အျမင္နီးေနေပမဲ့ ခရီးေ၀း ဆုိတဲ့ စကားပုံအတုိင္းေပါ့။ က်ေနာ္ ပ်ံသန္းလာတာ အခုဆုိ မုိင္တုိင္ေတြ တခုျပီး တခုနဲ႕ ဘာလုိလုိနဲ႕ မုိင္တုိင္ ၂၄ ေတာင္ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ျပီေလ။ ေနာက္မေ၀းေတာ့တဲ့ မုိင္တုိင္အနဲငယ္ ပ်ံသန္းျပီးရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ေရာက္ခ်င္တဲ့ ပန္းတုိင္ေလးကုိေတာ့ ေရာက္ရမွာေပါ့။ က်ေနာ္ စျပီး ပ်ံသန္းခဲ့တဲ့ ဒီခ်စ္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ ေတာင္တန္းေတြဆီကုိ က်ေနာ္ ျပန္လည္အေရာက္ ပ်ံသန္းသြားမွာေလ။

အခုေတာ့ က်ေနာ္ ျခေသၤ့မက်၊ ငါးမက် အရုပ္ၾကီးေပၚမွာ ေခတၱခဏ ရပ္နားေနတုန္းေပါ့။ တခါတေလ ဒီအေကာင္ၾကီးရဲ႕ ဟိန္းခ်က္ကလဲ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းသားဗ်ာ။ အခန္႕မသင့္တဲ့၊ ကံအေၾကာင္းမလွတဲ့ က်ေနာ္အေဖာ္တခ်ိဳ႕ေတာင္မွ သူရဲ႕ ဟိန္းေဟာက္မူ ၾကားမွာ အသက္ေတြ ပါလုမတတ္ျဖစ္ခဲ့ရေသး။ ဒီေတာၾကီးထဲမွာ အမ်ိဳးအႏြယ္ေပါင္းမ်ိဳးစုံ လာေရာက္ခုိလႈံေနၾကေလရဲ႕။ စရုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ တခါတေလ တေကာင္ထဲ ေအာ္ဟစ္ေနတတ္တဲ့ က်ီးကန္လုိ ေကာင္လဲ ရွိရဲ႕။ တခါတေလ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ က်ီးငွက္ေတြကုိလဲ ေတြ႕မိေလရဲ႕။ တခါတေလ ပ်ံသန္းရင္ က်ေနာ္တုိ႕လုိ မ်ိဳးႏြယ္၀င္ေတြကုိလဲ မ်က္နွာငယ္ေလးေတြလဲေတြ႕ပါ။ ေတြ႕ေနၾကကေတာ့့ လူအမ်ား အလစ္ကုိ ေခ်ာင္းျပီး စားမဲ့ ဒီကြ်န္းေပၚက ဇရက္ေတြေပါ့ ေၾသာ္ သူတုိ႕လဲ တေျဖးေျဖးနဲ႕ ငါတုိ႕လုိမ်ိဳးႏြယ္စုေတြရဲ႕ သေဘာတရားေတြကုိ နားလည္ေနၾကပါေကာလား။

ဒါေတာင္မွ ဒီကြ်န္းေလးရဲ႕ အရွင္ျခေသၤ့မက်၊ ငါးမက် သတၱ၀ါၾကီးက ေစတနာ အနဲငယ္ေကာင္းလုိ႕ မဟုတ္ရင္ ငါတုိ႕လဲ လဒေတြ ၾကီးစုိးတဲ့ ေနရာမွာ ေနေနရျပီးေပါ့။ ေဟာ ေရွ႕မွာ ျပာလဲ့လဲ့ ပင္လယ္ျပာၾကီးရွိေနတယ္ေလ ဒီပင္လယ္ၾကီးကုိ ငါ ျဖတ္သန္းဖုိ႕ ၾကိဳးစားေနတာလဲ ၾကာလွေနျပီ။ ဒါေပမဲ့ အဆုံးအစ မျမင္ရတဲ့ ဒီပင္လယ္ၾကီးကုိ ျဖတ္သန္းဖုိ႕ ကုိယ့္ ကုိယ္ကုိ ျပန္ၾကည့္လုိက္မိတုိင္း အေတာင္ေတြ မစုံလင္သလုိလုိ၊ ဒီပင္လယ္ၾကီးကုိ ျဖတ္သန္းႏုိင္ဖုိ႕ ငါမွာ အင္းအားေကာ ရွိပါ့မလားဆုိတဲ့ စုိးရိမ္စိတ္ေတြ ၀င္ ၀င္လာမိျပန္တယ္။ လႈိင္းဒဏ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကမ္းၾကမ္း အျမဲေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္တဲ့ ငါ သူငယ္ခ်င္း စင္ေယာ္ငွက္ေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး အားက်မိပါရဲ႕။

ဒီပင္လယ္ၾကီးကုိ ေက်ာ္သြားရင္ ငါေနတဲ့ေနရာ ေတာင္တန္းေလးကုိ ျပန္ေရာက္မယ္ဆုိတာ ငါသိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသိသာရွိျပီး လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ ငါတုိ႕လုိ ငွက္ငယ္ေတြအမ်ားၾကီး ဒီျခေသၤ့မဟုတ္ ငါးမဟုတ္ သတၱ၀ါၾကီးေပၚမွာ ခုိတြယ္ေနၾကတယ္ေလ။ ေၾသာ္ စကားမစပ္ ငါေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေတာင္တန္းေတြအျပည့္နဲ႕ အရပ္ကုိ ေျပာျပဦးမယ္။ မနက္ လင္းအာရုဏ္လာရင္ ငါတုိ႕ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတူတူထျပီး ေတးသံသာေတြနဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖၾကတယ္။ ငါေနတဲ့ အရပ္မွာ အသားစားမဲ့ လူဘီလူးေတြ မရွိဘူး။ တေယာက္ကုိ တေယာက္ ေခါင္းပုံျဖတ္စားတတ္တဲ့ လူေလာကၾကီး မရွိဘူး ငါမသိခဲ့ဘူး။ ငါေနတဲ့ အရပ္က ေအးခ်မ္းတယ္။ မနက္ခင္းဆုိ ေတာင္ပံေတြ ျဖန္႕လုိ႕ လွေသြးၾကြယ္ေနတဲ့ ေဒါင္းေလးေတြ ရွိတယ္။ ဟသာၤေတြ ရွိတယ္။ ၾကိဳးၾကာေတြ ရွိတယ္။
ဟုိေကာင္းကင္အျမင့္ၾကီးေပၚမွာ ပ်ံ၀ဲေနတဲ့ သိမ္းငွက္ေတြ ရွိတယ္။ အေရာင္အေသြးစုံလွတဲ့ ငွက္ေတြ ရွိတယ္။

ငါေနတဲ့ အရပ္မွာ စမ္းေခ်ာင္းေလး တခုစီးဆင္းေနတယ္။ အားလုံးဟာ ဒီစမ္းေခ်ာင္းေလးမွာ မွီတင္းျပီးေနထုိင္ၾကတယ္ေလ။ စမ္းေခ်ာင္းထဲက ေရေတြဟာ ငါ့အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာေတြအတုိင္းေပါ့။ ဘယ္ေတာ့မွ ခမ္းေျခာက္တယ္ မရွိဘူး။ ေအာ္ ငါ့အေမ့လား ငါအေမ့ဆုိတာ ငါကုိ ေမြးထုတ္ေပးထားတာေလ။ သူရွိလုိ႕ ငါဒီေလာကၾကီးမွာ ကုိယ္ပုိင္အေတာင္နဲ႕ ပ်ံသန္းေနႏုိင္တာေပါ့။ သူလား ငါ့ကုိ သိပ္ခ်စ္တာေပါ့။ ငါကုိ ရန္ရွာမဲ့ ရန္သူေတြ လာရ