ပို၍အႏၲရာယ္ၾကီးသည္ဟု ဆိုပါစို႔။ အခုလႊတ္တင္ေနၾကေသာ မီးပံုးပ်ံမ်ားတြင္ အမ်ိဳးအစား ႏွစ္ခုကြဲျပား၏။ တစ္ခုက “စိန္နားပန္” ဟုေခၚေသာ အလွခ်ိတ္ဆြဲ တန္ဆာဆင္႐ံုသက္သက္မီးပံုးပ်ံအမ်ိဳးအစား။ ေနာက္တစ္ခုက “ညမီးက်ီး”ဟုေခၚေသာ မီး႐ွဳးမီးပန္းေဖာက္သည္႔ အမ်ိဳးအစား။ ေစာ၏ ယခုႏွစ္ညသံုးည မီးပံုးပ်ံၾကည္႔ရသည္႔ အေတြ႔အၾကံဳအရေျပာလွ်င္
“ညမီးက်ီး”မီးပံုးပ်ံက ပို၍စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းသည္။ သူကေကာင္းကင္အျမင္႔သို႔ေရာက္ေသာအခါ တစ္ဆင္႔ၿပီးတစ္ဆင္႔ အမ်ိဳးအစားကြဲျပားစြာ လွပစြာေပါက္ကြဲျပေလသည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ေလထုထဲ အေမွာင္ထုထဲသို႔ တည္႔တည္႔ ထုိးေဖာက္ျဖာထြက္ေသာ မီး႐ွဴးမီးပန္းမ်ားကတစ္ဆင္႔ ထို႔ေနာက္ငါးကေလးေတြ ေရမွာကူးလြန္႔ကူခတ္သလို လွစ္ခနဲလွစ္ခနဲျဖာထြက္ေသာ မီး႐ွဴးမ်ားကဆင္႔၊ထို႔ေနာက္ ခိုကေလးမ်ား ပ်ံသန္းသြားသလို မီး႐ွဴးမီးပန္းကေလးမ်ား ေလမွာေ၀႔၀ဲပ်ံတက္ကာ ေလာင္ကြၽမ္းေစသည္႔ ခိုပ်ံဟု အမည္ရေသာ ေပါက္ကြဲမႈ အမ်ိဳးအစားကေလးမ်ားက
တစ္ဆင္႔၊ ေကာင္းကင္သို႔ ေတာက္ပေသာမီးပံုးပ်ံၾကီးတက္ေနသည္႔အခ်ိန္အတြင္း ေနာက္ထပ္ဆင္႔ကဲဆင္႔ကဲ ေရာင္စံုျဖာထြက္ေသာမီး႐ွဴးမီးပန္းလွလွမ်ား၏ ပံုစံအမ်ိဳးအမ်ိဳး၊ လွပဆန္းၾကယ္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးကို စုစည္းေရာေႏွာကာ
ျမင္ရၾကည္႔ရသည္မို႔ ျပည္႔စံုစြာ စိတ္လႈပ္ရွားေစတတ္သည္။အဲသည္ အဆင္႔ဆင္႔ေသာ မီး႐ွဴးမီးပန္းမ်ားကို စနစ္တက်လွပစြာ ေပါက္ကြဲေအာင္တြက္ခ်က္ၿပီး တပ္ဆင္ရသည္႔အတက္ပညာကလည္းေတာ္ေတာ္ခ်ီးက်ဴးဖို႔ေကာင္းပါသည္။





“ေလေၾကာင္းေျပာင္းသြားပါတယ္ခင္ဗ်ား၊ ပရိသတ္မ်ား သတိထားၾကပါ၊ မီးပံုးပ်ံရဲ႔ေအာက္ တည္႔တည္႔မွာမေနၾကပါနဲ႔ခင္ဗ်ား”
မီးပံုးပ်ံၾကီးသည္ ေဘးတိုက္ေ႐ြ႔လ်ားလ်က္ အကဲျဖတ္လူၾကီးမ်ား ထိုင္ၾကည္႔ရာ ပြဲၾကည္႔စင္၏အေနာက္ဘက္သို႔ ယိမ္းထိုးပါသြားသည္။ လူတခ်ိဳ႔ ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပးလႊားေနၾကသည္။ မီးသတ္ကားသည္ အဆင္သင္႔စက္ႏႈိးကာ ကြင္းျပင္ဆီသို႔ ဦးတည္ထားရာမွ စတင္ေမာင္းထြင္ေလသည္။

“မီးသတ္ကားရဲ႔ ေရွ႔တည္႔တည္႔မွာ မေနၾကပါနဲ႔ခင္ဗ်ား၊လြတ္ရာသို႔ ေ႐ႊ႔ေပးၾကပါခင္ဗ်ား”

မီးပံုးပ်ံၾကီးဆီသို႔ အုန္းခနဲ ေပါက္ကြဲသံတစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရသည္။
ေ၀ါခနဲေအာင္ဟစ္သံမ်ား ၾကားရသည္။ ေစာ၏ေဘးနားကလူေတြအထိတ္တလန္႔ေျပးရာ ေစာသည္ ထိုလူအုပ္ႏွင္႔အတူ ကပ္ျငိၿပီးေ႐ြ႔သြားသည္။

“ေစာ . . .”

သူ႔အသံသည္ အထိတ္တလန္႔ ေအာ္ဟစ္ေသာ လူအုပ္အသံႏွင္႔ ေရာေထြးသြား၏။ ေစာတို႔ရပ္ေနေသာ ကြင္းျပင္သည္ ညီညာေသာေျမျပင္မဟုတ္။ အနည္းငယ္ေစာင္းနိမ္႔သြားေသာ ဆင္ေျခေလွ်ာေျမျပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ေျပးလႊားရင္းမွ အရွိန္အထိန္းႏိုင္ဘဲ ေစာတစ္ခ်က္ေျခေခါက္ကာလဲက်သြားသည္။ လူေတြသည္ ေစာ၏ေျခေတြ လက္ေတြကို
အမႈမဲ႔အမွတ္မဲ႔ တက္နင္းေျပးၾက၏။ နာက်င္မႈႏွင္႔ ထိတ္လန္႔မႈေပါင္းစပ္ကာလဲရာမွ ဇြတ္ထထိုင္ဖို႔ၾကိဳးစားဆဲ လက္တစ္ဖက္က ေစာ၏ပခံုးမွ ဆြဲညွစ္ကာထူမေပးလိုက္သည္။

“ေက်းဇူး”

ေက်းဇူးတင္စကားဆိုဖို႔ အာ႐ံုသိစိတ္ျဖင္႔ စကားစလိုက္ေပမယ္႔ ထိုသူက ေစာကိုလက္ေမာင္းရင္းမွ တင္းတင္းဆုပ္ကာ သူ႔ေနာက္ဘက္သို႔ တြန္းပို႔ၿပီးအကာအကြယ္ေပးလိုက္သျဖင္႔ စကားစျပတ္သြားသည္။ ႐ုပ္႐ုပ္သဲသဲလူအုပ္ကို
ေရွာင္ရင္း၊ မတ္တတ္ရပ္အတြန္းခံရင္း အေမွာင္တစ္၀က္ အလင္းတစ္၀က္ေအာက္မွာ ျမင္လိုက္ရေသာ မ်က္ႏွာကေတာ႔ မ်က္ခြံမို႔မို႔ႏွင္႔ ႏုနယ္ေသးေသာ လူငယ္တစ္ဦး၏မ်က္ႏွာပဲ။ ရွမ္းလား၊ အင္းသားလား၊ ပအို၀္းလား။ ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမွန္းေတာ႔ သိသည္။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”

ထိုစကားကို သူၾကားပံုမရ။ သူ႔အာ႐ံုသည္ သူ႔လက္ေမာင္းမွ တင္းတင္းဆြဲဆုပ္ထားမိ