က်ေနာ့္ရင္ေတြအရမ္းခုန္ေနသည္ မခုန္ပဲေနပါ့မလား ေမြးရပ္ေျမကုိ မျပန္ျဖစ္သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမနဲေတာ့ေပ။ ခုေတာ့ က်ေနာ္ခင္တြယ္ေသာ ေမြးရပ္ေျမ၊ ခ်စ္ေသာအေမ၊ မိသားစုတုိ႕ႏွင့္ ေတြ႕ရေတာ့မည္။ ညအေမွာင္ေအာက္မွာ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနေသာ အေ၀းေျပးကားၾကီးေပၚမွာ နားၾကပ္ေလးတပ္ျပီး ဘုိျဖဴရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမ သီခ်င္းေလးကုိ ထပ္တလဲလဲ နားေထာင္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။ မနက္ျဖန္မနက္ဆုိလွ်င္ က်ေနာ္ေနေသာ အရပ္သုိ႕ေရာက္ေတာ့မည္။ အေတြးမ်ားနဲ႕ တကုိယ္တည္း စိတ္ကူးယဥ္ေနစဥ္ ကားဆရာ၏ ေအာ္သံကုိၾကားလုိက္ရသည္။ အေပါ့အပါးသြားရန္ခဏနားျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ကားထဲက ဆင္းလုိက္သည္ႏွင့္တျပိဳင္တည္း ညအေမွာင္မွာ ေအးျမေသာေလတုိ႕သည္ ေမာပန္းေနေသာ လူရဲ႕စိတ္ကုိ အေတာ္အတန္ေတာ့ လန္းဆန္းေစသည္မွာ အမွန္ပင္.... ဒီလုိနဲ႕ ကားေပၚျပန္တက္ နားၾကပ္ေလး နားထဲထုိးထည့္ မ်က္လုံးေလး မွိန္းျပီးလုိက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ပစၥည္းေတြ ေသခ်ာၾကည့္ေနာ္ ကုိယ့္ပစၥည္းေသခ်ာပါမပါၾကည့္ ေပ်ာက္ရင္တာ၀န္မယူဘူး..... ဟူေသာ စပါယ္ယာ၏ေအာ္သံေၾကာင့္ က်ေနာ္ႏုိးလာခဲ့သည္။ အခ်ိန္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ မနက္လင္းအားၾကီးခ်ိန္ လမ္းခုလတ္မွာ ခရီးသည္တေယာက္ ဆင္းေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းစိတ္က အလုိလုိသိလုိက္သည္။ ေဘးမွာထုိင္ေနေသာ အကုိၾကီးကုိ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနျပီးလဲေမးေတာ့ ေနာက္ ၃၊၄ နာရီေလာက္ဆုိ က်ေနာ္ေနတဲ့ ျမိဳ႕ေလးကုိေရာက္ေတာ့မည္ဟု သိလုိက္သည္...

တရိပ္ရိပ္နဲ႕ ေလအလ်င္လား ေျပးလႊားေနေသာကားေလးသည္ က်ေနာ္တုိ႕ျမိဳ႕ေလးေပၚကုိတက္ရန္ ေတာင္ေျခေအာက္နားေရာက္ေတာင္လာျပီ။ က်ေနာ္စိတ္တုိ႕ကားအျငိမ္မေနႏုိင္ က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ ေတာင္တန္းေတြကုိ ၾကည့္ခ်င္လာသည္။ ဒါနဲ႕ေရွ႕ေခါင္းခန္းက ကားစပါယ္ရာထုိင္ေနေသာ ေနရာနားသြားထုိင္ျပီး အေရွ႕တည့္တည့္ကေန ေတာင္တန္းေတြကုိ တ၀ၾကီးၾကည့္လုိက္သည္။ဖြင့္ထားေသာ တံခါးမွသည္ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ေလေအးေအးေလးကုိ ရွဴရႈိက္ရသည္ကုိကား က်ေနာ္လုိ ေတာင္ေပၚသားတေယာက္အတြက္ ရသတခုပင္မဟုတ္ပါလား... ေတာင္ပတ္လမ္းေလးအတုိင္း တျဖည္းျဖည္းကားေလးကတက္လာသည္။ ခုဆုိ အေမလည္းအိမ္ေပါက္၀က သားျပန္အလာကုိ ေမွ်ာ္ေနေတာ့မည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ လာၾကိဳမည္ဟု ေျပာထားသည္။ ဒီေကာင္ေတြေတာင္ မိန္းမေတြရလုိ႕ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲကုန္ျပီလဲမသိ..... ျပန္ေတြ႕မွ အရင္အေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကရင္း ညွင္းဆဲရဦးမည္ အႏုိင္က်င့္ရဦးမည္.......


ကားဂိတ္ကုိ က်ေနာ္တုိ႕ကားၾကီး ဆုိက္ကပ္လုိက္သည္ႏွင့္တျပိဳင္တည္း မ်က္လုံးကေဘးဘီကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိသည္။ Taxi ငွားမလားဟု ဟန္ေဆာင္မူကင္းတဲ့ စကားသံ၀ဲ၀ဲနဲ႕ ဦးေလးၾကီးမ်ား၏ အသံကုိလဲ ၾကားေနရသည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ငုိခ်င္သလုိလုိျဖစ္မိသည္ ဟန္ေဆာင္မႈမ်ားျပီး အေပၚယံေပါင္းတတ္တဲ့ လူေတြနဲ႕ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနရတာ ဒီလုိရုိးသားတဲ့ လူေတြကုိေတြ႕ရေတာ့ ဘ၀ကုိအားမလုိအားမရျဖစ္မိျပန္သည္။ ထုိစဥ္ က်ေနာ့္ေခၚသံကုိ ၾကား၍ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဦးထုပ္၊အေႏြးထည္အျပည့္အစုံနဲ႕ က်ေနာ္ရဲ႕ အခင္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေတြ႕ရသည္။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ပခုံးခ်င္းဖက္ျပီး ေပါင္းလာသည္ ေျပာမနာဆုိမနာသူငယ္ခ်င္းေတြ ယခုေတာ့လဲ မိန္းမေတြရလုိ႕ လူၾကီးစတုိင္ေတြနဲ႕ေတာင္ ျဖစ္ေနပါေကာလား...... ထုိ႕ေနာက္ တေယာက္ အိတ္တလုံးစီ ထမ္းျပီးကားေပၚတက္ အေမ့အိမ္ရွိရာသုိ႕.........

ကားေလးျဖတ္သန္းရာ လမ္းတေလွ်ာက္ကုိၾကည့္လုိက္မိေတာ့ တုိက္တာအေဆာက္အဦးေတြက အရင္ကထက္ ပုိမုိတုိးတက္လာခဲ့သည္ကုိ သတိထားမိသည္။ ေခတ္စနစ္ရဲ႕ တုိးတက္မူေတြေနာက္လုိက္ျပီး ေျပာင္းလဲခဲ့ရေပမဲ့ အရင္ရွိခဲ့တဲ့ ရုိးသားတဲ့ စာရိတၱေလးေတြကုိေတာ့ က်ေနာ္မေျပာင္းလဲေစခ်င္ေပ... ရုိးသားတဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြကုိလည္း အရင္အတုိင္းရွိေနေစခ်င္သည္။ ေစ်းကုိျဖတ္သြားေတာ့ ခ်စ္စရာတုိင္းရင္းသူေတြရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့အျပဳံးေတြကုိလဲ ကားေပၚမွ ျဖတ္ခနဲ ေတြ႕လုိက္ရေသးသည္.... အိမ္ေရွ႕မွာ ကားရပ္လုိက္သည္ႏွင့္ တဦးတည္းေသာ အမနဲ႕ကေလးတသုိက္ထြက္လာသည္။ ေအာ္ ကေလးေတြကုိျမင္မွ ငါလဲ ဦးေလးဘ၀ကုိ အလုိလုိေနရင္းေရာက္ေနပါ့လားလုိ႕ ေတြးမိသား..... ဘာလုိလုိနဲ႕ အေမေတာင္မွ အဖြားအျဖစ္ တဆင့္တုိး တာ၀န္ေတြ ယူေနရပါ့လား... အိမ္ေရွ႕ျခံတံခါးကေနအထဲကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အိမ္တံခါးေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ အေမ့ကုိေတြ႕ရသည္..... ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႕ ၀မ္းသာလြန္းလုိ႕ အေမငိုေနျပီ ေအာ္ အေမရယ္ အရင္တုန္းလုိ စိတ္ကငုိလြယ္ရီလြယ္ပါပဲလား... လူအမ်ားေရွ႕ေရာက္ရင္ ျပတ္သားတတ္သေလာက္ တကယ့္ႏွလုံးသားက ေပ်ာ့ေျပာင္းေနဆဲပါ့လား အေမ.....


အိတ္ေတြကုိခ် အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေထြရာေလးပါးစကားေတြ ေျပာေနၾကတာ ေမာတာေတြလဲ ဘယ္ဆီေပ်ာက္မွန္းမသိေတာ့ အေမကေတာ့ ကုလားထုိင္ေလးေပၚမွာထုိင္ျပီး ခ်စ္သားရဲ႕ေခါင္းေလးကုိ ကုိင္ရင္း သားေျပာသမွ်ကုိ ျပဳံးရႊင္စြာနဲ႕ နားေထာင္ေနတာပဲ... ခ်စ္စရာ တူေလးေတြနဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အမတုိ႕ မိသားစုရဲ႕ဘ၀ကုိၾကည့္ျပီးလဲ အေ၀းေရာက္လူတေယာက္အေနနဲ႕ ထူးဆန္းေနမိသလုိလုိ... ဒီလုိ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္မိသားစုေလးနဲ႕ မဆုံဆည္းျဖစ္တာ ႏွစ္ေတြလဲ မနဲေတာ့ဘူးေလ.... ဒီလုိနဲ႕စကားေတြ ေျပာျပီး ခဏနားတေရးအိပ္ျပီး ညေနေရာက္ေတာ့ အေမရဲ႕ မစားရတာၾကာျပီျဖစ္ေသာ ငါးေခါင္းဟင္းခ်ိဳေလးနဲ႕ ထမင္းကုိစား... လူစုံစြာနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ထမင္း၀ုိင္းေလးမွာ အေပ်ာ္ဆုံးလူသားကေတာ့ အေမပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္... ထမင္းစားျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလာေခၚလုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕ျမိဳ႕ရဲ႕ ညအလွဆည္းဆာကုိ ခံစားဖုိ႕ထြက္ခဲ့ျပန္သည္... ေရာင္စုံမီးေတြၾကားထဲက ျမိဳ႕ငယ္ေလးတခု သာမာန္လူေတြအတြက္ ဘာမွ အႏွစ္သာရမရွိတဲ့ ျမိဳ႕ငယ္ေလးျဖစ္ေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ေတာင္ေပၚလူေတြ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဒီျမိဳ႕ေလးသည္ က်ေနာ္တုိ႕ဘ၀.... က်ေနာ္တုိ႕အားမာန္ေတြကုိ ေမြးဖြားေပးခဲ့သည့္ျမိဳ႕ေလး....

ညေစ်းရဲ႕ လမ္းေဘးလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးရဲ႕ ေထာင့္တေနရာကုိယူျပီး ေခါပုတ္ကင္ေလးကုိစားလုိ႕ လက္ဖက္ရည္ေလးရဲ႕ အရသာကုိ ဇိမ္ခံရင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ ဟုိအရင္ကအေၾကာင္းေတြ ေျပာလိုက္ ကုိယ္ေတြဘ၀ရဲ႕ အေတြ႕အၾကဳံေတြကုိ ျပန္ေျပာလုိက္ ငယ္စဥ္က ခ်စ္သူေတြအေၾကာင္းေျပာလုိက္နဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေလးေတြနဲ႕ အခ်ိန္ကုိၾကည့္ေတာ့ ညမိုးခ်ဳပ္ေနျပီ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ေတာ့ အရင္တုန္းကအတုိင္း ေမွာင္အတိလမ္းေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ စလုိက္ေနာက္လုိက္နဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကသည္.. အိမ္ေရွ႕တံခါးကုိ ေခါက္မလုိ႕ရွိေသး အေမ့ရဲ႕အျပဳံးေတြနဲ႕အတူ တံခါးဖြင့္ေပးမႈက ဆီးၾကိဳေနသည္။ တညလုံး အေမ့ရဲ႕ကုတင္ေလးေပၚမွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္တူတူ အိပ္လုိ႕ဘ၀ရဲ႕အေၾကာင္းေတြ ေျပာရင္းအေမ့ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ ကေလးေလးတေယာက္လုိ႕ ေႏြးေထြးမႈေတြယူရင္းအိပ္ေမာၾကခဲ့သည္။ တူေတာ္ေမာင္ေတြကေတာ့ သူတုိ႕အဖြားနားကပ္ေနေသာ က်ေနာ့္ကုိ စိတ္ဆုိးေနေရာ့မည္.....

မၾကားရတာၾကာျပီျဖစ္ေသာ အေမ့၏ေအာ္သံေလးေၾကာင့္ က်ေနာ္အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနရာကေန ႏုိးထလာခဲ့သည္။ နာရီကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ မနက္ ၇ နာရီပင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပင္ရွိေသးသည္။ ေနာက္ထပ္ ၁၅မိနစ္ေလာက္ ျပန္အိပ္ဦးမွဟုေတြးကာ ေစာင္ကုိ ေခါင္းျမီးျခံဳျပီး ေကြးေနမိသည္။ သားၾကိဳက္တဲ့ တုိ႕ဟူးေႏြး ၀ယ္ထားတယ္ ဆုိေသာ အေမ့စကားသံေၾကာင့္ က်ေနာ္မထခ်င္ ထခ်င္နဲ႕ထလာရသည္။ မ်က္ႏွာသစ္ရန္ အိမ္ျပင္ထြက္လုိက္တာနဲ႕ ေအးျမတဲ့ ေဆာင္းေလေတြက လူကုိလာက်ီစယ္ေနျပန္သည္။ ေအးျမတဲ့ေလႏွင့္အတူ ေျမရနံ႕သင္းသင္းေလးကုိလဲ ခံစားမိသလုိလုိ.. ေရပီပါထဲက ေရကုိလွမ္းခပ္လုိက္ေတာ့ ေရခဲတမွ်ေအးေနသည္ကုိ သတိထားမိသည္။ ဒီလုိအထိအေတြ႕ကုိ က်ေနာ္မခံစားခဲ့ရသည္မွာ ၅ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိခဲ့ပါ့လားဟု ေတြးေနမိျပန္သည္။ သြားတုိက္ မ်က္ႏွာကုိ အျမန္သစ္ျပီး အိမ္ထဲ၀င္လာေတာ့ အေမျပင္ေပးထားသည့္ မနက္စာက အဆင့္သင့္ က်ေနာ္ၾကိဳက္တတ္ေသာ အခ်ိဳရည္မပါသည့္ တုိ႕ဟူးေႏြးႏွင့္ ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္... ျပီးေတာ့ ေတာင္ေပၚလက္ဖက္ေျခာက္နဲ႕ ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္ေမႊးေမႊးေလး.....

တီ...တီ... တီ..တီ...တီ တီ...တီ... တီ..တီ...တီ..တီ..တီ..တီ.. တီ...တီ... တီ..တီ...တီ တီ...တီ... တီ..တီ...တီ..တီ..တီ..တီ..

စူးရွေသာ အသံေၾကာင့္ လူက ၀ုန္းခနဲ ထထုိင္မိေလသည္... ေဘးဘီကုိၾကည့္မိလုိက္ေသာ မ်က္စိထဲ အသားက်ေနေသာ မျမင္ခ်င္သည္ ျမင္ကြင္းေတြ... က်ဥ္းေျမာင္းလွသည့္ ေထာင္သာသာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ မဆံ့မျပဲထည့္ထားေသာ လူေတြနဲ႕ အ၀တ္ေတြ၊ ပြစိက်ဲေနသာ စာရြက္၊စာအုပ္ေတြနဲ႕ ကြန္ျပဴတာေတြ... ေၾသာ္.... ငါအိပ္မက္ မက္ေနတာပါ့လား.... နာရီကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ မနက္ ၈း၄၅... ေၾသာ္ စင္ကာပူေရာက္ လူသားတေယာက္ရဲ႕ဘ၀ေတြပါ့လား..... အိပ္မက္တုိ႕ကုိ မေပ်ာက္ပ်က္ေစလုိ ဒီလုိအိပ္မက္မ်ိဳးဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္မည္မသိ... ဤအိပ္မက္ကုိ သိမ္းထားလုိ႕ရရင္ သိမ္းထားလုိက္ခ်င္သည္... ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္... ဖုန္းကုိေကာက္ကုိင္ မက္ေဆ့တေစာင္ေရးျပီး ပုိ႕လိုက္သည္ အလုပ္က မန္ေနဂ်ာဆီသုိ. ....... ေစာင္ကုိ ေခါင္းအထိလႊမ္းျခဳံျပီး အိပ္မက္ကုိ ဆက္လက္မက္ႏုိင္ေစရန္ က်ေနာ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ့သည္.... သည္လုိနဲ႕ က်ေနာ္ရဲ႕ ခြင့္ရက္ေတြလဲ တရက္ျပီး..တရက္ ကုန္ဆုံးခဲ့ျပန္သည္... ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ေက်နပ္ပါသည္.....


စာၾကြင္း။ ။ ေန႕အိပ္မက္ ရဲ႕ အိမ္လြမ္းသူဆုိတဲ့ Tag ပုိစ့္ေလးျဖစ္ပါသည္။ သူေရးေစခ်င္တာက ဘာကုိလဲေတာ့ က်ေနာ္မသိပါဘူး.. က်ေနာ္လြမ္းေသာ က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ ျမိဳ႕ေလးကုိပဲ ေရးသားလုိက္ပါတယ္။ အားလုံး နားလည္ေပးၾကပါလုိ႕ ေတာင္းဆုိပါတယ္။ Tag ေတြ မ်ားေနပါတယ္ အေၾကြးပိေနပါတယ္ ေနာက္ထပ္ ၃ ခုေလာက္ က်န္ပါေသးတယ္ တျဖည္းျဖည္းေရးပါ့မယ္လုိ႕ ေနာက္က်ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါလုိ႕.... ျပန္မ Tag ေတာ့ပါဘူး း)


ပုံကုိ Google မွ ယူထားပါတယ္။


လူသားတုိင္းသည္ လြတ္လပ္စြာ ေ၀ဖန္ခြင့္၊ ျငင္းဆုိခြင့္ ရွိပါသည္။