ် ဘုရားစာေတြ ရြတ္မယ္ေလ။ ကုသုိလ္ေကာင္းမူလုိခ်င္တာ၊ နတ္ျပည္ဆုိတဲ့ေနရာကုိေရာက္ခ်င္တာဆုိတာထက္ အေပၚကေျပာခဲ့တဲ့ အတုိင္း လူတုိင္းယုံၾကည္မူေလးေတြနဲ႕ ကုိယ္နဲ႕သက္ဆုိင္တဲ့ ဘာသာတရားကုိ စိတ္ထဲက ယုံၾကည္စြာနဲ႕ လုပ္ႏုိင္ၾကပါေစ။

၇။ ဘာေတြေရးမိမလဲ..

ဘာမွေတာ့ မေရးျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။ ေရးေတာ့လဲ ဒီစာေတြက က်န္ခဲ့ပါဦးမလား။ အင္တာနက္ သုံးေနရင္လဲ ရမွာမဟုတ္ေလာက္ဘူးေလ ကံထူးတဲ့အရာေတြ က်န္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့ Hard disk အလုံး ၁ ေသာင္းေလာက္ကုိ ဤကမာၻေပၚရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ၊ က်ေနာ္တုိ႕ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ ေရးျပီး ထားခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ ေနာင္လာမဲ့ ကမာၻသစ္က လူဆုိတဲ့ သတၱ၀ါေတြအတြက္ (လူလုိ႕ေကာ သူတုိ႕က ေခၚပါ့မလား)ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႕ကေကာ အထက္ကေျပာသလုိ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကုိ ဖတ
္တတ္ပါ့မလား က်ေနာ္ဆုိလုိခ်က္ေတြကုိ နားလည္ပ့ါမလား း)

ဂ။ ေတြးမိေတြးရာ အေတြး..

အေတြးေတြကလဲ မရွိပါဘူး။ တခုပဲ ေတြးေနမိမွာပဲ။ ေနာင္ျဖစ္လာမဲ့ ကမာၻသစ္ကလူဆုိတဲ့ သတၱ၀ါ (လူလုိ႕ေကာ သူတုိ႕က ေခၚပါ့မလားမသိ)မွာလဲ လက္ရွိကမာၻကလူေတြလုိ မတရားစုိးမုိး၊ အႏုိင္က်င့္တတ္တဲ့ လူသားမပီသတဲ့ အက်င့္ေတြ ပါလာမလားေပါ့ ဘုရားသခင္က ျဖဴစင္တဲ့ လူဆုိတဲ့ သတၱ၀ါေတြကုိၾကီးပဲ ဖန္ဆင္းေပးလုိက္မယ္ဆုိ ပုိေကာင္းမယ္လုိ႕ ေတြးမိမယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ကလူေတြ၊ မတရား အျပစ္ဒဏ္ခံေနရတဲ့ လူေတြ၊ ေသဒဏ္ခ်ခံရတဲ့ လူေတြ အားလုံးအားလုံး ေသၾကရမွာဆုိေတာ့ သူတုိ႕လဲ ကမာၻေျမေပၚမွာ လြတ္လပ္စြာနဲ႕ ေသဆုံးၾကပါေစလုိ႕ ေတြးေနမိပါတယ္။

၉။ ဂုဏ္ယူခ်င္တာက..

ဂုဏ္ယူခ်င္တာကေတာ့ လုံး၀မရွိပါ။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ဂုဏ္ယူခ်င္တဲ့ အရာဆုိတာမရွိသေလာက္ပါပဲ။ တတ္စြမ္းသေလာက္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္ ဒါဆုိလွ်င္ ေပ်ာ္သည္၊ မျဖစ္ခဲ့ က်ရႈံးခဲ့လွ်င္ ၀မ္းနည္းမည္။ ဂုဏ္ယူစရာရွိေလာက္ေအာင္လဲ က်ေနာ္ ဂႏၶီတုိ႕၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႕လုိ တုိင္းျပည္အတြက္ မလုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့ေပ။ လူသားေတြအခ်င္းခ်င္းအေပၚမွာလဲ အမွားေတြ သိရက္ႏွင့္ျဖစ္ေစ မသိပဲႏွင့္ျဖစ္ေစ က်ဴးလြန္ေကာင္း က်ဴးလြန္ခဲ့ဖူးမည္။ ထုိအတြက္ ဂုဏ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။

၁၀။ ရွာႀကံေျဖသိမ့္မိတာက..

တကယ္၍ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလုိ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ မိသားစုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဘေလာ့ဂါညီအကိုေမာင္နွမေတြ အားလုံး တစုတေ၀းထဲ ေနျပီး ေသၾကရမယ္ဆုိ က်ေနာ္ ရွာၾက့ ေျဖသိမ့္ေနမိမွာပဲ။ ေသတာေတာင္ ခ်စ္ခင္တဲ့လူေတြနဲ႕ တူတူေသေၾကရတယ္လုိ႕ေပါ့....

၁၁။ က်ဴးရင့္ခ်င္တဲ့ ဥဒါန္း..

ဥဒါန္းဆုိတာထက္ ေတာင္းပန္ခ်င္တာေလးေတြပါ။ က်ေနာ္ေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့တဲ့ လူေတြ၊ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ မျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ခဲ့တဲ့ လူေတြအတြက္ က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။

အခ်ိန္
တုိေတာင္းလွတဲ့အခ်ိန္
တူတူဆုံေတြ႕ ရင္းႏွီးခဲ့သည္။
မ်ိဳးေတာ္ခဲ့သည္ တခ်ိန္မွာေတာ့
တူတူသြားမည္ ေနာက္ကမာၻသုိ႕
မေၾကာက္မရြံ႕ တရားမွတ္လွ်င္
ေကာင္းရာသုကတိ လားေစ၏


ေလးစားရေသာ ကဗ်ာဆရာအကိုေအာင္သာငယ္ Tag တဲ့ တကယ္လို႔ ကမၻာပ်က္မယ္ ဆိုရင္ေပါ့ ဆုိတဲ့ Tag Post ေလးပါ။ ထပ္ျပီး မTag ေတာ့ပါဘူး။ အနိစၥအာရုံ ျမင္ကြင္းေတြ ထပ္ျပီး ဖတ္ေနရမွာဆုိးလုိ႕ အေဟးေဟးးးးးးးး ေရးခ်င္သပါ့ဆုိလဲ က်ေနာ့္ကုိခင္တဲ့လူေတြ အကုန္သာေရး Tag တယ္ဗ်ိဳ႕ တကယ္ေတာ့ ဘာမွလဲမသိ၊ ဟုတ္တာလဲမဟုတ္ ေလာက္ပါဘူး။ ၾကည့္ဖူးတဲ့ စူပါမင္းလုိျဖစ္ရင္ေကာင္းမယ္ ေျပးလုိ႕လြတ္မယ္ေနာ့္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လုံး၀မယုံပါ :)) ဘာပဲေျပာေျပာ ၂၀၁၂ ဆုိေတာ့ နီးေနျပီေနာ့္ မိန္းမမရေသးေတာ့ ရဖူးတယ္ရွိေအာင္ ယူထားရင္ေကာင္းမယ္ အဟား ဟားးးး :)

မွတ္ခ်က္။ ။ ပုံကုိ Google မွ ယူပါသည္။

က်ေနာ္သည္ တခါတရံ စိတ္တုိ႕၏ ေခၚေဆာင္မူေနာက္ကုိ လုိက္ပါသြားတတ္သည္။ တခါတရံတြင္ မေတြးသင့္ေသာ အရာမ်ားကုိေတြးေတာ တတ္ျပန္သည္။ လူေတြ ဟုတ္သည္ သည္လူေတြ ေသသြားလွ်င္ ဘယ္ကုိေရာက္ကုန္သလဲ... ဥပမာ က်ေနာ္... က်ေနာ္ ေသဆုံးသြားလွ်င္ေကာ ဘယ္ေနရာကုိေရာက္၍ ဘာေတြျဖစ္ေနမည္လဲ က်ေနာ္စဥ္းစားၾကည့္ဖူးသည္။ ဘာသာတရားေတြ ကြဲျပားၾကသည့္အေလ်ာက္ အယူအဆေတြလဲ မ်ိဳးစုံရွိၾကေပမည္။ က်ေနာ္သိခ်င္တာတခုက က်ေနာ္ ေသသြားသည္ ရွိေသာ္ က်န္ရွိေနသည့္ က်ေနာ္မိသားစုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြကုိ က်ေနာ္ ျပန္သိႏုိင္ဦးမည္လား၊ ဘယ္သူေျပာႏုိင္မည္နည္း ဘယ္သူ႕မွ အတတ္မေျပာႏုိင္ပါ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေသသြားသူမ်ားသည္ အစမ္းေသဖူးၾကသူမ်ား မဟုတ္သည္ျဖစ္ေန၍ပင္ ျဖစ္ေပမည္။

ဘယ္ဘာသာတရားတြင္မဆုိ ေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ ေကာင္းသည့္အက်ိဳးကုိခံစားၾကရေပမည္။ မေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ မေကာင္းသည့္ အက်ိဳးကုိ ခံစားၾကရေပမည္။ ဟုတ္ျပီ ေကာင္းသည့္အရာေတြ လုပ္မိျပီဆုိလွ်င္ နတ္ျပည္ဟုေခၚၾကေသာ ေနရာေတြကိုေရာက္ႏုိင္သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ မေကာင္းသည့္အရာေတြ လုပ္လွ်င္ ငရဲျပည္ဟုေခၚေသာ ေနရာေရာက္၍ ဒုကၡေတြ ခံၾကရေပမည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ဒါဆုိ အဲ့လုိေနရာမ်ိဳးေတြမွာေကာ သူတုိ႕သည္ ဘာဘာသာစကားနဲ႕ေျပာၾကလဲ က်ေနာ္တုိ႕ကေကာ သူတုိ႕ေျပာတာနားလည္ပါ့မလား။ ဒါကုိဘယ္သူမွ ေသခ်ာမသိႏုိင္ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ လူတုိင္းသည္ နတ္ျပည္၊ ငရဲျပည္ကုိေရာက္ဖူးျပီး ျပန္လာ၍ေျပာျပၾကသည္ဟု မၾကားဖူးေပ။ ငယ္စဥ္က ေသခါနီးလူတေယာက္က ငရဲျပည္ကုိေရာက္သြားသည္ ထုိေနရာ၏ဆုိးကြက္မ်ားကုိျမင္ခဲ့ရသည္ဟု ျပန္ေျပာဖူးသည့္ စသည့္စာအုပ္မ်ား ဖတ္ဖူးခဲ့သည္။ ထုိသုိ႕ေသာ စာအုပ္မ်ားကုိ အသက္ၾကီးလာေသာ သိပ္ျပီးမယုံခ်င္ေတာ့ေပ ထုိသူသည္ သူ႕၏အစြဲႏွင့္သူ ေျပာတာေကာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား.. ဒီလုိ လား... လား.. မ်ိဳးမ်ားစြာနွင့္ က်ေနာ္ေတြးၾကည့္ဖူးေပသည္။ ေနာက္ဆုံးအေျဖသာ က်ေနာ္ရသည္။ ဤသည္ကား လူေတြ၏ ယုံၾကည္ခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။

ဟုတ္သည္ ယုံၾကည္ခ်က္။ ဘယ္အရာမဆုိ ယုံၾကည္ခ်က္ရွိလွ်င္ေအာင္ျမင္သည္။ ထုိ႕အတူ ဘာသာတရားဆုိသည္မွာလဲ ယုံၾကည္ခ်က္ရွိသူမ်ားအဖုိ႕ ပုိမုိအစြမ္းေရာက္ေပသည္ဟု က်ေနာ္ယုံၾကည္သည္။ ယုံၾကည္ခ်က္တခုကုိ တည္ေဆာက္ဖုိ႕ အေျခခံအက်ဆုံးအရာသည္ လူေတြ၏ စိတ္ဓါတ္ပင္ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕သည္ ယုံၾကည္ခ်က္ရွိေပမဲ့ စိတ္ဓါတ္ကမခုိင္မာတတ္ေပ၊ စိတ္ဓါတ္မေကာင္းသူတေယာက္၏ ယုံၾကည္ခ်က္သည္လဲ မွန္ကန္ေသာ ယုံၾကည္ခ်က္မဟုတ္ႏုိင္ေပ။ တယူသန္ေသာ၊ တေဇာက္ကန္းႏုိင္ေသာ ယုံၾကည္ခ်က္သာ ျဖစ္လာေပမည္။ ဥပမာ တရားမွ်တမူမရွိေသာ၊ စိတ္ဓါတ္မေကာင္းေသာ ဘုရင္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ တုိင္းျပည္သည္ သူ၏ယုံၾကည္ခ်က္ (မွားယြင္းေသာ)ေၾကာင့္ အက်ိဳးဆက္က ျပည္သူေတြသာ ခံၾကရေပမည္။ အထက္က ျပဳမူေသာ အခ်က္တုိ႕သည္ ေအာက္ကလက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားကုိ ဒဏ္ခံရေစသည္။

ဤကမာၻေပၚတြင္ ထုိသုိ႕ေသာ တရားမွ်တမူ မရွိတဲ့လူေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာလွ်င္ ခုိးဆုိး၊ လုယက္မူေတြမ်ားလာမည္။ ထုိသူတုိ႕၏စိတ္ထဲတြင္လဲ ဘာသာတရားလဲမရွိေတာ့ေပ၊ လူက်င့္၀တ္ဆုိတာလဲ နားမလည္။ အရာရာကုိ ႏုိင္ထက္စီးနင္းလုပ္လာေပမည္။ ထုိသုိ႕ေသာ လူမ်ိဳးေတြမ်ားလာလွ်င္ ကမာၻေလာကၾကီးသည္လဲ သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေပမည္။ မေကာင္းတာေတြလုပ္တာမ်ားလာလွ်င္ ကမာၻေပၚတြင္ရွိသည့္ ေဂဟ စနစ္သည္လွ်င္ အေႏွးနဲ႕အျမန္ ပ်က္သုန္းသြားေပမည္။ ယခုေတာင္ မၾကားခ်င္တာေတြ ၾကားေနရသည္။ ကေလးသာသာအရြယ္က ေနာက္ထပ္ ကေလးတေယာက္ေမြးဖြားတာ၊ ဆူနာမီလုိ သဘာ၀ေဘးအႏၱာရယ္ေတြ ျဖစ္ေပၚမူေတြ၊ ငလ်င္လုိ အရာေတြ ျဖစ္ေပၚမူ စိပ္တထက္ စိပ္လာတာ ေသခ်ာသည္ ကမၻာၾကီးသည္ အေႏွးနဲ႕ အျမန္ပ်က္သုန္းေခ်ေပမည္။ လာမည့္ ၂၀၁၂ တြင္ ကမာၻၾကီး ပ်က္ေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ သင္ဘာလုပ္မည္နည္း။ က်ေနာ္ကေတာ့.......

၁။ ဘယ္သူေတြနဲ႔ရွိေနခ်င္လဲ..

က်ေနာ္ကေတာ့ တဦးတေယာက္ထဲ မေနခ်င္ပါဘူး။ က်ေနာ္ရဲ႕ေသဆုံးရေတာ့မဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ မိသားစု၊ခ်စ္သူ၊သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံးနဲ႕ တေနရာထဲမွာ စုစုေ၀းေ၀းေနျပီး ဘာသာတရားေလး လုပ္ျပီး ေကာင္းမြန္စြာ အသက္ေသဆုံးခ်င္ပါတယ္။

၂။ ဘာေတြခံစားေနရမလဲ..

ေထြေထြထူးထူးေသာ ခံစားရမယ္မထင္ပါဘူး။ ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ လာမဲ့ ၂၀၁၂ ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႕အတြက္ သိပ္ကုိတုိေတာင္းလြန္းတဲ့ အခ်ိန္တခုျဖစ္ေနေလေတာ့ က်ေနာ္ဘာဆုိ ဘာမွ လုပ္ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ ျပီးေတာ့ အားလုံးကုိ တူတူေသၾကရမယ္ဆုိေတာ့ မိဘအတြက္မလုပ္ေပးႏုိင္ေသးတာေတြ ေတြးျပီးမခံစားခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ၂၀၁၂ မတုိင္ခင္အခ်ိန္အတြင္း မိသားစုကုိ လုိေလသည့္မရွိ ထားခ်င္ပါတယ္။ ဒါဟာလဲ သာမာန္လူတေယာက္အတြက္ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ၂၀၁၂ ဆုိေတာ့ ေပးတဲ့အခ်ိန္က အရမ္းတုိေနပါတယ္။ း) ထုိ႕အတြက္ ဘာမွလဲ ခံစားမိမယ္ မထင္ပါဘူး။

၃။ ဘာေတြျပင္ဆင္ထားမလဲ..

နံပါတ္(၁)က ေျပာသလုိပါပဲ။ ခ်စ္တဲ့လူေတြ၊ခင္မင္ခြင့္ရတဲ့လူေတြ အားလုံးကုိ တေနရာထဲမွာ စုေ၀းလုိ႕ ရေအာင္ေတာ့ ျပင္ဆင္ခ်င္ပါေသးတယ္။ အဆင္ေျပမယ္ဆုိရင္ေတာ့ တခုေတာင္းဆုိခ်င္ပါေသးတယ္။ ရုိးသားတဲ့၊ ပြင့္လင္းတဲ့ လူကုိ လူခ်င္းစာနာတတ္တဲ့ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါဆုိတဲ့ ညီအကုိေမာင္ႏွမေတြကုိ အျပင္မွာမေသခင္ ေတြ႕ဆုံခ်င္ပါေသးတယ္

၄။ ၀မ္းနည္းမိမွာက..

၀မ္းနည္းစရာကလဲ ဘာမွၾကီး ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။ ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ အေပၚကေျပာခဲ့သလုိ ေသမွာက ကုိယ္တေယာက္ထဲမွ မဟုတ္တာ။ အားလုံးေသၾကရမွာပါပဲ။ တခုပဲ ၂၀၁၂ မွာေမြးဖြားလာတဲ့ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ဘာဆုိဘာမွမသိေသးတဲ့ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြ သူတုိ႕ေတြ ကမာၻေလာကၾကီး အရသာေတြကုိ (ေကာင္းျခင္း၊ဆုိးျခင္း) မခံစားဖူးပဲ ေပ်ာက္ဆုံးၾကရမွာကုိေတာ့ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။

၅။ ေၾကာက္လန္႔မိတာက..

ေၾကာက္လန္႕မိတာကေတာ့ ရွိပါတယ္။ လူတုိင္းေသသြားရင္ အသက္သာဆုံးေသဆုံးခ်င္ၾကပါတယ္။ ခုဟာက ကမာၻကပ်က္မွာဆုိေတာ့ အနာတရေတြ ရွိမွာ။ လူေတြေအာ္ဟစ္ေနမွာ တခ်ိဳ႕ေတြက ေသြးသံတရဲရဲနဲ႕ ျဖစ္ေနမွာ၊ သားေပ်ာက္တဲ့ အမိလုိ တငုိငုိ တရီရီ ျဖစ္ေနမွာေတြ ဆုိးရြားတဲ့ ခံစားမူေတြရျပီး ေသဆုံးေနၾကရမွာ ဒါေတြကုိ ေတြးျပီး ေၾကာက္ေနမိပါတယ္။ အားလုံးလဲ ေသဆုံးမယ္ဆုိ နာက်င္မူေတြ မရွိပဲ အျမန္ဆုံး ေသၾကပါေစ :P

၆။ ေဆာင္ထားခ်င္တာ..

ေဆာင္ထားခ်င္တာကေတာ့ ဘ၀မွာအေရးအၾကီးဆုံး ဘုရားစာအုပ္ေတြပါပဲ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေလးမွာ မိသားစုနဲ႕ တူတူ ရသမွ် ဘုရားစာေတြ ရြတ္မယ္ေလ။ ကုသုိလ္ေကာင္းမူလုိခ်င္တာ၊ နတ္ျပည္ဆုိတဲ့ေနရာကုိေရာက္ခ်င္တာဆုိတာထက္ အေပၚကေျပာခဲ့တဲ့ အတုိင္း လူတုိင္းယုံၾကည္မူေလးေတြနဲ႕ ကုိယ္နဲ႕သက္ဆုိင္တဲ့ ဘာသာတရားကုိ စိတ္ထဲက ယုံၾကည္စြာနဲ႕ လုပ္ႏုိင္ၾကပါေစ။

၇။ ဘာေတြေရးမိမလဲ..

ဘာမွေတာ့ မေရးျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။ ေရးေတာ့လဲ ဒီစာေတြက က်န္ခဲ့ပါဦးမလား။ အင္တာနက္ သုံးေနရင္လဲ ရမွာမဟုတ္ေလာက္ဘူးေလ ကံထူးတဲ့အရာေတြ က်န္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့ Hard disk အလုံး ၁ ေသာင္းေလာက္ကုိ ဤကမာၻေပၚရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ၊ က်ေနာ္တုိ႕ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ ေရးျပီး ထားခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ ေနာင္လာမဲ့ ကမာၻသစ္က လူဆုိတဲ့ သတၱ၀ါေတြအတြက္ (လူလုိ႕ေကာ သူတုိ႕က ေခၚပါ့မလား)ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႕ကေကာ အထက္ကေျပာသလုိ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကုိ ဖတ္တတ္ပါ့မလား က်ေနာ္ဆုိလုိခ်က္ေတြကုိ နားလည္ပ့ါမလား း)

ဂ။ ေတြးမိေတြးရာ အေတြး..

အေတြးေတြကလဲ မရွိပါဘူး။ တခုပဲ ေတြးေနမိမွာပဲ။ ေနာင္ျဖစ္လာမဲ့ ကမာၻသစ္ကလူဆုိတဲ့ သတၱ၀ါ (လူလုိ႕ေကာ သူတုိ႕က ေခၚပါ့မလားမသိ)မွာလဲ လက္ရွိကမာၻကလူေတြလုိ မတရားစုိးမုိး၊ အႏုိင္က်င့္တတ္တဲ့ လူသားမပီသတဲ့ အက်င့္ေတြ ပါလာမလားေပါ့ ဘုရားသခင္က ျဖဴစင္တဲ့ လူဆုိတဲ့ သတၱ၀ါေတြကုိၾကီးပဲ ဖန္ဆင္းေပးလုိက္မယ္ဆုိ ပုိေကာင္းမယ္လုိ႕ ေတြးမိမယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ကလူေတြ၊ မတရား အျပစ္ဒဏ္ခံေနရတဲ့ လူေတြ၊ ေသဒဏ္ခ်ခံရတဲ့ လူေတြ အားလုံးအားလုံး ေသၾကရမွာဆုိေတာ့ သူတုိ႕လဲ ကမာၻေျမေပၚမွာ လြတ္လပ္စြာနဲ႕ ေသဆုံးၾကပါေစလုိ႕ ေတြးေနမိပါတယ္။

၉။ ဂုဏ္ယူခ်င္တာက..

ဂုဏ္ယူခ်င္တာကေတာ့ လုံး၀မရွိပါ။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ဂုဏ္ယူခ်င္တဲ့ အရာဆုိတာမရွိသေလာက္ပါပဲ။ တတ္စြမ္းသေလာက္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္ ဒါဆုိလွ်င္ ေပ်ာ္သည္၊ မျဖစ္ခဲ့ က်ရႈံးခဲ့လွ်င္ ၀မ္းနည္းမည္။ ဂုဏ္ယူစရာရွိေလာက္ေအာင္လဲ က်ေနာ္ ဂႏၶီတုိ႕၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႕လုိ တုိင္းျပည္အတြက္ မလုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့ေပ။ လူသားေတြအခ်င္းခ်င္းအေပၚမွာလဲ အမွားေတြ သိရက္ႏွင့္ျဖစ္ေစ မသိပဲႏွင့္ျဖစ္ေစ က်ဴးလြန္ေကာင္း က်ဴးလြန္ခဲ့ဖူးမည္။ ထုိအတြက္ ဂုဏ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။

၁၀။ ရွာႀကံေျဖသိမ့္မိတာက..

တကယ္၍ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလုိ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ မိသားစုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဘေလာ့ဂါညီအကိုေမာင္နွမေတြ အားလုံး တစုတေ၀းထဲ ေနျပီး ေသၾကရမယ္ဆုိ က်ေနာ္ ရွာၾက့ ေျဖသိမ့္ေနမိမွာပဲ။ ေသတာေတာင္ ခ်စ္ခင္တဲ့လူေတြနဲ႕ တူတူေသေၾကရတယ္လုိ႕ေပါ့....

၁၁။ က်ဴးရင့္ခ်င္တဲ့ ဥဒါန္း..

ဥဒါန္းဆုိတာထက္ ေတာင္းပန္ခ်င္တာေလးေတြပါ။ က်ေနာ္ေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့တဲ့ လူေတြ၊ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ မျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ခဲ့တဲ့ လူေတြအတြက္ က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။

အခ်ိန္
တုိေတာင္းလွတဲ့အခ်ိန္
တူတူဆုံေတြ႕ ရင္းႏွီးခဲ့သည္။
မ်ိဳးေတာ္ခဲ့သည္ တခ်ိန္မွာေတာ့
တူတူသြားမည္ ေနာက္ကမာၻသုိ႕
မေၾကာက္မရြံ႕ တရားမွတ္လွ်င္
ေကာင္းရာသုကတိ လားေစ၏


ေလးစားရေသာ ကဗ်ာဆရာအကိုေအာင္သာငယ္ Tag တဲ့ တကယ္လို႔ ကမၻာပ်က္မယ္ ဆိုရင္ေပါ့ ဆုိတဲ့ Tag Post ေလးပါ။ ထပ္ျပီး မTag ေတာ့ပါဘူး။ အနိစၥအာရုံ ျမင္ကြင္းေတြ ထပ္ျပီး ဖတ္ေနရမွာဆုိးလုိ႕ အေဟးေဟးးးးးးးး ေရးခ်င္သပါ့ဆုိလဲ က်ေနာ့္ကုိခင္တဲ့လူေတြ အကုန္သာေရး Tag တယ္ဗ်ိဳ႕ တကယ္ေတာ့ ဘာမွလဲမသိ၊ ဟုတ္တာလဲမဟုတ္ ေလာက္ပါဘူး။ ၾကည့္ဖူးတဲ့ စူပါမင္းလုိျဖစ္ရင္ေကာင္းမယ္ ေျပးလုိ႕လြတ္မယ္ေနာ့္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လုံး၀မယုံပါ :)) ဘာပဲေျပာေျပာ ၂၀၁၂ ဆုိေတာ့ နီးေနျပီေနာ့္ မိန္းမမရေသးေတာ့ ရဖူးတယ္ရွိေအာင္ ယူထားရင္ေကာင္းမယ္ အဟား ဟားးးး :)

မွတ္ခ်က္။ ။ ပုံကုိ Google မွ ယူပါသည္။

ေအာက္တုိဘာ 25 ရက္ေန႕ဆုိ က်ေနာ္တုိ႕ ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္ၾကီး စေတာ့မွာပါ။ အခုခ်ိန္ေလာက္ဆုိ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေလးမွာပဲ စည္ကားေနေလာက္ပါျပီ။ ညပုိင္းဆုိလဲ အေပ်ာ္တမ္းလႊတ္တဲ့ မီးပုံပ်ံေလးေတြနဲ႕ ေကာင္းကင္မွာ အလင္းစက္ကေလးေတြ မ်ားေနေလာက္ေရာေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႕လုိ အေ၀းေရာက္ ျမိဳ႕သူ၊ျမိဳ႕သားေတြအတြက္ကေတာ့ လြမ္းရျပန္ျပီ ေနာက္တႏွစ္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူကုိယ္တုိင္ မကဲႏုိင္ေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕အားလုံး အဆင္ေျပေအာင္ အကုန္မျပည့္စုံေပမဲ့ အလြမ္းေတြအနဲငယ္ေျပေပ်ာက္ေစေအာင္ ရည္ရြယ္ျပီး ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕သူ၊ျမိဳ႕သားမ်ားက အင္တာနက္ေပၚကေနျပီးေတာ့ Live လႊင့္တင္ေပးပါမယ္။ ဒီအတြက္ အရမ္းကုိ ေက်နပ္အားရမိပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ က်ေနာ္တုိ႕ ေတာင္ေပၚသားေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူရပါတယ္။

ဒီလုိ Live လႊင့္ႏုိင္ဖုိ႕အတြက္ မ်ားစြာေသာ အခက္အခဲေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီအခက္အခဲေတြကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး အေ၀းေရာက္လူေတြအတြက္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတဲ့ ေတာင္ၾကီးခ်ယ္ရီေျမ မွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားကုိ ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ Studio 35 နဲ႕တကြ ရွမ္းျပည္နယ္ကြန္ပ်ဴတာ ပညာရွင္အသင္း၊ အင္တာနက္လုိင္းကုိ ခ်ေပးတဲ့ လူၾကီးဆုိသူေတြကုိလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ႕ (ပြဲမျပီးေသးလုိ႕ ေက်းဇူးပါ အဟီး) ေျပာလုိပါတယ္။ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဘေလာ့ညီအကုိ၊ေမာင္ႏွမမ်ားလဲ အပ်င္းေျပျဖစ္ေစ၊ မျမင္ဖူးတဲ့လူေတြျဖစ္ေစ ဒီေနရာမွာ တူတူလာၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေတာင္ၾကီးခ်ယ္ရီေျမ ရဲ႕ ဒီေနရာမွာ 25 ရက္ေန႕က စျပီး ဆုံေတြ႕ၾကပါစုိ႕လားဗ်ာ



*** ပုံကုိ ေတာင္ၾကီးခ်ယ္ရီေျမမွ ယူထားပါသည္။ ***

ေအာက္တုိဘာ 25 ရက္ေန႕ဆုိ က်ေနာ္တုိ႕ ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္ၾကီး စေတာ့မွာပါ။ အခုခ်ိန္ေလာက္ဆုိ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေလးမွာပဲ စည္ကားေနေလာက္ပါျပီ။ ညပုိင္းဆုိလဲ အေပ်ာ္တမ္းလႊတ္တဲ့ မီးပုံပ်ံေလးေတြနဲ႕ ေကာင္းကင္မွာ အလင္းစက္ကေလးေတြ မ်ားေနေလာက္ေရာေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႕လုိ အေ၀းေရာက္ ျမိဳ႕သူ၊ျမိဳ႕သားေတြအတြက္ကေတာ့ လြမ္းရျပန္ျပီ ေနာက္တႏွစ္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူကုိယ္တုိင္ မကဲႏုိင္ေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕အားလုံး အဆင္ေျပေအာင္ အကုန္မျပည့္စုံေပမဲ့ အလြမ္းေတြအနဲငယ္ေျပေပ်ာက္ေစေအာင္ ရည္ရြယ္ျပီး ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕သူ၊ျမိဳ႕သားမ်ားက အင္တာနက္ေပၚကေနျပီးေတာ့ Live လႊင့္တင္ေပးပါမယ္။ ဒီအတြက္ အရမ္းကုိ ေက်နပ္အားရမိပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ က်ေနာ္တုိ႕ ေတာင္ေပၚသားေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူရပါတယ္။

ဒီလုိ Live လႊင့္ႏုိင္ဖုိ႕အတြက္ မ်ားစြာေသာ အခက္အခဲေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီအခက္အခဲေတြကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး အေ၀းေရာက္လူေတြအတြက္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတဲ့ ေတာင္ၾကီးခ်ယ္ရီေျမ မွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားကုိ ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ Studio 35 နဲ႕တကြ ရွမ္းျပည္နယ္ကြန္ပ်ဴတာ ပညာရွင္အသင္း၊ အင္တာနက္လုိင္းကုိ ခ်ေပးတဲ့ လူၾကီးဆုိသူေတြကုိလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ႕ (ပြဲမျပီးေသးလုိ႕ ေက်းဇူးပါ အဟီး) ေျပာလုိပါတယ္။ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဘေလာ့ညီအကုိ၊ေမာင္ႏွမမ်ားလဲ အပ်င္းေျပျဖစ္ေစ၊ မျမင္ဖူးတဲ့လူေတြျဖစ္ေစ ဒီေနရာမွာ တူတူလာၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေတာင္ၾကီးခ်ယ္ရီေျမ ရဲ႕ ဒီေနရာမွာ 25 ရက္ေန႕က စျပီး ဆုံေတြ႕ၾကပါစုိ႕လားဗ်ာ



*** ပုံကုိ ေတာင္ၾကီးခ်ယ္ရီေျမမွ ယူထားပါသည္။ ***

လွ်ာ
တခုထဲပါပဲ ဒါေပမဲ့ ရႈပ္တယ္
စကားေတြ မ်ားၾကတယ္
ရန္ေတြ ပြားၾကမယ္
ခ်ိဳျခင္း၊ ခါးျခင္းကုိ ဖန္တီးတယ္
အရသာကုိ ခံစားတတ္တယ္

လွ်ာ
သာယာတဲ့ အသံေတြ ထြက္တတ္တယ္
နား၀င္ပီယံ အသံေတြ ေျပာတတ္တယ္
ဆုေတာင္းသံေတြ ေအာ္ၾကတယ္
ရုိင္းစုိင္းမူေတြကုိ ေဖာ္ျပတယ္
ညစ္ညမ္းမူေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတတ္တယ္


လွ်ာ
ဟန္ေဆာင္မူေတြ လုပ္ၾကတယ္
မူရင္းစိတ္ကုိ ဖုံးကြယ္ဖုိ႕ သုံးတတ္ၾကတယ္
ေနာက္ဆုံး အေျဖကေတာ့
လုပ္ငန္းေတြ အမ်ားၾကီးထမ္းေဆာင္ရေပမဲ့
လူေတြမွာတခုထဲရွိတယ္
တခုထဲပါပဲ ဒါေပမဲ့ လွ်ာ

*** ပုံကုိ Googleမွ ယူထားပါသည္။ ***

လွ်ာ
တခုထဲပါပဲ ဒါေပမဲ့ ရႈပ္တယ္
စကားေတြ မ်ားၾကတယ္
ရန္ေတြ ပြားၾကမယ္
ခ်ိဳျခင္း၊ ခါးျခင္းကုိ ဖန္တီးတယ္
အရသာကုိ ခံစားတတ္တယ္

လွ်ာ
သာယာတဲ့ အသံေတြ ထြက္တတ္တယ္
နား၀င္ပီယံ အသံေတြ ေျပာတတ္တယ္
ဆုေတာင္းသံေတြ ေအာ္ၾကတယ္
ရုိင္းစုိင္းမူေတြကုိ ေဖာ္ျပတယ္
ညစ္ညမ္းမူေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတတ္တယ္


လွ်ာ
ဟန္ေဆာင္မူေတြ လုပ္ၾကတယ္
မူရင္းစိတ္ကုိ ဖုံးကြယ္ဖုိ႕ သုံးတတ္ၾကတယ္
ေနာက္ဆုံး အေျဖကေတာ့
လုပ္ငန္းေတြ အမ်ားၾကီးထမ္းေဆာင္ရေပမဲ့
လူေတြမွာတခုထဲရွိတယ္
တခုထဲပါပဲ ဒါေပမဲ့ လွ်ာ

*** ပုံကုိ Googleမွ ယူထားပါသည္။ ***

လမုိက္ည
ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေတြ ေပ်ာက္ဆုံးတဲ့ ည
အေမွာင္ေတြထဲမွာ ငါ့ကုိထုိးသိပ္တဲ့ ည
အရာရာေမွာင္မုိက္ အလင္းကင္းမဲ့တဲ့ ည

ငါ့အသက္ကုိ တခ်က္ေစာင္းလွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ဆယ္စုႏွစ္ေတြ ကုိေက်ာ္လြန္လုိ႕
ငါေတာင့္တတဲ့ အလင္းေရာင္ ခုထိမထြန္းလင္းေသး
အရာရာေမွာင္မုိက္ အလင္းကင္းမဲ့တဲ့ ည

ည....ေမွာင္မုိက္တဲ့ ည
စာေပဆုိတာ မရွိ၊ ရသဆုိတာေပ်ာက္ဆုံး
ဒီအေမွာင္ေတြထဲမွာ င့ါဦးေႏွာက္ကုိ ျပန္စမ္းစစ္လုိက္ေတာ့
အသိတရားမရွိ ဘာဆုိ ဘာမွ မရွိတဲ့.....

ည.... ေမွာင္မုိက္တဲ့ည
ည.... အလင္းေပ်ာက္တဲ့ည


*** ပုံကုိ Googleမွ ယူထားပါသည္။ ***

လမုိက္ည
ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေတြ ေပ်ာက္ဆုံးတဲ့ ည
အေမွာင္ေတြထဲမွာ ငါ့ကုိထုိးသိပ္တဲ့ ည
အရာရာေမွာင္မုိက္ အလင္းကင္းမဲ့တဲ့ ည

ငါ့အသက္ကုိ တခ်က္ေစာင္းလွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ဆယ္စုႏွစ္ေတြ ကုိေက်ာ္လြန္လုိ႕
ငါေတာင့္တတဲ့ အလင္းေရာင္ ခုထိမထြန္းလင္းေသး
အရာရာေမွာင္မုိက္ အလင္းကင္းမဲ့တဲ့ ည

ည....ေမွာင္မုိက္တဲ့ ည
စာေပဆုိတာ မရွိ၊ ရသဆုိတာေပ်ာက္ဆုံး
ဒီအေမွာင္ေတြထဲမွာ င့ါဦးေႏွာက္ကုိ ျပန္စမ္းစစ္လုိက္ေတာ့
အသိတရားမရွိ ဘာဆုိ ဘာမွ မရွိတဲ့.....

ည.... ေမွာင္မုိက္တဲ့ည
ည.... အလင္းေပ်ာက္တဲ့ည


*** ပုံကုိ Googleမွ ယူထားပါသည္။ ***

အေမ က်ေနာ္ဘ၀မွာ မရွိမျဖစ္ေသာလူတေယာက္၊ ဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းေတြတခုထဲက မပါမျဖစ္လူတေယာက္။ က်ေနာ္ဘ၀မွာ တခ်ိဳ႕လူေတြလုိ အလြန္ကုိခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘ၀ေတြကုိ မရင္ဆုိင္ခဲ့ဖူးသလုိ အရာရာကုိလူအမ်ားႏွင့္ယွဥ္လာရင္လဲ နိမ့္က်မူေတြ မရွိေအာင္ ေပးႏုိင္တာ အေမပါ။ ဒီလူေလာကၾကီးမွာ ဘာလုိလုိနဲ႕ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာ ႏွစ္ေပါင္းေတာင္ မနဲလွေတာ့ပါဘူး။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ အရာရာမျပည့္စုံေသးေပမဲ့ တခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိ အေမ့ကုိ သက္ေတာင့္သက္သာေလး ထားႏုိင္ေအာင္ က်ေနာ္ၾကိဳးစားပါ့မယ္အေမ။ ဟုိလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းကထိ က်ေနာ္ေမြးေန႕ဆုိတာကုိ မသိခဲ့ရုိးအမွန္ပါ။ ကုိယ့္ရဲ႕ေမြးေန႕ေလးကုိ အမွတ္တရ မလုပ္တတ္ခဲ့သလုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ အမွတ္တရ အျဖစ္ေမြးေန႕ေလးကုိ စတင္ဖန္တီးေပးခဲ့တာကေတာ့ ရန္ကုန္က က်ေနာ္ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ညီမေလးေတြေပါ့။

တကယ္တမ္း က်ေနာ္ လူေလာကထဲကုိ ၀င္လာတယ္ဆုိတာနဲ႕ က်ေနာ္ဘ၀မွာ ဖခင္ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ ရွာဖုိ႕ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္လူေလာကထဲကုိ ၀င္လာတာနဲ႕ က်ေနာ့္ကုိ ေႏြးေထြးစြာ ေပြ႕ဖက္ၾကိဳဆုိတာက အေမပါ။ အေမ့ရဲ႕ ျပဳစုယုယမူေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ပါတယ္။ စီးပြါးေရးအတြက္ အေမတေယာက္ထဲ ေသြး၊ေခြ်းေတြ က်ေနာ္တုိ႕ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ က်ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္ထိ အေမ့ဆီက ေမာတယ္၊ ပင္ပန္းတယ္ဆုိတာကုိ တခါမွ က်ေနာ္မၾကားခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္အေမရဲ႕ စိတ္ဓာတ္က မိန္းကေလးေပမဲ့ မာေက်ာပါတယ္။ သနားတတ္တာလဲ သူ႕ေလာက္ မရွိပါဘူး။ စိတ္ဓာတ္က ခုိင္မာလွပါတယ္။ က်ေနာ့္တုိ႕ အမွားတခုခုလုပ္မိျပီးဆုိရင္ အေမေျပာေနၾက စကားေလးတခြန္း ရွိပါတယ္။ ငါက ဘယ္သူလုပ္စာမွ ထုိင္စားေနမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့ ။ က်ေနာ့္အေမရဲ႕ ခ်စ္စရာ စကားေလးပါ။

မိဘေမတၱာဆုိတာ ဘယ္လုိမွ ႏႈိင္းယွဥ္လုိ႕မရေလာက္ေအာင္ ၾကီးမားလွပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ အခုကုိယ့္ဘ၀လမ္းေၾကာင္းေပၚ ကုိယ္တုိင္ေလွ်ာက္ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲလဲဆုိတာ ကုိယ္တုိင္အသိဆုံးပါ။ ဒီလုိမ်ိဳး တေယာက္စာေတာင္ ျပည့္စုံေအာင္ မရွာႏိုင္ေပမဲ့ မိဘဆုိတဲ့ အေဖ၊အေမေတြကေတာ့ သားသမီးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနပါေစ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္ပါတယ္။ တခါတေလ အေမ့စကားေတြကုိ နားမေထာင္ခဲ့မိတဲ့ အျဖစ္ေတြကုိ ေတြးမိျပီး တေယာက္ထဲ အရွက္ရေနမိသလုိ ကုိယ့္ဟာကုိယ္လဲ အျပစ္တင္မိပါတယ္။ တံငါနားနီးေတာ့ တံငါ၊ မုဆုိးနားနီးေတာ့ မုဆုိးတဲ့ စကားပုံေလး ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မေကာင္းတဲ့ အရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ့္အေမရဲ႕ ျပဳျပင္ ဆုံးမမူေၾကာင့္ က်ေနာ္ အခုလုိလက္ရွိအေနအထားအတုိင္း ေနႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

http://assets.myflashfetish.com/swf/mp3/mff-stick.swf

MySpace Playlist at MixPod.com

အေမ က်ေနာ္ဘ၀မွာ မရွိမျဖစ္ေသာလူတေယာက္၊ ဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းေတြတခုထဲက မပါမျဖစ္လူတေယာက္။ က်ေနာ္ဘ၀မွာ တခ်ိဳ႕လူေတြလုိ အလြန္ကုိခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘ၀ေတြကုိ မရင္ဆုိင္ခဲ့ဖူးသလုိ အရာရာကုိလူအမ်ားႏွင့္ယွဥ္လာရင္လဲ နိမ့္က်မူေတြ မရွိေအာင္ ေပးႏုိင္တာ အေမပါ။ ဒီလူေလာကၾကီးမွာ ဘာလုိလုိနဲ႕ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာ ႏွစ္ေပါင္းေတာင္ မနဲလွေတာ့ပါဘူး။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ အရာရာမျပည့္စုံေသးေပမဲ့ တခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိ အေမ့ကုိ သက္ေတာင့္သက္သာေလး ထားႏုိင္ေအာင္ က်ေနာ္ၾကိဳးစားပါ့မယ္အေမ။ ဟုိလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းကထိ က်ေနာ္ေမြးေန႕ဆုိတာကုိ မသိခဲ့ရုိးအမွန္ပါ။ ကုိယ့္ရဲ႕ေမြးေန႕ေလးကုိ အမွတ္တရ မလုပ္တတ္ခဲ့သလုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ အမွတ္တရ အျဖစ္ေမြးေန႕ေလးကုိ စတင္ဖန္တီးေပးခဲ့တာကေတာ့ ရန္ကုန္က က်ေနာ္ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ညီမေလးေတြေပါ့။

တကယ္တမ္း က်ေနာ္ လူေလာကထဲကုိ ၀င္လာတယ္ဆုိတာနဲ႕ က်ေနာ္ဘ၀မွာ ဖခင္ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ ရွာဖုိ႕ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္လူေလာကထဲကုိ ၀င္လာတာနဲ႕ က်ေနာ့္ကုိ ေႏြးေထြးစြာ ေပြ႕ဖက္ၾကိဳဆုိတာက အေမပါ။ အေမ့ရဲ႕ ျပဳစုယုယမူေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ပါတယ္။ စီးပြါးေရးအတြက္ အေမတေယာက္ထဲ ေသြး၊ေခြ်းေတြ က်ေနာ္တုိ႕ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ က်ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္ထိ အေမ့ဆီက ေမာတယ္၊ ပင္ပန္းတယ္ဆုိတာကုိ တခါမွ က်ေနာ္မၾကားခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္အေမရဲ႕ စိတ္ဓာတ္က မိန္းကေလးေပမဲ့ မာေက်ာပါတယ္။ သနားတတ္တာလဲ သူ႕ေလာက္ မရွိပါဘူး။ စိတ္ဓာတ္က ခုိင္မာလွပါတယ္။ က်ေနာ့္တုိ႕ အမွားတခုခုလုပ္မိျပီးဆုိရင္ အေမေျပာေနၾက စကားေလးတခြန္း ရွိပါတယ္။ ငါက ဘယ္သူလုပ္စာမွ ထုိင္စားေနမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့ ။ က်ေနာ့္အေမရဲ႕ ခ်စ္စရာ စကားေလးပါ။

မိဘေမတၱာဆုိတာ ဘယ္လုိမွ ႏႈိင္းယွဥ္လုိ႕မရေလာက္ေအာင္ ၾကီးမားလွပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ အခုကုိယ့္ဘ၀လမ္းေၾကာင္းေပၚ ကုိယ္တုိင္ေလွ်ာက္ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲလဲဆုိတာ ကုိယ္တုိင္အသိဆုံးပါ။ ဒီလုိမ်ိဳး တေယာက္စာေတာင္ ျပည့္စုံေအာင္ မရွာႏိုင္ေပမဲ့ မိဘဆုိတဲ့ အေဖ၊အေမေတြကေတာ့ သားသမီးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနပါေစ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္ပါတယ္။ တခါတေလ အေမ့စကားေတြကုိ နားမေထာင္ခဲ့မိတဲ့ အျဖစ္ေတြကုိ ေတြးမိျပီး တေယာက္ထဲ အရွက္ရေနမိသလုိ ကုိယ့္ဟာကုိယ္လဲ အျပစ္တင္မိပါတယ္။ တံငါနားနီးေတာ့ တံငါ၊ မုဆုိးနားနီးေတာ့ မုဆုိးတဲ့ စကားပုံေလး ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မေကာင္းတဲ့ အရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ့္အေမရဲ႕ ျပဳျပင္ ဆုံးမမူေၾကာင့္ က်ေနာ္ အခုလုိလက္ရွိအေနအထားအတုိင္း ေနႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

အခုအခ်ိန္ထိ အေမဟာ က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာ မိန္းမအပီသဆုံး၊ မိဘတာ၀န္အေက်ပြန္ဆုံး လူတေယာက္ပါပဲ။ လွ်ပ္လီေပၚလီ အေနအထုိင္ေတြကုိ အေမမႏွစ္သက္သလုိ အမကုိလဲ မိန္းကေလးတန္မဲ့ အိမ္တကာေလွ်ာက္လည္တတ္တဲ့ အက်င့္ေတြကုိလဲ အေမမႏွစ္သက္ပါဘူး။ စကားဆုိတာကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာတတ္သလုိ ဆုံးျဖတ္ျပီးသား အရာတခုကုိလဲ အေမဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မဆုံးတတ္ခဲ့ပါဘူးအေမ။ ေနာက္က်ေနာ္ဘ၀မွာ က်ေနာ္အေမ့အျပင္ အေရးအၾကီးဆုံး ေက်းဇူးရွင္ကေတာ့ အေမ့ရဲ႕ေမာင္ က်ေနာ့္ဦးေလးပါပဲ။ က်ေနာ္အျမင္ေတာ့ က်ေနာ့္ဦးေလးဟာ က်ေနာ္တုိ႕ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကုိ အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။

ဘယ္လုိပဲ အေမရုန္းကန္ ရုန္းကန္ ေလာကမွာ မိန္းကေလးတေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခက္အခဲတခ်ိဳ႕လဲ ရင္ဆုိင္ရပါတယ္။ ဒီလုိအခက္အခဲေတြၾကားမွာ က်ေနာ္တုိ႕ ေမာင္ႏွမကုိ ၾကားခံေထာက္ပံ့ေပးတာကေတာ့ က်ေနာ္ရဲ႕ ဦးေလးေတြပါပဲ။ က်ေနာ္ အခုခ်ိန္ထိ ဂုဏ္ယူတာက က်ေနာ္အေမေမာင္ႏွမေတြဟာ တဦးကုိ တဦးအရမ္းခ်စ္ခင္ျပီး တေယာက္ေပၚတေယာက္ ၾကင္နာစိတ္ေတြအျပည့္နဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာပါ။ တကယ္တမ္း က်ေနာ္ ဒီလုိ သူတပါးႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ႏုိင္တာက ဦးေလးတို႕ မိသားစု အကူအညီေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ က်ေနာ့္အေပၚမွာ သားတေယာက္လုိ သေဘာထားတဲ့ ဦးေလးနဲ႕ သူ႕အမ်ိဳးသမီး၊ က်ေနာ့္ကုိ ကုိယ့္ရဲ႕ အကုိရင္းတေယာက္လုိ အရမ္းခ်စ္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ညီ၊ညီမေလးေတြ သူတုိ႕ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ေနာ္လူတေယာက္လုိ ေနႏုိင္ခဲ့သလုိ အရာရာကုိလဲ အတတ္ႏုိင္ဆုံး မွ်တမွန္ကန္ေအာင္ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္တတ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

MySpace Music Playlist at MixPod.com

လူတုိင္းဟာ အေ၀းတေနရာေရာက္ေတာ့ အိမ္ဆုိတာကုိလြမ္းတတ္လာပါတယ္။ အရင္က ဘယ္လုိပဲ အိမ္မွာဆုိးေပေပေနခဲ့ခဲ့ အခ်ိန္တန္ေတာ့လဲ အိမ္ကုိလြမ္းတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ဒီလုိအေ၀းတေနရာကုိ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာင္းတာေတြေကာ ဆုိးက်ိဳးေတြေကာ ခံစားတတ္လာပါတယ္။ ေကာင္းက်ိဳးေတြကေတာ့ ျပည္တြင္းအမ်ားစုလူမ်ားေတြ ေတြးတာထက္ က်ေနာ္တုိ႕ ပုိေတြးတတ္လာပါတယ္ က်ေနာ္တုိ႕ ပုိျမင္တတ္လာပါတယ္။ မိသားစုကုိ အရင္ကထက္ ပုိမိုေထာက္ပံ့ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ကုိယ္လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းေပၚမွာလဲ အသိပညာေတြ တုိးပြားလာပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့အခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ အိမ္နဲ႕ ကင္းကြာလာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ လူသားဆန္စြာ မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး အရာရာကုိ ငါသိတယ္ ငါတတ္တယ္ဆုိတဲ့ အသိေတြ၊ ၾကင္နာမူေတြ နဲပါးတတ္တဲ့ သူမ်ားႏုိင္ငံက အသိေတြက အစားထုိးေနရာ၀င္ လာပါတယ္။

တခါတေလ လူေတြကုိ နားမလည္တတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္မ်ား လူတေယာက္ကုိ လူတေယာက္ရပုိင္ခြင့္ေတြ၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြကုိ မေပးၾကပဲ လူသားမဆန္တဲ့ အျပဳအမူေတြကုိ ျပဳမူေနၾကသလဲ။ ေသြး၊ အသားနဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ လူသားတေယာက္ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ အမွားမ်ားစြာ က်ဴးလြန္တတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ က်ဴးလြန္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရာရာကုိ ျပဳလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိ ကုိယ့္လုပ္လုိက္တဲ့ အရာေပၚမွာ အဲ့ဒီေနရာမွာ ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္၀င္ေရာက္ခံစားၾကည့္လုိက္ရင္ မိဘ၊ေဆြမ်ိဳး၊ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေယာက္ အျဖစ္၀င္ေရာက္ခံစားၾကည့္လုိက္မယ္ဆုိ ကမာၻၾကီးမွာ အရာရာဟာ သာယာလွပေနမွာပါ။

က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ ညီအကုိေမာင္ႏွမမ်ားအားလုံး ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ဖက္ တေထာင့္တေနရာကေနျပီးေတာ့ တုိင္းျပည္အတြက္၊ မိဘေမာင္ႏွမေတြအတြက္ စသည္ျဖင့္ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ပါေစလုိ႕ က်ေနာ္ရင္ထဲကေန ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
က်ေနာ့္ရဲ႕ေမြးေန႕ကုိ ဆုေတာင္းေပးၾကတဲ့ ညီအကုိေမာင္ႏွမ်ားကုိ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္

ေလးစားလ်က္ ေတာင္ေပၚသား

ခုတေလာ ျမင္ရေတြ႕ရတာေတြက သိပ္မေကာင္း။ က်ေနာ္ မျမင္ခ်င္ဆုံးေသာ အရာေတြ။ လူတေယာက္ရဲ႕ လုပ္ပုိင္ခြင့္၊ ရယူခြင့္ေတြကုိ အတင္းအဓၶမ လုိက္ပိတ္ဆုိ႕ေနၾကသည္။ လူတေယာက္ရဲ႕ ယုံၾကည္မူကုိ လူသားအခ်င္းခ်င္းကအလြဲသုံးစား လုပ္ေနၾကသည္။ အားနာခ်င္းဆုိတာကုိ ေထာက္ထားျပီး မေျပာသ၍ သိႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။

ဘေလာ့ေလာကရပ္၀န္းေပၚ လွမ္းတက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေပါက္တတ္ကရ အေျခအျမစ္မရွိ ေတြးေတာစဥ္းစားႏုိင္စြမ္းမရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ တဖတ္သတ္ေစာင္းနင္းကဲ့ရဲ႕မူေတြကုိ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ မိန္းကေလးေတြ အတင္းေျပာသည္ အပုတ္ခ်သည္သာ ၾကားဖူးသည္။ ေယာက်ာ္းမ်ား ကဲ့ရဲ႕တာသည္ မိန္းမသားမ်ား ကဲ့ရဲ႕သည္ထက္ ပုိမုိအစြမ္းထက္ေၾကာင္း ျမင္ေတြ႕ရျပန္သည္။ ဘေလာ့ေရးသည္ဆုိသည္ကာ ဘာမွမဟုတ္ေပ အလကားရေသာ အေကာင့္တခုဖြဲ႕၊ ျပီးလွ်င္ ေရးခ်င္တာေရး ဒီလုိမ်ားေတြးျပီး အႏွီပုဂၢိဳလ္မ်ား ထင္ေနသလားမသိ။ တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါအမည္ခံ က်ေနာ္တုိ႕သည္ အလဟႆ စာမ်ားေရးေနျခင္းမဟုတ္။ ကုိယ့္၀ါသနာ တနည္းအားျဖင့္ ကုိယ့္ရဲ႕မိသားစုေၾကာင္း၊ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိ ကုိယ္ေရးသားျခင္းသာမ်ားသည္။ ဘေလာ့ေရးျပီဆုိသည္ဟူကတည္းက ကုိယ့္ကုိယ္ပုိင္ စာမ်က္နွာျဖစ္သျဖင့္ ကုိယ္ၾကိဳက္တာလုပ္ခြင့္ရွိသည္ ဆုိသည္ကုိးကား အထူးေျပာစရာမလုိေတာ့ေပ။

ဘေလာ့ဂါဆုိသည့္အပုိင္းတြင္လဲ သက္ဆုိင္ရာအလုိက္၊ အားသန္ရာအလုိက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးခြဲထြက္သြားႏုိင္ေပသည္။ အခ်စ္ဖက္အားသန္လွ်င္ အခ်စ္အေၾကာင္းေရးမည္၊ ကဗ်ာအားသန္လွ်င္ ကဗ်ာေတြခ်ည္းေရးႏုိင္သည္၊ ရသအားသန္လွ်င္ ရသစာေပေတြ ေရးမည္။ ဒါကုိ လုိက္ေ၀ဖန္စရာလုိအပ္သည္ဟု ဆုိလာပါက က်ေနာ္ လဲေ၀ဖန္သင့္သည္ဟုျမင္မိေပသည္။ ယုတ္စြအဆုံး ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခ်င္လုပ္မည္ တုိင္းျပည္ကုိၾကည့္၍ မခ်င့္မရဲျဖစ္ကာ ေရးခ်င္တာ ေရးမည္။ ဒါေပမဲ့ လူဆုိတာက အမွားအယြင္းရွိႏုိင္ေပသည္ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပမွသာ က်ေနာ္တုိ႕ ျပဳျပင္ႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ ဒါေပမဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆုိင္ရာ၊ တနည္းအားျဖင့္ ဘေလာ့ေလာကက စာမ်က္နာအမ်ားစုကိုကား ေ၀ဖန္ရန္ပင္ မလုိအပ္ေတာ့ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဟု သင္ထင္သလဲ.......

မိမိကုိယ့္ကုိ ဘေလာ့ဂါ တနည္းအားျဖင့္ အင္တာနက္ေပၚက စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ စာေရးသားေတာ့မည္ဆုိပါက က်ေနာ္တုိ႕၏ စိတ္ထဲတြင္ မည္သူမွ လႈံ႕ေဆာ္ေပးမူမရွိပဲ က်ေနာ္တုိ႕ကုိယ္တုိင္ ခံယူသည့္အခ်က္တခ်က္ရွိပါသည္။ ဤကား မိမိေရးသားေသာ စာ ျဖစ္ေစ၊ ပုံတပုံ ျဖစ္ေစ ျပႆနာတခုျဖစ္လာလွ်င္ မိမိကုိယ္တုိင္တာ၀န္ယူရမည္ ဟူေသာခံယူခ်က္ျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႕အတြက္ က်ေနာ္တုိ႕ ဘေလာ့ဂါရပ္၀န္းတြင္ ျပႆနာဟူသည္ မရွိေလာက္ေအာင္ နည္းပါးခဲ့ပါသည္။ အင္တာနက္အသုံးျပဳသည့္လူတုိင္း သိၾကေပမည္။ အင္တာနက္သည္ ေကာင္းက်ိဳးေပးတဲ့ အရာျဖစ္သလုိ ဆုိးက်ိဳးကုိလဲ ျဖစ္ထြန္းေစသည္။ ထုိ႕အတြက္ အင္တာနက္ေပၚတြင္ အေရမရအဖတ္မရ စာေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိေပသည္။ ဒါေပမဲ့ အင္တာနက္ေပၚတြင္ ေရးသားေသာ စာမ်က္နွာ တနည္းအားျဖင့္ ဘေလာ့ေပၚတြင္ စာေပစစ္ေဆးေရးကဲ့သုိ႕ေသာ ဌာနမရွိေပ။ ဤအတြက္ ဘေလာ့ဂါအမ်ားစုသည္ မိမိေရးသားေသာ စာေပ၊ ပုံမ်ားကုိ မိမိ၏အသိစိတ္ဓါတ္ျဖင့္ မိမိကုိယ္တုိင္ တာ၀န္ယူတတ္ၾကပါသည္။ ဒါသည္ ဘေလာ့ေလာကအတြက္သာျဖစ္ေပမည္။

အခုေနာက္ပုိင္း ေ၀ဖန္ေထာက္ျပခ်က္တခ်ိဳ႕သည္ လူပုဂၢိဳလ္တဦးတေယာက္၏ ပါစင္နယ္ကုိ ထိခုိက္ေရးသားေထာက္ျပမူေတြကုိ ေတြ႕ရတာေတာ္ေတာ္၀မ္းနဲဖြယ္ေကာင္းသည္။ အမွန္ျဖစ္သင့္သည္မွာ ဘယ္ေနရာတြင္ လုိအပ္ခ်က္ရွိသလဲ ေသခ်ာ အက်ိဳးအေၾက

ခုတေလာ ျမင္ရေတြ႕ရတာေတြက သိပ္မေကာင္း။ က်ေနာ္ မျမင္ခ်င္ဆုံးေသာ အရာေတြ။ လူတေယာက္ရဲ႕ လုပ္ပုိင္ခြင့္၊ ရယူခြင့္ေတြကုိ အတင္းအဓၶမ လုိက္ပိတ္ဆုိ႕ေနၾကသည္။ လူတေယာက္ရဲ႕ ယုံၾကည္မူကုိ လူသားအခ်င္းခ်င္းကအလြဲသုံးစား လုပ္ေနၾကသည္။ အားနာခ်င္းဆုိတာကုိ ေထာက္ထားျပီး မေျပာသ၍ သိႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။

ဘေလာ့ေလာကရပ္၀န္းေပၚ လွမ္းတက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေပါက္တတ္ကရ အေျခအျမစ္မရွိ ေတြးေတာစဥ္းစားႏုိင္စြမ္းမရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ တဖတ္သတ္ေစာင္းနင္းကဲ့ရဲ႕မူေတြကုိ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ မိန္းကေလးေတြ အတင္းေျပာသည္ အပုတ္ခ်သည္သာ ၾကားဖူးသည္။ ေယာက်ာ္းမ်ား ကဲ့ရဲ႕တာသည္ မိန္းမသားမ်ား ကဲ့ရဲ႕သည္ထက္ ပုိမုိအစြမ္းထက္ေၾကာင္း ျမင္ေတြ႕ရျပန္သည္။ ဘေလာ့ေရးသည္ဆုိသည္ကာ ဘာမွမဟုတ္ေပ အလကားရေသာ အေကာင့္တခုဖြဲ႕၊ ျပီးလွ်င္ ေရးခ်င္တာေရး ဒီလုိမ်ားေတြးျပီး အႏွီပုဂၢိဳလ္မ်ား ထင္ေနသလားမသိ။ တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါအမည္ခံ က်ေနာ္တုိ႕သည္ အလဟႆ စာမ်ားေရးေနျခင္းမဟုတ္။ ကုိယ့္၀ါသနာ တနည္းအားျဖင့္ ကုိယ့္ရဲ႕မိသားစုေၾကာင္း၊ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိ ကုိယ္ေရးသားျခင္းသာမ်ားသည္။ ဘေလာ့ေရးျပီဆုိသည္ဟူကတည္းက ကုိယ့္ကုိယ္ပုိင္ စာမ်က္နွာျဖစ္သျဖင့္ ကုိယ္ၾကိဳက္တာလုပ္ခြင့္ရွိသည္ ဆုိသည္ကုိးကား အထူးေျပာစရာမလုိေတာ့ေပ။

ဘေလာ့ဂါဆုိသည့္အပုိင္းတြင္လဲ သက္ဆုိင္ရာအလုိက္၊ အားသန္ရာအလုိက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးခြဲထြက္သြားႏုိင္ေပသည္။ အခ်စ္ဖက္အားသန္လွ်င္ အခ်စ္အေၾကာင္းေရးမည္၊ ကဗ်ာအားသန္လွ်င္ ကဗ်ာေတြခ်ည္းေရးႏုိင္သည္၊ ရသအားသန္လွ်င္ ရသစာေပေတြ ေရးမည္။ ဒါကုိ လုိက္ေ၀ဖန္စရာလုိအပ္သည္ဟု ဆုိလာပါက က်ေနာ္ လဲေ၀ဖန္သင့္သည္ဟုျမင္မိေပသည္။ ယုတ္စြအဆုံး ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခ်င္လုပ္မည္ တုိင္းျပည္ကုိၾကည့္၍ မခ်င့္မရဲျဖစ္ကာ ေရးခ်င္တာ ေရးမည္။ ဒါေပမဲ့ လူဆုိတာက အမွားအယြင္းရွိႏုိင္ေပသည္ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပမွသာ က်ေနာ္တုိ႕ ျပဳျပင္ႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ ဒါေပမဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆုိင္ရာ၊ တနည္းအားျဖင့္ ဘေလာ့ေလာကက စာမ်က္နာအမ်ားစုကိုကား ေ၀ဖန္ရန္ပင္ မလုိအပ္ေတာ့ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဟု သင္ထင္သလဲ.......

မိမိကုိယ့္ကုိ ဘေလာ့ဂါ တနည္းအားျဖင့္ အင္တာနက္ေပၚက စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ စာေရးသားေတာ့မည္ဆုိပါက က်ေနာ္တုိ႕၏ စိတ္ထဲတြင္ မည္သူမွ လႈံ႕ေဆာ္ေပးမူမရွိပဲ က်ေနာ္တုိ႕ကုိယ္တုိင္ ခံယူသည့္အခ်က္တခ်က္ရွိပါသည္။ ဤကား မိမိေရးသားေသာ စာ ျဖစ္ေစ၊ ပုံတပုံ ျဖစ္ေစ ျပႆနာတခုျဖစ္လာလွ်င္ မိမိကုိယ္တုိင္တာ၀န္ယူရမည္ ဟူေသာခံယူခ်က္ျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႕အတြက္ က်ေနာ္တုိ႕ ဘေလာ့ဂါရပ္၀န္းတြင္ ျပႆနာဟူသည္ မရွိေလာက္ေအာင္ နည္းပါးခဲ့ပါသည္။ အင္တာနက္အသုံးျပဳသည့္လူတုိင္း သိၾကေပမည္။ အင္တာနက္သည္ ေကာင္းက်ိဳးေပးတဲ့ အရာျဖစ္သလုိ ဆုိးက်ိဳးကုိလဲ ျဖစ္ထြန္းေစသည္။ ထုိ႕အတြက္ အင္တာနက္ေပၚတြင္ အေရမရအဖတ္မရ စာေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိေပသည္။ ဒါေပမဲ့ အင္တာနက္ေပၚတြင္ ေရးသားေသာ စာမ်က္နွာ တနည္းအားျဖင့္ ဘေလာ့ေပၚတြင္ စာေပစစ္ေဆးေရးကဲ့သုိ႕ေသာ ဌာနမရွိေပ။ ဤအတြက္ ဘေလာ့ဂါအမ်ားစုသည္ မိမိေရးသားေသာ စာေပ၊ ပုံမ်ားကုိ မိမိ၏အသိစိတ္ဓါတ္ျဖင့္ မိမိကုိယ္တုိင္ တာ၀န္ယူတတ္ၾကပါသည္။ ဒါသည္ ဘေလာ့ေလာကအတြက္သာျဖစ္ေပမည္။

အခုေနာက္ပုိင္း ေ၀ဖန္ေထာက္ျပခ်က္တခ်ိဳ႕သည္ လူပုဂၢိဳလ္တဦးတေယာက္၏ ပါစင္နယ္ကုိ ထိခုိက္ေရးသားေထာက္ျပမူေတြကုိ ေတြ႕ရတာေတာ္ေတာ္၀မ္းနဲဖြယ္ေကာင္းသည္။ အမွန္ျဖစ္သင့္သည္မွာ ဘယ္ေနရာတြင္ လုိအပ္ခ်က္ရွိသလဲ ေသခ်ာ အက်ိဳးအေၾကာင္းခုိင္လုံစြာ ေထာက္ျပပါမွ အားလုံးအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးကုိရေစႏုိင္ေပသည္။ ထုိ႕သုိ႕မဟုတ္ပဲ ေယာက်ာ္းသားမ်ားျဖစ္ရက္နဲ႕ မိန္းကေလးမ်ားလုိ ထမိန္ၾကားက လက္သီးေထာင္ျပေနသည္မွာ အလြန္ကုိ ရြံ႕ရွာဖြယ္ေကာင္းေပသည္။ ပုိ၍ ဆုိးသည္ကား ယခုေ၀ဖန္ေရးသားေနေသာ လူမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထုိသူတုိ႕တြင္ ဌင္းတုိ႕၏ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမမ်ား မရွိသည့္အလား ရုိင္းစုိင္းေသာ အသုံးအႏႈန္းမ်ားကုိ သုံးသပ္ထားသည္ကုိလဲ ေတြ႕ရပါသည္။ ေ၀ဖန္ျခင္းသည္ ေကာင္းမြန္ျခင္းကုိ ေရာက္ေစႏုိင္သည္ဆုိသည္မွာ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ လက္ခံပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ေ၀ဖန္တတ္ဖုိ႕ တနည္းအားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ေထာက္ျပေပးႏုိင္မူေတြ လုိအပ္ပါသည္။

က်ေနာ္ယခုေျပာဆုိေနေသာ အရာမ်ားကုိ တဖက္ေစာင္းနင္းျပန္လဲေ၀ဖန္မည္ဆုိလွ်င္လဲ ရေပသည္။ သူမ်ားကုိမေ၀ဖန္နဲ႕ဟု ေျပာျပီ က်ေနာ္ခု အႏွီပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ေ၀ဖန္ခ်က္ကုိ ျပန္လဲေ၀ဖန္ေနမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ ေရးခဲ့ဖူးပါသည္ နာမည္ၾကီး ဘေလာ့ဂါတေယာက္၏ အဆုိေလးပါ။ ကုိယ့္ဘေလာ့မွာ ၾကိဳက္တာေရးမယ္ သင္မၾကိဳက္လွ်င္ လာဖတ္စရာမလုိ ဟူသျဖင့္ ဘေလာ့ဂါတေယာက္ေျပာဖူးသည္ကုိ က်ေနာ္ၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။ က်ေနာ္ ေ၀ဖန္ခဲ့ဖူးပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ဘေလာ့ဂါဆုိတာ စာဖတ္သူပရိသတ္က ေပးေသာ ေကာမန္႕မ်ား၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ား၏ ေကာမန္႕မ်ားကုိ ႏွစ္ျခိဳက္ခုံမင္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေလ့ရွိေပသည္။ ထုိသုိ႕မဟုတ္လွ်င္ က်ေနာ္တုိ႕အေနနဲ႕ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေပၚ တက္၍ စာေရးသားရန္မလုိ၊ က်ေနာ္တုိ႕ အင္တာနက္ခ အကုန္ခံျပီး ေရးစရာမလုိ က်ေနာ္တုိ႕၏ အျပင္ဒုိင္ယာရီမွတ္စုမ်ားတြင္သာ ေရးျပီးသိမ္းထားယုံပါ စသည္ျဖင့္ က်ေနာ္ေ၀ဖန္ခဲ့ဖူးပါသည္။

ဘေလာ့ေလာကမွာ အျပင္က လူတုိင္းမသိႏုိင္ေသာ နားမလည္ႏုိင္ေသာ အခ်င္းခ်င္းတေယာက္ကုိ တေယာက္ လူသားဆန္ေသာ အျပဳအမူမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ တခုျခင္းေရးခ်ျပလွ်င္ သာမန္လူတေယာက္အေနျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႕ ဘေလာ့ဂါမ်ားကုိ နားလည္ႏုိင္စြမ္းမရွိေလာက္ေပ။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဘေလာ့ေလာကမွာ တယူသန္ အယူအဆမရွိေပ၊ ေရွးရုိးစြဲ ဘာသာေရး အယူအဆေတြ မရွိ၊ အစြန္းေရာက္သည့္ အျပဳအမူ အယူအဆေတြမရွိ၊ ရုိင္းဆန္ျပဳမူတတ္ေသာ အက်င့္အမူ အျပဳအမူမ်ား မရွိေပ၊ ေမာင္ႏွမသားသမီးမ်ားကုိ ထိခုိက္ေစမည့္ အသုံးအႏႈန္းမ်ား သုံးေလ့ မရွိေပ။ ထုိ႕အျပင္ဘေလာ့ေလာကတြင္ အျပင္မွာမေတြ႕ဖူးေသာ ညီအကုိေမာင္ႏွမစိတ္ဓါတ္မ်ားကုိလဲ ေတြ႕ရွိႏုိင္ေပသည္။ ယခုေနာက္ပုိင္းတြင္ ဘေလာ့ေရးသူမ်ား မ်ားျပားလာသလုိ စာဖတ္သူပရိသတ္မ်ားလဲ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေ၀ဖန္မူျပဳသည့္ျဖစ္ေစ ေကာင္းတဲ့ အျပဳသေဘာေ၀ဖန္မူလား၊ တမင္ကုိ တဖက္သား နိမ့္ပါး စိတ္ဓါတ္က်ေအာင္ သို႕တည္းမဟုတ္ တဖက္လူသာယာေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကုိ မနာလုိမရႈစိမ့္ေသာေၾကာင့္ ေ၀ဖန္သည္လားဆုိသည္ကုိ က်ေနာ္တုိ႕၏ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားက ဆုံးျဖတ္ေပလိမ့္မည္။ အသင္အႏွီပုဂၢိဳလ္ သိထားသည့္သည္မွာ က်ေနာ္တုိ႕၏ ဘေလာ့ဂါ အသုိင္းအ၀ုိင္းကုိ ဘယ္လုိသေဘာပဲ ျဖစ္ေစျဖစ္ေစ အသင္ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ... အေသခ်ာဆုံးကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ဘေလာ့ဂါဆုိသည္မွာ ကုိယ့္ေရးသည့္စာေပၚမွာ အျပည့္အ၀ တာ၀န္ယူတတ္သည္ဆုိသည္ပါ။ အသင္သည္ ဘေလာ့ဂါဟု မိမိကုိယ္ကုိ ခံယူသည္ျဖစ္ေစ မခံယူသည္ျဖစ္ေစ အသင္စိတ္နဲ႕ အသင္စာေရးသည္ဆုိသည္ဟု ဆုိကတည္းက အသင္ေကာ ကုိယ့္ေရးသည့္စာေပၚတြင္ တာ၀န္ယူရဲပါသလား..........

ဒီအခ်ိန္ဆုိ က်ေနာ္ရဲ႕ေမြးရပ္ေျမမွာ မနက္ခင္းဆုိျမဴခုိးေတြ ေ၀ေနေလာက္ျပီ။ ဒီေအာက္တုိဘာလကုန္ေလာက္ဆုိ က်ေနာ္တုိ႕ ေတာင္ေပၚသားေတြ အရူးထေလ့ရွိေသာ၊ တနည္းအားျဖင့္ အမက္ဆုံး၊ အေပ်ာ္ဆုံး ပြဲေတာ္ျဖစ္ေသာ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္ၾကီး ေရာက္လာေပဦးမည္။ ဘာလုိလုိနဲ႕ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္နဲ႕ တစိမ္းလုိေနခဲ့ရတာ ႏွစ္အေတာ္ပင္ၾကာေနခဲ့ျပီ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္တခါမွ ေမ့လုိ႕မရပဲ ရင္ထဲမွာ ဒီပြဲေတာ္ေလးက ဆက္လက္တည္ရွိေနဦးမည္။ က်ေနာ္တုိ႕တန္ေဆာင္တုိင္က တျခားျမန္မာျပည္ရွိ ျမိဳ႕မ်ားႏွင့္ လုံး၀မတူ ျခားနားမူေတြနဲ႕အျပည့္ ျဖစ္သည္။ တျခားျမိဳ႕မွ နယ္သူ၊နယ္သားေတြအေနျဖင့္ ေတာင္ၾကီး တန္ေဆာင္တုိင္ကုိ ႏွစ္သက္တယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႕ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြရဲ႕ ေသြးထဲကခ်စ္တဲ့ ျမတ္ႏုိးတဲ့စိတ္ေလးကုိ မွီႏုိင္မယ္မထင္ဘူးလုိ႕ ေျပာမယ္ဆုိရင္ မလြန္ပါဘူး...



ျမိဳ႕အမ်ားစုကေတာ့ သီတင္းကြ်တ္၊တန္ေဆာင္တုိင္ေရာက္ရင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအေနနဲ႕ ကုိယ့္ရဲ႕မိဘ၊ ဆရာသမား၊ ကုိယ့္ထက္အသက္ၾကီးတဲ့လူေတြကုိ ကန္ေတာ့မယ္ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေလးကေတာ့ သီတင္းကြ်တ္ျပီဆုိတာနဲ႕ ႏွစ္စဥ္ထတတ္တဲ့ ပုိးေတြကတခါျပန္ထလာတတ္ပါတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ကတည္းက မီးပုံပ်ံလုပ္ဖုိ႕အတြက္ လူေတြ စု၊ လုိအပ္တာေတြ စုေဆာင္းျပီး တာစူေနၾကပါျပီ။ ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြ ျပန္မွတ္မိတယ္။ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္ေရာက္လာရင္ ေက်ာင္းအခန္းတုိင္းမွာ လူက အေယာက္ ၁၅၊၂၀ ထက္မပုိပါဘူး။ ဒါေတာင္မွ ေက်ာင္းသူေတြကပုိမ်ားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဆုိ လက္ခ်ိဳးေရတြက္လုိ႕ ရေအာင္ ေက်ာင္းလစ္ျပီးေတာ့ ပြဲေတာ္ကုိသြားၾကတာပါ။ ဆရာဆရာမေတြက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကုိ အျမဲဆုံးမတတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမေျပးဖုိ႕ စာကုိ ၾကိဳးစားသင္ဖုိ႕ပါ။ တခါတေလမ်ား ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေလး ပြဲထဲကုိ မေျပးလုိက္နဲ႕ ဆရာမေတြပါ ၀ယ္ခ်င္တာေတြ၀ယ္ျပီး ေသာင္းက်န္းေနတတ္ပါတယ္ အဲ့လုိမ်ိဳး သံေယာဇဥ္ၾကီးတာပါ။

တန္ေဆာင္တုိင္ေရာက္ျပီဆုိ ညဖက္ေကာင္းကင္ကုိေမာ့ၾကည့္လုိက္တာနဲ႕ မီးစုံးေလးေတြအလား ေနရာအႏွံ႕ မီးပုံပ်ံေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ဟုိအရင္က မီးပုံပ်ံတလုံး လုပ္ဖုိ႕ဆုိတာေတာ္ယုံမလြယ္ပါဘူး။ အဓိက စကၠဴရွားပါးမူေပါ့။ ေနာက္ပုိင္းမွာ တရုတ္ျပည္က စီးပြားျဖစ္သြင္းလာတဲ့ ပလစ္စတစ္ မီးပုံပ်ံေတြ ၀င္လာပါတယ္။အဲ့ေနာက္ပုိင္း ပုိျပီးလြယ္တာကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ဆန္အိတ္ေတြထဲမွာ အထဲကခံထည့္ေလ့ရွိတဲ့ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္အျဖဴပါးေလးေတြကုိ ေရာင္းလာပါတယ္။ မွတ္မိေသးတယ္ တလုံးမွ ၁၅က်ပ္ ၂၀ပါ။ ေအာက္ေျခအ၀ကုိ သြပ္ၾကိဳး ဒါမွမဟုတ္ ၀ါးနဲ႕ အ၀ုိင္းလုိက္ခတ္လုိက္ရင္ မီးပုံပ်ံ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕က်ေနာ္တုိ႕ အဲ့ဒါေလးေတြကုိ အမွတ္တရလြတ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ (၉)တန္းေလာက္က ေက်ာင္းမွာ မီးပုံပ်ံျပိဳင္ပြဲလုပ္ေပးဖူးပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာပါ။ က်ေနာ္တုိ႕မီးပုံပ်ံက ပိန္ရွည္ရွည္နဲ႕ ေဘးမွာလဲ မီးေလာင္ထားေတာ့ ပလစ္စတစ္က က်ဳံ႕၀င္ေနတာပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ အခ်ိဳးအစားမက်ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ ေအာင္ျမင္စြာ လႊတ္တင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။


တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေလးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မူေတြကုိခ်ည္း အသာေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီပြဲေလးက ဘာကုိျပသေနသလဲဆုိေတာ့ တုိင္းျပည္တခုလုံးမွာ တေနရာပဲရွိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ရုိးရာ၊ က်ေနာ္တုိ႕ ညီအကိုေတြရဲ႕ ေပါင္းစည္းမူအင္အား၊ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္စြမ္းကုိ ျပသတာပါ။ မီးပုံပ်ံတလုံးျဖစ္တည္လာဖုိ႕ တေယာ
က္ထဲမျပီးပါဘူး။ လူအမ်ားၾကီး စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ရတာပါ။ တဖြဲ႕က ယမ္းပုိင္းတာ၀န္ယူမယ္၊ ေနာက္တဖြဲ႕က မီးပုံပ်ံအပုိင္း၊ ေနာက္တဖြဲ႕က မီးပုံပ်ံအေပၚမွာ လွပေအာင္ေဆးျခယ္တဲ့အပုိင္း စသည္ျဖင့္ အပုိင္းေပါင္းမ်ားစြာကုိ တာ၀န္ယူေဆာင္ရတာပါ။ ကုိယ့္ယူတဲ့ တာ၀န္လစ္ဟင္းသြားရင္ အားလုံးေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားရတာပါ။ တခ်ိဳ႕ဆုိ ယမ္းေတြ မေတာ္တဆျဖစ္လုိ႕ အသက္ေပးလုိ႕ တာ၀န္ေတြ ယူခဲ့ရတာရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာင္ၾကီးသားေတြ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္မီးအဖြဲ႕ေတာ့ ယမ္းသမားေတြ ယမ္းထကြဲလုိ႕ ဒဏ္ရာ ရၾကတယ္ဆုိတာနဲ႕ ေမတၱာစိတ္ထားျပီး သနားတတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မေၾကာက္မရႊံ႕ပဲ ကုိယ့္တာ၀န္ကုိလဲ ထမ္းေဆာင္ရတာပါပဲ



မီးပုံပ်ံမွာလဲ အမ်ိဳးအစား အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ေန႕လႊတ္တဲ့ အရုပ္ေတြရွိမယ္။ အရုပ္မွာကုိ အမ်ိဳးအစားက ထပ္ခြဲထုတ္ထားတာပါ။ ဥပမာ ေျခေလးေခ်ာင္း၊ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း၊ အုပ္စုအဖြဲ႕ (ငါးအုပ္စု၊ ငွက္အုပ္စု) စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ညပုိင္းမွာဆုိလဲ မီးပုံပ်ံကုိယ္ထည္မွာ မီးပုံေလးေတြ ဆင္လုိ႕ အလွလႊတ္တာရွိမယ္၊ မီးရွဴးမီးပန္းေတြနဲ႕ လႊတ္တာေတြ စသည္ျဖင့္ မ်ားျပားလွပါတယ္။ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္ ေရာက္ျပီးဆုိတာနဲ႕ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကရွိတဲ့ နယ္လွည့္ေစ်းသည္ေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ ေလာင္းကစားနည္းမ်ိဳးစုံ ရွိတတ္ပါတယ္။ ေလးေကာင္ဂ်င္၊ ေရႊေဘာလုံး၊ ျမွားပစ္ စသည္ျဖင့္ စုံေနတာပါပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ တခါမွ မႏုိင္ဖူးပါဘူး အျမဲရႈံးပဲ၊ စားစရာဆုိလဲ ရွမ္းျပည္ေဒသထြက္ေတြ မ်ားတတ္ပါတယ္။ ရွမ္းထမင္းခ်ဥ္၊ ဟင္းထုပ္၊ ေကာက္ညွင္းက်ည္းေတာက္( ေျခေထာက္) စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးစုံလင္ပါတယ္။ မႏၱေလး၊ ရန္ကုန္ကလာေရာင္းတဲ့ ပ်ားအုံမုန္႕ေလးေတြလဲ ရွိပါေသးတယ္။



ေနာက္က်ေနာ္ျမိဳ႕ေလးမွာ တန္ေဆာင္တုိင္ေရာက္ရင္ ခ်စ္စရာဓေလ့ေလးေတြရွိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ျမိဳ႕ခံေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ မူးမူး ဘယ္ေလာက္ပဲေသာင္းက်န္းေသာင္းက်န္း ေမာင္ႏွမစိတ္ဓါတ္အျပည့္ရွိတတ္တာပါ။ မိန္းကေလးေတြကုိ အိေျႏၵသိကၡာက်ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါဘူး နာမည္ၾကီးပြဲေတာ္ျဖစ္တဲ့အေလွ်ာက္ လူကလဲအေတာ္ကုိမ်ားျပားလွပါတယ္။ လူအုပ္ၾကီးကုိၾကည့္လုိက္ရင္ အခ်ိဳတခုကုိ ပုရြက္ဆိတ္အုံတခုလုံး ၀ုိင္းခဲေနသလုိပါပဲ။ ဒီၾကားထဲမွာ နယ္က ေပါက္တတ္ကရေကာင္ေလးေတြရဲ႕ လက္သရမ္းမူေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ ျမိဳ႕သားေတြ အဲ့လုိ လုပ္တာမရွိတာကုိ ဂုဏ္ယူစြာေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕က လူေတြဟာ ပြဲနဲ႕ပတ္သက္ရင္ အရမ္းကုိ အစြဲၾကီးတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ အဆုိေတာ္ေတြ လာဆုိတယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ျမိဳ႕ကအဆုိေတာ္ေတြကုိပဲ အားေပးတတ္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာက အုိင္းရင္းခေရာ့စ္လာရင္ ေလးျဖဴ၊အငဲ ဒါပဲ ပါးစပ္ကေအာ္ေနတတ္တာပါ၊ အာဇာနည္ဆုိ ေဘးထုိင္ပါပဲ၊ မ်ိဳးၾကီးဆုိ လက္ခံပါေသးတယ္။ အဲ့လုိပဲ အစြဲအလမ္းၾကီးျပီး ျမိဳ႕ခ်စ္စိတ္ျပင္းထန္တတ္ပါတယ္။

အခုလုိ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ ေတာင္ၾကီးေဒသခံေတြအတြက္ ေတာင္ၾကီးက ရွိတဲ့လူေတြကလဲ အတတ္ႏုိင္ဆုံး လုပ္ေပးေနပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲၾကီးကုိ အျပင္မွာတကယ္မျမင္ရေပမဲ့ အင္တာနက္ေပၚကေန Live အေနနဲ႕ျပသႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ဆုိ အေ၀းေရာက္ေတာင္ၾကီးသူ၊သားေတြရဲ႕ အလြမ္းကုိ စီပုံးေလးေတြမွာ ခ်ျပတတ္ပါတယ္။ ပုံမွန္ဆုိ ကုိယ္စီအလုပ္မ်ား
ေနေပမဲ့ အဲ့ခ်ိန္ေရာက္ရင္ အားလုံး စုံစည္းႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကပါတယ္။ဒါဟာ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာပါပဲ။ အခုဆုိ တေျဖးေျဖးေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေလးဟာ ေခတ္မီလာျပီး လူငယ္တုိင္းဟာလဲ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြအျပည့္နဲ႕ပါ၊ ဒီလုိမ်ိဳးေလးေတြျမင္ေနရေတာ့ ကုိယ္တုိင္ဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္ေပမဲ့ ေဘးကေန ၾကည့္ျပီး ရင္ထဲမွာ အတုိင္းမသိ ၀မ္းသာပီတိေတြ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာလဲ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕နဲ႕တကြ ခ်စ္စရာ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြရဲ႕ စရုိက္၊ လူေနမူေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ လူေနမူေတြ ေျပာင္းလဲေျပာင္းလဲ က်ေနာ္ဟာ ေတာင္ၾကီးသားတေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ေနဦးမွာပါ။


ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေလးနဲ႕ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္ေလးကုိ သတိတရ ရွိလုိ႕ ေရးလုိက္တာပါ။

မွတ္ခ်က္။ ။ပုံမ်ားကုိ Google က ယူထားပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္ဆုိ က်ေနာ္ရဲ႕ေမြးရပ္ေျမမွာ မနက္ခင္းဆုိျမဴခုိးေတြ ေ၀ေနေလာက္ျပီ။ ဒီေအာက္တုိဘာလကုန္ေလာက္ဆုိ က်ေနာ္တုိ႕ ေတာင္ေပၚသားေတြ အရူးထေလ့ရွိေသာ၊ တနည္းအားျဖင့္ အမက္ဆုံး၊ အေပ်ာ္ဆုံး ပြဲေတာ္ျဖစ္ေသာ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္ၾကီး ေရာက္လာေပဦးမည္။ ဘာလုိလုိနဲ႕ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္နဲ႕ တစိမ္းလုိေနခဲ့ရတာ ႏွစ္အေတာ္ပင္ၾကာေနခဲ့ျပီ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္တခါမွ ေမ့လုိ႕မရပဲ ရင္ထဲမွာ ဒီပြဲေတာ္ေလးက ဆက္လက္တည္ရွိေနဦးမည္။ က်ေနာ္တုိ႕တန္ေဆာင္တုိင္က တျခားျမန္မာျပည္ရွိ ျမိဳ႕မ်ားႏွင့္ လုံး၀မတူ ျခားနားမူေတြနဲ႕အျပည့္ ျဖစ္သည္။ တျခားျမိဳ႕မွ နယ္သူ၊နယ္သားေတြအေနျဖင့္ ေတာင္ၾကီး တန္ေဆာင္တုိင္ကုိ ႏွစ္သက္တယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႕ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြရဲ႕ ေသြးထဲကခ်စ္တဲ့ ျမတ္ႏုိးတဲ့စိတ္ေလးကုိ မွီႏုိင္မယ္မထင္ဘူးလုိ႕ ေျပာမယ္ဆုိရင္ မလြန္ပါဘူး...



ျမိဳ႕အမ်ားစုကေတာ့ သီတင္းကြ်တ္၊တန္ေဆာင္တုိင္ေရာက္ရင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအေနနဲ႕ ကုိယ့္ရဲ႕မိဘ၊ ဆရာသမား၊ ကုိယ့္ထက္အသက္ၾကီးတဲ့လူေတြကုိ ကန္ေတာ့မယ္ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေလးကေတာ့ သီတင္းကြ်တ္ျပီဆုိတာနဲ႕ ႏွစ္စဥ္ထတတ္တဲ့ ပုိးေတြကတခါျပန္ထလာတတ္ပါတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ကတည္းက မီးပုံပ်ံလုပ္ဖုိ႕အတြက္ လူေတြ စု၊ လုိအပ္တာေတြ စုေဆာင္းျပီး တာစူေနၾကပါျပီ။ ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြ ျပန္မွတ္မိတယ္။ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္ေရာက္လာရင္ ေက်ာင္းအခန္းတုိင္းမွာ လူက အေယာက္ ၁၅၊၂၀ ထက္မပုိပါဘူး။ ဒါေတာင္မွ ေက်ာင္းသူေတြကပုိမ်ားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဆုိ လက္ခ်ိဳးေရတြက္လုိ႕ ရေအာင္ ေက်ာင္းလစ္ျပီးေတာ့ ပြဲေတာ္ကုိသြားၾကတာပါ။ ဆရာဆရာမေတြက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကုိ အျမဲဆုံးမတတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမေျပးဖုိ႕ စာကုိ ၾကိဳးစားသင္ဖုိ႕ပါ။ တခါတေလမ်ား ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေလး ပြဲထဲကုိ မေျပးလုိက္နဲ႕ ဆရာမေတြပါ ၀ယ္ခ်င္တာေတြ၀ယ္ျပီး ေသာင္းက်န္းေနတတ္ပါတယ္ အဲ့လုိမ်ိဳး သံေယာဇဥ္ၾကီးတာပါ။

တန္ေဆာင္တုိင္ေရာက္ျပီဆုိ ညဖက္ေကာင္းကင္ကုိေမာ့ၾကည့္လုိက္တာနဲ႕ မီးစုံးေလးေတြအလား ေနရာအႏွံ႕ မီးပုံပ်ံေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ဟုိအရင္က မီးပုံပ်ံတလုံး လုပ္ဖုိ႕ဆုိတာေတာ္ယုံမလြယ္ပါဘူး။ အဓိက စကၠဴရွားပါးမူေပါ့။ ေနာက္ပုိင္းမွာ တရုတ္ျပည္က စီးပြားျဖစ္သြင္းလာတဲ့ ပလစ္စတစ္ မီးပုံပ်ံေတြ ၀င္လာပါတယ္။အဲ့ေနာက္ပုိင္း ပုိျပီးလြယ္တာကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ဆန္အိတ္ေတြထဲမွာ အထဲကခံထည့္ေလ့ရွိတဲ့ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္အျဖဴပါးေလးေတြကုိ ေရာင္းလာပါတယ္။ မွတ္မိေသးတယ္ တလုံးမွ ၁၅က်ပ္ ၂၀ပါ။ ေအာက္ေျခအ၀ကုိ သြပ္ၾကိဳး ဒါမွမဟုတ္ ၀ါးနဲ႕ အ၀ုိင္းလုိက္ခတ္လုိက္ရင္ မီးပုံပ်ံ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕က်ေနာ္တုိ႕ အဲ့ဒါေလးေတြကုိ အမွတ္တရလြတ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ (၉)တန္းေလာက္က ေက်ာင္းမွာ မီးပုံပ်ံျပိဳင္ပြဲလုပ္ေပးဖူးပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာပါ။ က်ေနာ္တုိ႕မီးပုံပ်ံက ပိန္ရွည္ရွည္နဲ႕ ေဘးမွာလဲ မီးေလာင္ထားေတာ့ ပလစ္စတစ္က က်ဳံ႕၀င္ေနတာပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ အခ်ိဳးအစားမက်ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ ေအာင္ျမင္စြာ လႊတ္တင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။


တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေလးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မူေတြကုိခ်ည္း အသာေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီပြဲေလးက ဘာကုိျပသေနသလဲဆုိေတာ့ တုိင္းျပည္တခုလုံးမွာ တေနရာပဲရွိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ရုိးရာ၊ က်ေနာ္တုိ႕ ညီအကိုေတြရဲ႕ ေပါင္းစည္းမူအင္အား၊ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္စြမ္းကုိ ျပသတာပါ။ မီးပုံပ်ံတလုံးျဖစ္တည္လာဖုိ႕ တေယာက္ထဲမျပီးပါဘူး။ လူအမ်ားၾကီး စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ရတာပါ။ တဖြဲ႕က ယမ္းပုိင္းတာ၀န္ယူမယ္၊ ေနာက္တဖြဲ႕က မီးပုံပ်ံအပုိင္း၊ ေနာက္တဖြဲ႕က မီးပုံပ်ံအေပၚမွာ လွပေအာင္ေဆးျခယ္တဲ့အပုိင္း စသည္ျဖင့္ အပုိင္းေပါင္းမ်ားစြာကုိ တာ၀န္ယူေဆာင္ရတာပါ။ ကုိယ့္ယူတဲ့ တာ၀န္လစ္ဟင္းသြားရင္ အားလုံးေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားရတာပါ။ တခ်ိဳ႕ဆုိ ယမ္းေတြ မေတာ္တဆျဖစ္လုိ႕ အသက္ေပးလုိ႕ တာ၀န္ေတြ ယူခဲ့ရတာရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာင္ၾကီးသားေတြ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္မီးအဖြဲ႕ေတာ့ ယမ္းသမားေတြ ယမ္းထကြဲလုိ႕ ဒဏ္ရာ ရၾကတယ္ဆုိတာနဲ႕ ေမတၱာစိတ္ထားျပီး သနားတတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မေၾကာက္မရႊံ႕ပဲ ကုိယ့္တာ၀န္ကုိလဲ ထမ္းေဆာင္ရတာပါပဲ



မီးပုံပ်ံမွာလဲ အမ်ိဳးအစား အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ေန႕လႊတ္တဲ့ အရုပ္ေတြရွိမယ္။ အရုပ္မွာကုိ အမ်ိဳးအစားက ထပ္ခြဲထုတ္ထားတာပါ။ ဥပမာ ေျခေလးေခ်ာင္း၊ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း၊ အုပ္စုအဖြဲ႕ (ငါးအုပ္စု၊ ငွက္အုပ္စု) စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ညပုိင္းမွာဆုိလဲ မီးပုံပ်ံကုိယ္ထည္မွာ မီးပုံေလးေတြ ဆင္လုိ႕ အလွလႊတ္တာရွိမယ္၊ မီးရွဴးမီးပန္းေတြနဲ႕ လႊတ္တာေတြ စသည္ျဖင့္ မ်ားျပားလွပါတယ္။ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္ ေရာက္ျပီးဆုိတာနဲ႕ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကရွိတဲ့ နယ္လွည့္ေစ်းသည္ေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ ေလာင္းကစားနည္းမ်ိဳးစုံ ရွိတတ္ပါတယ္။ ေလးေကာင္ဂ်င္၊ ေရႊေဘာလုံး၊ ျမွားပစ္ စသည္ျဖင့္ စုံေနတာပါပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ တခါမွ မႏုိင္ဖူးပါဘူး အျမဲရႈံးပဲ၊ စားစရာဆုိလဲ ရွမ္းျပည္ေဒသထြက္ေတြ မ်ားတတ္ပါတယ္။ ရွမ္းထမင္းခ်ဥ္၊ ဟင္းထုပ္၊ ေကာက္ညွင္းက်ည္းေတာက္( ေျခေထာက္) စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးစုံလင္ပါတယ္။ မႏၱေလး၊ ရန္ကုန္ကလာေရာင္းတဲ့ ပ်ားအုံမုန္႕ေလးေတြလဲ ရွိပါေသးတယ္။



ေနာက္က်ေနာ္ျမိဳ႕ေလးမွာ တန္ေဆာင္တုိင္ေရာက္ရင္ ခ်စ္စရာဓေလ့ေလးေတြရွိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ျမိဳ႕ခံေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ မူးမူး ဘယ္ေလာက္ပဲေသာင္းက်န္းေသာင္းက်န္း ေမာင္ႏွမစိတ္ဓါတ္အျပည့္ရွိတတ္တာပါ။ မိန္းကေလးေတြကုိ အိေျႏၵသိကၡာက်ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါဘူး နာမည္ၾကီးပြဲေတာ္ျဖစ္တဲ့အေလွ်ာက္ လူကလဲအေတာ္ကုိမ်ားျပားလွပါတယ္။ လူအုပ္ၾကီးကုိၾကည့္လုိက္ရင္ အခ်ိဳတခုကုိ ပုရြက္ဆိတ္အုံတခုလုံး ၀ုိင္းခဲေနသလုိပါပဲ။ ဒီၾကားထဲမွာ နယ္က ေပါက္တတ္ကရေကာင္ေလးေတြရဲ႕ လက္သရမ္းမူေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ ျမိဳ႕သားေတြ အဲ့လုိ လုပ္တာမရွိတာကုိ ဂုဏ္ယူစြာေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕က လူေတြဟာ ပြဲနဲ႕ပတ္သက္ရင္ အရမ္းကုိ အစြဲၾကီးတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ အဆုိေတာ္ေတြ လာဆုိတယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ျမိဳ႕ကအဆုိေတာ္ေတြကုိပဲ အားေပးတတ္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာက အုိင္းရင္းခေရာ့စ္လာရင္ ေလးျဖဴ၊အငဲ ဒါပဲ ပါးစပ္ကေအာ္ေနတတ္တာပါ၊ အာဇာနည္ဆုိ ေဘးထုိင္ပါပဲ၊ မ်ိဳးၾကီးဆုိ လက္ခံပါေသးတယ္။ အဲ့လုိပဲ အစြဲအလမ္းၾကီးျပီး ျမိဳ႕ခ်စ္စိတ္ျပင္းထန္တတ္ပါတယ္။

အခုလုိ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ ေတာင္ၾကီးေဒသခံေတြအတြက္ ေတာင္ၾကီးက ရွိတဲ့လူေတြကလဲ အတတ္ႏုိင္ဆုံး လုပ္ေပးေနပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲၾကီးကုိ အျပင္မွာတကယ္မျမင္ရေပမဲ့ အင္တာနက္ေပၚကေန Live အေနနဲ႕ျပသႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ဆုိ အေ၀းေရာက္ေတာင္ၾကီးသူ၊သားေတြရဲ႕ အလြမ္းကုိ စီပုံးေလးေတြမွာ ခ်ျပတတ္ပါတယ္။ ပုံမွန္ဆုိ ကုိယ္စီအလုပ္မ်ားေနေပမဲ့ အဲ့ခ်ိန္ေရာက္ရင္ အားလုံး စုံစည္းႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကပါတယ္။ဒါဟာ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာပါပဲ။ အခုဆုိ တေျဖးေျဖးေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေလးဟာ ေခတ္မီလာျပီး လူငယ္တုိင္းဟာလဲ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြအျပည့္နဲ႕ပါ၊ ဒီလုိမ်ိဳးေလးေတြျမင္ေနရေတာ့ ကုိယ္တုိင္ဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္ေပမဲ့ ေဘးကေန ၾကည့္ျပီး ရင္ထဲမွာ အတုိင္းမသိ ၀မ္းသာပီတိေတြ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာလဲ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕နဲ႕တကြ ခ်စ္စရာ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြရဲ႕ စရုိက္၊ လူေနမူေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ လူေနမူေတြ ေျပာင္းလဲေျပာင္းလဲ က်ေနာ္ဟာ ေတာင္ၾကီးသားတေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ေနဦးမွာပါ။


ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေလးနဲ႕ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္ေလးကုိ သတိတရ ရွိလုိ႕ ေရးလုိက္တာပါ။

မွတ္ခ်က္။ ။ပုံမ်ားကုိ Google က ယူထားပါတယ္။

ကဲ ေမာင္ေဆာင္ခ်မ္းမုိး Tagတဲ့ ဘာမသိ ညာမသိ တက္စ့္ပုိ႕ပါ။

1. What is your name : ေတာင္ေပၚသား (ဘူတူလဲ)
2. A four Letter Word : တစ္တီတူးငွက္ (သိၾကလား)
3. A boy's Name : တာတီး (ရြာက နာမည္ေလ)
4. A girl's Name : တာေတမ (ဘယ္သူလဲ သိပါတယ္)
5. An occupation : ေတာက္တုိမယ္ရ (တကယ္ေျပာတာ အကုန္လုပ္တယ္ မယုံလာၾကည့္)
6. A color : ေတာက္ေတာက္ရဲရဲ (ရဲရဲေတာက္ တုိ႕ဗမာေတြ)
7. Something you'll wear : တီရွပ္ (စပုိ႕စ္ရွပ္လဲ ပါတယ္ေ၀း)
8. A food : တီေကာင္ျပဳပ္ (စားမွာလား)
9. Something found in the bathroom : တန္းလန္းၾကီး (ဒုတ္တန္းကုိ ေျပာပါတယ္)
10. A place : ေတာင္ၾကီး (ခက္မွခက္ပဲ)
11. A reason for being late : ေတာက္တဲ့တေကာင္ ေသာင္းက်န္း၍ ညမအိပ္ရလုိ႕ း)
12. Something you'd shout : ေတာက္ (မေက်နပ္မွလုပ္ပါတယ္)
13. A movie title : တုိင္းျပည္အတြက္ စြန္႕လြတ္သူ (တကယ္ရွိမရွိ မသိဘူး ေရးခ်င္တာေရးပဲ အေဟးး)
14. Something you drink : ေတာက္တီေတာက္တဲ့ (ဘာမွန္းကုိ မသိတဲ့ အရည္ေတြ)
15. A musical group : တြံေတးသိန္းတန္ (ပန္းရယ္မင္းရယ္ ပိေတာက္ရယ္ :P)
16. An animal : ေတာင္ဆိတ္ (ေမးေစ့မွာ အေမြးေတြနဲ႕)
17. A street name : ေတာင္ခြ်န္းလမ္း (ေတာင္ၾကီးမွာ တကယ္ရွိပါတယ္)
18. A type of car : ေတာင္ဒဂုံ စက္မူဇုံထုတ္ ဂ်စ္ကား (ဖြားကီအေဖကားေတြလုိ ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္လုပ္လုိ႕ ေျပာတာေနမယ္)
19. The title of a song : ေတာင္တန္းေတြကုိလြမ္း (ဒါလဲ ရွိမရွိမသိဘူး စာသားေတာ့ ရွိတာပဲ)
20. A verb : ေတြး ( ေတြးေလ ေတြးေလ ေပ်ာက္ဆုံးေလပဲ)


Below is the Tag Post from Mg ThanLwin Hero :P

1. What is your name : Taung Paw Tar
2. A four Letter Word : Town
3. A boy's Name : Tommy
4. A girl's Name : Tacy
5. An occupation : TTMY (tauk to me`ya)
6. A color : Turquoise
7. Something you'll wear : T-Shirt
8. A food : Traditional food
9. Something found in the bathroom : Toothbrush
10. A place : Taunggyi
11. A reason for being late : Time is wrong
12. Something you'd shout : Take care yourself
13. A movie title : To Live
14. Something you drink : Tiger :P
15. A musical group : The Doobie Brothers
16. An animal : Tarantula
17. A street name : Thanlwin Road
18. A type of car : Thunderbird Car
19. The title of a song : Take Me To You Heart
20. A verb : Take it upon yourself

Rules : It's harder than it looks! Copy to your own note, erase my answers ,enter yours.Use the first letter of your name to answer each of the following questions.If the person before you had the same first initial , you must use different answers.You cannot use any word twice and you can't use your name for the boy/girl name question. ( Copy from Mg Thanlwin Hero :P)


ခုတေလာ ဘေလာ့ေတြမလည္နဲ႕ လည္လုိက္ရင္ ဒါေတြပဲ ေတြ႕ေနရတယ္။ ဘယ္သူ႕အစလုပ္လုိက္တာလဲ မသိပါဘူး ေနာက္တခါ ဘာေတြလာဦးမလဲ မသိဘူး ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ၾကံဖန္လုပ္တတ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြပဲလား မသိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ပါ ရူးေပါေပါလုပ္သြားတယ္ အေဟးေဟးးးးးးးးးးးး

ကဲ ေမာင္ေဆာင္ခ်မ္းမုိး Tagတဲ့ ဘာမသိ ညာမသိ တက္စ့္ပုိ႕ပါ။

1. What is your name : ေတာင္ေပၚသား (ဘူတူလဲ)
2. A four Letter Word : တစ္တီတူးငွက္ (သိၾကလား)
3. A boy's Name : တာတီး (ရြာက နာမည္ေလ)
4. A girl's Name : တာေတမ (ဘယ္သူလဲ သိပါတယ္)
5. An occupation : ေတာက္တုိမယ္ရ (တကယ္ေျပာတာ အကုန္လုပ္တယ္ မယုံလာၾကည့္)
6. A color : ေတာက္ေတာက္ရဲရဲ (ရဲရဲေတာက္ တုိ႕ဗမာေတြ)
7. Something you'll wear : တီရွပ္ (စပုိ႕စ္ရွပ္လဲ ပါတယ္ေ၀း)
8. A food : တီေကာင္ျပဳပ္ (စားမွာလား)
9. Something found in the bathroom : တန္းလန္းၾကီး (ဒုတ္တန္းကုိ ေျပာပါတယ္)
10. A place : ေတာင္ၾကီး (ခက္မွခက္ပဲ)
11. A reason for being late : ေတာက္တဲ့တေကာင္ ေသာင္းက်န္း၍ ညမအိပ္ရလုိ႕ း)
12. Something you'd shout : ေတာက္ (မေက်နပ္မွလုပ္ပါတယ္)
13. A movie title : တုိင္းျပည္အတြက္ စြန္႕လြတ္သူ (တကယ္ရွိမရွိ မသိဘူး ေရးခ်င္တာေရးပဲ အေဟးး)
14. Something you drink : ေတာက္တီေတာက္တဲ့ (ဘာမွန္းကုိ မသိတဲ့ အရည္ေတြ)
15. A musical group : တြံေတးသိန္းတန္ (ပန္းရယ္မင္းရယ္ ပိေတာက္ရယ္ :P)
16. An animal : ေတာင္ဆိတ္ (ေမးေစ့မွာ အေမြးေတြနဲ႕)
17. A street name : ေတာင္ခြ်န္းလမ္း (ေတာင္ၾကီးမွာ တကယ္ရွိပါတယ္)
18. A type of car : ေတာင္ဒဂုံ စက္မူဇုံထုတ္ ဂ်စ္ကား (ဖြားကီအေဖကားေတြလုိ ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္လုပ္လုိ႕ ေျပာတာေနမယ္)
19. The title of a song : ေတာင္တန္းေတြကုိလြမ္း (ဒါလဲ ရွိမရွိမသိဘူး စာသားေတာ့ ရွိတာပဲ)
20. A verb : ေတြး ( ေတြးေလ ေတြးေလ ေပ်ာက္ဆုံးေလပဲ)


Below is the Tag Post from Mg ThanLwin Hero :P

1. What is your name : Taung Paw Tar
2. A four Letter Word : Town
3. A boy's Name : Tommy
4. A girl's Name : Tacy
5. An occupation : TTMY (tauk to me`ya)
6. A color : Turquoise
7. Something you'll wear : T-Shirt
8. A food : Traditional food
9. Something found in the bathroom : Toothbrush
10. A place : Taunggyi
11. A reason for being late : Time is wrong
12. Something you'd shout : Take care yourself
13. A movie title : To Live
14. Something you drink : Tiger :P
15. A musical group : The Doobie Brothers
16. An animal : Tarantula
17. A street name : Thanlwin Road
18. A type of car : Thunderbird Car
19. The title of a song : Take Me To You Heart
20. A verb : Take it upon yourself

Rules : It's harder than it looks! Copy to your own note, erase my answers ,enter yours.Use the first letter of your name to answer each of the following questions.If the person before you had the same first initial , you must use different answers.You cannot use any word twice and you can't use your name for the boy/girl name question. ( Copy from Mg Thanlwin Hero :P)


ခုတေလာ ဘေလာ့ေတြမလည္နဲ႕ လည္လုိက္ရင္ ဒါေတြပဲ ေတြ႕ေနရတယ္။ ဘယ္သူ႕အစလုပ္လုိက္တာလဲ မသိပါဘူး ေနာက္တခါ ဘာေတြလာဦးမလဲ မသိဘူး ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ၾကံဖန္လုပ္တတ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြပဲလား မသိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ပါ ရူးေပါေပါလုပ္သြားတယ္ အေဟးေဟးးးးးးးးးးးး

ခုတေလာ ဘေလာ့ပုိစ့္ေတြ မတင္ျဖစ္ျပန္ပါဘူး။ စာေရးဖုိ႕ စိတ္ကူးတုိင္း စိတ္ကမထြက္လာေတာ့ဘူးျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အိမ္ကုိလဲ အရင္ကထက္ ပုိသတိရေနျပန္တယ္။ ျမန္မာျပည္က အလည္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ အိမ္မွာခဏတည္းေနေတာ့ သူတုိ႕နဲ႕ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္တယ္။ သူတို႕အဓိကေျပာတာကေတာ့ စင္ကာပူၾကီး ဘယ္ေလာက္သန္႕ရွင္းတယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာ သစ္ပင္ေတြနဲ႕ သာယာေနတယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ငါတုိ႕ တုိင္းျပည္ၾကီးကေတာ့ ဘယ္လုိျဖစ္ေနတယ္။ ေလထုဆုိတာလဲ ညစ္ညမ္းမူေတြနဲ႕ မုိးေလမရြာလုိက္နဲ႕ ေျမာင္းေတြက ျပည့္က်ပ္ျပီး ေရပုတ္ေတြ လွ်ံတက္ေနသည္ စသည္ျဖင့္ မကုန္ႏုိင္ေသာ ဓါတ္ျပားေဟာင္းမ်ားကုိ ဖြင့္လွစ္ျပပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ အမိေျမနဲ႕ ေ၀းေနစဥ္ခဏခ်ိန္ေလးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕လဲ အမွတ္တရ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

ျမန္မာျပည္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူတုိ႕ေတြရဲ႕ စိတ္ကုိအၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ခတ္မွန္းမိျပန္တယ္။ သူတုိ႕ေလးေတြလဲ စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္မပါရဲတဲ့ အျဖစ္ေတြ ရင္နာစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ေန႕စဥ္ ပုံမွန္မလာတဲ့ ေရ၊မီးေတြၾကားထဲမွာ သူတုိ႕ဘ၀ေလးေတြကုိ ေရာင့္ရဲတင့္တိမ္ေနတာကုိ အားမရလွပါဘူး။ ဒါဟာ က်ေနာ္တဦးတေယာက္ထဲရဲ႕ အျမင္ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ဘာလုိ႕ဒီလုိေနမွာလဲ၊ ဘ၀ရဲ႕တုိးတက္ရာတုိးတက္ေၾကာင္းရွာဖုိ႕ စိတ္မကူးေတာ့ဘူးလား။ က်ေနာ္တုိ႕မ်ိဳးဆက္တခုလုံး ဒီလုိဘ၀ေတြနဲ႕ ေနေတာ့မွာလား။ ဧည့္သည္ဦးေလးကေျပာပါေသးတယ္ စလုံးမွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ကားေတြ အမ်ားၾကီးပုိင္တယ္တဲ့။ စလုံးႏုိင္ငံသားအျဖစ္ေတာင္ခံယူေတာ့မယ္ေျပာတယ္။ ဒီပါးစပ္က ေအာ္ေအာ္ ဆုိတာပဲ ထြက္ႏုိင္ေတာ့တယ္။ လူဆုိတာကေတာ့ ကုိယ္ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ဘ၀ကုိ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္တည္ေဆာက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႕သားသမီးေတြရဲ႕ အသိထဲမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိတာကုိ ေမ့ခုိင္းေတာ့မွာလား.မေန႕က Youtube မွာကလိေနရင္ Wesheme ကတင္ထားတဲ့ သားသားပုံေလးေတြကုိၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္ေနမိပါတယ္။ သာယာဖြယ္ေကာင္းတဲ့မိသားစုေလးပါ။ စံျပထားရမဲ့ မိဘေတြပါ။


စလုံးေရာက္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိလဲ အကဲခတ္မိေနျပန္တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လူအမ်ားေရွ႕မွာ ျမန္မာလုိ႕ေျပာရမွာ ရွက္ေနသလုိပဲ။ တခါတေလ အတင္း ဟန္ေဆာင္လုပ္ေနတာေတြကုိ ေတြ႕ေတာ့လဲ တေယာက္ထဲ ရီေနမိျပန္တယ္။ ကမာၻၾကီးလဲ တေျဖးေျဖး ဆုတ္ယုတ္လာေနျပီလားမသိဘူး။ ေန႕စဥ္ သဘာ၀ေဘးဆုိးဒဏ္ေတြေၾကာင့္ လူေတြ ေသေနတာ၊ အသက္အုိးအိမ္မဲ့ေနတာေတြ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ ျမင္ေနရတယ္။ဒါေတြဟာ ဘယ္သူမျပဴမိမိမူပါပဲ။ ဘာသာတရားရွိတယ္ဆုိယုံေလာက္နဲ႕ မလုပ္ေလာက္ပါဘူး။အသိတရားေလးေတြ ရွိေနရင္ ဒီလုိ သဘာ၀ေဘးဆုိးေတြကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေရွာင္းရွားမူေတြ လုပ္ႏုိင္မွာပါ။ အခုလက္ရွိအခ်ိန္ထိ စလုံးမွာ အလုပ္အကုိင္အေျခအေနက သိပ္အဆင္ေျပေသးသည္မဟုတ္ပါ။ ကံေကာင္း၍ အလုပ္ရသြားေသာ္လဲ အလုပ္သမား၀န္ၾကီးဌာနက သူတုိ႕စလုံးႏုိင္ငံသားေတြကုိ ဦးစားေပးဖုိ႕ စီစဥ္ေနေသာေၾကာင့္ သိပ္အဆင္မေျပၾကေၾကာင္း သိရျပန္သည္။ အဆင္ေျပမယ္ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ မလာေစခ်င္ေသးပါ။ က်ေနာ္အထင္ေတာ့ ေနာင္လာမဲ့ ၂၀၁၀ ေလာက္မွ အဆင္ေျပႏုိင္မည္ထင္တယ္။ စလုံးကုိ ေျပာခ်င္ပါ။ အမိတုိင္းျပည္ေတာ့ မေသခ်ာပါ း)

ငယ္စဥ္က ပုံျပင္တပုဒ္ကုိေတြးေနမိသည္။ အေဖက သားေတြကုိ ထင္းစည္းခ်ိဳးခုိင္းသည့္ ပုံျပင္။ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္လွ်င္ လုိခ်င္ေသာအရာကုိ ရႏုိင္သည္။တုိင္းျပည္တခု တည္ေထာင္လွ်င္ အေရးၾကီးဆုံးေသာအရာမွာ ျပည္ေထာင္စုတုိင္းရင္းသားအားလုံး ေသြးစည္းဖုိ႕ပင္ျဖစ္သည္။ သူတလူ ငါတမင္းအုပ္စုိးေနရင္ေတာ့ျဖင့္ ေဘးကအလကား စားေသာက္မဲ့ ျဖဴျဖဴ၊ မဲမဲ တိရစာ

ခုတေလာ ဘေလာ့ပုိစ့္ေတြ မတင္ျဖစ္ျပန္ပါဘူး။ စာေရးဖုိ႕ စိတ္ကူးတုိင္း စိတ္ကမထြက္လာေတာ့ဘူးျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အိမ္ကုိလဲ အရင္ကထက္ ပုိသတိရေနျပန္တယ္။ ျမန္မာျပည္က အလည္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ အိမ္မွာခဏတည္းေနေတာ့ သူတုိ႕နဲ႕ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္တယ္။ သူတို႕အဓိကေျပာတာကေတာ့ စင္ကာပူၾကီး ဘယ္ေလာက္သန္႕ရွင္းတယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာ သစ္ပင္ေတြနဲ႕ သာယာေနတယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ငါတုိ႕ တုိင္းျပည္ၾကီးကေတာ့ ဘယ္လုိျဖစ္ေနတယ္။ ေလထုဆုိတာလဲ ညစ္ညမ္းမူေတြနဲ႕ မုိးေလမရြာလုိက္နဲ႕ ေျမာင္းေတြက ျပည့္က်ပ္ျပီး ေရပုတ္ေတြ လွ်ံတက္ေနသည္ စသည္ျဖင့္ မကုန္ႏုိင္ေသာ ဓါတ္ျပားေဟာင္းမ်ားကုိ ဖြင့္လွစ္ျပပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ အမိေျမနဲ႕ ေ၀းေနစဥ္ခဏခ်ိန္ေလးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕လဲ အမွတ္တရ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

ျမန္မာျပည္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူတုိ႕ေတြရဲ႕ စိတ္ကုိအၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ခတ္မွန္းမိျပန္တယ္။ သူတုိ႕ေလးေတြလဲ စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္မပါရဲတဲ့ အျဖစ္ေတြ ရင္နာစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ေန႕စဥ္ ပုံမွန္မလာတဲ့ ေရ၊မီးေတြၾကားထဲမွာ သူတုိ႕ဘ၀ေလးေတြကုိ ေရာင့္ရဲတင့္တိမ္ေနတာကုိ အားမရလွပါဘူး။ ဒါဟာ က်ေနာ္တဦးတေယာက္ထဲရဲ႕ အျမင္ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ဘာလုိ႕ဒီလုိေနမွာလဲ၊ ဘ၀ရဲ႕တုိးတက္ရာတုိးတက္ေၾကာင္းရွာဖုိ႕ စိတ္မကူးေတာ့ဘူးလား။ က်ေနာ္တုိ႕မ်ိဳးဆက္တခုလုံး ဒီလုိဘ၀ေတြနဲ႕ ေနေတာ့မွာလား။ ဧည့္သည္ဦးေလးကေျပာပါေသးတယ္ စလုံးမွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ကားေတြ အမ်ားၾကီးပုိင္တယ္တဲ့။ စလုံးႏုိင္ငံသားအျဖစ္ေတာင္ခံယူေတာ့မယ္ေျပာတယ္။ ဒီပါးစပ္က ေအာ္ေအာ္ ဆုိတာပဲ ထြက္ႏုိင္ေတာ့တယ္။ လူဆုိတာကေတာ့ ကုိယ္ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ဘ၀ကုိ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္တည္ေဆာက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႕သားသမီးေတြရဲ႕ အသိထဲမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိတာကုိ ေမ့ခုိင္းေတာ့မွာလား.မေန႕က Youtube မွာကလိေနရင္ Wesheme ကတင္ထားတဲ့ သားသားပုံေလးေတြကုိၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္ေနမိပါတယ္။ သာယာဖြယ္ေကာင္းတဲ့မိသားစုေလးပါ။ စံျပထားရမဲ့ မိဘေတြပါ။


စလုံးေရာက္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိလဲ အကဲခတ္မိေနျပန္တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လူအမ်ားေရွ႕မွာ ျမန္မာလုိ႕ေျပာရမွာ ရွက္ေနသလုိပဲ။ တခါတေလ အတင္း ဟန္ေဆာင္လုပ္ေနတာေတြကုိ ေတြ႕ေတာ့လဲ တေယာက္ထဲ ရီေနမိျပန္တယ္။ ကမာၻၾကီးလဲ တေျဖးေျဖး ဆုတ္ယုတ္လာေနျပီလားမသိဘူး။ ေန႕စဥ္ သဘာ၀ေဘးဆုိးဒဏ္ေတြေၾကာင့္ လူေတြ ေသေနတာ၊ အသက္အုိးအိမ္မဲ့ေနတာေတြ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ ျမင္ေနရတယ္။ဒါေတြဟာ ဘယ္သူမျပဴမိမိမူပါပဲ။ ဘာသာတရားရွိတယ္ဆုိယုံေလာက္နဲ႕ မလုပ္ေလာက္ပါဘူး။အသိတရားေလးေတြ ရွိေနရင္ ဒီလုိ သဘာ၀ေဘးဆုိးေတြကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေရွာင္းရွားမူေတြ လုပ္ႏုိင္မွာပါ။ အခုလက္ရွိအခ်ိန္ထိ စလုံးမွာ အလုပ္အကုိင္အေျခအေနက သိပ္အဆင္ေျပေသးသည္မဟုတ္ပါ။ ကံေကာင္း၍ အလုပ္ရသြားေသာ္လဲ အလုပ္သမား၀န္ၾကီးဌာနက သူတုိ႕စလုံးႏုိင္ငံသားေတြကုိ ဦးစားေပးဖုိ႕ စီစဥ္ေနေသာေၾကာင့္ သိပ္အဆင္မေျပၾကေၾကာင္း သိရျပန္သည္။ အဆင္ေျပမယ္ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ မလာေစခ်င္ေသးပါ။ က်ေနာ္အထင္ေတာ့ ေနာင္လာမဲ့ ၂၀၁၀ ေလာက္မွ အဆင္ေျပႏုိင္မည္ထင္တယ္။ စလုံးကုိ ေျပာခ်င္ပါ။ အမိတုိင္းျပည္ေတာ့ မေသခ်ာပါ း)

ငယ္စဥ္က ပုံျပင္တပုဒ္ကုိေတြးေနမိသည္။ အေဖက သားေတြကုိ ထင္းစည္းခ်ိဳးခုိင္းသည့္ ပုံျပင္။ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္လွ်င္ လုိခ်င္ေသာအရာကုိ ရႏုိင္သည္။တုိင္းျပည္တခု တည္ေထာင္လွ်င္ အေရးၾကီးဆုံးေသာအရာမွာ ျပည္ေထာင္စုတုိင္းရင္းသားအားလုံး ေသြးစည္းဖုိ႕ပင္ျဖစ္သည္။ သူတလူ ငါတမင္းအုပ္စုိးေနရင္ေတာ့ျဖင့္ ေဘးကအလကား စားေသာက္မဲ့ ျဖဴျဖဴ၊ မဲမဲ တိရစာၦန္ေတြက အမ်ားသား။ ဘာေတြ ျဖစ္ဦးမည္လဲမသိ။ လူကုိယ္လူခ်င္း သိတတ္ဖုိ႕သာ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ေနာင္လာမဲ့ ႏွစ္ေတြထဲမွာလဲ ဘယ္လုိ ဒုကၡမ်ိဳးစုံနဲ႕ လူေတြ ရင္ဆုိင္ရဦးမလဲ မသိပါဘူး။


စာမေရးျဖစ္လဲ လာလည္ၾကတဲ့ ခ်စ္ညီအကုိေမာင္ႏွမမ်ားအားလုံးကုိ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။